Ons zoontje is bijna 3 en liep qua motoriek altijd al een beetje achter. Hij kletst alles bij elkaar en telt al tot 15 dus daar ligt duidelijk meer zijn interesse. We merken het afgelopen jaar dat hij overal hulp bij wil. Laarzen uit en aan, kleding uit en aan… alles is een strijd. Hij wil nog geen pyjamabroek zelf uitdoen. Piepstem en maar drammen en drammen om hulp. Hij lijkt compleet in paniek te raken als het niet gaat. De terugval naar baby zal vast ook wel iets te maken hebben met de komst van z’n broertje. We proberen hem aan te moedigen, hem zelf kleine stukjes te laten doen en hem te belonen. Hij is alleen zo volhardend en als ik doorduw raakt hij in een huilbui en gebeurt er niets meer. Ze merken het ook op de opvang op: hij is weinig zelfredzaam… Heeft één van jullie ook soortgelijke ervaringen en misschien wat tips voor ons?
Is hij gevoelig voor een beloningssysteem? Uitleggen dat kinderen het zelf kunnen leren, hij ook en dat als dat gelukt is dat je dan iets kan verdienen. Begin simpel met een onderbroek, sokken of je hemd. Stickers verdienen en als de kaart vol is (dus bijvoorbeeld 5 keer gelukt) dan krijg je een activiteit naar keuze/kies je t avondeten/ga je een ijsje halen/kleinigheidje/etc). Wat je eenmaal zelf kan, doe je dan ook voortaan zelf. En dan per kledingstuk om het niet 'te groot' te maken. Soms helpt t ook om hardop tegen de baby 'te zeggen' dat hij het nog niet zelf kan (waar grote broer uiteraard bij is), 'grote broer kan dat al wel (bijna)/is het al aan het leren, knap hè?'. Hopelijk maakt het hem trots dat hij al dingen wél kan.
Kan hij het niet of wil hij het niet? De baby is alweer 4,5 maand in jullie gezin dus niet echt meer wennen. Je hebt het over een terug val door jullie baby, deed hij daarvoor wel pogingen om iets te proberen? Op de opvang wil hij ook niks zelf doen? Want ik herken het wel van als de ouders komen ophalen vertikken ze alles, maar als er geen ouders in de buurt zijn kunnen ze het wel prima. En wat gebeurt er als je niet helpt omdat je eerst de baby moet helpen en hem laat wachten? Gaat hij het dan ook niet proberen omdat hij ook graag naar de kamer wil. Werkt natuurlijk ook niet als hij overal achter je aankomt op zijn schoenen.. ik weet niet of jullie in de woonkamer op schoenen lopen.
Wil hij graag groot zijn/naar school? Dat hielp hier. Vertellen dat als je 4 wilt worden en naar school mag moet je sommige dingen zelf kunnen: schoenen aan, jas aan, billen afvegen etc. Dat hielp enorm. Maar zoon wilde ook heel graag naar school.
Ik zie vaker eerst geboren jongens lui zijn (als ik bij peutergym keek, waren t echt vooral de meisjes die veel sneller zelfstandiger werden). En met 4 naar school en dan van de juf horen hoe zelfstandig ie is en dan denken: huh?? Mijn kind. Wat wij doen? Gewoon niets. Niet meehelpen? Dan geen schoenen aan. Nr 2 had en heeft er ook een handje van. Op de peuterspeelzaal zelf zn jas aandoen, uitkleden etc maar thuis? We zijn itt bij nr1 gewoon harder geworden. Jas niet aan doen? Prima zonder jas mee. O heb je het koud? Dan zou ik t maar snel aandoen. Wat hij zelf kan doen, moet ie zelf doen. Schoenen zelf pakken kunnen ze wel. Schoenen na het uitdoen weer neerzetten op de vaste plek ook. We negeren ongewenst gedrag. Als hij boos met zn schoenen gooit mag hij gelijk een time out van een minuut. En daarna zn schoenen weer pakken. En zodra t piepstemmetje erbij komt is het snel klaar. Of normaal vragen of niet. Bij nr1 hebben we het voor het gemak te vaak uit handen genomen. Het hem te gemakkelijk gemaakt.
Hij is bijna 3? Vind het best sneu overkomen en denk help hem gewoon even hij is nog geen 3 Ik ben dan echt een "loedermoeder" Hier 2 zoons en heb ze beide lang geholpen en geloof mij gaan ze naar de kleuterschool kunnen ze ineens een hoop zelf en leren ze het wel. Beide zijn heel zelfstandig nu en helpen bij vanalles maar alles op zn tijd. Mij is het die strijd niet waard helemaal niet met 2 & 3 jarige.
Bijna 3 en net een broertje, een baby in het gezin kost 6-9 maanden wentijd. En bijna 3 is gewoon klein. Lekker helpen, komt vanzelf. En gewoon oefenen met kleine dingen, helpen met een broek aan doen (samen doen) , allebei op de "opvang" manier je jas aan doen, maak er wat leuks van. De strijd is het niet waard toch. Ze hebben nog hun hele leven om alles alleen te doen. Ik help mijn 4 jarige gewoon voor de leuk ook wel eens. Hij kan het prima zelf, doet het vaak ook, en soms dan help ik gewoon.
Wennen aan een baby erbij duurt sowieso wel even, misschien zoekt hij daarom ook juist even wat extra aandacht op dit soort momenten. Ik heb zelfstandigheid altijd aangemoedigd, maar als ‘t even niet zelf ging, dan hielp ik gewoon. Zeker rond deze leeftijd (en ouder ook nog wel). Ik zou dus gewoon helpen, dat scheelt frustratie en gemopper, heb je misschien buiten dit soort situaties het ook fijner samen en vervolgens komt er wel weer een moment dat hij er wel voor open staat het zelf te proberen - al is het bv maar 1 stapje van de totale handeling.
Precies dit. Onze oudste is ook een jongen en was net 3 toen z'n zusje geboren werd. Ik had minder tijd en aandacht voor hem, dat merken ze en gaan aandacht vragen op een andere manier. Is vanzelf weer goed gekomen hoor. Hij is inmiddels 9 en kan zich al jaren prima zelf aankleden etc. Wel deed de 2e, een dochter, veel eerder en makkelijker dingen zelf. Die was nog geen 2 en wilde alles zelf aan/uit doen. Kan je zeggen, dat geeft weer andere problemen en frustraties hoor. Hier ben ik echt gaan stimuleren een paar maanden voor de basisschool startte en dan met name jas en schoenen, broek dicht doen, dat soort dingen. Maar dat leerde hij ook spelenderwijs op de peuterspeelzaal wel. Beetje stimuleren kan geen kwaad, maar zou er echt geen strijd nu al voor aangaan.
Dingen zelf doen op school is ook weer anders, dan zien ze iedereen het zelf doen en is er ook geen papa/mama in de buurt, vaak doen ze het dan gewoon (tenzij ze het bv echt niet kunnen, zoals veters strikken ofzo). Hier kleden alle kleuters zich om voor gym, en dat lukt ze allemaal. Ja, soms zit er 1 met beide benen in 1 broekspijp van een gymbroekje, maar dat hoort erbij en daar leren ze van Hier doe ik bij mijn chaotische adhd-dochter vaak ook wel even de rits van haar jas dicht, noodzakelijk? Nee, kan ze echt zelf, maar ze heeft dan al haar wanten aan, en is al 180x afgeleid door van alles, dan rits ik even snel, geef een extra knuffel, en klaar. Nog genoeg tijd om die chaos zelf te leren handelen, tot die tijd help ik erbij met kleine dingetjes.
Soms ben ik een loedermoeder hoor haha mn jongste zegt al een lieve loedermoeder. Ben vaak van opstaan en weer doorgaan en ze moeten ook wat helpen. Maar met sommige dingen ga ik geen strijd aan en vooral smorgens vroeg niet dan help ik de jongste ff en heeft hij zn dag niet dan krijgt hij wat makkelijks aan. Met eten ook geen strijd de jongste eet slecht warm en ik probeer het en anders dan eet je niet dan krijgt hij wel een broodje, banaan en of toetje. Anders komt ie snachts met honger en geloof mij dat wil je ook niet. Uiteindelijk eet hij nu al meer dingen dan dat hij at dus komt ooit goed. Probeer zo op te voeden van hoe ik het aanvoel. Genoeg ruimte voor gevoel maar geen koetsiekoetsie haha houden mn kids ook niet van.
Toen die van mij 3 was hielp ik hem ook automatisch wel altijd ( enigst kind). Is dat nou zo erg? Ik zou zoals eerder al gezegd is er geen strijd van maken. Toen hij 4 werd en naar school moest heb ik gewoon met hem goed geoefend met kleding enz.. zodat de juf er geen omkijken naar had.
Eigenlijk veel irritanter, want dan zijn ze nog net te klein waardoor het niet zomaar lukt . En duurt alles een eeuwigheid
Mijn ervaring met kinderen die echt 'alles uit de kast halen' om het niet zelf te hoeven doen, is dat ze het op dat moment gewoon niet (aan)kunnen. Het kost nog veel energie/aandacht/nadenken/vaardigheid om zulke dingen te doen (want handelingen zijn nog niet geautomatiseerd) en als je moe bent, vol hoofd hebt e.d. dan trek je dat niet. Hoe fijn is het dan als iemand je wil helpen? Mijn 'luie' kinderen hebben motorische achterstand en dyspraxie, wat betekent dat ze zichzelf heel moeilijk kunnen aansturen, dat ze veel herhaling en oefenen nodig hebben om iets onder de knie te krijgen. Dat betekent dat ik dus echt niet op leeftijd moet letten, dat ze het moeten kunnen omdat ze x aantal jaar zijn. Zo werkt het niet voor hun. 'Wil niet' bleek echt 'kan niet' te zijn... Zelfs mijn dochter die normale ontwikkeling heeft doorgemaakt vond het vaak erg fijn als ik haar hielp als ze moe was of er om vroeg. Ze kon het motorisch heus zelf, maar kostte soms gewoon te veel energie. Aangezien je zegt dat hij motorisch achterloopt, zou ik overwegen om hem door kinderfysio te laten beoordelen. De achterstand objectiveren en tips/oefeningen krijgen welke (kleine) stapjes hem het beste kunnen stimuleren (ipv frustreren) om te ontwikkelen.
Eens! Ik heb mijn zoon altijd geholpen. Sinds afgelopen zomer zit hij op de basisschool en toen vroeg de juf om toch wel te gaan oefenen met aankleden etc. Prima, gaan we doen! Inmiddels mag ik hem niet eens meer helpen, want hij wil alles nu zelf doen
Grappig, mijn zoontje is ruim een maand jonger en precies hetzelfde… zijn broer van 9 jaar daarentegen is een echte rommelkont. Ruimt niets op en zou het prima vinden als ik hem zou aankleden
Haha, ook herkenbaar. Mijn oudste is 12 en zeg wel eens gekscherend dat hij z’n zooi moet opruimen, zelfs de muizen zouden er van weg lopen
Horen ze dat met (bijna) 3 echt te kunnen dan? Mijn 3-jarige zegt bij alles sowieso meteen dat hij het niet kan. En als hij het al doet (bijvoorbeeld potje plassen) vindt hij het na 1x ook wel weer mooi geweest. Afgestreept en terug naar de orde van de dag