Spannend ook hé, dat afwachten! Ik had vanmorgen flinke buikkrampen, daarna wat rare prikjes in baarmoeder. Verder veel last van duizeligheid/licht in mn hoofd. En dat laatste heb ik eigenlijk nooit, dus geef gelijk weer hoop.
Ik heb vandaag ook ontdekt hoe precies temperaturen komt. Iedere ochtend om 7.15 uur wakker en temperaturen; 36.9 Vandaag heel slecht geslapen en om 6.15uur getemperatuurd; 36.8 Dus ik was erg verdrietig gelijk. Maar nog uurtje in bed filmpjes liggen kijken en om 7.15 uur getemperatuurd en toen was ie dus 37.1 Ik weet dat dat niet meer telt en dat ik er vanuit moet gaan dat temperatuur lager word en ik dus ongesteld word, maar vond het wel echt opvallend verschil.
Dat is dus de reden dat ik niet temperatuur. Ik krijg het niet voor elkaar dat netjes en secuur te doen.
Ja hoop is soms mijn grootste vijand. Echt verschrikkelijk hoe je brein toch naar dat hele kleine plekje hoop gaat terwijl je verstand eigenlijk wel beter weet... Ik hou graag de quote: als je hoefjes hoort verwacht paarden en geen Zebra's. Met andere woorden als alles wijst op geen zwangerschap dan is het waarschijnlijk geen zwangerschap. De kans op een zebra is heel klein en de kans op een paard heel groot op zo'n moment
Noooo dat meen je niet.... Het is misschien niet ideaal maar je kan de sperma nog zelfinsimineren op dat moment, kan me voorstellen dat je dat liever niet doet. Maar je kan je vingertoppen er doorheen halen en die langs je baarmoedermond halen. Ik ken verhalen van mensen die perongeluk iemand op deze manier bevrucht heeft
Meiden gewoon een vraag uit interesse, hoe staan jullie partners er eigenlijk in. Weten ze hoe en wanneer jullie ovuleren, of alleen wanneer ze paraat moeten staan. Of gaan jullie hier alleen door heen? Ik zal beginnen, mijn man had al eerder een kinderwens dan ik. Ik heb het een jaar kunnen uitstellen omdat ik eerst wou trouwen en niet direct na 8 jaar studeren wou beginnen. Maar nu gaan wij er vol voor, hij heeft zelf ook de app pre-mom op zijn telefoon zodat hij weet wanneer ik ovuleer en hij klaar moet staan voor een 5-daagse marathon. Maar wat er daarna gebeurd met het wachtbankje en wanneer je kan gaan testen, dpo en dergelijke daar bemoeit hij zich niet zo mee. Hij lijkt ook wel minder aangedaan dan mijzelf als het dan niet gelukt is. Wat ik persoonlijk wel fijn vind dan trekt hij mij er ook wat sneller uit.
Ik ben alleenstaand met een zoon van 14 jaar en doe alles via een kliniek met onbekende donor dus ga overal alleen doorheen en naar toe
Wauw wat ongelofelijk moedig en stoer van je!!! Heel veel respect hiervoor lijkt me ontzettend zwaar, zowel het traject om zwanger te worden als de zwangerschap zelf. Heel veel succes
Ten eerste vind ik het echt grappig dat je man die app ook heeft maar wel handig! Die van mij is er wel wat minder mee bezig, maar ik merk dat dat nu wel met de maand meer wordt. Hij vraagt dan wel eens tussendoor van of de ovulatietest al positief is. Dat wil hij dan wel weten maar verder wil hij er dan niet veel over horen, omdat hij dan de druk gaat voelen dat hij moet presteren. Als het eenmaal zo ver is dan gaat hij er wel voor. En hij vind het ook wel jammer als ik dan weer ongesteld ben, maar hij lijkt dan inderdaad minder aangedaan. Denk dat dat dan toch meer een vrouwending is.
Manlief hier wilt geen exacte data weten, hij merkt t vanzelf aan me hij wilt geen druk of moeten voelen. Wachtbankje hou ik bij mezelf deel t wel met vriendin en m'n moeder weet alles. Maar hij kan zo'n zenuwpees zijn En vind t zelf ook wel prima zo. Maar als t eenmaal raak is zwanger hij net zo hard mee hoor
Mijn man weet wanneer m'n vruchtbare dagen zijn, omdat we in een ziekenhuistraject zitten. Maar qua wachtweken en wanneer ik ongesteld moet worden, weet ie niks. Hij is echter wel erg teleurgesteld als het niet lukt, omdat het bij ons al 1.5 jaar duurt.
Ik ben helaas afgekeurd, ivm een chronische ziekte. Ik heb allerlei halve opleidingen (niet) afgerond omdat ik geen keuze kon maken. Lerarenopleiding, SPH, medisch secretaresse, pedagogisch werker jeugdzorg, psychologie. Mijn laatste functie was als (ambulant) brgeleider voor mensen met een LVB. Gezien mijn interessegebied had ik er een 'functie' medicatie bij. En tijdens mijn reïntegratie heb ik veel met medische dossiers gewerkt, omdat ik toen geen fysiek werk meer aan kon.