HAHA maak je geen zorgen meid! Ik vraag me ook wel eens af als ik 's morgen wakker word hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat ik al 29 ben. Ik heb genoten van mijn vrij e jeugd, de liefde en de lusten! En nu kan ik zeggen: ik ben klaar voor de volgende stap.
Ik heb nog een vraag: zou je mijn post's nog een keertje willen doorlezen en erbij bedenken dat ik je niet ken, dat je ik niet opzettelijk de grond in wil boren, maar je gewoon een stapje verder wil helpen! Ik wilde ook al zwanger worden toen ik zo oud was, maar mijn vriend en ik hadden afgesproken nog te wachten. En geloof mij, ik vond het moeilijk, maar hij had gelijk: het was nog niet onze tijd. Nu, een paar jaartjes later hebben we het goed voor elkaar: koopwoning met 4 slaapkamers, beide een goede baan (al studeer ik er nog naast) we hebben een stabiele relatie die al 6 jaar duurd.... Alles bij de notaris vastgelegd... we zijn er klaar voor... Voor zo ver je er ooit helemaal klaar voor kunt zijn... Succes meid. Je toont ware liefde naar je ongeboren, toekomstige kind toe door nog ff te wachten op het moment dat je alles er klaar voor hebt....
Maar wat doe je dan met die tig verschillende antwoorden. Daar wordt je toch alleen maar onzekerder van? Zou ik niet boodschappen gaan doen. *schopt zichzelf even de deur uit*
jha van carnaval heb je helemaal gelijk..., maar ik denk dat het dan niet meer hoeft voor mij... tenminste niet voor onszelf maar meer voor het kind... wij gaan altijd eerst naar t buurthuis en daarna naar de stad... dat kan dan niet meer, ach ik stap al niet meer dus dat kan er ook nog wel vanaf... ik wist eerst niet dat ik zw was... was 4 mnden overtijd en telkens nega getest. kwam uiteindelijk bij de ha en die feliciteerde me gelijk en stuurde me door naar de vk.. daar werd een echo gemaakt en ze zag wel een soort balletje. maar geen kleintje... bleek t te zijn dat ik wel bevrucht was maar dat t niet wilde groeien... de meeste dingen krijgen wij dus jha, (of mogen we lenen) deze commode ziet er nog nieuw uit (kost nieuw over de 200 euro...) wij hebben m voor 20 euries... mooi meegenomen dus... ik mag eigelijk me kat om kwart voor 4 ophalen maar heb geen vervoer...dus moet wachten tot ongeveer half 6 dan is me ventje thuis... krijg een typarm inplaats van een muisarm haha... ik zal blacky zeker een dikke knuffel geven...van jou maar vooral van mij...
Maartje... jouw opmerking over dat gezin vind ik net ff te ver onder de gordel! Wat weet jij in hemelsnaam over Suuus en haar familie? Maar goed, wat ik eigenlijk wilde zeggen... Suuus, dit is niet tegen jou bedoelt, maar ik wil je even een beeld schetsen. Stel je eens voor, 8 jaar geleden (8jaar en 2 maanden om precies te zijn), een leuke jonge meid van 22 en haar vriend van 27 doen het een keer zonder condoom. Sterker nog, hij steekt hem er in, de deurbel gaat, zijn moeder staat voor de deur en van de schrik doen ze het 2 weken niet. 6 weken later is dat leuke meisje zwanger van een jongetje dat in juni van het jaar erop ter wereld komt. Zij was nog wat jong, maar werkte via een uitzendbureau. Hij was erg lief en had een vaste baan met een ruim salaris. Ze hadden een eigen huurhuisje samen, hij had rijbewijs en een auto van de zaak. Hij was wel eens wat gestressed en kon dan wat mopperen, maar dat kon zij ook wel. Leuk stel, heeft het lekker voor elkaar en ziet er goed uit, toch? Dat dacht zij dus ook. Tijdens de zwangerschap werd die lieve jongen steeds aggressiever, en zij moest steeds harder terugslaan en schreeuwen om zichzelf en haar kind te beschermen. Ze had geen leuke jeugd gehad en had een slechte band met haar ouders, maar binnen een jaar dat het kindje geboren was, had ze in paniek na nog een ruzie haar spullen gepakt. Haar vriend was zo boos geworden om niets dat hij haar geslagen had. Zo over de hoofd van haar kind heen. Het jochie was zo bang dat hij dagenlang niet durfde huilen en eigenlijk na bijna een jaar nogsteeds meer dan 16 uur per dag sliep om de stress te ontwijken. Om nog maar niet te praten over wat er met het joch had kunnen gebeuren als haar vriend niet haar maar de baby had geraakt. Daar zat ze dan. met 22 zwanger, met 23 moeder en met 24 gescheiden en alleen. Zonder opleiding, zonder werk, want dat uitzendbureau had ineens geen opdrachten meer. De eerste maand woonde ze bij haar moeder, maar dat ging niet goed. De tweede maand woonde ze bij haar vader, die tijdelijk bij zijn vriendin in ging wonen zodat zij haar tijd kon nemen. (Die twee zijn inmiddels getrouwd en wonen permanent samen, het was dus toch nog ergens goed voor! ). Pas na 3 maanden werd er via een urgentieverklaring geregeld dat ze met haar kind op zichzelf kon gaan wonen. En daar zat ze dan. Alleen achter de geraniums. Nogmaals, dit is niet om je af te zeiken, maar om je te laten zien dat je de toekomst niet kunt voorspellen, hoe graag je dat ook wilt! Inmiddels ben ik 30, getrouwd met een man waarvan ik wel weet dat hij lief is. Ik ken hem inmiddels goed genoeg om te weten wat ik aan hem heb... iets wat met die eerste niet zo bleek te zijn. Ik ben nog wel eens bang dat dit hier ook weer gebeurt, maar weet uit ervaring dat dat niet realistisch is! Ik ben uiteindelijk wel weer goed op mijn pootjes terecht gekomen, en met mijn zoontje gaat het ook goed. Maar toen ze op het consultatiebureau zeiden dat mijn zoontje van anderhalf zwaar overspannen was van alle stress schrok ik me wel het apelazerus! Het heeft me zeker anderhalf jaar gekost voordat hij een beetje normaal in zijn vel zat, en nu nog reageert hij heel heel heel sterk als mijn man en ik een keertje ruzie maken of onze stem verheffen. Ik heb mijn kind voor zijn leven getekend door zwanger te worden van die vent en door het eerste jaar bij hem te blijven. Ik zou mijn leven niet anders willen hebben dan het nu is, maar dat soort dingen zou ik best willen veranderen. Denk dus goed na voordat je iets beslist! Mijn tante had hierin een mooi advies, iets waarvan ik wilde dat ik het eerder had gehoord: wordt alleen zwanger als je zeker weet dat JIJ ZELF helemaal alleen dit kind wilt en er HELEMAAL ALLEEN voor wilt gaan zorgen. Ouderschap is nl. niet 50% papa en 50% mama, maar 100% papa en 100% mama. je moet wel zeker weten dat je die 100% kunt en wilt geven!!
Jeeminee wat mis ik toch allemaal...vrolijk aan het reageren, maar deze discussie nog niet eens gezien! Tja, Suuus zegt al lang weg te zijn, maar ja, dat geloof ik niet. Ik zou ook willen lezen wat er over me gezegd wordt, haha Dus ik bemoei me er ook even tegenaan.... Het maakt me geen bal uit hoe lang je bij elkaar bent of hoe oud je bent. Het rijtje dat je zelf hieronder typt is duidelijk en mijn antwoorden zou ik ook aan een 30 jarige met onderstaande situatie geven: Je moet zelf weten of je voor een kind gaat, maar iemand die zo sterk argumenten aan het roepen is, terwijl jij je kindje niet eens een eigen kamertje/huisje kan bieden..... je kan je kind zoveel liefde geven en het kan zo welkom zijn, maar ik zou toch (hoe jong of oud dan ook) een vaste plek en stabiele situatie voor mijn kindje willen.
Ik zit zo eens mee telezen en kan het niet helpen maar wil zo ook even mijn zegje doen.. Suuus... Als je 19 bent kun je idd prima moeder worden...In ons topic (febmamas2008) zit ook een mama van inmiddels 20 en die doet t super...maar ze had alles wel van te voren geregeld en niet tijdens of achteraf.... Buiten dat heb ik je hele verhaal gevolgd en ik kom nogal wat tegenstrijdigheden tegen... Alleen de laatste zin al.. "ik ben nogal onzeker" Als je echt onzeker was dan zou je niet met zo'n grote mond hier binnenvallen iedere keer.. dan zou je je nederig opstellen.. maar goed Assertiviteit is een goede eigenschap. chapeau! Idd de kosten rijzen de pan uit met kinderen.. IK KAN HET WETEN! Ik was ook jong moeder (22 zwanger) maar we hadden wel alles op orde.. huisje, boompje, beesje.. Dat het leven niet altijd loopt zoals je zou wensen weet ik ook als geen ander en daar moet je wel op voorbereid zijn. Een eventueel uitelkaar gaan, een fietswinkelovername die financieel niet goed verloopt, een economische crisis waardoor je je baan verliest etc etc.. Als je 19/20 bent kun je nu eenmaal nog niet vreselijk lang gespaard hebben en een inrichting (zeker voor eensgezinswoning) is niet een kleine greep uit je portemonnee. Ook al heeft je moeder voor je gespaard (hartstikke fijn) en heb je rijke familieleden of iets dergelijks dan is dat handig, maar je zult het uiteindelijk toch zelf moeten doen samen met de papa.. Misschien gaat het allemaal perfect en heb je werkelijk de boel voor elkaar.. Het kan, dat heb ik zelf bij ons topic gezien, maar zij stelde zichzelf wel behoorlijk anders op en kreeg juist daardoor veel steun en positief respons.. Het is werkelijk allemaal goed bedoelde interesse. Ik hoop voor je dat je nu (als het allemaal voor elkaar is) een mooie zwangerschap zult hebben en een heel gelukkig leven samen met je vriend, maar als ik eerlijk ben denk ik dat jullie er nog eens heel goed over moeten praten...Maar die mening is gebaseerd op je felle reacties hier en je verhaal in het algemeen. Ik kan het dus mishebben. dat laat ik in het midden.. *en breekt weer uit*
En nu weer gezellig doen zeg! We verpesten ons hele gezellige topic om één meisje! Toe nou, 199 anderen, even weer gezellig in de NOD-sfeer. Want: IK BEN NOG STEEDS NIET ONGI, pfffff en twee pendels zeggen al dat ik nu zwanger ben, maar jeetje, waarom moet het nou zo onzeker! Ik ben jaloers op alle roze namen!
Sterk verhaal. Tuurlijk hoop je/ik dat alles goed blijft gaan. En daar ging jij ook vast vanuit... Ikzelf nu ook. Maar bij de een loopt het heel anders, als bij andere. Maar gelukkig gaat het nu allemaal goed bij jou
Wat ik van Suus haar familie weet? Nou, net schreef ik nog dat ik haar niet ken, dus haar niet de grond in probeerde te trappen, en er is ondertussen niets veranderd. Maar, als een meisje net een vriendje heeft leren kennen, beide nog bij pappie en mammie wonen bezig zijn een kind te gaan verwekken, zonder dat er sprake is van een langdurige stabiele relatie, zonder dat er sprake is van een evenwichtig persoon (dat kun je uit de post's van suus halen) en zonder dat er sprake is van een huis... Als dan de moeder van suus zegt: oh meid, wat fijn, ga er voor, maak me oma... Dan is het 1 + 1 = 2 en komt ze niet uit een (wat is normaal) normaal gezin. Of ben ik nu gek? Welke moeder van zou nou zeggen tegen haar zowat nog tiener dochter: ''jaaaaa wordt zwanger! Je hebt geen langdurige (stabiele) relatie, je hebt geen eigen huis, je kent je vriendje pas net maar: ga er voor!'' Precies, niet de moeder die een kind het beste kan hebben.
Meiske, als jij zo onzeker bent vraag je huisarts dan eens om een grondig onderzoek. Niet prettig, maar misschien wordt je er wel door gerust gesteld. En wie biedt je kindje dan zekerheid, als jij onzeker bent? Ik kan je niets verbieden. Wil je alleen op het hart drukken er nog eens over na te denken... die eitjes van zitten goed opgeborgen en zijn nog lang niet over de datum.
Pff ik hou het niet meer bij al die verhalen t gaat zo supersnel allemaal ghihi. maar ik ben het er zeker mee eens eerst een huis dan een kind.ik moet zeggen dat ik het ook erg moeilijk vond ik wilde toen ik thuis woonde ook graag een kind,maar heb me weten te bedwingen.nu ben ik nog jong maar wel een huis en de rest eromheen. En een vriend waarvan ik weet dat hij absoluut niet weggaat bij me als ik zwanger zou worden of om het minste geringste ruzietje.
Go Jutte, Go Jutte! hihi Ik ben nog steeds met smart op het weekend aan het wachten. Heb met manlief afgesproken dat we zaterdag testen. Ik zou maandag ongi moeten worden, maar voel me net een wandelende hormoon, dus het zou al wel zichtbaar moeten zijn! Zo niet, dan doen we het een week later nog eens. Ja, ik weet het, dat wordt weer lang wachten... maar omdat we elke dag vroeg opstaan voor ons werk, is het voor ons leuker om het in het weekend te doen. Kunnen we er tenminste even van genieten, samen!
mag ik vragen om dit eindeloze gesprek voort te zetten in een ander topic of er gewoon mee op te houden. Ik ben zoals eerder gezegd het eens met iedereen die vinst dat Suus er eens goed over moet nadenken. @Suus; als jij vindt dat je er klaar voor bent en dat je alles goed doordacht hebt, wens ik je succes. Wie ben ik om te zeggen dat het niet zo is. Blijf gerust je vragen stellen maar hoed je voor telkens dezelfde vragen. @all; Ik wij hebben die vragen echter verpakken ze vaak anders. Ongeacht leeftijd, afkomst en toekomst we blijven meiden met een wens die voor elk van ons reeel is. Vanaf nu weer graag naar het topic.
Kijk dat bedoel ik nou.... ik ken me vriend 2,5 jaar en we hebben 2 jaar iets serieus. Ik kan het goed vinden met zijn ouders... mn vriend kan het goed vinden met mijn ouders. onze ouders kunnen het goed vinden. We hebben thuis gezegd dat ik ben gestopt met de pil. Dus ze weten zelf wel waar ze rekening mee kunnen houden. En ga echt niet zo raar lopen doen met je 'Als dan de moeder van suus zegt: oh meid, wat fijn, ga er voor, maak me oma... Dan is het 1 + 1 = 2 en komt ze niet uit een (wat is normaal) normaal gezin.' Dat vind ik echt zwak!