Ik denk dat die cd23 was.. maar misschien is die wel veel later geweest.. Maar ja ik heb ook laat positief getest bij onze dochter dus wie weet
Ik loop niet bij gyn of verloskundige. Dus daar aankomen zie ik nog niet zo zitten.. Vind het sowieso wel spannend... vorige zwangerschap heb ik zwangerschapsvergifiting gehad en bevallen met GBS.. Woon nu in andere plaats dus krijg ook nieuwe verloskundige en gynaecoloog
Pfff... Onverwachts babybezoek op kantoor... Al veel babybezoek gehad de voorbije weken, maar dan heb ik altijd even voorbereidingstijd. Nu stapte er compleet onverwacht twee collega's binnen (mama en papa van hetzelfde kindje) met hun pasgeboren baby. Doet toch wel een beetje pijn...
Ach, klote zijn die situaties. Mijn collega en ik hebben in 2016 allebei rond dezelfde tijd een MK gehad. Dat wist ik helemaal niet laat ik dat eerst zeggen. Op een gegeven moment riep ze mij bij zich (zij is van HR en ik was toen met de MMM bezig uiteraard wist zij hiervan) ik voelde de bui al hangen. Ja hoor zwanger, 16 weken al. En ze wilde het mij persoonlijk vertellen vanwege de situatie waarin ik zat. Toen vertelde ze ook dat ze een MK had gehad. Enige wat ik dacht was "lekker dan, ik had niemand om het mee te delen omdat ik niemand kende die het mee had gemaakt, had je dat niet eerder kunnen zeggen? Dan hadden we in ieder geval elkaar gehad" maar dat zeg je niet. Zij, toen 38 (in 2017) heel quasi nonchalant, ja ik was er niet zo mee bezig, sterker nog ik dacht niet dat het al zo snel zou lukken, het kwam toen ook niet meteen uit. Deze keer was na 1 jaar proberen en was ze dus in verwachting. En ik dacht "really, even serieus, niet verwacht, niet klaar voor, mijn god, ik weet niet of ik ooit meer verdriet heb gehad in mijn leven dan wanneer je een MK meemaakt maar he, jij was er nog niet klaar voor en was niet zo verdrietig... Maar je zit dan met een fake smile ongemakkelijk om je heen te kijken, feliciteert haar en vraagt of je weer mag gaan want "je hebt het zo druk" NOT maar denkt meer waar is de vlucht route. Dus ik snap je heel erg goed. En het is echt niet makkelijk.
@Asil jah, iedereen beleefd zo'n dingen anders idd! Er zijn mensen die helemaal anders tegenover een MK staan. Ik kan mij dat gevoel absoluut niet voorstellen. Je bent er dan zo hard mee bezig, hoopt zo vreselijk hard... Dan begrijp je ook heel moeilijk dat sommigen 'per ongeluk' zwanger geraken en er eigenlijk niet zo op zaten te wachten. Het leven is dan zo oneerlijk! Dan is het super moeilijk om vriendelijk te blijven! Ken ik jammer genoeg... Was in januari met een goede vriendin een weekendje aan zee. Toen ik iets vertelde over hoe moeilijk het bij ons was en hoe zwaar ik het had zei zij super droog 'ik heb het er eigenlijk wel heel moeilijk mee dat jij over je kinderwens praat. Ik ben net uit elkaar met mijn lief (was ze 3 maanden mee samen geweest) en dat was echt de man waar ik kinderen mee wou. Het kwetst mij dan wel echt, dat ik nu dan waarschijnlijk nooit kinderen zal hebben (ze is 24 jaar en woont ondertussen al met de volgende jongen samen.)' Ik heb er toen tegen haar geen woord meer over gezegd. Was ZO kwaad! Sindsdien zeg ik tegen haar geen woord meer over ons traject. Als ik er toch eens iets van zeg, dan reageert ze met 'ooh, knuffel!' om daarna rustig verder te praten over haar nieuwe lief... Sommige mensen hebben gewoon echt geen tact... Net als je HR verantwoordelijke, die dan weet dat jij zo graag een kindje wil... Het kan natuurlijk perfect dat zij zich er zo bij voelt, maar je past de manier waarop toch een beetje aan je "publiek" aan... Op zich dan wel lief dat ze het je persoonlijk wou zeggen ipv je voor heel het kantoor ermee te confronteren! Zo heeft mijn rechtreekse collega het ook gedaan. Manager gebeld om het te melden, dan mij gebeld om het te vertellen en een paar weken later pas de rest van de collega's in een vergadering met heel de groep. Vond ik wel super lief van haar! Ze heeft toen ook over haar miskraam vertelt, heb echt al veel aan haar gehad. Ik denk dan maar: je moet de mensen zoeken die je energie geven, en al de rest zo veel mogelijk naast je laten liggen, of enkel over andere dingen praten... Heel dit traject vraagt al energie genoeg lijkt mij dan! Maar jij doet dat echt super allemaal! <3
@Asil en @Lientje91 Jemig ja wat kunnen mensen bewust of onbewust tactloos zijn... Dan zit je echt met je mond vol tanden als je zelf wél een tactvol persoon bent. Het scheelt wel als je praat met iemand die dezelfde (soort) ervaring heeft natuurlijk, maar ook van mensen zonder hetzelfde referentiekader vind ik dat ze soms gewoon beter kunnen luisteren dan rechtuit zeggen wat in ze opkomt. Ik kan daar echt boos om worden. Al zal ik dat niet zo snel tegen die persoon uiten.
Nee, ik stop dan gewoon met communiceren... Het kost me allemaal al energie genoeg, zonder dat ik hen moet 'opvoeden' daarover.
Is ook zo, en dingen kwetsen en raken en dat van je vriendin, zegt dat zij nog helemaal niet zover is. Mijn bestie, zei ook hele ongemakkelijke dingen.. Als van ja als wij een kind "nemen" en ik denk niet dat ik dat allemaal aan zou kunnen en als klap op de vuurpijl als het een handicap heeft of een Downie is dan laat ik het weg halen. Dacht echt 'meissie toch, dat heb je echt niet voor het zeggen' nu is ze in maart bevallen, binnen 4 maanden zwanger. Ik dacht echt HOE DAN, zij ook AD(H)D, darmproblemen, hormonaal zat ze niet lekker in elkaar e.d. en dan binnen 4 maanden... pffff Ik hoopte zo dat ik de 1ste zou zijn.. Voordat ik het wist hadden we het er een paar dagen voor nog over, ineens een app out of the blue met een positieve test... Heel ongemakkelijk "sorry ik wist echt niet hoe ik het anders moest zeggen" maar weet je, ik vind dat niet erg en ik snap het heel goed. Als ik mij in haar zou verplaatsen zou ik het ook niet makkelijk vinden... Eerlijk, wat kun je nog zeggen tegen iemand die alles al heeft gehoord in de afgelopen 7 jaar?? Toen de berichtjes, ik wil je er heel graag bij betrekken, vertel mij ajb wat je wel of niet wilt weten. De knop ging om, nee dit wil ik niet meer. Je bent me bestie ik wil verdorie alles weten. Moeilijk ja, pijnlijk ja, maar mijn verdriet gaat deze vreugde niet langer in de weg staan. Niet iedereen hoeft rekening met mij te houden en mee te gaan in mijn miserie. En buiten dat, als ik dit niet zou hebben gedaan hoe kan ik die betrokkenheid dan wel van haar verwachten wanneer wij zwanger zijn. EN ik zal je hier en nu vertellen dat ik verdorie gewoon zwanger word, linksom of rechtsom. Hoppa en we gaan weer vrolijk verder. Ik doe wel stoer maar wat moet je anders....
@Asil jah, groot gelijk! Zeker als het je beste vriendin is... Dan doe je dat gewoon! Mijn beste vriendin vertelde toen wij een half jaar aan het proberen waren zwanger. (Al twee keer echt van de eerste keer, maar met een miskraam tussen, echt ongelofelijk hoe ze het doen!) Zij was zowat de enige waar ik echt oprecht blij over kon zijn, waar ik alle verhalen van aankon... Ondertussen ben ik meter van haar kindje! Mijn vriend en ik zijn er nu al over eens dat zij ook meter wordt van onze toekomstige baby, want zij is er nu al 24/7 voor dit kindje, en het is nog niet eens verwekt... Ik kan bij haar echt altijd terecht als het even niet lukt. Dan laat ze meteen alles vallen en komt ze (alleen of met kinderen) meteen naar mij om te gaan wandelen of zo. Gaat echt een super meter worden!
En dat is vriendschap! En zijn mensen die je moet koesteren, eerlijk gezegd heb ik er weinig en interesseren mensen mij niet zo veel. Mijn vriend ook niet trouwens. Dit, hier op een forum kan ik, als ik iemand kan helpen graag, zelfde als vreemden want ik kan zelf mijn tijd bepalen. En vreemden zijn tijdelijke passeerders zeg maar. Ik help jan en alleman tot frustratie van mijn vriend. Kom ik later thuis dan normaal van een boodschap dan is het al "welk oud vrouwtje of wie dan ook heb je nou weer geholpen" maar vriendschappen heb ik echt heel veel moeite mee. Met name het investeren erin. Ik ben er gewoon slecht in. Heb je me nodig ik ben er, heb je me niet nodig ook goed. Wij hebben al genoeg aan onszelf, kost al veel tijd en buiten dat, ik zou met niemand anders dan mijn vriend mijn dagen willen doorbrengen.. Hij is mij.. samen 1, en zonder hem voel ik mij gewoon niet compleet. Deze liefde gaat zo diep.. Door onze ADHD is dag routine en onze rust pakken gewoon erg belangrijk. En balance is key. Rust, reinheid en regelmaat ik hou ervan.
Wat mooi zeg!! Snap je wel, ik heb een paar echt goede vriendinnen, waar ik van weet dat ze er altijd zullen zijn (en omgekeerd), maar verder heb ik het ook moeilijk om mijn energie te steken in mensen die gewoon enkel over zichzelf willen vertellen en verder alleen maar energie kosten. Echt super dat je er voor jezelf zo'n goed evenwicht in gevonden hebt!!
wat een lief berichtje! Ik krijg helemaal geen meldingen meer van dit forum, dus ik lees het nu pas, sorry! Met mij gaat het goed, tot dusver geen kwaaltjes. Wij willen het net zoals bij onze eerste pas vertellen als wij wat verder zijn - 11/12 weken. Hoe is het verder met jou?
Fijn om te lezen dat het goed gaat met de zwangeren onder ons! Hopelijk mogen er meer volgen binnenkort.