Afgelopen woensdag heb ik met 8+5 een eerste echo gehad. Het hartje klopte goed en het vruchtje was precies zo groot als het moest zijn. Volgens de verloskundige bestaat nog steeds de kans dat het misgaat, maar is deze kans maar 1%. En toch ben ik dus onzeker. En angstig dat het hartje de komende 3 weken (ik krijg met 11+5 mijn termijnecho) alsnog stopt. Ik heb al twee vroege miskramen gehad (zonder hartactiviteit) en ik ben al wat ouder. Graag hoor ik van anderen hoe zij de weken tussen de eerste twee echo's hebben ervaren. Waren jullie gerustgesteld door een kloppend hartje of net als ik nog steeds onzeker?
Ik was helaas ook nog steeds onzeker, ik ken je angst! Ik bleef het ook zo spannend vinden, pas na 12 weken werd het minder en toen nog vond ik het spannend. Nu zit ik ook wakker omdat ik hem een tijdje niet voelde terwijl hij heel beweeglijk is, pffffff, net wel een schop gehad gelukkig . Maar inderdaad feit is dat bij een hartslag je gewoon wel hele goede kansen hebt! Ik zou graag willen dat ik met terugwerkende kracht meer had genoten van die tijd, maarja als je het zo graag wilt hè... Helaas dus niet echt tips, alleen herkenning. Gefeliciteerd trouwens!
Ik vond de tijd spannend maar was gerust genoeg dat alles goed zat. Mijn eerste zwangerschap heb ik constant in angst gezeten met wat als.... Vond dit zo zonde acheraf dat ik met de tweede besloten had enkel te genieten want voorkomen of veranderen kun je niets. Mijn vk zij als je op dat termijn een kloppend hartje ziet je er echt van uit mag gaan dat het goed zit. Die 1% is zo minimaal de kans dat het een gezonde zwangerschap is is zoveel groter!
Ik heb die angst ook gehad en nog wel. ik ben ook wat ouder en bij mijn mk zagen we ook hartje kloppen en toch ging t na 8 week mis. achter af klopte de groei al niet, maar goed daar lette ik toen niet op. nu ben ik 1 week en begin ik meer te genieten, maar de eerste weken was moeilijk. te meer ook omdat ik bijna geen kwalen halen, enkel zere borsten moe en buikpijn. sterkte deze weken. ps ik ben 34 dus ook al wat ouder.
Gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Ik vond de eerste tijd echt vreselijk! Kan er niet meer van maken... Bij mij was het al twee keer misgegaan (na een kloppend hartje, maar net als bij mamajanneke klopte er achteraf gezien ook iets niet aan de groei maar stond ik daar niet bij stil) en ik kon gewoon niet geloven dat het goed zou gaan. Er was niets wat mijn zorgen weg kon nemen. Ik durfde niet meer te vertrouwen op kwaaltjes, was echt enorm onzeker en durfde niet te genieten. De VK zei dat de kans echt heel klein was dat het mis zou gaan. En dat is ook zo. Als je durft, hou je daar dan aan vast. En mijn verdere tip is dat je het moet proberen te accepteren zoals het komt. Neem het jezelf niet kwalijk dat je je nu zo voelt, en voel je er vooral niet schuldig om. Ik kan je inmiddels uit ervaring vertellen dat je na de 12 weken nog royaal de tijd hebt om te genieten ( en eerlijk? ik ben nu met 38 weken een beetje uitgenoten ) Laat je niet misleiden door de verhalen over de grote roze wolk en andere zwangeren die ( zonder achtergrond?) zich helemaal suf genieten van deze eerste weken en geen onzekerheid kennen. Probeer erop te vertrouwen dat het goed zit, en probeer een balans te vinden tussen blijheid, nuchterheid en angst. Heb je het al met je omgeving gedeeld? Soms is het misschien prettig om je angsten te delen. Anderzijds moet je daar de juiste mensen voor kiezen, want als de hele wereld lyrisch en vol vertrouwen blij gaat zitten doen terwijl jij angstig bent, haalt dat je angst vaak ook niet weg.
Idd heel herkenbaar!! Ik leefde van echo naar echo en vond zelfs een week ertussen lang, zo onzeker! Ik dacht dat het na de 12 weken over zou zijn, helaas! Het is zeker minder aanwezig, maar mijn angst blijft en wordt nu extra aangewakkerd door hevige bloedingen. Tussendoor probeer ik te genieten, maar dat stralend zwanger zijn en die mega roze wolk, nee niet gezien nog en denk ook niet dat ik m nog ga vinden.
Ik blijf ook maar onzeker, ben nu 13 en een halve week. De eerste weken was het wel erger, toen maakte ik mezelf echt gek. Na 10 weken werd het ietsje minder, maar over is het helaas nog niet...
Daarom zeggen ze altijd als je zwanger bent dat de onbezorgde tijden voorbij zijn! En dat is echt zo vind ik. Als je net zwanger bent maak je je druk of het allemaal wel goed zal gaan. Laat je een prenatale screening doen hoop je dat het gezond is en geen rare dingen mankeert, met de 20 weken echo hoop je geen afwijkingen te zien. Dan hoop je de 28 weken te halen omdat de overlevingskansen dan goed zijn. Maar ook als je kindje er eenmaal is maak je je om het minste en geringste zorgen haha. Probeer ervan te genieten, want de tijd van een kindje in je buik is ook zo weer voorbij en dan ga je die buik nog missen!
Allereerst van harte met jullie zwangerschap! Ik ben ook 'wat ouder' (flink ouder eigenlijk) en ik ben ook nu met 18 weken nog steeds niet geheel onbezorgd. Voor elk onderzoek (echo, controle bij de VK) stel ik me er toch een beetje op in dat het mis kan zijn. Ik ben verder absoluut geen doemdenker of negatief ingesteld persoon hoor, maar deze spanning raak ik niet kwijt vreemd genoeg. Tot nog toe was met het kindje steeds alles goed
Weetje het is moeilijk maar laat het los. Die 1% hou je tot de bevalling of je nu 11 weken of 41 weken bent. wil je dan de hele zwangerschap aan die ene procent blijven denken?
Bedankt voor jullie reacties. Het is voor mij fijn dat het herkenbaar is, maar voor jullie natuurlijk niet. Ik probeer zeker uit te gaan van die 99% en kan ook al veel meer genieten dan in het begin (toen was ik alleen maar in pure paniek dat het weer mis zou gaan). Vind het alleen dan toch jammer dat ik zo onzeker ben. Ik zou dat kleintje in mijn buik gewoon wat meer vertrouwen willen geven. Lasas, wat heftig dat jij bloedingen hebt. Dat lijkt me in het geval als je al onzeker bent, dat er niet beter op maken. Hoe ver ben je nu? Sterkte. Pasta, dat gevoel heb ik dus ook. Echo woensdag ging ik in met het idee 'het zal wel niet goed zijn'. En ik ken mezelf, dat doe ik bij de volgende echo weer. Als ik jullie reacties overigens zo lees, ben ik niet een 'wat oudere moeder', maar een 'flink wat oudere moeder'.
Hier ook herkenbaar! Ik ben "pas" 25 dus mijn leeftijd speelt niet mee maar ben ook herl onzeker. Ik heb met 8 weken (eigen berekening) de eerste echo gehad en we zagen een kloppend hartje. De vk kwam uit op 7 weken maar zei dat het lastig is om dat echt goed te kunnen meten met deze termijn. En ik denk ook wel dat ik een paar dagen korter kan zijn. Met 9 weken had ik wat bruin bij het afvegen echt minimaal. Dag erna wat licht roze/rood bij afvegen. Ook niet veel. Vk gebeld en die zei dat het voor nu niet verontrustend was. Geen krampen geen helderrood bloed... de termijnecho stond pas gepland voor 21 mei. Dat vond ik tpch wel heel erg lang duren nog. En na een paar dagen toch in de stress te hebben gezeten gebekd of de termijn echo toch eerder zou kunnen. Nou verplaatst naar 15 mei. Nog wachten maar iig al beter dan de 21e. Gister had ik helaas weer roze rood bij afvegen en een klein rood sliertje. Ik helemaal verdrietig natuurlijk. Vriend herft vk gebeld want zo kan het ook niet. Nu mogen we morgen en als er vandaag iemand uitvalt word ik nog gebeld. Vriend heeft er alle vertrouwen in dat het gewoon goed zit en de vk zei ook dat de kans dat je na een kloppend hartje te hebben gezien het alsnog misgaat echt super klein is. (Maarja wat als ik net bij die 1 of 2 procent hoor?) Ik heb gewoon het idee dat het hartje gestopt is en dat mijn lichaam probeert het op te ruimen maar dat het steeds niet lukt. Heb ook erg weinig zwangerschapsklachten. Was eerst wel misselijk en overgeven maar ben alleen heel afentoe nog beetje misselijk maar heb al anderhalve week niet meer overgegeven (bij zoontje tot week 16) heb ook continu het gevoel dat ik iets voel lopen dus ren 100 keer per dag naar de wc om te kijken. Dus ja ook hier heel onzeker ik hoop dat ze me vandaag nog bellen en ik hoop nog veel harder dat het gewoon nog goed zit. Voor de iedereen die hem kan gebruiken een super dikke digiknuff! En hopen op mooie plakbeebjes en uiteindelijk een mooi gezond kindje in je armen!
Ik bleef onzeker tot de 12 weken echo. Dit omdat we al eens meegemaakt hadden dat we na een goede echo (dus een kloppend hartje) een slechte echo erna kregen. Wij hadden dat toen niet meer verwacht en het was een klap in onze gezichten. Maar daarna tot 2 keer toe voor niets de zenuwen gehad. Statistieken zeggen mij zo weinig, vooral als je het zelf al wel eens hebt meegemaakt. Wat ik wel steeds te horen kreeg was als je rond de 10 weken een goede echo hebt, dat het dan wel goed gaat in de meeste gevallen. Daarna heb je bv met 25 weken net zoveel kans dat het nog mis zou gaan. Wij hadden toen de eerste echo met 7+6 en kwamen met de 10 weken echo erachter dat het hartje met 8 weken gestopt was. Dus gewoon 1 dag later dan de echo. Kan er nog verdrietig van worden.
Ik ben tot en met week 20 zenuwachtig geweest voor elke controle en echo. Hoort er dus bij. Ik begin het nu echt leuk te vinden om weer op controle te gaan "Helaas" voor mij duurt dat niet lang meer
Ik denk dat je angst heel normaal is. Helemaal als je al miskramen gehad hebt. Ik hield me ook steeds voor dat het nog mis kon gaan en ging me daarom nog niet hechten aan het kindje. Wij hebben ook 2 termijn echo's gehad (ivm combinatietest) en bij 13 weken combinatie test. Pas na die echo was ik geruster. Alles zag er goed uit, ingewanden deden hun werk al enzo. Ook bij 20 weken kan het misgaan, maar de kans wordt per week kleiner. Het is gewoon altijd een spannende tijd, maar hou vol. Denk er niet teveel aan, dan vliegen de weken voorbij!
Snne, ik begrijp je onzekerheid. Zou ik ook hebben. Ik voel me zelfs een beetje schuldig. Onzekerheid bij bloeden voelt terecht, onzekerheid zonder bloed en met zwangerschapsklachten (hoewel niet heftig) voelt als zeuren. Ik hoop en wens dat je vandaag een goede echo hebt. Marti, je schrijft dat de keer dat je een kloppend hartje had gezien het toen toch is misgegaan. Waren daar achteraf redenen voor? Eerste keer vruchtje te klein, hartje klopte wel maar niet krachtig genoeg. Of was het gewoon out of the blue? Lcll, gezien mijn karakter blijf ik wel wat onzeker totdat ik de kleine in mijn armen heb. Al hoop en denk ik dat ik me na de 13 weken wel rustiger zal voelen. Jij veel plezier met bevallen binnenkort. Maagd, er niet aan denken is onmogelijk, maar de weken gaan al een stuk sneller dan de eerste drie weken. Het is nu al weer bijna een week na de echo!
Hier nog even een update... helaas is het hartje rond 9 weken gestopt... de bloeding wordt ook al heftiger met krampen en stolsels... hier dus helaas geen positief verhaal..
Het kan altijd natuurlijk, maar ik weet nog wel dat mijn echoscopiste zei met 7w5d dat alles er zit wat er moet zitten en dat het hartje klopt. Ze zegt, betere echo's dan dit zijn er niet. Het geeft geen garantie, maar ze zei wel dat vaak (Dus niet altijd) er al iets mist op de echo waardoor het misgaat. Ze zei probeer altijd te genieten!