@Alva dankjewel, ja ben ook super trots op mn meisje, ze heeft zo hard gevochten dus ondanks dat ze de strijd verloren heeft ben en blijf ik zo trots. Jaaa die buik was idd behoorlijk, van beide zwangerschappen. Met mn dochter ging ik van 63 kilo naar 83 dus 20 kilo aangekomen en van mn zoontje ging ik van 63 hups weer naar 88! 25 kilo erbij haha. Nu zit ik niet meer op 63 maar blijf ik hangen op 67. @Linnepin86 dankjewel, ja elk jaar op het kerkhof toch een beetje haar verjaardag vieren doe ik al vanaf het eerste jaar, en elk jaar laten we roze heliumballonnen op met daaraan een kaartje waar we wat op schrijven. Ook mn zoontje doet al vanaf het eerste jaar mee en afgelopen juli kreeg hij meer besef en zei hij dat we een ballon met een tekening naar zn grote zus gingen sturen. Ja wat haar haartjes betreft, ze is geboren met een vol bos haar maar na al die operaties was daar helaas bijna niks meer van over omdat ze telkens een stukje gingen wegscheren waar ze moesten opereren....zo zonde. @Twins2009 dankjewel, ze zijn beide mn grote trots en mijn zoontje heeft mij er (onbewust natuurlijk) echtbhet meeste doorheen gesleept. Ik zat 6x per dag op het kerkhof (ze ligt 2 straten achter mij op het kerkhof) dus kan er zo heenlopen, en sinds ik mijn zoontje heb begin ik weer wat vrolijker te worden want als hij naar me lacht maakt het me zo gelukkig ondanks mijn verdriet. Ik ben er nog lang niet, maar stapje voor stapje ga ik verder alleen kom je nooit over het verlies van je kind heen. Het zal nooit slijten maar je kan er beter mee omgaan. @peAn ook jij natuurlijk bedankt voor het compliment Ja ik heb eerst een tijdje veel met mensen gepraat en gepraat, maatschappelijk werksters etc. Ik wou niet gelijk weer zwanger worden maar mijn wens om ooit nog een keer zwanger te raken en wel een kleine mee naar huis te mogen nemen bleef. 2 maanden na haar overlijden was ik weer zwanger (ongepland) ik schrok en was zoo bang en zei gelijk tegen mn ex dit zit niet goed en het voelt niet goed. Dit gevoel bleek te kloppen want met 6 weken kreeg ik een miskraam. Daarna is de relatie op de klippen gelopen, en heb nu verder geen contact meer met hem. Hij woont bij mij in dezelfde straat (ja hoe ist mogelijk haha) maar ik zie hem bijna nooit, klein dorpje dus weinig huizen vrij en ik wou niet bij mn ouders blijven wonen dat was weer ff tijdelijk. Een jaar na mn dochter haar overlijden leerde ik mn huidige vriend kennen en dat was geen toeval want nu inmiddels 10 jaar geleden hebben wij ook wat met elkaar gehad en toen zij ik altijd we komen wel weer bij elkaar. Dat ging toen stuk vanwege mn ouders, gelukkig is dat nu allemaal goed haha. Ik wil jullie allemaal bedanken voor de lieve reacties over mn dochter en zoontje. Krijg bijna tranen in mn ogen want het blijft een gevoelig onderwerp maar het is fijn om zulke lieve reacties te krijgen. Dikke knuffff daarvoor. En nu hou ik op want mn vingers raken oververhit hahaha.
@ trotsemama: dikke knuffel! Ook al ken ik je niet, je verhaal doet me wel wat! Ik vind dat je er echt goed mee om gaat! Het is logisch dat het een gevoelig onderwerp blijft maar ik vind je onwijs sterk!
Jeetje trotse mama wat verschrikkelijk wat jullie hebben moeten doorstaan. Heb er echt geen woorden voor. Keek altijd dat programma met die babytjes die te vroeg waren geboren, of met een afwijking. De tranen liepen dan over mijn wangen. Die kleine hulpeloze schatjes echt verschrikkelijk. En nu lees ik jou verhaal en weer zit ik met een brok in mijn keel. Snap dat je verschrikkelijk trots op haar bent en natuurlijk ol je zoon. Echt heftig. Wil je ook veel sterkte wensen
Wat lief! Dankjewel xxx Ja je zal wel door moeten gaan, ook al is het ontzettend zwaar je hebt geen keus. De eerste maanden na haar overlijden riep ik ook alleen dat ik naar haar toe wou en hier niet wou blijven maar je weet diep van binnen dat dat de oplossing niet is.
Dankjewel voor je lieve woorden. Ja dat progamma ken ik dat keek ik ook vaak, tot ik het zelf had meegemaakt. Nu kan ik zulke progamma's niet meer kijken.
Nee dat snap ik. Wat een hoop pijn en verdriet moeten jullie hebben doorgemaakt, en nog steeds. Knap dat je er zo sterk uit gekomen bent. Ladsook een reactie van je dat je de eerste tijd zelf ook geen zin meer had om hier te zijn. Kan me dat zo goed indenken pfffff vreselijk. Dikke knuffel hoor
Gebruiken jullie trouwens een app om de vruchtbaarheid, eisprong, temp. etc. bij te houden? Welke vinden jullie handig?
Klopt met die gevoelens heb ik idd heel lang rondgelopen.. Ik kon gewoon niet geloven dat ik haar nooit meer zou zien en dat we elkaar niet meer konden knuffelen. Nu is het nog elke dag moeilijk maar ik ben wel weer mezelf gelukkig. Ik ben benieuwd hoe het met jullie vruchtbare periode is. Komt het er al aan of moeten jullie nog ff geduld hebben. Ikzelf heb er dit keer geen goed gevoel over ... de 28ste op de 29ste (snachts) wel gemeenschap gehad voor het laatst en 30 juli was mn eisprong, dus het zal mij benieuwen.
Ja ik gebruik "mijn biologische klok" het klopte weer precies deze maand. Donderdag zou ik waarschijnlijk mn eisprong hebben en dat kwam precies uit.
Ik gebruik fertility friend. In het begin wat lastig omdat hij in het Engels en zeer uitgebreid is maar nu vind ik hem fantastisch! Als je alles netjes invoert (temp, slijm, ivu testen en voorgaande cyclussen) geeft hij netjes de vermoedelijke eisprong weer. En elke dag een tip.
Ochje trotsemama wat een vreselijk scenario. Dan is je meisje levend geboren en dat keer op keer zoveel tegenslag. Vreselijk. Dat was mijn grootste nachtmerrie. Ik vind zwanger zijn echt doodseng tot ze er veilig en wel uitgekomen zijn, feliciteer ik ook niemand. Je bent zo kwetsbaar als je zwanger bent. Vanaf de eerste test wordt je al mama. En dat gevoel is onbeschrijfelijk. Om dan je kind al die weken bij je te dragen en het weer te moeten verliezen. Bibbers! Fijn dat je zoontje jou wel wat levensgeluk heeft gegeven. Dikke knuffel! Twins jeetje meid. Denk dat alles al is gezegd. Hoop dat jullie snel een remedie vinden. Dit is voor jullie beidr slopend zo. Hier helaas ook en 20 weken echo from hel gehad. Mijn dochter is geboren met een afwijking aan haar middenrif. 40/50% van deze baby's redden het maar. Na vele onderzoeken, zat mijn meisje in de gunstige categorie. Maar dat zegt helaas niet alles. Op de ic zijn veel infectiegevaren voor die kleintjes. Ik ben mijn hele zwangerschap bang geweest. Eerst om het te verliezen ( na zo lang eindelijk zwanger), daarna of alles wel goed was. En toen of ze het zou overleven. Uiteindelijk kwamen we in een droomscenario terecht. Succesvol geopereerd. Beademing na 9 dagen eraf. Op dag 11 al van de ic en zag er naar uit dat we voor dag 21 thuis konden zijn. Helaas een simpel viraal virusje nekte haar. Moest weer terug naar de ic, veel commotie en zorgen. We waren na 7 weken uiteindelijk thuis met een zwaar overprikkelde baby. Tot 18mnd oud nog veel zorgen gehad en ons zelf volledig aan haar gegeven. Ze had voedingsproblemen, ernstige reflux en werd veel ziek. Met 7mnd een re-operatie. En erna groeide en dronk ze beter. Maar ze bleef schommelen, maar lang niet meer zo heftig. En nu is het een gezonde kanjer net als ieder ander kind. Ze is blij en eet sinds dit jaar echt goed!
Klopt idd, zwanger zijn is leuk maar ook angstig tegelijk. Gaat het goedkomen dat is een vraag wat je je toch al die 9 maanden in je hoofd houdt. Bij mn dochter ging alles vlekkeloos tot de 32 weken. Toen begon de nachtmerrie en vroeg ik me alleen af "gaat ze dit overleven?" Ook in het umcg leefde we 17 weken lang in hoop en vrees en gingen we heen en weer van de ic naar de kinderafdeling, terug naar de ic en weer terug naar de kinderafdeling, om uiteindelijk weer te eindigen op de i.c waar ze de laatste keer aan de beademing en spierverslappers etc kwam. Vreselijk gewoon... Jij hebt ook al heel wat meegemaakt dus, ik weet hoe het is om zo in angst te leven en je zo'n zorgen te moeten maken om je kleintje. Machteloos sta je je wilt helpen maar je kan niks doen. Dat doet zo zeer. Ik ben zo blij dat het voor jullie zo goed is afgelopen, dat is fijn om te horen. Ik heb zoveel mensen elke dag met maxicosi's in hun handen zien vertrekken terwijl ik weer terug moest naar de i.c. En het moment dat ik met mijn zoontje naar huis mocht zal ik ook nooit vergeten, dat gevoel dat ik nu ook naar huis mocht met mn baby....heerlijk! Het blijft in mn geheugen gegrift staan.
@Alva Ja dat zindelijk worden. Is hier alweer ff geleden, fijn dat het goed gaat. Poepen voelt ze blijkbaar toch wel aan anders gaat ze niet in een hoekje zitten. Nu doen veel kinderen dat en soms duurt het wat langer voor ze hiermee ook zindelijk zijn. Ik denk altijd maar: Voor ze 18 zijn zal het vast goed gaan @Twins Oorzaken elimineren is ook moeilijk. Je kan proberen invloed uit te oefenen op direct zichtbare symptomen maar de onbewuste rem kan je niet zomaar ff ontgrendelen. Hopelijk schiet die rem snel los en hebben jullie snel een knaller van een positieve zwangerschapstest in handen. @Rae Knuffel meis. Iedereen ken een dip moment of meerdere Fijn dat je de aankomende 2 weken genoeg afleiding hebt, ik hoop dat je veel leuke en gezellige dagen hebt. Kan je wel bij iemand je hart luchten? @TrotseMama In dezelfde straat wonen, hoe gek kan het leven gaan. Fijn dat je huidige relatie nu geen spanning meer met je ouders geeft. @LadyLola Jullie hebben ook heftige jaren achter de rug. Super dat het nu zo goed gaat. Wat zal dat rust geven.
Tsja een klein dorp dus weinig keus qua huizen die vrij komen haha maar ik zie hem nauwelijks dus het is te doen hoor, heb ook geen ruzie met hem maar tis gewoon eenmaal zo gelopen helaas.
Pean: Ik mag het hopen voor haar 18e 😂 mijn oudste was met 2 al helemaal zindelijk, 's nachts met bijna 3. De middelste weigerde gewoon, zoals hij alle nieuwe dingen weigert. Met 3.5 was hij pas zindelijk maar wel binnen 2 weken overdag én 's nachts.. Ladylola: Jeetje wat een heftig verhaal! Wat een angst maken je dan mee zeg. Is nu alles normaal voor haar? Of moet ze nog een operatie als ze ouder is? Mijn jongste kreeg het rs virus met 3 maanden. Na een paar keer de huisarts die me steeds wegstuurde kreeg ik een vervangende ha. Die vroeg mij gewoon: durf je zo het weekend in? En ik zei nee. Ze belde gelijk de kinderarts en we mochten gelijk komen. Die ka wilde ons ook weer wegsturen maar binnen 15 minuten lag ze aan het zuurstof. Gelukkig kreeg ze toen weer kracht om op te knappen. Ik moest 's nachts de verpleging bellen als ze weer een hoestaanval kreeg zodat ze dat konden meemaken. Ze hadden het blijkbaar druk want ze kwamen steeds te laat, stond ik daar met een benauwde baby, veilig in het ziekenhuis denk je dan, maar niemand die komt 😡
Ik heb trouwens steeds een heel maf liedje in mijn hoofd door al die eierpraat 😂 Kennen jullie, geloof van Bert Visser, de prei is blij de prei is blij, hij zwaait naar jou en mij.. Op de 1 of andere maffe manier is dat in mijn hoofd gaan zitten in de vorm van: Mijn ei is blij, mijn ei is blij, hij zwaait naar jou en mij 😆😆
Ik ben heel slecht in liedjes dus durf nu zo te zeggen dat ik het liedje niet ken maar als ik hem dan hoor kan het zomaar zijn dat ik zeg....ohhhh die!! Ja die ken ik wel. Hahahaha. Ik vind jouw variant wel leuker