Hoi, bijna 2 jaar geleden ben ik gestopt met de pil en een (toen nog) vriendin van me was iets eerder gestopt. Bij ons allebei wilde het niet gelijk lukken. Bij haar was duidelijk dat het aan haar lag, bij ons is het zaad niet op en top, maar ook niet heel slecht. Regelmatig appten we hoe het ervoor stond, en uiteindelijk is zij nog net binnen een jaar zwanger geworden. Ik appte haar regelmatig hoe het met mn chickies was (zij heeft een meisje) Maar op een gegeven moment viel het me op dat het altijd van mijn kant kwam. Toen heb ik best lang moeten wachten tot ik eindelijk weer eens iets van haar hoorde. En nu ligt het contact helemaal op een laag pitje, dit geeft me het gevoel dat zij haar gezinnetje heeft en ik doe er niet meer toe. Ze appte toen wel dat we het allebei erg druk hebben, maar op wordfeud is ze wel actief. Herkent iemand dit? Wij hebben net vorige week de 2e iui gehad, en tis gewoon weer afwachten. Ik hoor graag jullie verhalen over "vriendinnen".
Alsof ik mijn verhaal lees . Ik had best veel vriendinnen, daarvan zie ik er nog een. Mijn vriendin stopte met de pil en was gelijk zwanger van haar tweede, dit was tegelijk met mijn laatste miskraam. Ik heb niet eens een geboortekaartje gehad. De rest is langzaam verwaterd, ik hoorde steeds minder en minder. Nooit werd er gevraagd hoe het met me ging, terwijl ze van alles wisten. Op een gegeven moment ben ik maar gestopt, als 'vrienden' je laten vallen in het moeilijkste deel van je leven dan zijn het voor mij geen vrienden meer. Gelukkig heb ik zp nog Succes, ik hoop dat de iui gelukt is.
Ik ben graag op mezelf. Heb het druk met huishouden en kinderen. Doe veel te weinig dingen voor mezelf en merk dat als ik een goede vriendin spreek dat we het er wel over hebben en zeggen dat we vaker moeten afspreken. Gaat een week goed en daarna val ik weer in m'n eigen patroon. Wat wil zeggen dat ik met het hh bezig ben en de kinderen, af en toe op zp en internet en merk dat de tijd vliegt. Omdat ik gewoon te lang achter m'n tel zit en eigenlijk die tijd had kunnen benutten om het hh af te hebben en in de middag af te spreken. Wat dus niet gebeurd. Ik wil natuurlijk niet zeggen dat jou vriendin dit ook heeft. Misschien een keer een gesprek face to face?
Wat naar meid, en wat linkt me dat ook moeilijk voor je. Maar zou het niet kunnen zijn dat zij dit ook heel moeilijk vind tegenover jou? Ik zou haar gewoon eens uitnodigen, of samen wat gaan eten of drinken en er dan over praten. Succes..!
Hoi, wow! ik ben nieuwe op dit forum en superleuk om te zien dat ik gelijk reactie heb Ja, dat zijn nare dingen. Helemaal omdat ik haar altijd alles vertelde hoe het ging, in het begin was zij de enige die alles wist. Maar jeetje dat je niet eens een geboortekaartje hebt gehad! tss... Ik heb nu idd ook nog 2 echte vriendinnen en voor de rest alleen vrienden. heb jij veel mensen verteld dat jullie graag een kindje wilden? Een aantal mensen weten het nu van mij, maar voor mn moeder en stiefvader wil ik zo graag dat het als een verrassing komt, dus die weten niks. Ook omdat mijn stiefvader zelf geen kinderen heeft lijkt het mn vriend en mij zo leuk om te vertellen dat hij opa wordt! ja we hopen ook dat de iui gelukt is, al heb ik na zo'n tijd proberen weinig hoop... ik heb een test via sensitest gekocht die je 6 dagen voor je verwachte menstruatie kunt doen, morgenochtend gaan we samen testen... we shall see.. Hoop ook dat jullie wens snel uit zal komen!
Ja lastig Ik had ook een vriendin zonder kinderen en die verwachte van mij dat ik net als toen ik nog geen kinderen had kon afspreken. In de avond bijvoorbeeld ( want zij werkte overdag) en juist in de avond wil je je kinderen op bed doen...BV geven...of ben je gewoon zelf moe van de dag. Bij ons is het niet meer goed gekomen...we hebben nu af en toe weer contact.....dus misschien ooit weer. Moet eerlijk zeggen dat ik met de vriendinnen met kinderen ook weinig contact heb...dan moeten we ook echt plannen om samen te komen. Vooral nu weer de kinderen nog groter worden...feestjes...sport...et cetera... altijd druk.
Och meid wat vervellend. En dan ook nog in zo'n moeilijke periode. Helaas kan ik mee praten over het verliezen van vriendinnen. Had een relatie met een Amerikaan,iedereen blij en ik ging in de zomer 3 maanden heen zijn er 2 vriendinnen wezen logeren, want ja een gratis logeerd adres in Manhattan zeg je natuurlijkheid nee tegen. En toen we dus besloten hadden te gaan samen wonen kwam het; zal je dat nou wel doen etc. Etc. Heb nu nog een beste vriendin en een vriendin waar ik niet echt close mee was maar we zaten in dezelfde vrienden groep. Oja laatst nog de vraag gehad of van een oud-vriendin of ze van het zomer een lang weekend bij ons kan logeren. Nou nee!
hoi kwebbel ik heb het idd ook heel erg druk, maar om af te spreken maak ik tijd, en dat deed zij ook altijd. ik zit ook vaak met mn telefoon idd, wanneer ik ook andere dingen kan doen. . en misa, heel moeilijk vind ik het niet, als het zo moet dan ben ik wel klaar met iemand. tis jammer, maargoed, als ze niet anders wil.. Verder heb ik een heel leuk leven met veel mannelijke vrienden om me heen. ik wacht gewoon weer tot ze mij een keer weer appt, en doet ze dat niet, dan niet. we shall see
Ik merk ook iets soortgelijks. Mijn vriendinnen waren allemaal vrij snel zwanger, en ik weet nog goed hoe hard ze er toen mee bezig waren. Elke maand was een teleurstelling, ook al waren ze na 3 maanden zwanger zonder veel lastige cycli. Wanneer ik dierf klagen over mijn eerste cyclus werd dat in de wind geslagen, alsof ze vergeten waren hoe zij het vonden. "Geef het wat tijd, het komt wel" is het enige wat ik hoor, en zelden wordt me nog wat gevraagd. Intussen zit ik in de zevende maand en ik kan nergens meer mijn ei kwijt. Behalve bij m'n vriend, en hier. Ik ben blij voor hen, eerlijk waar. Ik zie de kindjes ook graag. Maar het is inderdaad zoals je zegt: een vriendschap verandert wat. Zij hebben hun kindje en dat slorpt natuurlijk heel wat tijd op. Alleen jammer dat het ook hun begrip wat heeft opgeslorpt. En ik ben dan nog niet eens zo lang bezig als jij
Ik denk dat je zulke situaties pas je echte vrienden leert kennen. Heb hetzelfde meegemaakt toen we in de MMM belandden. De vriendin die ik al sinds groep 3 had, leidt een heel ander leven dan ik. Ze studeert nog, woont op kamers en als ik het had over de MMM kreeg ik constante kritiek op hoe ik ermee omging. Maar twee dagen voor mijn eerste punctie kreeg ik opeens een berichtje van haar dat ze me had verwijderd op Facebook omdat ze het niet kon hebben dat anderen me blijkbaar beter weten te steunen. Zonder gesprek, zonder aankondiging, gewoon verwijderd terwijl we in zo'n beetje de meest zenuwslopende periode zaten. Sommige mensen zijn gewoon alleen vrienden met je voor de leukere dingen of voor periodes dat zij zelf steun hebben en als de situatie omgekeerd is, houden ze het voor gezien. En zo is het bij jouw vriendin denk ik ook. Zij heeft immers wat zij wil, dus het is haar probleem niet meer. Heel vuil vind ik dat altijd, maar dat zijn geen echte vrienden natuurlijk. Alleen jammer dat je daar nu pas achter komt!
He, wat een vervelende situatie! Ik begrijp heel goed hoe jij je moet voelen. Ook bij mij zijn vriendschappen veranderd sinds we kinderen hebben. Omdat mijn vriendinnen best veel werken, willen ze elke vrije minuut die ze met hun kinderen kunnen doorbrengen ook echt met ze doorbrengen. Ook hebben ze niet zoveel zin meer om de kinderen elke dag weg te brengen of ergens heen te gaan ivm rust. Aan de ene kant begrijp ik dat heel goed, maar aan de andere kant irriteer ik mij hier soms ook aan en vind ik het wel eens flauw dat we nooit meer iets zonder kinderen kunnen doen. Aan de andere kant ben ik zelf ook veranderd sinds ik een kind heb, vooral het eerste jaar. Het is gewoon ontzettend druk en vermoeiend en soms heb je dan gewoon zin om op de bank te hangen om een dom spelletje te spelen en verder niets Maar als je goede vrienden wil blijven denk ik wel dat je een goed gesprek met haar moet voeren! Misschien voelt ze zich niet zo op haar gemak omdat zij wel een kindje heeft en jij nog steeds niet. Mijn beste vriendin had ook moeite om zwanger te raken en ik ontweek haar ook een beetje toen ik zwanger was, gewoon omdat ik het ontzettend sneu voor haar vond. Achteraf was dat heel stom van mij en helemaal niet mijn bedoeling. Ik vond het gewoon erg moeilijk om de stralende zwangere uit te hangen, terwijl zij steeds ongelukkiger werd. Zij voelde zich er ook heel vervelend onder dat ik niet zo veel van me liet horen en hebben het goed weten uit te praten...
@Herrido gratis logeeradres op leuke locatie vind iedereen wel leuk! Dan zie je weer waar ze je voor nodig zijn. toch wel fijn om te lezen dat veel meer mensen hier mee te maken hebben (gehad). het is jammer maar als t niet anders is... En die vriendinn van me heeft onregelmatige diensten dus ook regelmatig vrij overdag, ik werk niet fulltime dus in principe ook tijd zat. Moest ook altijd bij haar komen, (half uurtje rijden) weet niet waarom, ze zei altijd wel dat ze snel weer langs zou komen om te kijken hoe het met de verbouwing ging,, nou er is al gigantisch veel veranderd en ze is nooit weer geweest te kijken. nou we zien t wel. bedankt voor jullie berichten, ik ga zo aant werk misschien tot morgen
Ik herken het van in de tijd dat wij met ivf begonnen en een vriendin per ongeluk zwanger werd. Tijdens de zwangerschap nog niks aan de hand, we deden beide ons best en dat maakte het voor mij ook minder pijnlijk. Maar na de bevalling hoorde we ze niet meer, te druk. Ik vond het heel pijnlijk, maar meer omdat hun leven doorging en dat van ons helemaal stil stond. Wij hadden het niet drukker dan anders en dat was zo confronterend, maar niet iets waar zij iets aan konden doen. Toen hun kindje ong een jaar was kwam het contact weer veel van hun. Achteraf ben ik blij dat ik er niks mee gedaan heb, want nu is het weer gewoon gezellig. Maar snap jouw gevoel heel goed!
Ik ben ook inderdaad echt wel blij voor haar, tis dr gegund, maar had wel te gevoel altijd dat ze het ons niet gunde, ze zei van wel, maar toch voelde dat anders, Omdat wij ons huis tot een superhuis een het verbouwen zijn was het in haar ogen niet goed als er dan een kleintje zou zijn. Heb haar vaak genoeg verteld dat dat allemaal wel klaar is mocht er een kindje komen. Oh en dan heb je ook nog idd die mensen die zeggen "je moet er niet teveel mee bezig zijn" ja dat wil ook wel als je midden in zo'n traject zit
Ik herken het wel, alleen komt het hier ook deels door een verhuizing. De afstand is ongeveer 150 km en dan ga je niet even gauw op de koffie natuurlijk, dat maakte het sowieso al lastig. Op die manier ben ik, voor ik zwanger werd, veel vriendinnen verloren. Dat ging heel geleidelijk, wij bouwden hier een nieuw leven op en hun hadden hun leven daar. Toen ik zwanger werd voelde ik me heel eenzaam, van hun kant kwam er weinig en ik wilde het graag over de zwangerschap hebben maar merkte dat hun daar niet op zaten te wachten. Veel van hun zijn vrijgezel, of hebben sinds kort een relatie maar zijn zeker nog niet bezig met kinderen. Lastig dus, 1 vriendin woont hier dichter in de buurt en steeds zegt ze dat ze binnenkort langskomt, maar het komt er niet van. Aan mij zal het niet liggen, ik ben thuisblijfmoeder dus ze kan vrijwel elk tijdstip aan komen waaien. Voor haar is dat anders, zij werkt in ploegen en doet daarnaast een studie, gaat uit en sport veel. Ze heeft dus weinig tijd over, en ik merk dat ze liever andere dingen doet dan bij mij op de bank kletsen. Ergens naartoe gaan, bijvoorbeeld samen winkelen is al lang geleden. Niet dat het niet zou kunnen maar i.v.m mijn man zijn werk is dat heel lastig te plannen. Dat is het enige waar het van mijn kant uit moeilijk is. Of ik moet altijd de kinderen meenemen. Op zulke momenten leer je je vrienden kennen inderdaad, maar ik merk ook dat veel mensen geen contact meer opnemen gewoon omdat ze niet echt weten wat ze met mensen met kinderen aanmoeten Om me heen heb ik vaak gehoord dat er gezegd wordt over mensen met kinderen dat ze het over niks anders meer kunnen hebben. Natuurlijk wil je ook vertellen hoe trots je bent, maar ik kan het ook heus over andere dingen hebben dan onze kleintjes. Maar veel mensen om ons heen zitten in een andere fase van hun leven en daardoor zijn we onze band verloren. Heel jammer, maar het is nu eenmaal zo. Dit heb ik ook meegemaakt na de basis- en middelbare school. Soms ook na het verliezen van een baan. Ik heb me er een beetje bij neergelegd dat het op zulke momenten vaak zo loopt. Had het heel graag anders gezien en een leuke vriendinnengroep gehad maar helaas. Echt nieuwe vriendschappen bouw ik op dit moment ook niet op, zou ik wel willen maar ik vind het lastig. Komt ooit wel weer, op dit moment heb ik het toch best druk zo met 2 kinderen en een vriendin is nooit weg, maar actief nieuwe vriendinnen maken doe ik niet.
Inderdaad. Lastig. Het (begrip) moet ook wel van 2 kanten komen.... Een vriendin heeft 3 miskramen gehad en zit nu in de MMM. Ik probeer er voor haar te zijn, toon belangstelling, ben een luisterend oor, probeer tijd voor haar vrij te maken.... Maar andersom is dit niet echt aan de orde. Ze vraagt niet hoe het met de kinderen gaat, toont geen belangstelling en heeft geen begrip voor het feit dat ik niet alle tijd van de wereld heb (inderdaad feestjes, sport, ziek...). Toen de amandelen van mijn zoontje verwijderd werden hoorde ik bijv. niets.... We zijn nogsteeds bevriend, ook omdat onze mannen vrienden zijn, ik heb geaccepteerd dat het is zoals het is. Vriendschap verandert, maar zolang er werderzijds begrip is, hoeft het niet het einde van de vriendschap te betekenen....
Wat ik heel erg merk in mijn vriendschappen dat ik allemaal verschillende "soorten" vriendinnen heb en ik ben ook een "soort" vriendin. Ik heb een vriendin welke heel sociaal is en erg zorgzaam en bijna elke dag app ik wel met haar. Ik heb ook een vriendin (beste vriendin) welke ik eigenlijk bijna nooit spreek in vergelijking met andere vriendinnen. Dat is niet omdat we geen echte vriendschap hebben maar omdat wij beide ons prettig voelen hierbij. Zodra we elkaar weer zien of contact hebben via de app oid is het allemaal gewoon prima. Ik heb ook een vriendin die ik elke week een keer zie. Ik ben zelf een vriendin die heel graag iedereen wil steunen en interesse wil tonen maar het toch ook wel vaak vergeet.. Niet omdat ik geen goede vriendin ben of niet geintresseerd ben maar simpelweg omdat dit deels mijn karakter is. Je kan altijd bij mij terecht maar ik vind het zelf soms lastig om op de juiste momenten (ongevraagd) je aandacht te geven. Ik accepteer dat mijn vriendinnen niet zijn zoals ik en dus ook niet reageren zoals ik of net zovaak contact opnemen zoals ik. Wij zijn altijd open en eerlijk tegen elkaar en als ik ze een tijd niet heb gezien en ze hebben ook geen tijd dan geef ik aan dat ik het jammer vindt en ze graag weer een keer wil zien.
Ik vind sommige reacties behoorlijk negatief. Er wordt iets persoonlijks van gemaakt. Alsof de vriendin ts met opzet laat vallen. Alsof het zo gepland is. "Zodra ik kinderen heb, hoef ik haar niet meer." Zulke mormels zullen misschien bestaan, maar ik denk dat het 9 van de 10 toch echt anders in elkaar zit. Ik heb bij beide kinderen maandenlang gebroken nachten gehad. Moest natuurlijk op een gegeven moment gewoon weer werken. Kan het huishouden niet altijd meer doen op het moment dat het mij uitkomt, omdat er dan een huilend kind aan mijn been hangt. Ik heb zat dagen dat ik nauwelijks iets heb gedaan, maar wel constant bezig ben geweest. En dan ben ik aan het einde van de dag gewoon MOE, blij als rond half 8 de kids op bed liggen. En dan moet ik nog beginnen met afruimen, soms nog wat poetswerk, vaak nog nakijkwerk. We proberen ervoor te zorgen dat onze kinderen hun grootouders bijna wekelijks zien. Ik sport 1 avond in de week en verder ben ik blij als ik eens een avond gewoon op de bank kan hangen. Dat is geen onwil, maar er is op dit moment in mijn leven gewoon weinig plaats voor andere dingen dan gezin/familie-werk-huishouden-studie. Natuurlijk heb ik nog wel contact met vriendinnen. Voornamelijk via app en om de paar weken spreken we wel af. Maar het is duidelijk minder dan voorheen. Als je eenmaal een kind hebt, kun je ook niet meer zomaar weg wanneer je wilt hè. Vroeger zei ik tegen m'n man waar ik heen ging en hoorde ik we of hij ook plannen had en dan trokken we de deur achter ons dicht. Nu zul je toch minimaal moeten zorgen dat 1 van 2 bij de kinderen is. Ik zeg wel tegen mijn vriendinnen dat ik het jammer vind dat ik ze minder vaak zie en me daar soms schuldig over voel. Ik ben blij dat zij het gewoon snappen en er niet iets persoonlijks van maken alsof ik hun niet meer 'moet'. Vriendschap komt van twee kanten en is niet uit te drukken in 'minuten per week'. Soms zul je denk ik ook moeten accepteren dat er periodes zijn waarin je door omstandigheden minder contact hebt. Als je daar samen goed mee omgaat, komt er vanzelf ook wel weer een tijd dat je wel weer meer met elkaar omgaat. En dan ben je denk ik alleen maar blij met een vriendschap die door de jaren heen stand heeft gehouden.