Hallo mensen. Hierbij mijn verhaal in de hoop dat iemand dit herkent... Ik heb vorig jaar juni een missed abortion gehad op 11 weken. We waren daarvoor een jaar bezig geweest om zwanger te worden. Ik ben in zo'n vreselijk diep gat gevallen toen, depressief geworden, baan kwijt, mijn hele leven op zijn kop. Ik kan nog steeds niet goed omgaan met het verlies, ik word telkens vreselijk jaloers op ouders met jonge kinderen en op zwangere vrouwen. Ik word dan ook ontzettend boos op de situatie. Waarom zij wel en ik niet? Ik besef dat het helemaal niks te maken heeft met wie het "verdient" en wie niet, het is gewoon geluk of pech hebben. Dat je jarenlang aan anticonceptie hebt gedaan zoals het een "verstandige meid" betaamt, omdat je zeker wilt weten dat je helemaal klaar bent voor een kindje, doet niet terzake. Dat je van tevoren bent gestopt met roken, dat je netjes foliumzuur slikt, en alles eraan doet wat in je vermogen ligt om een kindje in de meest ideale omstandigheden te krijgen, maakt niet dat het geluk (of beter gezegd: een kindje) je zal toelachen. Ik heb een pedagogisch inzicht waar de meeste ouders een puntje aan kunnen zuigen, echt, het zou helemaal verantwoord zijn, maar de natuur heeft daar geen boodschap aan helaas. Evenmin kunnen hoogzwangere vrouwen die voor de Prénatal nog lekker even een peuk roken er vanuit gaan dat ze een ongezond kindje krijgen. Nee hoor, ook bij hen is er die willekeurige geluksfactor. Ze "verdienen" het eigenlijk niet, maar meestal komen ze er gewoon lekker mee weg en krijgen een gezond kindje. Gefeliciteerd? Hm, niet iets om later trots tegen je kind te kunnen vertellen. ("Nou kind, toen ik zwanger was van jou heb ik gewoon lekker ongezond geleeft hoor, zo belangrijk was je niet.") Ik weet dat ik nu verval in een vreselijke vorm van sarcasme, en ik wou dat ik het niet zo voelde, maar sorry, ik ben een mens. De situatie maakt me nog altijd razend boos, maar ook vreselijk verdrietig. Inmiddels zijn we dus alweer een halfjaar bezig met zwanger raken (ook na de mk zijn we meteen blijven proberen.) en gisteren hebben we te horen gekregen dat het zaad van mijn man erg slecht is. Dat ik toch een keer zwanger ben geworden was een "gelukje". (Wat ik achteraf liever niet had gehad natuurlijk.) Dus nu zullen we de MM in moeten. Jaaa dat kan er ook nog wel bij. Ondertussen is mijn zusje wél lekker hoogzwanger, die werd zwanger net na mijn mk. Geweldig! Voor haar... Ik heb er 6 maanden over gedaan om haar onder ogen te komen omdat ik bang was voor mijn eigen reactie. Dat viel uiteindelijk reuze mee, ik kon oprecht met haar meeleven en de grote sterke zus zijn die ik altijd was. Echter 's avonds in bed raakte het me alsnog keihard. Zij zal een goede moeder zijn, daar ben ik wel van overtuigd, maar jeetje.... ik wil ook!
Lieve Alexandra, Heeeel herkenbaar hoor meid! Ik ben met bijna 23 weken bevallen van ons eerste dochtertje. Zij was helaas niet levensvatbaar, dus we hebben besloten de zwangerschap af te breken. Ik rookte niet, slikte foliumzuur, deed alles, maar dan ook echt alles, tot in het extreme toe om de zwangerschap zo goed mogelijk te laten verlopen maar helaas... Een vriendin van mij was tegelijk zwanger (2 weken korter), Ze dronk nog terwijl ze heel pril zwanger was, foliumzuur had ze nog nooit van gehoord! Overal zag ik vrouwen die zwanger waren of dolgelukkig achter de kinderwagen liepen. Zooo jaloers was ik. Maar zo boos kon ik worden als ik een hoogzwangere vrouw een peuk zag roken. Alle redenen die ik kon bedenken dat dit ons was overkomen verdwenen dan ineens als sneeuw voor de zon... Zo oneerlijk, zo verdrietig en boos werd ik ervan! Dus echt, je bent niet alleen, je gevoelens zijn heeel herkenbaar! Ik hoop dat jullie ook heel snel een helemaal gezond en levend kindje in jullie armen mogen sluiten! Heel veel sterkte en succes!
Bedankt voor je reactie, Marjolein. Doet me goed. Ik ken verder jouw verhaal niet maar zie aan je sig dat je 2 dochters hebt. Was het je 3e kindje dat is overleden? (Ik vul nu zelf maar even in van wel.) Ik wens jou ook heel veel sterkte en succes!
Nee, mijn 1e dochtertje is overleden. En ik heb nu 1 levend dochtertje. Maar ik blijf mijn meissie altijd noemen, ook als mensen die ik niet ken vragen hoeveel kinderen ik heb bijvoorbeeld. Ik kan het niet over mn hart verkrijgen om dan te zeggen 1! Ze hoort er gewoon echt bij!
Ah vandaar, stom van me. Ik vind het heel normaal hoor, dat je je meisje dat je bent verloren erbij telt, natuurlijk hoort ze erbij en dat hoef je tegenover niemand te verdedigen. Mijn beste vriendin heeft met 8 maanden zwangerschap ook haar zoontje verloren (ben bij de bevalling geweest en alles) dus ik heb het van dichtbij meegemaakt. Toch is het voor heel veel mensen moeilijk te begrijpen wat het met je doet. Een psychiater vertelde me laatst ook dat het verdriet wat je ervaart bij het verlies van een kindje, of het nou heel pril is of al voldragen, zó iets wezenlijks is, dat dit verdriet echter en intenser is dan wat je tot dan toe hebt meegemaakt. (In de meeste gevallen dan.)
Ik kan me je verdriet en onmacht heel goed voorstellen... helemaal als jij zo ontzettend je best doet en zo lang al aan het proberen bent en het andere mensen komt `aanwaaien´ (althans, dat het lijkt alsof het komt aanwaaien). Heb je al wel eens gedacht aan wat ondersteuning voor jezelf door een professioneel iemand? Daar kun je tenminste ongegeneerd tegen schelden en boos zijn op al die anderen! En wanneer gaan jullie de MMM in? Weet je dat al, of is dat ook nog allemaal afwachten?
hey meis, ik weet ook precies hoe je je voelt! Misschien vind je dit dom klinken, maar de mmm maakt je wel sterker! Zeker ben je kwaad en verdrietig, dat is heel erg logisch. Wij kregen mei 2008 na bijna 3 jaar proberen te horen dat mijn man geen zaadcellen aanmaakt totaal niet! Dat was een slag in ons gezicht. Mijn man heeft 2 keer een operatie ondergaan , waarvan de gyn de 2e keer dacht zeer zeker op succes, helaas weer slecht nieuws de zaadcellen waren te vroeg gestopt met groeien,NOOIT een kindje van ons samen. De afspraak was van te voren gemaakt dat de eicellen van de icsi dan met donorzaad bevrucht werden. Ik heb geen verse tp gehad omdat ik ernstige overstimulatie heb gehad en er bijna aan overleden was zelfs. Op dat moment interesseerde me de emmy's ook ff niks want ze waren toch niet van mijn man! Nu zijn we weer 2 maanden verder en 3 januari hadden we een tp van 2 cryo's... Zwanger!!!!!! We waren helemaal in de wolken na 4,5 jaar waren we zwanger! Maar dit geluk bleef ook niet lang met 6,1 week een miskraam. En zeker ben je dan depri en boos en verdrietig. Maar meid alles komt goed. Ik vind het enorm erg zoals meiden hier schrijven een volgroeid kindje te moeten verliezen! Afschuwelijk. Zeker de mmm word zwaar en hard maar je word er enorm sterk van! En dat wondertje dat komt er! Heel veel succes!
o meis, ik begrijp je ook heel goed. wij vanaf 2008 bezig, na een jaar ook eindelijk zwanger. Missed abortion volgde. hartje was al gestopt bij zes weken en wat dagen. pas op 11 weken werd ik gecuretteerd, men had geen plek. Daarna kreeg ik verklevingen van de curettage en had ik geen cyclus meer, kon dus ook niet zwanger raken. conclusie: syndroom van asherman. Ik ben bij het ziekenhuis weggegaan en naar een prive kliniek gegaan. Nu, zes maanden ruim na mijn curettage ben ik opnieuw zwanger, dankzij een fert. kliniek. 4 dagen voordat ik weer een hysteroscopie moest om te zien of ik nog verklevingen had. Ja, ik ben wel zwanger geworden met behulp van hormoonspuiten, maar wat moet dat moet. maar ik ben nog bang, zo bang dat het weer gebeurt. Hele dikke knuffel en super veel succes voor jullie in de MM.
Bedankt voor al jullie reacties weer Ik wens jullie ook heel veel sterkte en succes! @ Evelientje Jawel ik loop bij een psychologe die er gelukkig heel fijn mee om gaat. Volgende week heb ik mijn eerste onderzoek bij een gynaecoloog en dan zullen we denk ik ook wel te horen krijgen wat we nu het beste kunnen doen. @Elif Ik heb mijn hele leven al sterk moeten zijn en heb ook altijd het idee dat sterk zijn de norm is. Ik ben inmiddels zo ver dat ik moeten leren accepteren dat ik niet altijd sterk kán en hoef te zijn. @Loe Vreselijk ook wat jij doorgemaakt hebt. Dat syndroom heb ik nooit van gehoord trouwens. (Ik weet wel dat curettage een risico met zich mee brengt.) Ik hoop en duim voor je dat jouw zwangerschap intact blijft. Hang in there! Zelf heb ik inmiddels ook wel zoiets van "Het kan me niet schelen hoe ik zwanger wordt, maar alsjeblieft als het maar gebeurt!"
Dikke knuffel voor jou!! Ik weet heel goed hoe je je voelt....ik was ook zo.....ik kon niet eens normaal langs een prenatal lopen zonder in huilen uit te barsten. En idd. rokende moeders, drinkende moeders en ga zo maar door raakte mij zo diep.... De zwangerschap van ons Sterretje was een gelukje....paar dagen de pil vergeten op vakantie en voila..... Maar wat deed het zeer, toen ik ons kleine ding moest laten gaan met 13 weken zwangerschap. En nogsteeds huil ik er regelmatig om en denk ik er elke dag aan. Maar zoals je nu mijn banner ziet....het leven gaat door, en hoeveel verdriet je ook hebt....ooit komt die dag...(bij ons was het dik 2 jaar later) dat je weer die positieve test in je handen hebt en dat het kleintje wel mag blijven zitten. voor nu wil ik je heel veel sterkte wensen, gooi het er gewoon uit...want is het is zwaar kut en soms enorm oneerlijk.
Dankjewel voor je 'hart-onder-de riem' Aura en gefeliciteerd met je zwangerschap, geniet ervan Het doet echt goed als er mensen zijn die gewoon ronduit erkennen dat het soms gewoon zwaar kut is. Ik weet wel dat mensen het altijd goed bedoelen met opmerkingen als "Joh, je bent nog jong genoeg" en "Kop op, positief blijven" maar als je je kut voelt is dat gewoon zo. Ik ben ook helemaal geen zwak en zielig mens, integendeel zelfs, maar iedereen heeft nou eenmaal zijn "breaking point" zal ik maar zeggen.
Ik herken mezelf heel erg in je verhaal. Ik ben in april 2006 gestopt met de pil. In september blijk ik zwanger te zijn en ik krijg met 8 weken een MK. Ik was er toen nog wel nuchter onder en dacht volgende keer gaat het goed... De 2e zwangerschap ging mis met 16 weken fout, vervolgens raak ik in oktober 2007 weer zwanger en ook dit liep uit tot een miskraam. In mijn omgeving werden vriendinnen zwanger, collega's ook. Ik vond het best moeilijk om te zien, dat het bij iedereen goed leek te gaan en ik gunde dit ook iedereen, maar ik gunde het mijzelf ook heel erg! En de opmerkingen over: Och, jullie zijn nog jong en ach jullie tijd komt nog wel kon ik niet meer horen! Zelfs de gynaecoloog zei met de MK van 16 weken: Oh jullie zijn nog zo jong! PARDON? Uiteindelijk ben ik dan wel 14 maanden geleden bevallen van een dochter, maar kan me voorstellen dat je nu hebt te horen gekregen dat zwanger worden op een natuurlijke manier dat dit ook een grote knauw geeft.. Dit helpt niet in het verdriet dat jullie toch al hebben! Ik wens jullie heel veel sterkte en succes hopelijk mogen jullie ook snel genieten van een groeiend wonder in je buik! En uiteindelijk met een wolk van een baby!
Lieve Loe, gefeliciteerd met je zwangerschap meis! Ik heb al een paar dagen lopen twijfelen om je dit bericht te sturen maar ik ga het gewoon doen. Ik wil je niet onnodig bang maken maar kan het niet over mijn hart verkrijgen je het niet te vertellen. Ook ik heb na een curretage in voorjaar 2008 asherman opgelopen waar ik anderhalf jaar later sept 2009 genezen van was. Wij waren weer direct zwanger en alles liep voorspoedig tot ik met 22 weken opgenomen werd omdat mijn bm mond te slap was; een complicatie op de asherman. We hebben onze zoon nog twee weken binnen kunnen houden maar 10-02-2010 is een kerngezonde zoon met 24 weken zwangerschap geboren en overleden. Nog nergens in de literatuur stond beschreven dat Asherman cervix insufficientie tot gevolg kon hebben. Ik ben de eerste. Als de artsen dit geweten hadden, hadden ze een preventieve cerclage aangelegd met 13 weken en had ik mijn *Jurre wel kunnen voldragen. Nogmaals, ik wil je echt niet bang maken maar deel het verhaal met je artsen. Ik moet er niet aan denken dat het een ander ook gaat overkomen want het verlies is immens.