Ik zat eergister ook een potje te janken hoor. Vroeg me toen ook af, waarom is het ons nu niet nog een keer gegund? Inderdaad ging het bij de anderen ook vlot en nu? Nu zijn we bijna een jaar verder zonder bescherming en driekwart jaar gericht rond eisprong proberen. Ik snap het niet. Het voelt als falen van mijn lichaam. Alsof je het vertrouwen in jezelf kwijt raakt. Doet best veel met je hè?
Vind ik ook! We zitten allemaal een beetje in hetzelfde schuitje omdat we al langer bezig zijn. Vind het ook fijn om niet steeds alles opnieuw uit te leggen. En trek het ook steeds moeilijker als iemand direct zwanger is. Begrijp me niet verkeerd, gun het iedereen maar ons nog het meest ❤
Ja, ergens weet je dat het best normaal is dat het een half jaar tot een jaar kan duren, maar ik had toch stiekem gedacht/gehoopt dat het weer snel raak zou zijn.
Vooral dat!! Je gunt het iedereen, maar stiekem is het toch echt gewoon eerst aan ons nu toch? :-0 heb bijna zin om facebook gewoon te verwijderen, zodat ik al die zwangerschapsaankondiging gewoon niet meer moet zien...
Ahh dat is rot Hopelijk heb je dan een positieve test in handen, heb je toch iets heel moois die datum ❤
Raar dit! Ik zie het op de eerste foto vrij duidelijk, op de tweede zie ik niets, maar ik Tuur niet goed. Wat zeggen ze op de fertiliteit? Kan je hen niet bellen?
Ja inderdaad. Nou heb ik het geluk dat de meesten van mijn vrienden wel klaar zijn met kindjes krijgen ivm leeftijd. Maar gisteren ook weer een foto van een prachtig baby jongetje en hoe blij ik ook ben voor een van m'n beste vrienden, ik voel een soort van jaloezie en dan denk ik meteen, schei uit, ik heb er al drie, hou op mens! Maar toch...
Ik denk echt dat die wens exact even groot is voor een eerste als voor een vierde of zelfs een tiende hoor... X je wil dat gewoon zo graag, en als het dan niet lukt is dat vreselijk... En je weet natuurlijk ook nooit wat die andere mensen door gegaan zijn, maar toch... Overlaatst deed een kennis een aankondiging op fb, paar weken later zette ze met moederdag een berichtje dat het haar vijfde zwangerschap was, voor nu haar tweede kindje. Werd ik toch ook een beetje stil van. Vreselijk toch eigenlijk dat het allemaal zo'n taboe is? Dat je eigenlijk helemaal depri bent door de hormonen en voor de zoveelste keer een negatieve test hebt... Maar dat je toch gewoon moet blijven doen alsof er niets aan de hand is... 'jah, komt wel goed hoor! Gewoon geduld hebben!' wel, nee, soms sucked het gewoon héél erg hard!!! Maar op fb kan je dan enkel zetten dat je zwanger bent, niet door wat voor een hel je bent gegaan vooraf... Zo dubbel allemaal... WoW, dit werd even een zaagpost!
Ik voel me soms ook bezwaard hoor omdat ik 'al' 2 kindjes heb (met ex). Ik heb co-ouderschap en ben voor mijn gevoel maar parttime moeder. Slaat natuurlijk nergens op maar zo voelt het wel. Mijn vriend is zo'n goede bonuspapa voor mijn kindjes, waar mijn eierstokken alleen maar (nog) wilder van worden. Ik wil zo graag samen een kindje met hem en dan lukt het niet. Voelt alsof ik er niet over mag klagen omdat ik dus al 2 kindjes heb maar vind het zo oneerlijk dat het niet lukt. Iedereen die een wens heeft, moet gewoon snel zwanger worden vind ik!!
Precies dit! Scheelt wel dat ik gelukkig niet zoveel op Facebook zit en het wel gewoon deel met mijn omgeving (het traject). Het verdriet delen we maar met zijn 2en.. Is toch moeilijk om je verdriet te laten zien
Jah, ik deel het traject ook met mijn nabije omgeving, op het werk weten ze ervan omdat ik vrij vaak weg moet, en mijn ouders en beste vrienden weten het ook. Heb ik gelukkig wel veel steun aan.
Ik begin maandag met mijn stage op een basisschool. Ik heb hun nog niks verteld erover en hoop écht dat ik mijn behandelingen komende maand er omheen kan plannen. Mijn vriend zegt dat ik het gewoon moet zeggen, dat het niks uitmaakt maar wil daar niet gelijk aan de grote klok hangen dat we in het traject zitten. Als ik er een paar maanden werk dan vind ik het niet erg..