Mijn bevallingsverhaal van onze Esmée

Maandag 12 maart moest ik rond half 12 bij de vk zijn voor een standaard controle. Ik moest wat urine meenemen voor een eiwitcontrole. De stagiaire stopte een strookje in het potje en meteen was duidelijk dat ik inderdaad teveel eiwit had. Mijn bloeddruk was ineens ook dramatisch gestegen…De vk adviseerde me om direct naar het ziekenhuis te gaan om mijn bloed te laten prikken. Ze belde zelf de gynaecoloog en ik kon om half 2 al terecht. Ik moest meteen mijn vluchtkoffertje meenemen.
In de auto heb ik meteen Auke gebeld. Het was toen al 12 uur geweest en hij moet een uur rijden voor hij thuis is. Thuis heb ik mijn spullen bij elkaar geraapt en heb mijn vader nog effe gebeld. Auke was vrij snel thuis en toen zijn we richting het ziekenhuis gereden.
Om half 2 is inderdaad mijn bloed geprikt. Ik moest een heel uur wachten voordat ik de uitslag van de gynaecoloog te horen kreeg. Dat uur duurde lang. We zijn in de kantine gaan zitten en hebben wat gegeten en gedronken.
Uiteindelijk vertelde Dr. Happel (gynaecoloog) dat mijn bloed prima in orde was. Maar het feit dat mijn bloeddruk ineens zo gestegen was verontruste hem. Ook de eiwitten in mijn urine was voor hem een reden tot ongerustheid. Daarentegen was mijn bloed prima en had ik totaal geen klachten. De gynaecoloog heeft nog een echo gemaakt en zag daarop dat er bijna geen vruchtwater meer aanwezig was. Was geen reden tot stress omdat ik immers al ruim 40 weken zwanger was. Maar…ik moest blijven…ik moest worden opgenomen en kreeg te horen dat ik de volgende dag, dinsdag, ingeleid zou worden. Mijn lichaam gaf aan dat het tijd was.
Nou, daar stonden we nog geen half uur later dan…op mijn eigen kamer in het ziekenhuis. In vogelvlucht werd uitgelegd wat er allemaal zou gaan gebeuren. Het ging bij mij het ene oor in en het andere weer uit. Het ging ineens allemaal zo snel. Zo zit je niets vermoedend bij de vk voor een normale controle en zo lig je in het ziekenhuis om ingeleid te worden…
Die nacht heb ik vrijwel niet geslapen. Was te onrustig en buiten was het te lawaaierig. Ziekenhuis ligt aan de snelweg…
Dinsdagochtend was Auke lekker vroeg weer bij me en om half 8 werd ik naar de weeënkamer gebracht. Daar zou ik blijven tot ik voldoende ontsluiting zou hebben om te mogen persen. Om 8 uur werd er een gel bij mij ingebracht die ervoor zou zorgen dat mijn lichaam weeën zou opwekken. En inderdaad. Dat gebeurde binnen een half uur. Ik bleek toen al 1 cm ontsluiting te hebben. Mijn lichaam was zelf al begonnen met de bevalling. Ik werd om de haverklap aangesloten aan een CTG apparaat die mijn weeën en de hartslag van de baby in de gaten zou houden. Vreselijk ding. Zit ongemakkelijk. Vooral tijdens een wee. Maar dat was op zich prima te doen.
Om half 2 kwam de verloskundige van het ziekenhuis, Lidy, om mijn vliezen door te prikken. Dit lukte in dat ziekenhuisbed totaal niet (ging bijna van mijn stokje) en ik moest daarom maar meteen door naar de verloskamer. Daar stond een stoel die veel beter en comfortabeler zat en daar lukte het uiteindelijk wel. Veel water verloor ik dus niet. Dat was al weg.
Binnen no-time begonnen de weeën veel krachtiger te worden. Rond 4 uur zat ik aan de 3 cm en verrekte van de pijn. Het aantal centimeter ontsluiting en de kracht was de weeën kwamen niet overeen. Het werd steeds moeilijker om de weeën normaal op te vangen. De vk zag dit ook en besloot om mijn een epiduraal te geven. Daarvoor moest ik met bed en al richting de kamer waar de narcoses toegediend werden. Ik hoorde iemand zeggen dat Klaas Vaak uit de koffiekamer gehaald moest worden omdat ik een ruggenprik zou krijgen. Klaas Vaak…hihi…
De anesthesist die de ruggenprik toediende was een ontzettend aardige man die zijn vak kent. Hij zette bijna pijnloos de prik en liet een slangetje in mijn rug achter zodat ik een constante aanvoer van pijnstilling zou krijgen. Dit gebeurde met een schaal van 1 tot 10 en bij mijn werd begonnen met stand 5. Wat een verlichting! Ik voelde helemaal niks meer van de pijn. Ik begon alleen te klappertanden als er een wee voorbij kwam  Zo gaf mijn lichaam aan dat er wat gebeurde. Meneer Klaas Vaak was mijn held! Heb ik ook tegen hem gezegd! De vk vertelde dat ik me zo zou voelen tot de uiteindelijke bevalling zelf. Nou, mijn dag kon niet meer stuk! Er werd een elektrode op het hoofdje van de baby geplaatst en ik kreeg een aparte katheter in mijn blaas omdat ik nu niet zou kunnen voelen wanneer ik zou moeten plassen. Nog geen 2 uur later was de pijn weer terug. De medicatie werd verhoogd naar 6. Ik had toen ongeveer 5 of 6 cm ontsluiting. Dit werd geconstateerd door gynaecoloog Dr. Mouw. Het was toen ongeveer 6 uur. Men besloot daarom om mijn weeënopwekkers via een infuus te geven. Dit zou de ontsluiting moeten bevorderen. Het enige wat er gebeurde was dat ik een ontzettende persdrang kreeg en dat de weeën inderdaad heftiger werden. De verdoving werd naar 7 verhoogd…en toen naar 8…
Om kwart voor 9 kwam de gynaecoloog weer langs om mijn ontsluiting te checken. De medicatie stond inmiddels op 10. De weeënopwekkers waren laag gezet omdat ik anders alleen maar weeën zou hebben zonder tussenpauzes. Blijkbaar reageerde mijn lichaam er helemaal verkeerd op. Stond ie laag dan gebeurde er niks en stond ie normaal of hoog dan kwam de ene wee na de andere zonder ruimte voor adem halen. Dr. Mouw checkte mijn ontsluiting en ik hoopte dat ik nu toch echt wel rond de 9 of 10 zou zitten gezien de pijn en persdrang die ik had. Maar…ik zat nog steeds op 6 cm! Ik dacht dat de grond onder mijn voeten weg zou zakken op dat moment. Dit kon toch niet! Nee, dat vonden zij dus ook en toen werd besloten dat het beter was om onze baby via een keizersnede geboren te laten worden. Wat was dat een opluchting zeg! Ik heb van pure opluchting gehuild als een klein kind! Eindelijk zou er een einde aan die pijn en persdrang komen die ik al 3 uur tegen hem moeten houden. Eindelijk!
Om 21.10 uur waren alle mensen van de OK aanwezig. Ik kreeg via de slang in mijn rug de definitieve verdoving en werd om half 10 de OK ingereden. Auke kreeg een OK outfit aan en is de hele tijd bij me gebleven. De anesthesist was gezellig met ons in gesprek en vertelde zo nu en dan wat er op dat moment achter het grote groene scherm voor mijn neus gebeurde. Keizersnede is een vreemd gevoel. De pijn voel je niet maar wel dat ze bezig zijn in je. Zoiets als de tandarts.
Uiteindelijk…op 13 maart om 21.47 uur werd onze kleine meid geboren! (49 cm, 3365 gr.) Auke’s reactie was goud waard! Zo ontzettend onder de indruk toen hij onze Esmée uit mijn buik zag komen. Zo onbetaalbaar mooi! Ik kreeg haar even te zien boven me en toen werd ze naar achter gebracht voor de complete check-up waar Auke nog een stukje van de navelstreng mocht afknippen. Na een paar minuten werd mijn kleine meisje bij mij neergelegd en heb ik haar voor het eerst aangeraakt en kusjes gegeven…Op dat moment waren we de gelukkigste mensen op de wereld…

Inmiddels zijn we lekker thuis na 5 dagen in het ziekenhuis te zijn gebleven. Esmée doet het erg goed. Ze eet goed, slaapt veel en is lekker rustig. Ik geniet ieder moment van dat kleine meisje. Zelf moet ik veel rust houden en mag vrijwel niks doen in huis. Mijn wond heelt goed maar is nog wel gevoelig. Visite ontvangen doe ik daarom ook liever pas over een week of zo. Eerst tijd voor mijzelf, Auke en Esmée.