Mijn dochter is sinds de kleuterklas bevriend met een meisje. Ze zijn ook samen naar het VO gegaan. In de brugklas is er een derde meisje bij gekomen en werden ze vriendinnen met z’n drieën. Echter, nu trekken de twee andere meiden steeds meer met elkaar op en mijn dochter wordt radeloos. Ze voelt en merkt aan alles dat ze beiden kwijt raakt. Keerpunt was dat de twee meiden in de meivakantie samen gingen winkelen en mijn dochter niet meevroegen. Dit heeft ze besproken met de meiden en ik met de moeders. Principe: als je iets bedenkt dat iedereen leuk vindt, vraag dan ook iedereen. Vervolgens boekten de beide meiden concertkaartjes voor een concert in december maar vroegen mijn dochter niet. Weer tranen met tuiten en wat mij betreft terecht. Weer besproken. Sindsdien is er een verandering: wat was is niet meer en het maakt mijn dochter zo intens verdrietig. Ze voelt zich buitengesloten, het derde been. Heeft iemand dit eens meegemaakt en wat is het beste? De meiden laten vallen, nogmaals (voor de derde keer) bespreken, anders?
Het is natuurlijk heel sneu voor je dochter. Maar kinderen ontwikkelen zich en vriendschappen veranderen. Een vriendschap die begon in de kleuterklas is natuurlijk niet hetzelfde als een pubervriendschap. Die vriendin is natuurlijk vrij om nieuwe vriendschappen te sluiten en niet verplicht om jouw dochter altijd mee te vragen. Ik zou je dochter adviseren eens om zich heen te kijken en wellicht ook andere vriendschappen op te bouwen. Heel krampachtig afdwingen om verplicht met z'n 3-en alles te doen werkt denk ik averechts. Ze hoeft ze niet meteen te laten vallen zoals jij schrijft, maar even wat minder op focussen.
Ik zou het niet nogmaals bespreken met de meiden en ouders. Als ik het zo hoor en lees hebben deze 2 meiden net een wat betere klik met elkaar dan jouw dochter en de meiden. Ik zou het gesprek niet aan gaan omdat ik mijn kinderen wil leren niet te veel te focussen op 1 vriendschap maar juist proberen met meerdere mensen leuk en vriendschappelijk te zijn om dit soort situaties te voorkomen. En uiteindelijk kun je vriendschappen die niet helemaal gewenst (meer) zijn niet forceren hoe graag je dat ook wilt en hoe zonde het ook is dat een vriendschap verwatert. Is het zo dat als 1 van de 2 meiden er niet is je dochter nog wel heel leuk met de andere is of is de vriendschap helemaal minder geworden? En ze hoeft geen ruzie met de meiden te hebben, ze kan nog met ze omgaan als het wel zo uitkomt en gezellig is maar er geen verwachtingen meer van hebben dan kan ze ook niet teleurgesteld worden. Ik zou dochter vooral aanmoedigen ook andere vriendinnen te zoeken, meerdere groepjes. De ene vriendin om leuk mee te shoppen, de andere om leuke dingen als een bioscoopje mee te pakken en weer een andere om mee samen schoolwerk te doen. En soms leuke dingen doen met de meiden waar je het over hebt of met alle meiden samen als grote groep leuke dingen te doen als het zo uitkomt.
Kinderen veranderen en vriendschappen ook. Dat is klote, zeker als jij degene bent die ‘er niet meer bij hoort’, maar je kunt het inderdaad niet afdwingen M. Ik zou haar ook stimuleren contacten met anderen te leggen. En daarnaast natuurlijk erkennen dat het gewoon hartstikke rot is en ze zich daar ook rot door mag voelen.
Heeft je dochter een beetje aansluiting bij andere klasgenoten of andere meiden buiten deze 2 om? En heb je het idee dat 1 van de meiden de ander opstookt om dochter buiten te sluiten of dat de meiden gewoon veranderd zijn en hun eigen weg zijn ingeslagen qua nieuwe vriendinnen zoeken?
Hier beetje hetzelfde. Al vanaf groep 1 is mijn dochter beste vriendin met 1 meisje. Meisje liep haar eigenlijk constant achterna en nu sinds de middelbare school is het klaar. Ik begrijp best dat meiden uit elkaar groeien, meisje is ook veel verder dan dochter. Ik heb wel heel veel moeite met de manier waarop. Alleen nog willen afspreken als niemand anders kan en nooit iets samen kunnen doen (ik snap idd net als jij niet waarom ze niet met zijn allen wat kunnen bijvoorbeeld). Maar sta er verder anders in en zou ook zeker geen contact met andere ouders zoeken. Als ze mijn dochter zo behandelen, kun je zo'n vriendin beter kwijt zijn. Dus probeer dochter dat ook in te laten zien. Ze is er wel verdrietig over, maar heeft gelukkig op school wel andere vriendinnen. Hier in het dorp eigenlijk niet helaas, wat ook betekent dat ze elke dag 10 km heen en terug alleen moet fietsen. Het is heel sneu, maar uit ervaring vermoed ik zo dat dit niet meer goed gaat komen. De nieuwe vriendin sluit dochter bewust buiten en de "beste" vriendin pikt dat, dus ben je in mijn ogen ook geen echte vriendin meer en daar is dochter echt te goed voor. Ik ben dus wel eerder voorstander van laten vallen. Je hoeft niet gebruikt te worden als "alternatief" voor als er niemand anders is.
Hoe reageren de vriendinnen van je dochter wanneer ze (een van) hen vraagt iets te gaan doen samen? Als ik de moeder van één van die meiden zou zijn, zou ik me er eerlijk gezegd niet zo heel erg mee bemoeien. Ik zou wel verwachten dat ze hun vriendin niet volledig buitensluiten. Maar ik zie niet in waarom ze steeds alles met z'n drieën moeten doen.
dat laatste hoeft zeker niet dan kan dochter heel goed nee zeggen. En ik ben ervan overtuigt dat als dochter wat vaker nee zegt en zegt geen zin te hebben dat de meiden dan ineens vaker gaan vragen of je dochter af wil spreken omdat ze dat niet snappen.
Ik zou geen gesprekken meer houden met ouders. Je.legt er nu veel meer druk op terwijl de meiden misschien niet meer willen. Wat andere ook schrijven open staan voor andere kinderen. Ik snap je gevoel hoor. Zoon (8) hoort helemaal nergens bij. Heeft geen vriendjes. Dus snap heel goed hoe rot het is als je kind er niet (meer) bij past.
Sneu voor je dochter maar ik zou niet meer vragen of met de ouders praten Deze meiden gaan liever met zijn tweeën anders hadden ze haar zelf wel gevraagd Heeft ze geen andere leuke vriendin op school of sport? Zou ze daar eens mee kunnen afspreken
Je kan dat niet afdwingen en afspraken als ‘altijd met z’n allen’ werkt volgens mij alleen maar averechts (plus, als volwassene doe je dat toch ook niet?). Ik zou geen gesprek met ouders hierover gaan voeren, ook die andere meiden erop aanspreken zou ik niet doen. Het is heel jammer, maar vriendschappen veranderen - zeker in de puberteit kunnen verschillen plots groter worden en gaat de ontwikkeling zo ontzettend snel. Jouw dochter kan wel proberen om bv iets te initiëren, dus die vriendinnen (of een van hen, of zelfs totaal iemand anders die ze kent via sport, school, etc) meevragen naar de stad, een film, etc. Maar ik zou als moeder niet gaan helpen met zoiets, behalve er voor haar zijn en haar ondersteunen, maar niet initiatief nemen en bv die vriendinnen erop aanspreken.
Inderdaad, ik zou haar stimuleren om nieuwe vrienden te maken. Vriendschappen veranderen met de tijd. En natuurlijk kan ze nog wel dingen doen met deze twee meiden, maar er zijn vast genoeg andere leuke meiden op school. Je zou dat komend schooljaar ook met de mentor kunnen bespreken, die kunnen soms wat sturen door haar naast een ander meisje te zetten met wie het zou kunnen klikken enz. Wat ik heb gezien is dat het aan de ene kant rot is, maar aan de andere kant deuren opent. En het juist leerzaam kan zijn in het vinden van nieuwe vriendinnen. Je kunt kijken wat school biedt, een musicalclub, dansclub, creatieve club, boekenclub, sportclub etc. Als ze zoiets doet, heeft ze sowieso al een gezamenlijke interesse.
Ik vind het allemaal dubbel. De vriendin vanaf de kleutergroep en mijn dochter zijn tot aan de meivakantie altijd samen geweest en het derde meisje is erbij gekomen. Dat mijn dochter niet gevraagd werd mee te gaan winkelen en niet werd gevraagd voor het concert was een klap in haar gezicht (kwam volledig uit het niets) en ook in mijn gezicht. Ik ken de moeders namelijk ook goed. Ik heb ze geappt wat er gebeurd was en dat ik niet goed snapte waarom ze mijn dochter nier gevraagd hadden. Toen werd me duidelijk dat de moeders er anders in staan dan ik (‘Ze kunnen ook prima los van elkaar afspreken. Wij zien geen probleem.’) Ik had vroeger nl ook twee vriendinnen (dus ook met z’n drieën) en ik moest het niet flikken om 1 te vragen en de ander niet (uitzonderingen daargelaten, bijv als 1 op vakantie was). Ik vind dat ook echt not done als je vriendinnen bent en weet dat iedereen het leuk vindt wat afgesproken is om te gaan doen. Maar inmiddels weet ik dat mijn opvoeding en referentiekader anders is dan de gemiddelde opvoeding en dat het dus niet vanzelfsprekend en netjes is. Ik blijf dat bijzonder vinden. Sindsdien is er wat kapot tussen de meiden onderling. Ze zijn nog wel samen maar de twee anderen zijn veel meer met elkaar. Mijn dochter is erg verdrietig en staat nog weinig open voor andere vriendinnen. Maar we hebben wel besproken dat dit wijs is. Ze probeert het maar zit echt nog in de rouw vanwege de veranderde / vervlogen vriendschap. Heel sneu.
Ik heb vroeger zelf 2x iets soortgelijks meegemaakt toen ik op de middelbare zat (jaar of 13/14 was ik) en toen ik begin 20 was. Had in mijn woonplaats een vriendin nog van de basisschool en een vriendin in de buurt waar ik woonde. Ze hebben elkaar via mij leren kennen, je raadt het al ... ik werd het 3e wiel aan de wagen ... Had wel wat andere meiden waar ik soms mee omging, dat werd toen dus vaker en dat zijn uiteindelijk mijn vriendinnen gebleven! Ik heb de bewuste 2 niet laten vallen, maar het contact gewoon geminderd, als je me niet hoeft ... Graag of niet! Mijn ouders kon ik mijn hart bij uitstorten, heb het er met hun over gehad, maar NO WAY dat die zich er tegen aan gingen bemoeien. Ook al kenden ze van beide meiden de ouders goed. Ben heel blij dat ik hierin zelf mijn boontjes moest doppen, ben er daardoor stuk sterker en zelfverzekerder uitgekomen! Aantal jaren later via mijn vriend met zijn vriendengroep ook weer meiden leren kennen (dat ging prima naast mijn eigen vriendinnen trouwens) en via mij kwam een bevriende studiegenoot met mijn beste vriendin uit die groep in contact, ik vreesde herhaling van zetten ... Maar!!! Mijn vriendin had het zelf door, en ik ben met beide nog steeds vriendinnen, waarschijnlijk scheelde het dat we ouder waren en als je puber bent zal dat anders liggen. Lang verhaal kort: ondersteun je dochter, praat met haar, maar bemoei je er niet mee
Ik ken het ook van de andere kant, een moeder die vond dat haar dochter altijd mee moest doen met wat ik deed met nog een andere vriendin (we woonden in dezelfde straat, kenden elkaar alledrie al vanaf ons 2de) - ik kan echt alleen maar benadrukken dat dat niet werkt. We groeiden sowieso uit elkaar, om allerlei redenen, doordat haar moeder vond dat we haar er meer bij moesten betrekken, kwam dat in een stroomversnelling. Haar moeder heeft mij 1x volledig genegeerd toen ik daar thuis kwam, om een soort punt te maken… daarna ben ik er nooit meer geweest en zag ik die vriendin eigenlijk ook nooit meer.
Ik denk sowieso dat je het veel te persoonlijk maakt. Hoezo ‘klap in jouw gezicht’? en dan verhaal gaan halen bij de andere moeders. Ik had daar toch wel even raar van opgekeken als ik één van die moeders was. Je kan vriendschappen nou eenmaal niet van buitenaf sturen. En persoonlijk ben ik niet zo van de vriendschappen met allerlei verplichtingen of ongeschreven regels en zou dat juist niet aanmoedigen bij mijn kinderen. Als volwassene kan je toch ook prima een keer apart afspreken buiten een vriendengroep om. Zou wat zijn zeg als je alles per se met zijn allen moet doen. Zou in ieder geval geen prettige vriendschap voor mij zijn. Ik zou in dit geval dus eerder je dochter ondersteunen en haar helpen voorbij deze vriendschappen te kijken. Maar in geen geval verder mee bemoeien door moeders of die meisjes erop aan te spreken. Daar heeft ze meer aan dat jij je ook persoonlijk getroffen voelt en dat laat merken. Ik denk eigenlijk dat je dit gevoel bij haar zo eerder versterkt.
Ik merk dat ik er, tov vrijwel alle anderen hier, anders in sta. Dat mag en leert me ook weer wat. Ik zou het, als mijn dochter zo om zou gaan met vriendinnen zoals er met haar omgegaan wordt, echt een no go vinden en zou haar als ouder aanspreken op haar manier van handelden. Maar nogmaals, ik ben blijkbaar met meer eerbied en meer inlevingsvermogen richting een ander opgevoed dan een ander. Het idee van ‘wat u niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.’ Als je geen vriendinnen meer wilt zijn of het anders wilt, noem je dat netjes en niet op deze manier.
Maar wat moeten zij dan doen? Haar toch overal voor uitnodigen en meenemen tot ze alledrie in het bejaardentehuis zitten? Of moeten ze het heel officieel ‘uitmaken’ ook al wíllen ze de vriendschap helemaal niet verbreken? Plus; je kan toch meer dan 1 vriend(in) hebben? Hoe zit het dan als je de ene dag met Sarah wat wil doen, moet Michelle dan ook mee? Ik begrijp dat het kwetsend is voor je dochter, maar ik begrijp niet helemaal wat jij nu de oplossing vol eerbied en inlevingsvermogen vindt. (Daarbij negeer ik de ondertoon van je post voor het gemak even, waarin je jezelf nogal op een voetstuk zet.)
Je kunt je, als ouder, natuurlijk mee bemoeien door de andere ouder erop aan te spreken, maar persoonlijk denk ik niet dat dit de vriendschap helpt. Ik denk dat je je kind meer helpt door met haar te praten over hoe ze hier het beste mee om kan gaan. Het is duidelijk dat de andere vriendinnen het prima vinden om niet alles met zijn drieën te doen. Dus dan is het ook prima dat jouw dochter een afspraak maakt om met 1 van hun wat te doen. Wat mijn kinderen helpt is uitleggen dat je meerdere ( beste) vrienden kunt hebben omdat je met vriend nr 1 heel goed bordspellen kunt spelen terwijl vriend nr 2 hier een hekel aan heeft maar dat je daar goed mee kunt gaan zwemmen en dat vriend nr 3 je bakvriend is . Elke vriendschap kan dus een andere functie hebben.
Nee hoor, er zit echt wel een tussenweg tussen wat jij noemt en wat ik bedoel. Vriendschappen kunnen veranderen of vervagen / vervallen. Absoluut. Maar als dit van de een op de andere dag gebeurt, je altijd met z’n drieën bent en opeens zonder welke reden dan ook twee keer in een week niet gevraagd wordt voor iets wat je tot die tijd altijd met elkaar deed, gaat er iets mis. Dan doe je als pubers iets niet netjes maar zij kunnen er met elkaar van leren en hulp van volwassenen leert hen dan verschillende kanten te zien. Ik vind daar een rol voor ouders weggelegd. Maar wellicht ben ik gewoonweg te ouderwets en heb ik een andere kijk op zaken zoals mijn verantwoordelijkheid als ouder. Dank voor alle antwoorden!