Seriously, een borrel omdat ie op vakantie gaat? what the.... Belachelijk dat ze jou niks aanbieden als afscheid idd, zegt meer over het bedrijf dan over jou.....probeer het los te laten en geniet van je zwangerschap en je kindje
Ik ben nu al zo een 15 weken thuis en ik heb geen arts gesproken?! Soms stuur ik mijn leidinggevende een mail, update. Thats it!?
Het is zo vreemd en jammer hoe sommige mensen reageren he >?! ... Maar ik zou je er niet teveel van aantrekken ...gelukkig dat je nog contact met je collega's hebt dan! Ik heb net als Tassie, geen kaartje belletje of iets vernomen van mijn toen collega's ...en dat heeft mij ook gekwetst want het was een heel leuk team (dacht ik) ...en juist wel van me leidinggevende had het liever andersom gezien eerlijk gezegd.
Mijn leidinggevende belt dus zelf ook helemaal niet (en de collega's ook niet). Ik moet over 2 weken naar de bedrijfsarts en ik zal het toch aan hem voorleggen. Gewoon, omdat ik het toch kwijt wil/moet. Ik zit mij toch echt thuis op te vreten als ik aan het werk denk. Bah, ik dacht ook echt dat ze mij mochten. Ik ga nu zelfs twijfelen of ze überhaupt op kraambezoek zouden willen komen. Aan de ene kant heb ik nu zoiets van dat ik liever heb dat ze niet komen, maar ja aan de andere kant zou dat natuurlijk echt raar zijn. Er zijn nu alweer 4 weken voorbij dat ik mijn leidinggevende voor het laatst heb gesproken nadat ik (alweer) heb gebeld n.a.v. het gesprek met de bedrijfsarts. Van mijn collega's en leidinggevende heb ik alleen een kaartje gehad (begin februari!!!) en verder helemaal niets.
Even een laatste update. Vandaag bij de bedrijfsarts geweest. Ik heb zoals gewoonlijk helemaal niets van mijn leidinggevende gehoord sinds de laatste keer dat ik gebeld heb na mijn vorige afspraak met de bedrijfsarts. Ik heb ditmaal bij de bedrijfsarts mijn verhaal gedaan en hij was hiervan echt geschrokken aangezien een leidinggevende regelmatig contact hoort op te nemen met de werknemer. Hij adviseerde mij om ditmaal niet zelf contact op te nemen met haar. Ik heb ook nog 2,5 week geleden aan haar een email gestuurd met daarin mijn verzoek voor ouderschapsverlof. Hierop heb ik tot op heden nog steeds niets mogen ontvangen. Niet eens een ontvangstbevestiging o.i.d. Hiervan heeft de bedrijfsarts ook een aantekening gemaakt. Ik ben wel nog bij mijn collega's langs geweest na het gesprek en ik moet zeggen dat het mij alles meeviel. Ik heb mijn gezicht (buik) kunnen laten zien, mijn verhaal kunnen doen en zij toonden echt interesse en leefden mee met mijn best zware zwangerschap. Tot zover mijn update. Oh ja, ik ben nog steeds 100% afgekeurd, nu tot aan mijn verlof wat over 3 weken begint. Ik hoop dat ik nu innerlijke rust vind wat betreft het werk. Ik ga in ieder geval mijn best doen.
Hier ook inderdaad. Is niet leuk en het geeft je een slecht gevoel. Als het gewoon desinteresse zou zijn kon het me niet veel schelen, maar ik vrees dat het een andere oorzaak heeft. Ze vinden me 'vervelend' ... ! Dat vind ik heel erg want ik blijf niet zomaar thuis, ben van het type doorgaan tot ik erbij neerval, letterlijk! Werk nog niet zo lang op de plek waar ik nu zit, sinds vorig jaar november ... Ben daar begonnen in het kader van een reintegratietraject omdat ik mijn werk als operatie-assistent vanwege mijn gezondheid niet meer kan doen (auto-immuunziekte) en daar kwam eind vorig jaar ook nog eens de diagnose 'prematuur ovarieel falen' bij wat het onmogelijk maakte nog een jaar met onze kinderwens te wachten. De kans dat het zou lukken was sowieso minimaal. Geen dingen waar je om vraagt natuurlijk of waar je je fijn bij voelt. Al ben ik wel heeeeeel dankbaar en blij dat ik nu zwanger ben, ook al voel ik me fysiek miserabel. Ik ben nu ca. 8 weken thuis i.v.m. extreme misselijkheid en overgeven, dat laatste is met medicatie tot acceptabel niveau teruggebracht maar ik voel me alsnog heel slecht en moet bijna dagelijks nog een keer overgeven. Hou mijn direct leidinggevende op de hoogte via mail, wekelijks! Meestal krijg ik niet eens reactie. In het begin is er twee keer gebeld en werd er nog op de mails gereageerd, maar nu praktisch niet meer. Ook niet toen ik vertelde dat ik een bloeding had ... Ja reactie dat een bijlage die ik had bijgesloten ontbrak , dat was het! Mijn situatie is natuurlijk al anders omdat ik in een reintegratietraject zit en in laatste jaar ziektewet ... Daarmee maak je geen indruk om het zo maar te zeggen. Niet om zielig te doen maar ik heb de afgelopen jaren behoorlijk wat ellende voor mijn kiezen gehad. Met als klap op de vuurpijl werk dat je graag doet moeten opgeven vanwege gezondheid en een kinderwens die ineens bijna onbereikbaar word (maar nu toch godzijdank steeds iets dichterbij komt). Ik praat daar niet veel over hoor en al helemaal niet op mijn werk. Maargoed ik ben vorig jaar goed ontvangen daar en iedereen was vriendelijk. En nu hoor ik niks meer, van collega's helemaal niks. Ook niet nadat ik zelf maar een kaartje had gestuurd waarin ik schreef dat het me spijt dat ik ze zo in de steek laat. Wil genieten van de zwangerschap en dat lukt ook best, maar ik word hier wel verdrietig van als ik eraan denk. Ik bedoel: Wie vraagt hier nou om ... Wie vind dit nou fijn? Ik wil toch ook liever gewoon werken en leuke dingen doen en pronken met mijn steeds groeiende buikje. Echt geshopt heb ik nog niet eens. Alleen één avondje met partner babykamer uitgezocht en dat eindigde in een overgeefsessie ... Snap niet dat mensen zo koel kunnen zijn. Maarja misschien mag ik niet verwachten dat de rest van de wereld reageert zoals ik dat zou doen. Een oordeel is zo snel geveld ... Dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren. Heel verhaal maar kortom: Ik snap dat dit niet leuk is dus!!!