De communicatie tussen mijn man en mij verloopt niet echt soepeltjes. We hebben in januari ons kindje verloren (zie onderschrift) en het is allemaal nog vrij vers, 4 maanden geleden en het is nog steeds een heel moeilijke tijd waarin we zitten. Zeker al die confrontaties steeds die je meemaakt. Ik heb daar zelf mee te maken, maar mijn man ook. Maandag kwam hij huilend thuis, terwijl hij nog maar een kwartier op zijn werk was. Hij werd weer ergens mee geconfronteerd op zijn werk, en het zat hem zo hoog, dat hij thuis kwam en een pilletje in nam dat hij wat rustiger werd. Dit was alleen niet zo slim van hem, want met die pilletjes mag je niet rijden. (staat een gele sticker op het doosje) en hij had hem al ingenomen voor ik het door had. Zoals hij was vond ik dat hij maar thuis moest blijven. Ik zag het niet gebeuren dat hij in zijn toestand de bedrijfsbus weer in te stappen om weer op pad te gaan, hij was helemaal overstuur. Uiteindelijk trok ik het er uit wat er was en hij vertelde me er iets over, wat er was gebeurd op het werk. (Eigenlijk iets 'kleins', maar het zat hem toch hoog). Maargoed.... net kwam hij weer binnen om even iets op te halen van binnen. Ik merkte aan zijn gezicht te zien dat er iets was... Dat zie ik gewoon, dan gedraagd hij zich een beetje vreemd. Maar dan vraag ik wat er is, en dan krijg je als antwoord: "Niks" en welke vraag ik ook stel, er is niks. Wel zei hij dat het beter met hem kon, maar meer niet. En ik zou zo graag willen dat hij zich wat meer uit, dat hij beter communiceerd met mij. Ik vertel hem ook als ik verdrietig ben, en over mijn gevoelens. Ik denk dat hij zich schaamt. Dat hij bang is dat hij in huilen uitbarst. En ik zeg tegen hem dat hij zich nergens voor hoeft te schamen. Ik ben zijn vrouw, en wij zijn één en hij mag alles met mij delen. Toch houd hem iets tegen om dat te doen. Misschien ook wel een beetje manneneigen. Misschien dat velen van jullie dit ook wel herkennen, want veel mannen kunnen niet goed hun gevoelens uiten. Maar ik vind het wel heel vervelend. Hij loopt wel bij een psycholoog en samen praten we met een echtpaar uit onze kerk over wat we hebben meegemaakt, en daar hebben we het er ook wel over dat de communicatie niet goed verloopt. Maar hebben jullie misschien nog tips voor mij hoe ik er meer uit kan trekken dat hij eens wat meer praat. Ik vind het zo vervelend dat ik niet krijg te horen wat er met hem is. Ik weet natuurlijk wel dat hij nog heel verdrietig is over het hele gebeuren, en ik ook, maar ik wil dat hij zijn gevoelens onder woorden brengt. We gaan het weekend weg in een hotel, en ik zou wel graag willen dat dit doorgaat, en dat hij niet weer helemaal instort, wat een tijdje geleden wel is gebeurd, waar ik toen ook nog een topic over heb geopend. Want toen had hij zo'n last van hoofdpijnen en zo dat hij nergens toe in staat was, hij kon alleen maar in bed liggen! Help!
Hi L4Ever, Ik begrijp dat het heel moeilijk is, maar ik denk dat het het belangrijkste is om hem de ruimte te geven. Als hij wil praten komt hij wel. Mijn man praat al helemaal niet! En die laat ik af en toe over het randje gaan en dan komt het vanzelf. Vergeet niet, dat hij jou niet wil opzadelen met zijn verdriet. Waarschijnlijk wil hij sterk zijn voor jou en jou op kunnen vangen. Geef hem aan dat jij er ook voor hem wilt zjin, maar laat het daarbij. Hoe harder je gaat trekken, hoe verder weg ze meestal raken. Het is voor jou hard, omdat je heel erg machteloos staat. Maar je hebt er niets aan als jullie straks steeds ruzie krijgen en het niet redden samen. Iedereen heeft verdriet op zijn eigen manier. Ik hoop dat je er iets aan hebt, en past het niet bij jullie, no worry's. Heel veel succes meid....
Het klinkt misschien hard, maar ik krijg totaal geen steun van hem. Als ik verdrietig ben, dan verwacht ik een knuffel of een arm om mij heen, maar dat krijg ik niet. Hij stelt me niet gerust, niks eigenlijk. Hij kan niet met zijn eigen, maar ook niet met andermans emoties omgaan. Ik wil hem die ruimte ook wel geven. Maar ik heb liever ook niet dat hij alles weer opkropt en weer helemaal in elkaar stort.
Wat een vreselijk verlies hebben jullie meegemaakt. En het is ook nog maar zo kort geleden. Ik vind het dan ook helemaal niet gek dat je man zo af en toe helemaal instort. Ik begrijp wel dat jij dat heel naar vindt en het ook liever niet zou willen (liever dat hij zich wat geleidelijker uit) maar het is allemaal nog zó vers. Maar ja, intussen krijg je wel het gevoel dat jullie uit elkaar drijven en elkaar niet kunnen steunen. Ik zou zeggen: ga eens naar je huisarts en heb het hierover. Liefst samen, maar als je man dat niet wil kun je ook alleen gaan. Rouwverwerking is een moeilijk, pijnlijk en vaak langdurig proces, dat voor iedereen anders verloopt. Misschien kan je huisarts je adviseren hoe je dit kunt doen, op een manier die bij jou en bij jullie past. En nog één dingetje: als je een arm om je heen wilt, zeg dat dan tegen je man. Ontzettend veel sterkte gewenst.
Ik heb hier thuis ook zo'n binnenvetter zitten, maar gelukkig uit hij over het verlies van onze dochter wel z'n verdriet. En daardoor is hij in z'n geheel wat opener geworden. Weet eigenlijk niet hoe dat opeens zo gekomen is, als hij een foto van haar pakte schoot hij helemaal vol. Daar sprong ik dan op in en zo is het eigenlijk makkelijker geworden om het er samen over te hebben. Jullie zijn al in therapie dus ik zou niet weten wat je nog meer kunt doen dan er voor hem te zijn. Misschien heeft hij wat extra tijd nodig.
Je kunt ook directer zijn. I.p.v. vragen is er iets? Kun je beter gewoon directer vragen. Bijvoorbeed: ik zie aan je dat het niet zo goed gaat. Wil je er over praten? Dan heeft hij nog steeds een keus om wel of niet te praten, maar hij weet dan wel waar je op doelt. Misschien kun je een avondje inplannen waarop jullie samen terug kijken op de afgelopen periode. Wat vonden jullie fijn in de begeleiding of wat juist niet. Waar zijn jullie tegenaan gelopen? Zijn er misschien nog mensen waarmee jullie willen praten over jullie kindje. En dan doel ik niet op een psygoloog maar meer op de mensen die erbij waren of die jullie geholpen hebben. Het kan ook fijn zijn om met lotgenoten te praten. Misschien is er ergens ook een forum waar de papa's kunnen praten over hun overleden kindje. Het kan ook zijn dat hij de foto's nog eens wil bekijken en dat jullie er samen over praten. Probeer zonder dwang uit te vissen wat hij fijn vind. Een dikke knuffel vanuit Friesland
Misschien heeft je man op een of andere manier schuldgevoel.. en kan hij niet goed omgaan met zijn verdriet en jou verdriet. en durft hij er niet over te praten omdat hij bang is dat hij een negatieve reactie krijgt.. terwijl dat juist niet zo zal zijn.. Misschien kun je hem beter vrij laten, hij komt vanzelf hoe moeilijk dat ook is.. Sterkte meid!
Lastig is het he. Ik heb het met mijn man ook mee gemaakt. Die zocht zijn eigen manier om er mee om te gaan. ( weer beginnen met roken en zich idd sterk houden voor mij ) Hier kwam er qua praten eerst ook niet zoveel uit, maar ben toen zelf in therapie gegaan ( waar ik erg veel aan gehad heb ) en daardoor is hij gelukkig ook meer gaan praten.
Dit is zo herkenbaar voor mij. Heb het zelf ook gehad, als iemand mij vroeg wat er was zei ik altijd dat er niks was. Mijn man heeft er ook heel veel moeite mee gehad dat ik niks tegen hem vertelde. Ben zelf naar maatschappelijk werk en psycholoog geweest en ben nu een stuk makkelijker met vertellen wat er is. Mensen zullen het nog steeds eerst aan mij moeten vragen maar dan zeg ik wel wat er is. Heel moeilijk, hoop dat hij je toch kan vertellen wat er is.
Mijn eerste gedachte was: laat hem eens met een onafhankelijk iemand praten, maar dat gebeurt inmiddels al. Ik herken het nl van mn vriend. Toen wij nog niet heel lang samen waren heeft hij een hele moeilijke periode gehad (verwerken van scheiding en hoe om te gaan met dit verdriet tov zijn dochter) Wanneer we dan samen praatten en het kwam te dichtbij, dan gingen "de luikjes dicht". (zoals ik het dan noemde). Bleek dat hij mij niet wilde opzadelen met zijn problemen. Uiteindelijk bij maatschappelijk werk goed kunnen praten. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen. Het is niet niks wat jullie hebben doorgemaakt en nu nog doormaken. Dikke knuffel.
Hey.. ik herken mezelf een beetje in je man. Ik praat ook erg moeilijk met mijn man. Ik zou vooral niet veel pushen. Geef hem even wat tijd. En wat vaak bij ons wel helpt is een moment inlassen om te praten. Meestal 's avonds in bed met het licht uit. In ieder geval waar hij zich veilig voelt en zich even kan laten gaan. En als je het van te voren aankondigt is het voor hem misschien makkelijker. En misschien is het zelf ook fijn om met iemand te praten. Is erg heftig wat jullie hebben meegemaakt. Dikke knuffel!!
Meid, ik denk dat het helemaal geen verkeerd idee is om naar een psycholoog te gaan. Geen schande, het is niet niks wat je hebt meegemaakt! Je schrijft dat je geen steun van je man krijgt. Ik denk dat het goed is om heel specifiek aan te geven wat je graag van hem wilt. Bijvoorbeeld: 'Ik zou graag een arm om me heen hebben als ik verdrietig ben' of 'Ik zou wat vaker met je willen praten over ons kindje'. Benoem waar jij behoefte aan hebt in detail (zodat hij het begrijpt). Je kan ook benoemen dat je het moeilijk vindt dat hij jou niet wil vertellen wat er aan de hand is bijvoorbeeld. Misschien nog een tip uit eigen ervaring: Bij ons merk ik dat de beste gesprekken 's avonds in bed plaatsvinden! Lekker knus tegen elkaar, licht uit en gordijnen dicht. Op de een of andere manier lijkt het alsof mijn man zich dan veiliger voelt om over zijn eigen emoties te praten (misschien minder confronterend als je zijn gezicht niet kan zien?). Geen idee of dat ook bij anderen werkt, maar misschien zou je eens kunnen proberen om er dan over te beginnen? Verder wil ik jullie heel veel sterkte toewensen! Ik hoop dat het verlies van jullie dochtertje een plekje kan krijgen en jullie er uiteindelijk samen sterker zullen uitkomen. Een dikke knuffel vanaf hier!
Hey meis, das echt vervelend zeg... Misschien heb je hier iets aan? Welkom | swd.nl En idd hier werkt het het beste in bed met elkaar te praten, misschien ook wel voor jullie?
Hier ook absoluut geen prater. Bij ons kwam het er in het begin uit als we in de avond/nacht (was zomer) buiten zaten met een drankje lekker ontspannen het begint over koetjes en kalfjes daarna over de toekomst en dan kwam wat er allemaal gebeurd was. Nu komt het vooral als we een leuke dag hebben gehad en lekker rustig en ontspannen zijn. Geforceerd praten werkt hier in ieder geval niet,het komt altijd spontaan.
Bedankt allemaal! Ik lees van verschillenden dat ik het misschien kan proberen 's avonds in bed, met het licht uit. Dan probeer ik al heel vaak een gesprek te beginnen. Maar dan zegt ie: "We gaan nu slapen!" En als hij dat zegt houd hij ook echt zijn kaken stijf op elkaar en begint hij nergens over. Ik heb geen gemakkelijke man! Maar we komen hier wel weer uit samen. Ik ben met hem getrouwd in voor en in TEGENspoed. Het had allemaal voorspoed moeten zijn dit jaar, maar helaas werd het in januari al één en al tegenspoed. (ook een zieke moeder met kanker). En normaal waren we alleen maar de leuke dingen gewend met elkaar, dit is onze eerste tegenspoed. Dus zo leer je elkaar ineens op een heel andere manier kennen. Ik vind het ook zeker geen schande om naar de psycholoog te gaan. De eerste paar maanden heb ik denk ik echt in een roes geleefd maar nu is het besef er echt wat ons is overkomen. Ik loop zelf tegen veel dingen aan nu. Dus misschien moet ik ook de huisarts maar gaan vragen voor een psycholoog.
Hoi meid, we hebben het dr al even over gehad en denk dat het voor jezelf wel prettig is om een uitlaatklep te vinden zodat ook jij je verhaal kwijt kan. In jouw geval, ook de mijne is geen prater, zou ik hem vragen een brief te schrijven, misschien dat hij zich daar beter in kan uiten. Succes en een dikke knuf!
Is het misschien een idee om hem een brief te schrijven,met daarin hoe je je voelt en wat het met je doet dat je zo slecht met hem kan praten etc ? Dan kan hij het een op een moment lezen dat hem uitkomt, hij kan er mee doen wat hij wil op dat moment, het even laten bezinken en het er daarna misschien over hebben ?
Jullie schrijven allebei zo'n beetje toevallig hetzelfde... Dat van die brief hebben we het ook al over gehad met het echtpaar vd kerk. Maar toch doet mijn man het niet. Maar ik kan het er inderdaad wel even goed met hem over hebben weer (proberen...) En ik kan hem inderdaad ook een brief schrijven. Alleen ben ik wel beter in praten tegen hem, dus eigenlijk weet hij alles al wat ik voel etc..