verheug me erop, maar ook niet eigenlijk. Contact met zijn vader en mij verloopt nog niet goed. Ik ben gewoon nog steeds super kwaad van alle leugens waar ik achter ben gekomen. Volgens hem heeft hij niks fout gedaan en verwijt mij dat ik nog steeds boos ben en dus de kleine niet ziet. Hij vind dat nu ik alles toch wel weet dat het nu gewoon over moet zijn en gewoon verder gaan alsof er niks aan de hand is. Ene kant is dat ook wel zo. Maar ik kan dat nog niet achter me laten. Ik zie elke dag dat leuke koppie en dan word ik in mezelf gewoon weer zo boos. Ik heb met mijn exschoonmoeder (waar ik nog supergoed contact mee heb) afgesproken dat hij daar de kleine mag zien zonder ik erbij ben. De eerste keer een 8 weken terug is dat totaal fout gelopen, hij was er nog toen ik hem ophaalde, dat is uitgelopen tot een flinke scheldpartij en verwijten over en weer (gelukkig was de kleine nog in de tuin aan het spelen). Zijn moeder was daar ook niet blij mee, want zij werd voor rotte vis uitgemaakt door hem. Maardus heeft het contact met hem even stil gelegen omtrend de kleine. Kreeg 2 weken terug een smsje dat hij graag de kleine weer wilt zien. Ik weer met zijn moeder in overleg. Ze vond het goed. Hem terug gesmsd dat hij hem kon zien die zaterdag, onder 1 voorwaarde dat hij ALLEEN de kleine kan zien en dat hij heel de dag de tijd had met hem. Kreeg ik een uur later een hysterische moeder aan de lijn. Dat hij niet accepteerd dat zijn nieuwe vriendin word buitengesloten. Dat zij aan het huichelen met mij is en dus samenspannen tegen hem. Niemand hem zn geluk toewenst en ga maar door. Dus zijn moeder is er nu echt even klaar mee. Kreeg ik even later een sms dat ik maar moet accepteren dat zij er nu is en dat de kleine haar ook moet ontmoeten omdat zij nu in zijn leven hoort. Maar hij denkt toch niet dat ik achterlijk ben. Die bijna 2 jaar heeft hij nog geen poot uitgestoken naar de kleine. Alles moest van mij uit komen qua verzorging, opvoeding enz. Hij deed alleen iets als ik het hem vroeg en dan ging het nog niet van harte (Dat heeft hij ook toegegeven dat het zo was) Dus is mijn eis dat hij nu eerst alleen met de kleine opschiet en niet zomaar voor iemand anders de goede gezellige huisvader uithangt. Maar nu krijg van verschillende kanten te horen dat ze het sneu voor de kleine vinden dat hij z'n vader niet ziet. Mijn idee is ook dat een kind zijn vader hoord te zien en wat de ouders tegen elkaar hebben buiten het kind om moeten uitvechten. Maar doe ik het nu echt verkeerd zoals ik het wil dat hij de kleine weer ziet. Ik moet het gewoon zo voor mezelf doen. Dit mag ik toch eisen? Maar dus komt zijn 2de verjaardag eraan en ik moet blij zijn. Van buiten ben ik ook heel blij, maar van binnen blijft het vreten, de hele situatie. Ik ben bang dat hij die dag ineens voor de deur staat. Maar iedereen van mijn familie ken zijn bloed wel zuipen. En aangezien hij een erge driftkikker ken zijn als hij zijn zin niet krijgt zit ik toch wel een beetje in angst eigenlijk. Nu zat ik te denken dat de kleine diezelfde ochtend of de dag ervoor bij gezamelijke vrienden gaat spelen en hij daar zijn vader ken zien. Alleen vertrouw er niet op dat hij alleen kom. Ik weet niet waar ik naartoe wil met dit verhaal. Ook eigenlijk als ik het terug lees, dan denk ik, het gaat echt nergens over. Maar ik moet het gewoon zo op mijn manier doen. Zo kom ik het beste me dagen door, waardoor ik ook een vrolijk mannetje thuis heb lopen. Sorry voor het lange verhaal. Zit weer ff in me anti slaap momentje en moet m'n frustratie even kwijt. Wou dat het gewoon allemaal weer normaal kon gaan. Ook in mijn hoofd
Mooi tijdstip Maar wat ik vind, jij moet doen waar jij je goed bij voelt dus als jij vind dat hij alleen met hem moet zijn zonder z'n nieuwe vriendin dan heeft hij dan maar te accepteren. Lastig, want dat ga/en kun je dus niet controleren maarja. Als ik het goed begrijp heeft hij zich verder dus totaal niet met jullie bemoeit, nou dan mag hij nu zeker blij zijn dat je hem de kans geeft jullie zoontje nu wél te zien. Zou hij echt in staat zijn 'zomaar' langs te komen op de verjaardag? Gewoon inderdaad met hem afspreken dat hij de dag ervoor of de dag erna (weet niet wat die dag je plannen zijn) z'n zoon mag zien en zijn verjaardag vieren.
het lijkt me heel erg moeilijk om het uit elkaar te houden dat je gekwetst bent en de vader die zijn eigen kind wil zien. uit 1 topic kan ik natuurlijk ook niet uitmaken wat er allemaal is voorgevallen en dat zal vast meer zijn dan dat je hier beschrijft maar ik vind ook dat hij de kans moet krijgen om een band met zijn eigen kind te hebben dat er een nieuwe vriendin in het spel is is vervelend maar dat is vervelend voor jou, niet voor je kind. Ik vind dan ook niet dat je kan eisen wie hij wel of niet meeneemt net zoals hij niet kan eisen met wie jij omgaat dat hij in het verleden niet goed genoeg voor zijn kind zorgde vind ik eigenlijk geen reden dat jij nu zoveel eisen stelt behalve natuurlijk als je bang bent voor mishandeling of iets dergelijks