Voel me rot

Kom op joh! Je studie is toch ook heel belangrijk? Ik snap heus wel dat je meisje veel belangrijker is dan een studie maar waarschijnlijk heeft jouw dochter het reuze naar haar zin op het kinderdagverblijf. En 't went, je meisje ergens achter laten. Ik moet volgend jaar én mijn dochter én mijn zoon achter laten. Ben zeer benieuwd hoe dat zal gaan...

Heel veel sterkte! En probeer je op je studie te storten

 

Zet em op meid, veel sterkte, huil lekker uit, maar maak je studie af....
Dit is een tijd verdrietig, maar geen studie afmaken blijft je voor altijd achtervolgen !

Ik weet het , hier heb je weinig troost aan, troosten gaat ook niet afscheid nemen is gewoon moeilijk.
Maar met je studie stoppen in je laatste jaar is echt heel erg zonde, en verstandelijuk weet je dat het voor je kleine niet erg is....
Tanden op elkaar en succes

 

Ik begrijp je helemaal. Ik voelde me ook heel vervelend om mijn mannetje achter te laten, totdat ik zag hoe leuk hij het ging vinden en hoe ze met hem omgaan daar.

Als je een fijn kinderdagverblijf hebt, moet dat op een gegeven moment wel beter gaan voelen. Met de tijd wordt het ook makkelijker en kun je het beter loslaten. En probeer je in de tijd dat hij op het kdv zit te richten op je studie. Ikzelf zit thuis met bekkenklachten en heb bewust afleiding moeten zoeken in de tussentijd tot ik hem weer op kon halen. En ook ik kan er nu veel beter mee omgaan. Tuurlijk mis ik hem ontieglijk, maar het is ook fijn om weer wat tijd voor je eigen dingen te kunnen hebben, zo moet je het ook zien.

Succes! Groetjes, Emma

 

Ik snap je helemaal .Net met tranen in mijn ogen de creche gebeld om afspraken te maken over wendagen enzo. Moet 1 oktober weer gaan werken en dan gaat hij 2 daagjes...Vind het zo moeilijk! Voel me ook enorm schuldig terwijl ik weet dat dat niet hoeft maar toch.....

 

Heb ik ook last van. Ik werk 2 dagen in de week, en nog steeds vind ik het erg moeilijk om Eliza (11 maanden) naar de oppas te brengen. Soms zit ik de hele tijd aan dr te denken. De avond voordat ik moet werken vraag ik me elke keer weer af of het wel de juiste keus is óm te gaan werken.

Je moet nooit wat tegen je gevoel in doen, krijg je spijt van. Ik heb de erste 2 maanden na mijn verlof volledig gewerkt, daar heb ik nu zo'n spijt van.. Echt niet leuk..

Doe waar je je goed bij voelt en luister niet naar de reacties van aaah, joh komt wel of je moet even wennen, tja ik ben bijna een jaar verder en ik kan er nog steeds niet aan wennen.
Ik denk dat ik straks helemaal ga stoppen als de 2e er is, als ze naar school gaan, zien we dan wel weer..
Die kleine moppies, het is toch verschrikkelijk

 

Ooh hier ben ik ook zo bang voor als ik mijn kleine man vanaf volgende week naar de oppas moet brengen. Zie daar zo tegen op... Maar heb ook wel weer heel veel zin om verder te gaan met mijn studie. En dan moet ik nog 2 jaar ! Hoe we dat gaan doen weet ik niet, maar ik ga hem afmaken.

Sterkte, ze zeggen dat het minder erg wordt, en je meisje heeft het vast enorm naar der zin daar.

 

Heel herkenbaar... ik voel me afschuwelijk als ik mn kids niet bij me heb. Vooral het eerste jaar bij mn dochter... elke keer tranen met tuiten.
Nu gaat het wel beter maar nogsteeds doe ik altijd mn best om zo snel mogelijk terug te zijn. Ik ben gewoon echt het gelukkigst met mn kids om me heen..al kunnen ze nog zo strontvervelend zijn.

 

De allereerste keer wegbrengen is ook vreselijk. Inmiddels weet ik dat ze het er erg leuk hebben en voor mijn oudste was het echt een straf als hij niet ging. Hoewel Sam nog vrij klein is (10 mnd) merk ik wel hoe hij reageert op de leidsters en dat die dingen vertellen over hem die ze alleen kunnen weten als ze hem echt aandacht geven.
Als jij je niet happy voelt bij het weg brengen moet je een andere oppas/creche zoeken of stoppen met werk/studie. En het begin blijft moeilijk.... is gewoon zo.

Persoonlijk vind ik wel dat er nu in dit topic gedaan wordt alsof iedereen zijn kindje naar het slachthuis brengt ipv de creche/oppas.....

 

Ik begrijp goed dat je het heel vervelend vind, en dat het best moeilijk kan zijn.

Daarom ben ik nu al begonnen met af en toe een paar uurtjes mijn moeder of schoonmoeder op te laten passen, beetje wennen op proef zeg maar. En ik heb er tot op heden nog geen moeite mee gehad.

Mijn advies praat eens met de leidsters op het kdv, misschien vind je kindje het wel heel leuk en kunnen deze mensen je gerust stellen en verdwijnt zo dat nare gevoel.
Maar stop niet te snel met de dingen die je voor jezelf doet, want moeder worden betekent niet dat je geen vrouw meer mag zijn!

 

Mee eens!
Ik kreeg al bijna een schuldgevoel, terwijl ik Bram over twee weken pas voor het eerst breng...

 

Bij de creche zitten allemaal mensen die opgeleid zijn voor wat ze doen en ik merk zelf dat ze hier ook allemaal gek zijn van de kids. De meiden van de creche hier heb ik echt geen klagen over.....
En het is idd een goed idee om te beginnen met je moeder ff een paar uurtjes op te laten passen. Die heeft jou toch ook groot gekregen of iemand anders die je echt vertrouwd. Dan steeds langer of een keer naar iemand anders. Het weg brengen is voor voor jou als moeder traumatischer dan voor je kleine hoor.

 

Ik vond het alleen moeilijk toen ik Vigo voor de eerste keer een hele dag bij mijn moeder liet. Eigenlijk daarna niet meer.
Zelfs niet toen ik Vigo voor een wenochtend naar het KDV bracht. Ik weet dat hij daar in goede handen is.

 

Ik moest wel even slikken toen ik mijn dochtertje voor het eerst naar het KDV bracht. Ze is nu 2 keer geweest en de 2e dag ging het heel goed. Ja ook zij moest even wennen. Toen ik op mijn werk was vond ik het heerlijk....even geen mama zijn. Ik weet dat mijn dochtertje in goede handen is en ik kan altijd bellen om te vragen hoe het is. Geeft ook een gerust gevoel hoor!

 

Ik ben heel blij met het kdv dat we gekozen hadden. Ben ervan overtuigd dat we geen betere hadden kunnen vinden.
Ze moet nog voor de eerste keer gaan en ik zie er best tegenop. Kan me nu gewoon niet voorstellen dat ik haar niet de hele dag om me heen heb. Maar ik ben langzaamaan ook wel echt eraan toe om weer aan de slag te gaan. Ik verheug me er ook op weer dagelijks (nou ja, een aantal dagen per week) andere dingen aan mijn hoofd te hebben dan luiers en babytaal.
Maar ik weet ook zeker dat ik het in ieder geval de eerste weken erg moeilijk ga krijgen. Daar zal ik doorheen moeten.

Sterkte!

 

och tuurlijk de eerste keer bij mijn oudste vond ik ook wel even raar en de eerste paar keer heb ik even gebeld hoe het ging

maar het ging super en nu is hij bijna 3 en hij heeft er zoveel plezier. Zowel die eerste jaren in de babygroep (tot 1.5) en nu in de peutergroep (1.5-4) Hij heeft ook echt een groep vaste vriedjes...geweldig toch

indd ook als de leidsters vertellen over hem weet ik dat hij daar precies hetzelfde is als thuis
ik zal het zeker wel even raar vinden om mijn jonste in oktober er heen te brengen maar even weer wat anders doen heb ik ook wel zin in hoor