Ik weet dat ik gewoon positief moet blijven en ervan moet genieten. Maar elke keer ben ik zo bang dat het misgaat. ik heb altijd gedacht dat ik onvruchtbaar was, waarom weet ik ook niet. Nou ben ik toch zwanger, ongeveer 5 weken. maaf bij elk buikpijn tje ga ik op internet zitten zoeken en lees ik allemaal horrorverhalen over miskramen. Sinds 2 dagen heb ik nergens last meer van. Geen buikpijn, wat ik eerst wel heel erg had, zo erg dat ik er gewoon wakker van werd of er niet stil van kon zitten, geen zere tepels en ook niet echt misselijk meer. Dan maak ik me daar weer druk om, want waarom voel ik ineens niks meer? De ene keer lees ik weer dat er 40% kans is op een miskraam, dr andere keer weer dat er na 4 weken 12% kans is. ik blijf er zo mee bezig, word er gewoon verdrietig van. ik weet dat ik positief moet blijven en moet genieten, ik zou het ook zo graag willen maar door al die verhalen steeds word ik steeds banger en nou hebben 2 vriendinnen in een korte tijd ook nog is een miskraam gehad. als ik er met mijn vriend over probeer te praten zegt hij alleen schat.... of stel me aan. is er iemand die me gerust kan stellen met positieve verhalen? ik zou zo graag blij en gerust willen zijn als de verhalen die ik hier allemaal lees...
Hoi Tifa, Wat herkenbaar je verhaal. Nadat we bijna een jaar bezig waren zonder resultaat werd mijn gedachte ook steeds meer dat het ons toch niet ging lukken. Uiteindelijk een positieve test in handen, waarna gelijk de angst voor een miskraam kwam. Het heeft ook heel lang geduurd voordat ik durfde te geloven in deze zwangerschap, het voelde voor mij niet goed om me er al aan over te geven. Alle pijntjes op internet opgezocht inderdaad, in week 6 nog een keer bloedverlies bij het afvegen gehad, een CB wekenindicatie test die maar op 2-3 bleef hangen, borsten die soms dag geen pijn meer deden etc, het heeft bij mij voor heel veel onzekerheid gezorgd. Maar inmiddels ben ik 25 weken zwanger en is de eerste onzekere tijd voorbij. Maar ook nu blijf ik bezig met hetgeen wat in mijn lichaam gebeurd, het is gewoon een heel spannende tijd. Dus ja tips, die heb ik niet echt, het is voor mij gewoon echt de weken aftellen geweest. Maar probeer er van te genieten, het gaat namelijk vaker goed dan fout. En als het fout gaat, is er niets wat je er nu aan kunt veranderen. Het is heel makkelijk gezegd, ik maakte me zelf ook echt gek in het begin, maar het is wel de werkelijkheid. Wat mij wel heeft geholpen in het begin is zelf een echo in te plannen. Ik had met 10 weken de eerste echo vanuit de verloskundige, maar omdat ik zo onzeker was gaf ze mij de tip dat ik altijd zelf een echo kon inplannen bij het echoburo. Het kostte iets van 40 euro, maar het gaf mij de bevestiging dat ik echt zwanger was, dat het op de goede plek zat en dat het hartje kloppen. Dit was toen ik 7 weken zwanger was. Het werd voor mij na die echo ook veel echter en deed me er steeds meer in geloven. Maar voor zover je het als een positief verhaal kunt gebruiken, ik heb dezelfde angsten en vragen als jou gehad en inmiddels ben ik 25 weken zwanger, is mijn buikje heerlijk aan het groeien en voel ik de kleine dagelijks bewegen
Moeilijk is het he? Ik herken het wel een beetje. Ik kon ik het begin me zelfs niet voorstellen dat het wél goed zou gaan. Ik zou in ieder geval niet op internet zoeken naar verklaringen voor pijntjes, want er staan nou eenmaal veel meer ellendige verhalen dan positieve op het internet. Ach, en dat hele "genieten"... Ik zou het ook graag willen (ben SUPERblij met m'n zwangerschap hoor), maar ik heb me zo beroerd gevoeld dat het er bij mij ook nog niet van gekomen is, en weet dat je ook niet HOEFT te genieten. Je bent dankbaar en blij dat je zwanger bent, maar als het niet lukt om altijd van je zwangerschap te genieten, dan doe je dat gewoon als je kind er is! Probeer te bedenken dat het kán misgaan, MAAR dat er veeeeel meer zwangerschappen zijn die wel goed gaan! Symptomen zeggen echt niet veel, dus ook daar hoef je je niet te druk om te maken. Ik ben inmiddels 12 weken zwanger en ik denk nog steeds regelmatig, o jee, zou dat nou echt allemaal gewoon goed gaan en heb ik over n tijdje dan echt serieus een gezonde baby?? Maar zo gaat het gelukkig meestal wel! Wat mij ook wel helpt om rationeel te blijven vaak, is te bedenken dat het beter voor je kindje is om rustig te blijven. Lukt lang niet altijd, maar soms helpt het om beide benen weer even op de grond te krijgen. En gewoon actief verhalen over miskramen etc. vermijden, daar heb je nu niets aan en daar word je alleen maar treurig van! Succes en schrijf het lekker van je af!
Ik snap wel dat het heel erg lastig is om het met rust te laten dat het ook fout kan gaan - ik mag dan 29 wk zijn: maar ik denk nog steeds dat het wel allemaal te perfect gaat en hoe blij ik daar ook mee mag zijn, het maakt mij ook erg bang dat het erge nog gaat komen of iets dergelijks. Maar het enige wat ik je aan kan raden is. probeer er ergens meer van te genieten ( jaja, makkelijker gezegt dan gedaan) Want dadelijk al gaat het fout - heb je alleen maar lopen stressen en ik had vooral de tijd nodig om te beseffen dat er minder risico was. En ja, ik doe het soms ook nog maar stop vooral om alles op internet op te zoeken. Mensen komen enkel met negatieve verhalen bijna op het internet - je zoekt namelijk zelf ook alles op over krampen maar niet zo snel over wat er nou zo perfect gaat. Ik hoop dat je er van kan leren genieten en ja mijn vriend doet precies hetzelfde Als je angst hebt kun je gewoon op dit forum terecht maar ik hoop vooral voorjezelf dat je het ergens los kan laten en dat je ook bij elke echo/afspraak blijft realiseren dat het wel goed komt allemaal. veel succes
Bedankt voor jullie lieve reacties. Daarbheb ik zeker wat aan. ik ben vooral bang omdat ik nou helemaal niks meer voel, heb ook nog geen zere borsten. Vandaag wel weer een knaltest gehad. Volgende week ga ik extra veel werken, als ik alleen thuis zit dan ga ik juist van alles opzoeken dus ik probeer een beetje bezig te blijven. Ook veel slapen, ben zo moe elke keer, vandaag bloed geprikt maar bleek heel etg bloedarmoede te hebben. Fijn dat het nu goed gaat met jullie, ik wens jullie een mooie zwangerschap!
Herkenbaar, maar na elke afspraak en naarmate de weken vorderen, ga ik steeds meer genieten. De groeiende buik, die druk trappelende baby. Steeds die moiie echo's. Ik ben ondertussen megarelaxed (terwijl we nog wel wat hindernissen te nemen hebben in deze zwangerschap ) en ga uit van het positieve, met hier en daar een angstje. Het wordt dus echt minder, maar die eerste 20 weken zijn gewoon extra spannend.
Ik heb dan het geluk nooit eerder een miskraam te hebben gehad en eigenlijk bij de 1e poging zwanger geworden. Maar ook ik was onzeker en ging bij elk pijntje op internet zoeken wat dat kon zijn. Ook ik kan een miskraam krijgen ondanks dat ik die nog nooit gehad heb of dat ik makkelijk zwanger werd. Tot de 1e echo was ik zo onzeker en onrustig. Om gek van te worden gewoon. Toen we een kloppend hartje zagen kon ik het een beetje loslaten, maar de angst dat het toch nog mislukt was er nog steeds. Pas toen we de 12 weken grens hadden bereikt was ik rustiger, en bij de nekplooi meting ging het nog weer iets beter. Nu ben ik 15 weken zwanger maar nog steeds ben ik huiverig. Het kan natuurlijk altijd mis gaan ook wanneer je al 25 weken zwanger bent. Ik moet eerlijk zeggen dat ik ook nog niet geniet van de zwangerschap, niet in die zin dat ik het van de daken wil schreeuwen. Heb ook nog niks voor de kleine gekocht (heeft er deels mee te maken dat ik eerst het geslacht wil weten) maar ik hou het ook nog op afstand. Als ik me dus al zo voel met mijn achtergrond dan is het heel begrijpelijk dat jij je, met je achtergrond, zo voelt.
Bedankt voor je reactie. fijn dat het goed met je gaay, soms gaatbhet inderdaad gewoon ook is goed. mijn vriend is er ook veel minder mee bezig dan mij. Snapt ook niet echt dat ik het spannend vind ofzo. Hij heeft zoiets van als het mis gaat komt het vast een andere keer wel. Daarbij werkt hij ook 6 dagen dus heeft lekker veel afleiding. Ik heb al een fotoboek gekocht maar durf ook nog niet de testen en de 1e echo foto erin te plakken. Dat doe ik pas bij de volgende echo als er een hartje klopt.
Wat een hoop reacties, bedankt! Jullie hebben natuurlijk ook wel gelijk. Ik zal proberen niks meer op te zoeken en te denken als er geen bloed is is het goed. hoewel ik dan weer las dat het ook zonder bloed kan... nog 15 dagen voor de echo, dus nog even volhouden
Herkenbaar! Wat mij, achteraf gezien, hielp; Internetverbod; niks opzoeken, want je wordt gek. Bedenken dat je hormonen je extra labiel maken en de zorgen verergeren; die hormoonbuien zakken ECHT; geloof me . Geef het tijd. Veel praten en afleiding zoeken.
Tifa, mijn verhaal is een beetje anders, omdat ik pas met 12wk 3dgn wist dat ik zwanger was, dus de kritieke weken waren al om, maar toch was ik er niet minder ongerust om. Met 12 weken heb ik de eerste echo gehad en vier weken later mocht ik pas weer op controle om het hartje te horen. Ik heb mezelf gèk gemaakt in die weken. Opzoeken wat er allemaal mis kon gaan/zijn heb ik ook gedaan, als een soort van wapen tegen de misschien nare realiteit, zou het hartje het nog wel doen, zou alles wel goed zijn (ondanks dat ik achteraf met 14 weken al wat heb voelen ploppen!). Ik was er van overtuigd dat ik op de tafel zou gaan liggen bij de vk en dat ze geen hartje zou gaan vinden. Ik heb zo gehuild en geschreeuwd dat ik er zeker van was dat het mis was, dat ik op een gegeven moment zelfs dacht dat het maar beter zou zijn als het mis was, voor mijn psychische stabiliteit. Maar! Met 16 weken en twee dagen ging ik met lood in mijn schoenen naar de verloskundige, ik deed mijn verhaal (belangrijk om te doen hoor, je zorgen delen met je vk straks!) en meteen wilde ze naar het hartje luisteren. Ik heb zeker vijf minuten lang, huilend van blijdschap naar het hartje mogen luisteren met de doptone, met als belofte dat ik twee weken later weer mocht terugkomen en zelfs vaker als ik dat zou willen. Vanaf het hartje horen zonder plaatje erbij, vond ik ergers toch 'echter' en de wisseling van de hormonen gaat het stukken beter met mij en daardoor voel ik nu ook af en toe een ploppertje. Eerder was ik zo gespannen, dat ik het één keer heb gevoeld. Heel verhaal is het geworden, maar wat ik er mee zeggen wil is déél straks je zorgen met je vk of gyn. Ze kunnen je geen garanties geven, maar als ze zeggen dat het goed is kun je ze wel vertrouwen op hun woord. En misschien ben je net als ik en heb je aan een beetje bevestiging extra genoeg om genoeg vertrouwen in je lichaam en je babietje te krijgen. Niet dat ik nu niet meer ongerust ben, integendeel, de 20 weken echo komt eraan, maar ik weet nu dat het hartje klopt (en af en toe een geruststellende 'ik ben er nog hoor mam' plop) en dat geeft mij heel veel rust. Het wordt beter, echt! En gefeliciteerd!
Ik erger me altijd een beetje aan de opmerking: 'en nu (kun je) gaan genieten!' Dat moment komt voor iedereen vanzelf. Dat jij onzeker bent zo vroeg in je zwangerschap is volgens mij ook vrij logisch, het is nog zo pril. Ik vraag me echt af wie er nu al vanaf de eerste positieve test in de genietstand staat . Dus gewoon fijn je tijd nemen hoor! Dat genieten dat komt vast vanzelf wel. Enne.. Gefeliciteerd!
Ik had in net begin een tic om ALLES wat ik voelde op te zoeken. Was ook zoooooo onzeker. Maar op een gegeven moment dacht ik: ik wil de tijd die ik heb met dit kindje - of het nu goed of slecht afloopt- vullen met geluk en genieten. Het is echt even die knop zoeken. Het vertrouwen kwam met 12 weken pas echt goed. Maar ik wilde de zwangerschap genieten van het kindje dat ik bij me droeg en niet continu angstig zijn.
er zijn al veel tips boven mij gegeven. 1 ding wil ik je meegeven: je kindje doet nu zo hard zn best om te groeien. En ondertussen maak jij je zorgen terwijl je kindje zo hard zijn of haar best doet. Positieve energie, hoop durven te hebben, daar hebben jij en je kindje veel meer aan. Zolang het tegendeel niet bewezen is vanuit gaan dat het goed gaat. Toen ik die knop had omgezet in mijn hoofd kon ik wel beginnen met genieten.