Ik zelf huil zelden maar àls ik huil doe ik dat het liefst als ik helemaal alleen ben en niemand mij hoort. Onder de douche bijvoorbeeld. Of buiten als het regent. Niet dat iemand het niet zou mogen weten wat mijn gevoel is maar omdat ik het op dat moment zelf wil doen. Gewoon even een momentje voor mezelf. Tegen mijn naasten zeg ik dat ook dat ik dat nodig heb. Als een ander in het openbaar huilt weet ik ook nooit zo goed of ik wat moet doen, weet me niet makkelijk een houding te nemen. Hoe ga jij met huilen om? Huil je zelf snel,bijvoorbeeld tijdens een ruzie met een vriendin of je partner? Hoe komt het volgens jullie dat er mensen ( volwassenen) zijn die heel snel huilen tijdens een gesprek? Wordt er dan een gevoelige snaar geraakt ofzo?
Huil best snel, niet van een ruzie of zo. Maar als ik een trieste film kijk, iets verdrietigs lees of hoor of juist iets heel hartverwarmends. Probeer nooit in het openbaar te huilen, ook niet voor kjnderen/man/ouders. Moest laatst wel huilen op een ouderavond, hadden het met de juf over het verhaal van de nieuwe vluchtelingkindje uit hun klas, gelukkig kon de juf het ook niet droog houden.
Ik troost een ander als hij/zij huilt, net als bij een kind zeg maar. Ik vind dat ook niet zo ongemakkelijk. Zelf huil ik niet snel, ik denk1x in de paar maanden. Maar ik ben een binnenvetter en op den duur komt het er met tranen uit zeg maar. Meestal ben ik dan in gesprek met mijn man. In het openbaar huil ik prakisch nooit, alleen op begrafenissen eigenlijk.
Het komt wanneer het komt. Openbaar of niet, als ik verdrietig ben en daarom moet huilen dan is dat zo. Ik ben helemaal niet het type dat zicht snel kwetsbaar opstelt, maar als ik verdrietig ben dan wil ik dat niet "tegenhouden". Ik huilen overigens niet vaak. Maar ik kan ook rustig huilen om een zielig liedje of film dan zegt mijn man: laat je maar lekker gaan schat
Ik kan niet huilen in het bijzijn van een ander, dat sta ik mezelf niet toe. Echter, ik voel me heel vaak overweldigd door emoties en ik moet altijd trucs uithalen om dan dus niet te huilen. Best ingewikkeld. Ik kan er zelf niet goed mee omgaan als een ander huilt. Ik ga dat negeren of ik word er zelfs harder van dan nodig. Alleen mijn zoontje kan ik goed troosten, met zijn huilen kan ik gelukkig wel op een gezonde manier om gaan
Nee ik huil niet snel om mijn eigen dingen. Om die van een ander wel snel. Ik huil liever niet openbaar maar dat maakt het lastig. Maar meestal is het om een programma of iets dat ik gelezen heb. Muv zwangerschappen. Dan kan ik om niks huilen.
Ik huil niet snel, en eerder alleen of thuis dan in het openbaar. Ik huil wel vaak bij boosheid, dus als mijn man en ik het flink oneens zijn, begin ik te janken
Afgelopen jaar huil ik ontzettend snel (logisch). Liedjes, film, kleine ruzie.. Echt bij van alles. Probeer niet in het openbaar te huilen, maar soms kan ik het niet tegenhouden.
Ik huil wel heel snel. Niet eens altijd omdat ik verdrietig ben maar als ik boos ben of een ruzie heb dan huil ik wel altijd. Heel irritant omdat je dan een emotioneel wrak lijkt maar ik kan er gewoon niks aan doen het gaat vanzelf. Om films of series huil ik nooit. Alleen als ik van die trieste filmpjes zie op fb waarin kinderen mishandeld worden dan word ik daar wel heel verdrietig van.
Haha ik huil redelijk snel. Maar het is soms ook gewoon zo verlossend ofzo? Bij films, zielige verhalen of zelfs liedjes kan ik al huilen haha. Als iemand anders verdriet heeft dan grijpt me dat aan en soms gewoon als ik een baaldag heb gehad en er even doorheen zit. Een potje janken lucht dan op. Mijn man kent het precies van me haha. Hij zegt dan al 'schat, wil je het er ff uitgooien?' En dan gaat het los haha Ik schaam me er ook echt noet voor hoor. Bij mijn ouders of vriendinnen precies zo, ze kennen mij zo goed en ik huil rustig in hun bijzijn als dat nodig is. Verder in het openaar (bijvoorbeeld winkel of op het werk) dan huil ik niet zo snel. Meestal als het gebeurd gewoon thuis
Ja, ja, en ja Afgelopen maanden zijn erg stressvol geweest, en dan huil ik wel aardig wat ja. Ook in het openbaar (niet midden in de supermarkt, maar wel bij anderen). Ik zie huilen niet als negatief, ik zie juist veel kracht in kwetsbaarheid. Ik heb meer respect voor mensen die hun emoties kunnen toelaten dan zichzelf daarop veroordelen, dus ik zal zelf ook nooit iemand afwijzen omdat hij/zij huilt. Huilen is een vorm van ontladen, en soms is dat gewoon nodig. Ook door te huilen in het bijzijn van een ander laat je diegene binnen in een stuk kwetsbaarheid, wat de onderlinge verbinding kan sterken. Ik huil ook gewoon in het bijzijn van mijn kinderen, ik wil dat ze zien dat het oké is om mens te zijn, om verdriet te hebben en dat te uiten, en ze zich daar niet voor hoeven te schamen.
Ik huil niet snel maar toen ik jonger was huilde ik wel sneller. Misschien iets meer eelt op mijn ziel gekweekt en hoe afgezaagd het ook klinkt maar naarmate je ouder wordt zie je veel dingen ook meer in perspectief en ben je niet meer zo snel van de leg. Ik kan wel huilen bij een mooi nummer en bij een mooie film die me raakt kan ik ook wel een traantje laten. Als er iemand anders huilt dan voel ik me daar niet ongemakkelijk bij en ik heb ook geen moeite om iemand te troosten. Als iemand echt een groot verdiet heeft kan ik ook wel meehuilen dus zo ongevoelig en hard ben ik gelukkig niet want ik vraag me ook weleens af in hoeverre het "normaal"is dat je niet tot zelden huilt. Het lijkt me weleens lekker hoor een lekker potje janken.
Ik huil niet snel en ook niet vaak. En als ik verdrietig om iets ben dan huil ik het liefst alleen en is het vaak ook maar kort. Soms verbaas ik me erover dat ik heftige dingen vrij snel van me af kan zetten en ik het verdriet niet helemaal toe laat. Ik ben dan altijd bang dat de klap nog gaat komen daarna, maar die komt eigenlijk niet of niet zo heftig als ik verwacht had. Best zorgwekkend eigenlijk. Ik denk dat het goed is om je emoties in alle hevigheid toe te laten en vind het knap dat mensen dat kunnen ongeacht waar of met wie ze zijn.
Hoe ga jij met huilen om? Als ik moet huilen dan doe ik dat thuis. Nooit in het openbaar tenzij iemand mij vertelt dat er iets heel ergs is gebeurd. Dan overvalt het mij. Huil je zelf snel,bijvoorbeeld tijdens een ruzie met een vriendin of je partner? Op dit moment jank ik vaker dab normaal. Lang leve de hormonen! Maar normaal niet vaak. En tijdens een ruzie zal ik alleen huilen als hij mij enorm kwetst. Wat nog maar twee keer is gebeurd. Ik ken mensen die standaard gaan janken als je ze ergens oo aanspreekt. Waardeloos vind ik dat. Stel je niet aan en wees volwassen. Hoe komt het volgens jullie dat er mensen ( volwassenen) zijn die heel snel huilen tijdens een gesprek? Wordt er dan een gevoelige snaar geraakt ofzo? Ik ken vrouwen die standaard gaan huilen als ze hun zin niet krijgen of ergens kritiek oo krijgen. Dan ben je in mijn ogen gewoon zielig en gedraag je je als een kleuter die zn zin niet krijgt. Huilen omdat je iets heel mooi vind kan ik ook. En huilen omdat je verdriet hebt hoort er ook bij; juist bij volwassenen.
Op dit moment ben ik emotioneel incontinent. Wanneer ik geen last van hormonen heb dan huil ik niet snel.
Ja ik huil wel snel en kan het dan ook in het openbaar niet tegenhouden. Ik schaam me daar soms wel een beetje voor. Maar eigenlijk ook weer niet zo veel. Ik ga ook huilen als ik heel boos word. Dat is wel vervelend want dan komt er dus geen zinnig woord meer uit en kan ik niet verwoorden waarom ik zo boos ben.
Hier hetzelfde, ik ben dan niet eens verdrietig, maar juist boos. En dat vind ik echt enorm vervelend.
Ik huil bijna nooit. Het is niet dat ik het tegen hou, maar ik voel de behoefte eraan niet echt. Tijdens zwangerschappen is dat een heel ander verhaal en ik vond dat superirritant. Stond ik weer te huilen op een parkeerplaats omdat iemand mijn plekje inpikte .