Och, toch wel dus, jeetje zeg. Dat zal inderdaad schrikken en heel heftig zijn, weet het zelf ook nog goed. Wel 'fijn' dat er nu iets gevonden is en dat je daarmee verder kunt, i.p.v. alleen maar wachten, wachten, wachten terwijl je zelf niet eens weet waarop. Neem je tijd om het te laten landen meis.
Ach wat een tegenvaller voor je. En pas in mei aan de beurt bij fertiliteit, wat duurt het lang zeg. Ik wens je heel veel sterkte, neem je tijd om dit een plekje te geven en er mee aan de slag te gaan in het z'huis. Liefs!
Hee allemaal, ik ben zelf over het afvallen begonnen. De gynaecoloog (zo noem ik hem, maar het was een assistent - niet terzake doende verder, want ik vond hem echt prima) zei hier niets over, maar gaf wel aan dat dit een manier was om mijn hormonen 'de goede richting in te sturen'. Hoeveel motivatie kun je nodig hebben, denk ik dan. Als je het doet voor jezelf is het één ding, als je het doet om je grootste wens in vervulling te laten gaan, dan ga je er gewoon voor. Ik heb eigenlijk geen idee hoe het kan dat het de vorige keer niet te zien was. Eerlijk gezegd ben ik daar ook niet zo mee bezig. Misschien kwam het omdat ik toen 'nog maar' 4 maanden gestopt was met de pil, was het allemaal nog niet zo duidelijk. Ik ben voornamelijk 'blij' dat het nu wel te zien was en dat ik niet nog langer hoef te wachten. Om heel eerlijk te zijn; dat we in mei pas naar de fertiliteit gaan, vind ik stiekem wel fijn. Nog even een paar maanden de tijd om dit nieuws te laten zinken. Als ik vandaag deze diagnose had gehad en meteen volgende week volle bak dit traject in, weet ik niet hoe ik dat zou vinden. Ik kan nu rustig aan het idee wennen, voor we verder gaan. Ik probeer alles van de positieve kant te bekijken, anders kan het nog heel lang gaan duren allemaal. Ja, ik baal, maar dat gevoel van: "God ik ben een unicum, dit gaat nooit goedkomen allemaal" is gek genoeg weg. Juist nu ik deze diagnose heb. Tuurlijk, er is een sprankje hoop dat je iets hebt dat gewoon met een pilletje/kleine ingreep weggehaald kan worden en dat het dan allemaal goed komt, maar ik voelde wel dat het niet goed zat. En ik voelde veel onrust door het 'niet weten wat er was'. Nu heb ik het gezien. Met mijn eigen ogen, op dat schermpje. Ik zag het zelf al, ze hoefde het niet eens te zeggen, maar ze deed het wel. Ik zag mijn eierstok, bomvol met kleine balletjes. Ik heb besloten de komende maanden om me te focussen op twee dingen: afvallen, maar ook ontspannen. Niet meer zo druk en overal 'ja' op zeggen. We gaan er gewoon voor. Er zijn zoveel trotse PCOS mama's hier op het forum. Daar wil ik er ook één van worden.
Hey Pancakes, enerzijds fijn dat je eindelijk weet waar je aan toe bent. Anderzijds kan ik me voorstellen dat je eerst heel stil ervan werd. Laat het even bezinken en in mei kun je verder. Met pcos kun je met wat hulp ook gewoon moeder worden. Je zal heel wat mee gaan maken, maar uiteindelijk wordt jij ook moeder.
Positief blijven Meis! Mijn gyn zei ooit dat ze in al de tijd dat ze dat werk doet de stellen bij wie het niet lukte uiteindelijk op nog geeneens 1 hand te tellen is.
Ik wil je even een tip geven voor het afvallen. Met gewoon minder gaan eten kun je je hormonen nog meer de verkeerde kant op sturen. Google even op een hormoonbalansdieet en tips qua voeding bij pcos levert vast ook veel hits op Google. Het is vooral belangrijk wát je gaat eten en dan hoef je niet onwijs te gaan lijnen, dat is slecht voor je lijf en hormoonbalans. Ook beweging en stress zijn van grote invloed op pcos. Suikers verergeren de boel heel erg en insulineresistentie is weer slecht voor je baby in je buik. Dus je hebt gelukkig wat tijd om je lijf op orde te krijgen, voor jezelf en je toekomstige baby! Succes!