Wachten duurt lang.... Spannend voor de dames die in de mmm zitten met hormonen en echo's. Is het gek als ik zeg dat het ook een soort van zekerheid geeft? Dat je bijna helemaal zeker weet wanneer je eisprong is? Of is dat iets te optimistisch geredeneerd?
Nou, I'm done. Net weer een ovutest van CB. Nu een leeg rondje?! Ik ga maar weer rustig een paar daagjes wachten denk ik...
Ehm.... Nou het is een beetje dubbel. Je weet zeker wanneer de eisprong is. Maar dat is maar zo’n iniminie aspect....Als je, ondanks dat je weet wanneer je je eisprong hebt, al maandenlang hormonen in je lijf spuit, je hele leven draait om de mmm en er gebeurt he-le-maal niets... Dan verbleekt het voordeel van die wetenschap echt tegenover alle nadelen. We hebben een reistijd van bijna 2 uur. Mijn follikels groeien niet goed en moet dus vaak op en neer voor echo’s. Werk staat nu op een lager pitje omdat het om verschillende redenen niet meer te combineren was. Dat weegt zwaar. Tegelijk weet je dat je in goede handen bent. Vooral de eerste rondes is dat fijn. Want je kan even die controle uit handen geven. Nu gaat het weer de andere kant op, want ook al ben ik in goede handen, het is nog niet gelukt. En dit kan niet eindeloos doorgaan. Nu (Inc. deze) nog 3 pogingen zo. Dan 2 keer proberen een cryo met het dna van mijn vrouw bij mij terug te zetten (mits ze goed ontdooien)... dan nog 3 x ivf. Het lijkt nog zo’n lange weg met vollop opties. Maar... de punt na ivf is wel definitief. Zijn we daar beland, gaat er nooit een kindje in mijn buik groeien. Die angst is vele malen groter dan de geruststelling van weten wanneer je eisprong is.
Ja Ja, en nou ben ik in al mijn ongeduld 2 pakken testen gaan halen bij etos (50% korting), maar die geven wel een donkere streep (bijna net zo donker als controlelijn). Lekker snugger ook om met 3 verschillende merken te testen Ik weet het nu niet meer. Morgenochtend maar weer testen.
Hallo ik heb even een vraagje . Zaterdag (cyclusdag 11) had ik af en toe buikkrampen niet onderaan maar meer bovenaan in mijn buik. Zondag nacht wakker geworden van misselijkheid en moeten overgeven. Ik gebruik geen ovulatietesten of temperatuur maar weet iemand of dit misschien mijn ovulatie was? Of gewoon iets slechts gegeten misschien ik begin zenuwachtig te worden haha . Nu dag 13, we proberen om de dag.
Ik gebruik de ovulatie testen van zwanger en kids. Ik vind deze heel duidelijk. Daarnaast heb ik echt duidelijk rekbaar slijm als mijn ovulatie eraan komt. Als mijn zwanger en kids test donker genoeg lijkt doe ik een cb ovu test (met enkele smiley) om te checken of deze positief aangeeft. Als dat zo is meld ik me aan voor inseminatie de volgende dag. Misschien heb je er iets aan?
Als je het zo verteld is er idd meer onzekerheid dan het positieve gelul van mij Ik hoop echt van harte dat het jou gegund is om een klein wondertje te dragen, wat lijkt me de gedachten dat het niet lukt ondraaglijk. Kan me er een klein beetje iets bij voorstellen alleen zit ik eigenlijk nog maar in het begin stadium! Hoe is het voor jou om dan hier te praten en elke maand te lezen dat het andere mensen wel zo gegund ‘makkelijk’ afgaat? Heb je wel eens gedacht om acupunctuur te doen? Ik word er in mijn hoofd heel rustig van waardoor ik het soms wat makkelijker van me af kan zetten. @PippiMoustache vreemde zaakjes met die testen van jou zeg.. Word er niet op je ei gelet in het ziekenhuis? Ik weet helemaal niet hoe de medische malle molen gaat hoor! Dus sorry als ik iets raars vraag of verkeerds zeg. Wij hebben nu nog 2 ‘pogingen’ om zwanger te raken voordat we naar de gyn mogen. Ik mag ons deze week al wel aanmelden ivm de lange wachttijd en de kerst enzo die eraan komt.
@Tan89 Eigenlijk vind ik juist deze groepjes wel fijn. Het doodzwijgen zorgt ervoor dat ik enorm ga malen in mijn hoofd. Beter hier lekker spuien. En dat het dan bij anderen eerder lukt... Tja...Ook dat is relatief. Zal wat leesvoer geven, whaha en als je het iets te veel vind scroll je maar door hahaha... Ik stond daar heel anders in tijdens het traject met mijn vrouw. Dat duurde ook lang en ging niet makkelijk. Er is een periode geweest dat ik geen baby kon zien. Ik was zelfs boos op onze beste vriendinnen, die bij poging 2 al zwanger raakte. Ik vermeed ze. Het werd een bbz. Dat was de eerste wake-up call. Er zijn nog zo veel varianten waar je niet aan denkt voor je een ander iets misgunt... Toch was die periode heel anders dan nu. Het was geleidelijker. Van een gezamenlijke droom waar we heel veel zin in hadden, naar een situatie waarin ik mijn vrouw er bijna aan onderdoor zag gaan. We gingen het traject in eerste instantie met veel energie vol in, en een was geen enkel probleem te zien. Keurige cyclus, alle metingen perfect...Maar keer op keer niets, zelfs geen tuurstreepje. We waren al bij de een-na-laatste ICSI voor de eindstreep belandt, want bij haar eerste poging waren er geen cryo’s. Haar grote droom om zelf te dragen, die vele malen sterker was dan de mijne moet ik toegeven, spatte bijna uiteen... En ik kon he-le-maal niets doen. Nu is het anders. Bij mij zagen we problemen aankomen, bij haar niet. Haar lijf leek tip-top in orde. Ik ga iedere maand out van de pijn tijdens mijn menstruatie en op mijn cyclus is geen pijl te trekken. We hebben de ervaring van haar traject en weten inmiddels hoe we de klappen moeten opvangen. Maar, waar we ons wel vreselijk in vergist hebben is dat het de tweede keer misschien toch nog wel heftiger is. De angst om kinderloos achter te blijven is weg, maar de energie van de ontwetendheid van de eerste pogingen mist volledig. We gingen er al gekleurd in. Je begint op -10. En mijn lijf heeft nog niets bewezen ook al hebben we al een kindje... Het hielp daarbij niet mee, dat we ronde 1 al meteen moesten overslaan omdat er (zelfs met een nood-portie-clomid) helemaal geen follikels groeiden... Inmiddels is de energie echt bijna op. Het geruil met diensten bij mijn vrouw, het geregel op mijn werk... De meeste echo’s ga ik nu alleen. Dan hoeft ons zoontje ook niet supervroeg mee de auto in steeds. Kut en eenzaam is dat wel... Maar... Daar komt de keerzijde. Ondanks al het gedoe. We hebben tenminste nog een kans. Een oud klasgenootje bleek een dna fout te hebben in haar eicellen. 1 onderzoek en ze was uitbehandeld. Een vriendin wil dolgraag kinderen, maar heeft geen partner. Alleen is het voor haar niet te doen. Pats, daar sta je dan met je dromen. Dus keer op keer raap ik mezelf bij elkaar en bedenk ik me, dat het zo vreselijk veel slechter had gekund. Maar veel van die mensen schrijven hier niet. Die proberen het verdriet alleen te dragen. Ik zie daar het nut niet van in. Het voor je houden maakt het echt niet beter! En acapuncturist is ook al bezocht hier! Idd fijn!
Wat een 'mooi' open stuk. Het is ook zo bizar verdeeld. De een zwanger terwijl er iemand naar haar 'kijkt'. De ander, ondanks mega grote wens nog steeds niet zwanger... Ik duim dat wij allemaal heel snel een prachtig positieve test in handen mogen hebben, daarna een gezonde zwangerschap mogen doorlopen en na 9 maanden een prachtig gezond kindje mogen omarmen... Klinkt heel zoetsappig, maar ik meen het wel.
Wauw @Lalalaura, wat mooi dat je jouw verhaal hier zo openhartig verteld. Het straalt kracht, moed en doorzettingsvermogen uit. En helemaal terecht om het openlijk te delen, dat helpt echt enorm! Zelfs als lezer put ik er weer kracht uit, dus ook op die manier helpt het Ik ben de afgelopen week een beetje van slag... Vorige week dinsdag dus daadwerkelijk het "vruchtje" verloren en ik vind het allemaal veel zwaarder dan ik had ingeschat. Ik vond het eigenlijk een schok om te ontdekken dat het niet goed ging, heb het nog niet eerder meegemaakt. En ook al kan ik het rationeel allemaal heel goed begrijpen en ben ik ook echt blij dat het zo vroeg in de zwangerschap mis gaat en dat ik twee van die lieve mannetjes al heb rondlopen... ik ben toch van slag. Het duurde een week, maar ik durf het nu toe te geven... Ik ben moe, lusteloos en in de war qua stemming. Dan weer heel optimistisch, dan weer helemaal down... Heel apart, ik ken mezelf weinig terug. Ik ben altijd van aanpakken en doorgaan en nu dus niet... Het meest lastige van al, ik kan er met bijna niemand over praten... Normaal ben ik een open boek en deel ik wat me op het hart ligt, zodat mensen om me heen me ook begrijpen. Nu loop ik met een groot geheim rond voor mijn gevoel. Niemand weet dat we voor een derde gaan en mijn man wil dat graag zo houden. Dat wilde ik ook graag, maar nu vind ik dat dus heel lastig, omdat ik dus niet op mijn netwerk kan terugvallen.. Dus... schrijf ik hier een lange post en val ik jullie lastig, sorry daarvoor! Maar het lucht op en dat is wel heel fijn Fijne dag meiden en hopelijk snel positief nieuws voor ons allen!
Uiteraard val je ons niet lastig. Het is gewoon heel heftig een zwangerschap (op welk moment dan ook) te verliezen. Bij mijn miskraam wisten mijn dichtbij mensen dat ik zwanger was en kon ik gelukkog ook met hen praten toen het mis was. Is er niet 1 vriendin dit je in vertrouwen kunt nemen, waar je man ook achter staat?
Ik begrijp dat je vriend het even iets van jullie 2 wil houden, maar wat wil jij? Denk namelijk wel, dat soms het ideaalbeeld van de verrassing moet “wijken” als je gewoon wat steun nodig hebt van anderen! Al zijn het maar 1 of 2 mensen... Het is gewoon super heftig als je een miskraam krijgt. Er is een beginnetje van iets en plots is het beginnetje ook het einde. Dat is onwerkelijk en oneerlijk. En daar mag je verdrietig en in de war over zijn! Dus mocht je even je ei kwijt willen! Voel je vrij!
Oh wat fijn dat jullie zo reageren! Ik geloof inderdaad dat ik het er eens over ga hebben met mijn man... misschien moet ik inderdaad wel 1 of 2 mensen in vertrouwen gaan nemen... Ik heb er ook nog niet echt zin in dat iedereen een mening gaat geven over wel of niet een derde, dus daarin volg ik mijn man wel om het toch voor onszelf te houden (en dan gaan ze ook niet zo op je letten), maar dit is misschien wel iets van het goede, haha! Het met jullie delen doet me ook al goed overigens, dus dank daarvoor!
Heeft iemand ooit ook zoiets gehad of beeld ik me vanalles in? Trouwens ik steun iedereen waar het niet zo vanzelf gaat. Deze maand of de volgende zullen we hopelijk allemaal zwanger zijn