Sorry hoor, hij/zij is een beetje bang voor honden

Hier beide kids niet bang voor dieren. Die lopen het liefst naar alle honden of katten toe.

Op het schoolplein mogen hier geen honden. Alleen buiten het schoolplein overigens.

Wel hier de kinderen geleerd NOOIT zomaar een hondje aaien, eerst aan mama of papa vragen en daarna aan het baasje van de hond. En leggen we uit dat ook niet iemand anders zomaar aan hun zitten oid.

 

Nouhou Jack Russels kunnen anders behoorlijk fel zijn maar ik herken het gelukkig niet. Onze zoon is opgegroeid met een golden retriever en noch hij noch andere kinderen zijn bang voor hem. Maak nooit mee dat kinderen weg duiken voor hem. Dus waar het aan ligt dat ze bang zijn voor jullie hond?

 

Je kunt je angsten ook ongewild overbrengen als ouder. Zo ben ik een beetje bang voor spinnen. Dit heb ik mijn dochter nooit verteld, en als we samen een spin zien zeg ik ook "kijk, daar zit een spin in zijn web, dat is zijn huisje". Heel rustig leg ik het uit. Maar toch is zij nu ook bang van spinnen.

 

lijkt een beetje raar ja maar ik denk dat het gewoon in het kind zit. een vriendin van mij heeft een dochtertje die 3 dagen ouder is dan onze dochter en zij hebben een hond en een konijn thuis.
maar ze moet er niets van hebben, als wij komen spelen gaat het wel wat beter maar dan nog wilt ze niet te dicht bij komen.
Wij hebben geen huis dieren en onze dochter vind alles heel erg leuk qua dieren.

ook wel eens gehoort dat het een fase is waar ze dan in zitten en dat het weer over gaat.

en waar ze bang van kunnen zijn is het speelse en de grote van een hond of gewoon de blik die bij hun iets engs voor steld.

het is onbegrijpelijk voor moeders met kinderen die het helmaal geweldig vinden maar ja je kunt er niets aan doen.

 

Vaak is het inderdaad een angst die de ouders overbrengen op de kinderen, ouders zijn door alle gruwel verhalen over dood gebeten kinderen erg voorzichtig met hun kinderen tegenover vreemde honden en meer terughoudend vanee ga maar niet heen, nee doe maar niet en als een kind van 3 dat al jaren hoort dan komt er vanzelf bij hun ook angst en voorzichtigheid.
Daarnaast merk ik zelf we hebben 2 grote herders, groter dan de meeste knderen en dol op ze dus erg enthousiast dat dat dan toch afschrikt omdat ze groter zijn en onbenullig overkomen. Dus ik zeg een combinatie van meerdere factoren

 

Tja, toch kan het zó maar ontstaan.
Zoon was gek op kleine hondjes (grote vond hij mwah), tot hij een jaar of 2 oud was. Ineens kroop hij zowat in mijn broekzak als hij een hond zag. Nu vindt hij kleine hondjes wel weer leuk, en durft hij weer rechtdoor te lopen als hij een grote hond tegen komt, maar hij blijft op z'n hoede.

Dochter is het tegenovergestelde van zoon. Zij is gék op honden. Groot, klein, rustig, druk, keihard blaffend: zij gaat er op af en gilt het uit van plezier. Nog leuker als zo'n hondje tegen haar op springt (of bij haar in de buggy, vorig jaar zomer gebeurd) of aan haar handen snuffelt. Daar moet zoon dus echt helemaal níks van hebben.

't Is dus ook wel de aard van het kindje.
Zelf geloof ik dat ik redelijk relaxed ben met honden. Zal nooit zomaar een hond aanhalen (ben er niet gek op en bovendien wel allergisch voor; en ik wil mijn kinderen niet leren om zomaar vreemde honden te aaien). Maar ik ben er echt niet bang voor.

 

Ik weet niet of je een grote hond hebt, maar mijn dochter moet niets van grote honden hebben.
Voor een kleine kindje is dat al snel een joekel.
Niet alle kindjes groeien met honden op...

 

Jep naar mijn idee is dat iets wat inderdaad kan voortvloeien uit eventuele angst van de ouders. En niet dat de ouders zelf ook écht bang zijn voor honden, maar wel dat zij bijv. van kleins af aan vrij 'angstig' hebben gedaan en hun kinderen ver uit de buurt van honden (of andere dieren) hebben gehouden.
Dus bijvoorbeeld wanneer ze ergens lopen gauw het kind optillen of een hand geven en aan de andere kant laten lopen wanneer er een hond langs loopt enz.
Ik denk dat dat soort kleine dingen (die ouders wellicht onbewust doen) kan resulteren in een kindje met angst voor honden.

Mijn zoon is absoluut niet bang voor honden, maar weet ook heel goed dat hij nooit zomaar naar een hond toe mag lopen of hem mag aaien. Altijd eerst vragen aan het baasje én aan mij.
Ook thuis weet hij dat hij niet achter de hond aan mag rennen en dat wanneer de hond weg loopt hij hem met rust moet laten.

Maar er zullen vast en zeker ook kinderen zijn die gewoon van nature bang zijn. Mijn moeder is al vanaf kleins af aan als de dood voor duiven en dat heeft verder niets met mijn opa en oma te maken

 

Hahaha, een Jack Russel Ahem, sorry.

Ik denk eerlijk gezegd dat dat toch ook aangeleerd gedrag is dan. Soms gebeurd het wel eens dat een kindje angstig reageert als er een heftige hond afkomt, maar als ouder corrigeer je dat toch dan?

Vind het vooral gek dus dat die ouders niet zoiets hebben van 'kom seg, het is maar een hond' in plaats van tegen jou te beginnen

Lekker leren voorzichtig handje uitsteken, en natuurlijk nooit zomaar aaien, altijd aan baasje vragen. Of gaan ze hun leven lang bang blijven van alles dat heftig en klein is? Dan beginnen ze best niet zelf aan kindjes

 

Ik denk niet dat het zozeer bewust gedaan wordt.. Maar ik ben na een aantal zeer slechte ervaringen met honden ook wel ietwat angstig geworden, en dat zal ik zeer waarschijnlijk ook naar m'n dochter uitstralen.

 

Dat verklaard alles, het is een Jack russel. . Wij hebben zelf geen hond maar mijn kinderen zijn er ook niet bang voor. Sommige hondjes zijn te druk waardoor een kind misschien zoiets heeft van wow vlug verstoppen. Mijn kinderen zullen bij een drukke hond ook terug houdend zijn.

 

Ik was ook zo iemand die zei dat ouders hun kind bang maken...

Nu heb ik zelf in her verleden politiehonden getraind, en mijn vriend is ook absoluut niet bang voor honden.
Toch is onze zoon ook angstig voor honden... Ik weet zeker dat dit niet aan ons ligt, heb altijd heeel neutraal gedaan over honden.

Nee, ik denk dus niet dat het altijd aan de ouders ligt.

 

Denk dat het wel een beetje door de ouders komt (bewust of onbewust) net als met spinnen bijvoorbeeld.

(uitzonderingen daargelaten)

T lijkt me ook wel goed dat ze er op scholen wat meer aandacht aan besteden maar verder blijft het aan de ouders om hun kind er overheen te helpen.

Het is wel is jammer hoor, je wordt soms met je honden gewoon weggekeken omdat zoon of dochterlief ''bang'' is en dus beschermd moet worden...

 

Nou ik zal je vertellen, mijn dochter is 'bang' voor honden. EN dat terwijl zowel mijn moeder als mijn schoonouders een hond hebben. En dat zijn geen kleine honden. Mijn schoonouders hebben een Appenzeller en mijn moeder heeft een Oostenrijkse Pinscher.

Ze komt bij beide wekelijks, van kleins af aan, en toch moet ze niks van honden hebben.

Dus om te zeggen dat dat aan de ouders ligt....

 

Wij merken met onze hond (duitse herder) dat toen hij nog klein was iedereen 'm hartstikke lief vond. Maar nu lopen diezelfde mensen met een grote boog om hem heen. Ouders met kinderen zie ik regelmatig de straat oversteken wanneer ik met hem loop, terwijl ze zeggen: "Kijk uit, das een enge hond". Terwijl Dexter zich van geen kwaad bewust is en ook geen greintje agressie in zich heeft. Tja, ik negeer het maar. Als de ouders zo hun angst op de kinderen willen overdragen, moeten ze dat vooral doen. Vind het alleen jammer voor de kinderen.

Soms komen kinderen enthousiast op Dexter afgerend. Ik waarschuw hen dan wel dat ze hem rustig moeten benaderen. Doen ze dat niet en gaan ze hoog gillen, dan wordt ook Dexter druk en wil hij tegen ze op springen. Uiteraard leren we hem dat af, maar hij is nog in de puberteit.

Laatst liep ik hem toen een jongetje met zijn vader ons tegemoet kwam lopen. "Kijk pap, een wolf!" riep het jochie en hij verschool zich achter de benen van z'n vader. Geweldig, zo'n opmerking! En ik vergeef 'm zijn angst. Als Dexter een wolf zou zijn, zou ik hem ook uit de weg gaan

 

Heel gek is het natuurlijk niet dat sommige kindjes wat angst hebben voor een hond. Honden zijn vaak groot, groter dan zij, ze blaffen (luid!) en doen onverwachte dingen. Daar kunnen kinderen van schrikken. Ze zijn nog laag bij de grond en staan bijna oog-in-oog met de hond, dat is best indrukwekkend.

Stel je eens voor dat jij oog-in-oog zou staan met een log, hijgend, harig monster dat hele harde geluiden maakt en onverhoedse bewegingen maakt. Nu heb jij een Jack Russel, dus die grootte valt mee.. maar wij hebben een (grote, sterke) Golden Retriever waarvan sommige kindjes best even van onder de indruk zijn. Het beestje is inmiddels bijna 14 en heeft letterlijk nog nooit een vlieg kwaad gedaan (weet niet eens hoe 't moet denk ik) maar als ik Dennis soms naast 'm zie zitten en zijn handjes vergelijk met de poten van de hond kan ik me voorstellen dat dat wel een beetje eng kan zijn.

Dennis vindt alle diertjes (we hebben ook nog 2 katten) trouwens prachtig en gaat er heel voorzichtig en lief mee om. Toch zou ik ook niet willen dat ie zomaar op een 'vreemde' hond afstapt. Eerst vragen in elk geval.

 

Sorry maar ik vind bovenstaande echt heel kort door de bocht.
Ik en mijn man zijn beide dierenvrienden, we gaan heel veel naar de kinderboerderij, dierentuinen, vrienden met hondjes..maar...allebei mijn kids zijn/waren doodsbang voor dieren!
De oudste is nu 5 en is eroverheen, die duwt ondertussen zijn hele hand in een kalf zijn mond...vind hij grappig...hahaha Maar dit heeft heel lang geduurt.
Krijzen, bibberen, weg duiken...elke keer weer, bij elk dier contact. Mijn dochtertje van 2 heeft dit nog steeds. Ik ga niet mee in deze angsten, maar neem haar angste wel degelijk serieus. Probeer haar uit te leggen dat er niks is om bang te zijn, maar troost haar wel. We blijven haar in contact brengen met dieren, gewoon omdat dier en mens samen iets moois is, maar je kunt het niet afdwingen. Bij onze oudste is het goedgekomen, dus dat zal bij onze kleine meid ook wel zo zijn!

Dus ja, kids kunnen bang zijn voor dieren en nee, ze zijn niet van nature dol op dieren..en nogmaals nee, het ligt niet altijd aan de ouders!

Kan me voorstellen dat het voor jouw wat vervelend is, maar je kan ook niet van andere ouders verwachten dat ze de angsten van hun kind niet serieus nemen.
(ik snap dat je het niet zo negatief ziet zoals ik beschijf, maar kan het niet anders uitleggen)