Hi meiden, wie is hier nog meer in haar laatste maand? Ik ben de laatste dagen soms zo bang als ik 's avonds in bed lig, het idee dat het over anderhalve week al kan gebeuren, dat ik lekker lig te slapen en wakker kan worden met pijn. Dit vind ik zo 'n eng idee, kan dan bijna als een klein kind gaan huilen van angst. Op andere momenten voel ik me wel weer dapper, en ik verheug me ook op mijn mannetje. Maar ik ben zooooooo bang voor de pijn soms!!!
Hoi! Daar kan ik je geen advies over geven want ik heb juist het tegenovergestelde . Iedere morgen als ik wakker wordt ben ik teleurgesteld dat er niks gebeurt is 's nachts . Ik kan me je angst wel voorstellen hoor, ook omdat het je eerste is natuurlijk. Neem één ding van mij aan, als de bevalling begint dan laat je alles over je heen komen en heb je helemaal geen tijd meer om hier nog bij stil te staan
Ik heb ook het tegenovergestelde. Ik ben het zo zat, dat die pijn me niks meer kan schelen. Ze moet er gewoon uit Maar ik vind het ook wel heel erg spannend hoor, ben benieuwd hoe het zal gaan en hoe het is om mn kleine meisje in mn armen te hebben.
Hier ook het tegenovergestelde. Het kan me niet snel genoeg beginnen. Bij mij zal dat ook wel te maken hebben met de niet vlekkeloos verlopen zwangerschap. Ik ben nu elke ochtend weer een beetje teleurgesteld dat het nog niet begonnen is. Al moet ik zeggen dat ik me dat tot 1 maand geleden echt niet had kunnen voorstellen. Was toen ook nog erg bang voor de bevalling. Heb nu zoiets van dat ik het maar over me heen laat komen. Sorry dat ik je er niet echt mee kan helpen, maar ik hoop dat je je angst van je af kunt zetten en kunt omzetten in iets positievers.
Chica, het klinkt zo cliche, maar 't is echt t mooiste wat er is...enne als je zo bang bent voor de pijn, waarom neem je niet bij voorbaat pijnbestrijding?? Moeten ze je tegenwoordig geven hoor, heb ik ook gedaan en zo een geweldige bevalling gehad! Enne niet helemaal pijnloos hoor hahaha Succes met je laatste loodjes!
En je wordt waarschijnlijk niet wakker met erge pijn hoor. Het bouwt langzaam op en je gaat daar gewoon in mee. En als het idd te erg wordt kun je altijd kiezen voor pijnbestrijding. Dat was voor mij zo'n geruststelling. En als het erop zit heb je niet alleen een heus wonder in je armen, je bent ook zo vreselijk trots op jezelf!
Ik denk ook veel over de bevalling na, maar ik ben er nooit bang voor geweest. Je moet ook maar zo denken; er komt zoveel adrenaline vrij en oerdrift in je naar boven dat je het aankunt. Laat het over je heen komen. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk, maar zo denk ik er in ieder geval over. Ook zou je je angst met je vk kunnen bespreken en horen wat zij er op te zeggen heeft.
Wat je misschien kan helpen is informatie over de bevalling opzoeken. Dan weet je wat je te wachten staat. En luister vooral niet naar bevallingsverhalen van familie/vrienden want dat maakt je meestal toch angstig. Kan ik het wel aan, kan mijn lichaam het wel aan?? Weeën komen eerst minder pijnlijk en worden geleidelijk aan pijnlijker, maar je lichaam maakt ook een stof aan zodat je deze pijn aan kunt en dat je niet helemaal 'op deze wereld' meer bent. Een wee heeft een piek en gaat dan weer weg en dan heb je weer even rust..... 1 vraagje, heb je geen cursus gevolgd? Hier leer ik namelijk heel veel en praten we ook over angsten en dit stelt mij erg gerust....misschien nog een idee om een spoedcursus te volgen?
precies, de pijn is er niet ineens, het bouwt zich langzaam op. En als je het niet meer ziet zitten is er nog altijd de ruggeprik, die vond ik zalig! even eng, maar toen en daarna kan je je kindje knuffelen en is het de pijn dubben en dwars waard geweest! succes met de laatste weekjes!
Ik was ook extreem bang voor de pijn!!! Dacht dat ik het niet aan zou kunnen, dat ik de pijn niet zou trekken, of ik het wel kon enz..enz. (heb er af en toe ook flink om moeten huilen! ) Ik ben onverwachts ingeleid en barste van de spanning, omdat ik wist wanneer het zou gaan gebeuren. Het is me echt heel erg meegevallen! Je zit er eigenlijk zo in, en dan kun je niet anders dan het over je heen laten komen. Daarnaast vond ik het eigelijk ook wel goed te doen. En wat anderen zeggen,, het bouwt zich langzaam op. (ik ben dan wel in 2 uurtjes bevallen, dus echt opbouwen was het niet, zat er gelijk goed in,...maar over het algemeen bouwt het zich natuurlijk wel langzaam op. ). Wat de pijn betreft, zou ik zo weer een kindje willen. (het hechten, de napijn van de wond, en de overige klachten die ik naderhand had, vond ik nog erger!). En denk dat het ook wel gezonde spanning is.. je hoort/leest ook vaak zoveel verhalen.. 't is nieuw/onbekend..je weet niet hoe het gaat, je weet dat het pijn gaat doen, maar niet welke pijn je moet/kunt verwachten. Heel logisch dus eigenlijk! Ik wens je heel veel succes en je kunt het! owja.. ik was al iets gerustgesteld met het idee dat je pijnbestrijding zou kunnen krijgen. Had er van te voren over gehad met de vk. Ik wou thuis bevallen, maar heb met haar overlegd, dat als ik het niet trek, ik alsnog pijnbestrijding zou kunnen krijgen. (was niet verzekerd voor poliklinisch bevallen, dus ik dacht dat pijnbestrijding dan ook niet kan. Maar wanneer je daar gebruik van wil maken, wordt het klinisch, en ben je dus wel vezekerd). Het gekke is, dat ik werkelijk geen moment aan pijnbestrijding gedacht heb! Ik vond alleen het idee dat het mogelijk is, prettig! Misschien kan jouw dat idee ook helpen?
Hey Meis, Laat het over je heen komen... makkelijker gezegt dan gedaan natuurlijk. Maar ik was ook heel erg bang voor de pijn maar weet je? De pijn komt heel geleidelijk op... je kan er een soort van 'aan wennen'. Kijk... het is geen fijn gevoel natuurlijk... maar echt neem van mij aan dat je de pijn aan kan.. echt waar!!! Maak je alsjeblieft geen zorgen, en laat het op je af komen. Heeeel veel succes alvast!
Hi meiden, ja thanks voor alle tips. Cursus heb ik gedaan, maar echt angsten werden daar niet besproken. Ik loop er ook niet contstant mee, het is meer iets wat me overvalt soms, en dan meestal 's avonds/'s nachts. Ik werd dus vannacht opeens bang toen ik me realiseerde dat het over een week al kan gebeuren en raakte een beetje in paniek, ook omdat met de kerst iedereen tegen me zei; nou die is al aan het indalen bij jou, en dat zal vast niet lang meer duren! He's making his way down! Alsof hij zijn koffertjes al heeft gepakt en voor de uitgang zit te wachten hihihi Veel last van mijn schaambot en dat gebied trouwens de laatste dagen, en elke keer als ik opsta een pijn in mijn onderbuik. Maar goed, als ik denk aan de baby dan word ik weer heel blij en heb ik er zin in, en het lijkt me inderdaad ook een enorme opluchtig zoals sommige zeggen, eindelijk me normaal kunnen bewegen en mijn eigen lichaam terug! Ik beval overigens in het ziekenhuis omdat ik medisch ben, en inderdaad stelt het mij wel gerust dat er de optie is op pijnbestrijding, maar ik zou het graag zonder willen proberen. Maar inderdaad als ik dat idee niet in mijn hoofd had was ik nog banger geweest! Ik ben erg kleinzerig, volgens mij.. In ieder geval prettig om te weten dat het een pijn is die zich dus opbouwt en niet je plots overvalt, dat lijkt me zo eng namelijk, dat je dan lekker ligt te dromen en plots wakker wordt met een helse pijn. Mijn vriend moet soms nachtdiensten werken en hij heeft er nog 2 begin januari, het lijkt makelig als het dan net toevallig bent als hij aan het werk is en dat ik dan helemaal alleen ben...maar gelukkig heeft hij na 7 januari geen nachtdiensten meer, en ik ben de 19e uitgerekend.