Ik weet nog niet zo goed wat mijn bedoeling is met dit bericht of wat ik ermee wil bereiken, ik weet alleen wel dat ik al een lange tijd loop met het gevoel dat ik het een en ander van mij af moet schrijven. De afgelopen jaren (vanaf ongeveer 2009) waren zwaar, denk ik. De dingen die op het moment zelf leken alsof het het zwaarste ooit was, blijken nu allemaal wel mee te vallen. De man van mijn moeder kreeg ergens in 2009 een hersenbloeding, wat geen blijvende gevolgen had maar wat zeker wel behandeld moest worden (hij moest geopereerd worden aan een aneurysma). Hij wou dit echter niet onmiddellijk aangezien mijn moeder diezelfde week te horen kreeg dat ze borstkanker had met uitzaaiingen. Mijn moeder moest volgens hem eerst behandeld zijn. Dus, zo gezegd zo gedaan. Mijn moeder onderging alle behandelingen die noodzakelijk waren en ze werd "genezen" verklaard met natuurlijk nog wel de nodige controle. Het was dan eindelijk zover dat haar man onder het mes ging en hier kwam hij ongedeerd uit. Toppie! Het leven was goed en ging lekker zijn gangetje. Ze gingen genieten, kochten een camper en genoten verder van hun 2 herders. Tot het noodlot toesloeg bij hun herders, ze gingen beiden heel hard achteruit en met een tussenpoos van precies 1 maand zijn ze beiden overleden aan kanker. Maar mijn moeder en haar man gingen door, want ze waren gezond en genoten alsnog van het leven. Het huisje werd volledig naar wens ingericht en geverfd, ook het tuintje moest eraan geloven want ze wouden altijd al zo graag een vijver. Het leven was goed. Eerste kleinkind Het is 2012 en mijn vrouw en ik waren in verwachting! Jeeejj!! Het leven was al zo goed. We gingen bij mijn moeder en haar man langs om het nieuws te vertellen, we hadden zelfs heel cliché een erwtje in een zakje gedaan om het te vertellen (je kent het wel, jullie kleinzoon is nu zo groot). Ze hadden tranen in hun ogen, zo prachtig vonden ze het. De zwangerschap verliep goed en wij kochten ons eerste huis, om een stabiele basis (leefomgeving) te bieden voor onze kleine. Mijn lieverdje moest nog iets meer dan 2 maand en we kregen de sleutel, toen mijn moeder ons vertelde (op de dag van verhuizing), dat ze in het ziekenhuis een vlek op haar longen hadden gevonden. Mijn wereld stortte in elkaar. Kerst en ziekte in paren We hebben met z'n allen kerst gevierd, lekker cliché gegourmette en het was gezellig. Totdat iets na de kerst de man van mijn moeder kampte met uitvalverschijnselen... Wat was hier nou weer aan de hand? Mijn moeder bleek longkanker te hebben (losstaand van de eerder behandelde borstkanker), maar nu begon haar man in diezelfde periode ook weer te k*tten. We gingen met hem naar de spoedarts en die gaf aan dat het misschien wel weer een insult was, zoals toen met zijn aneurysma. Dus wij door naar het ziekenhuis, eerste hulp en een CT scan... daar kwam ze dan, de neuroloog. Het was niet goed, de man van mijn moeder had longkanker (wat?) met uitzaaiingen in de hersenen en op nog wat plekken. Huh? Mijn moeder heeft ook al longkanker... hoe kan dit nou weer? Hij was niet meer te redden zei de neuroloog... Geboorte, mooie dingen en de dood Ik weet dat ik nogal wat tijd oversla, maar niet alle details zijn van belang in het verhaal. Het was namelijk zo ver, mijn zoontje ging ter wereld komen! Een mooie dag! Dus terwijl mijn vrouw aan het bevallen is, bel ik mijn moeder: "Mam! Het is zover, ze gaat bevallen, vandaag wordt je kleinzoon geboren!"... De reactie was niet de reactie waar ik op hoopte. Ze was natuurlijk superblij, maar ik was even glad vergeten dat ik haar met haar man die dag naar het ziekenhuis zou brengen want ze gingen een deel van haar longen verwijderen (i.v.m. de longkanker). Mijn vrouw beviel ergens tegen 12 's middags. Mijn moeder kon hem dus nog snel zien en even vasthouden. Daarna moest ze naar het ziekenhuis. Een gemengde dag dus. Haar man is er ook nog, even... Het is heel moeilijk te genieten van alles, wanneer je weet dat het zwaard van damocles boven je hoofd hangt. Met de man van mijn moeder ging het steeds slechter en het zaaide steeds verder uit. Mijn moeder was ondertussen "genezen" verklaard van de longkanker (wat een bikkel! Wederom kanker overwonnen). De kleine is op dat moment 4 maanden, dat de man van mijn moeder het leven liet voor wat het was en de rust opzocht. Het was afgelopen, binnen een totaal van 6 maanden was mijn stiefvader overleden... weg. Mijn prachtige kereltje, mijn zoontje, zal zijn opa nooit herinneren terwijl het een geweldige vent was. Het leven gaat door, toch? Het was een pittige tijd, want echt genieten van de roze wolk doe je niet in zulke tijden. Echter, mijn moeder zette haar kop ervoor en besloot de tuin helemaal om te gooien en ze paste doordeweeks op onze lieve jongen als wij aan het werk waren. Mooi toch? Ze genoot ervan en richtte haar huis en tuin volledig in op de kleine. Speelgoed, loopwagentjes, kunstgras en speeltoestellen... Whatsapp Wij wonen niet heel ver van mijn moeder af (5 minuutjes rijden) en ik krijg 's avonds een whatsapp: "Help me". Het was van mijn moeder. Ik belde haar en hoorde van alles, maar niks zinnigs. Ik er naartoe en mijn broer opgetrommeld, ook hij ging er naartoe. Ze heeft een soort insult gehad... Dus ik bel de HAP en na wat standaardvragen en de conclusie dat mijn moeder nog kon praten, vonden ze het niet nodig er wat mee te doen. Wij gingen uiteindelijk naar huis toen mijn moeder zich weer goed voelde. Een week verstreek en hetzelfde gebeurde weer, dus assertief als ik soms kan zijn heb ik haar naar de eerste hulp gekregen in het ziekenhuis. Zelfde kamer, zelfde neuroloog... Wat bizar, we zitten in dezelfde kamer te wachten als waar haar man lag. Nu ligt zij op dat bed... Ze heeft een scan gehad en we wachten en we grappen was. Daar kwam ze binnen, als een in mijn ogen "engel des doods". Ze verdient die naam niet, echt niet, het is een top arts. Jammer dat ze mij continu slecht nieuws komt brengen. Want we krijgen te horen dat mijn moeder uitzaaiingen in haar hoofd heeft, nog van de longkanker. Ze hebben het niet op tijd kunnen tegenhouden. Uit verder onderzoek blijkt wel dat de rest van haar lichaam schoon is maar dood gaat ze. En de dood zal niet lang op zich laten wachten, getuige de andere "succesverhalen" van hersenmetastasen. Waar zijn we nu Tja, we zijn nu 9 maanden verder en mijn moeder leeft nog en ze heeft tot nu toe nog weinig last van de tumoren. Ze woont nu bij ons in, dat was een idee van mijn vrouw (zelf zou ik zo'n belastend voorstel niet doen, want ik zal mijn vrouw nooit zo voor het blok zetten). Maar omdat mijn vrouw er zelf mee kwam, was de keuze ook minder lastig. Volgende week leveren we haar huurhuis op en is ook dat hoofdstuk afgesloten, wat best zwaar is. Mijn vrouw is verpleegkundige en kan mijn moeder waar nodig ondersteunen, ook in de laatste fase (dit heeft ze zelf aangegeven te willen doen). Wat is mijn probleem Eigenlijk niet zoveel, ik doe alles wat in mijn macht ligt om de mensen om mij heen tevreden en blij te houden. En natuurlijk legt deze situatie druk op de relatie tussen mij en mijn vrouw, maar we zijn ons daar gelukkig bewust van. En natuurlijk mis je af en toe de rust en privacy en wil je graag weg met enkel je vrouw en kind. Maar we weten dat deze keuze ons een aantal beperkingen op heeft gelegd, het zij zo. We doen zoveel mogelijk leuke dingen, want nu kan het nog. Ze geniet volop van haar kleinzoon maar ook in haar geval weet ik, dat hij haar waarschijnlijk niet zal herinneren als hij ouder is. Deze gedachte doet mij psychisch zoveel pijn, dat het fysiek te voelen is... De tijd Ik heb nog nooit zo erg het gevoel gehad dat de tijd letterlijk door mijn vingers glip, het is los zand waar je geen grip op krijgt. Een maand is zo weg en zo ook een maand van mijn moeders gezondheid. Het gevoel van onmacht, omdat je het niet tegen kunt houden. Het is definitief. Je eet een biefstuk, kijkt naar je moeder en weet dat de kans aanwezig is dat het misschien de laatste is die ze zal proeven. Mijn moeder is trouwens net 50+ en haar man is precies 50 geworden. Nogmaals, sorry voor het lange bericht en ik weet niet wat ik ermee wil maar het opkroppen van mijn gevoel begint zich bijna fysiek te manifesteren... het niet kunnen huilen terwijl je voelt op het randje te zitten... van die dagen hebben dat je het bijna niet kan opbrengen anderen positief te houden... Hoe gaat het nou met jou? Hoe voel jij je bij deze situatie? Ik zou het zo graag eens horen, die vragen, aan mij.
Ik wil je heel veel sterkte wensen. Gelukkig heb ik niets soortgelijks meegemaakt. Mijn vader heeft in juni wel een zwaar herseninfarct gehad en gelijk een lichte( maar wel zijn tweede) hartinfarct. Maar hij leeft gelukkig nog.. Ik hoop dat het je heeft geholpen om alles op te schrijven en dat sommige dingen misschien al een plekje kunnen krijgen. Ik vind het heel knap wat jullie voor je moeder doen! Nogmaals sterkte!
Jeetje heftig allemaal, ik snap je gevoel heel goed, mijn moeder verloren aan zelfmoord en mijn vader laar jaar daarna (toen ik 21 was) verloren aan hersentumor het gevoel van je kinderen niet kennen of niet meer herinneren ik ken t ook Mijn kindjes hebben mijn ouders nooit gezien, alleen op foto's en hit verhalen Ik weet wel dat ik in die tijd ook heel hard ben geweest voor mezelf, niet kunnen huilen, hups door werken en niet klagen en dat soort dingen maar ke komt jezelf echt wel wen keer tegen dan Ik denk dat het verstandig is als je juist wel een x zou kunnen huilen? Lukt dat ook niet bij je vrouw? Ik heb (door weer andere dingen en ws alles gewoon wat er ooit gebeurd is) ook heel lang doorgelopen terwijl ik echt heel lang op mijn laatste restje tandvlees liep Ook zo dat t dus fysiek te merken was, hele tijd druk op de borst en dat gevoel te hebben van zometeen stort ik in, ook vergat ik vanalles en was ik totaal mezelf niet Het heeft mij toen erg geholpen omet iemand te gaan praten, praten praten en dus ook huilen huilen huilen, misschien moet jij ook eens zo iets proberen? Wel heel rot om te lezen dat niemand aan je vraagt hoe t nu met jou is, terwijl dit alles toch erg heftig is... Ik wil je heel veel sterkte wensen en..hoe gaat t nu met jou? Hoe voel jij je nu?
Lieve Veritas, Wat een heftige jaren hebben jullie al achter de rug, zou je het liefst een dikke knuffel willen geven. Maar hoe gaat het nu met jouw? Trek jij het op dit moment nog wel? Zou willen dat ik je een kop thee/koffie/chocomelk kon aanbieden zodat je je verhaal kwijt kon en kon vertellen hoe jij je nu voelt en hoe jij je bij bepaalde situaties voelt. Ik heb zeer veel respect voor je positieve instelling die ik vanuit je verhaal toch echt wel lees! Knuffel meis!
Ik denk dat je ook aan jezelf en je gezondheid moet denken. Ik weet niet hoe maar sleutelwoord is acceptatie.
Wat ontzettend heftig Veritas, ik weet even niet wat ik moet zeggen. Het leven kan echt keihard en ongenadig zijn. Heel veel sterkte. Probeer te genieten van de kleine momentjes met je moeder...
Wat goed van je dat je het van je afschrijft! Ontzettend heftig wat je moet meemaken en heel begrijpelijk dat je het soms niet weet wat te doen. Maar ik denk dat jij en je vrouw er echt alles aan doen/hebben gedaan wat in jullie macht ligt. Het is heel heftig om het 24/7 mee te maken hoe je moeder moet strijden tegen alle ziektes die ze over zich krijgt. Je geeft haar ook het mooiste cadeau wat ze ooit kan wensen. 24/7 de tijd om door te brengen met haar eigen zoon en kleinkind. Je zoontje zal het zich niet meer goed kunnen herinneren later maar je moeder zal t nooit vergeten wat jullie voor haar doen en dat is heel belangrijk om haar dit nog mee te geven. Zorg dat je jezelf niet verliest op je verdwaalde weg in je leven....Wanneer je verdwaalt op je eigen weg kun je weer terug komen door te vragen om hulp. Loop niet te ver door... Heel veel sterkte!
Wat een vreselijke periode hebben jullie mee moeten maken en komt er nog aan! Ik kan me niet eens indenken hoeveel verdriet je hebt. Wat geweldig dat jullie je moeder in huis hebben genomen zodat ze kan genieten van de laatste tijd die ze heeft, ze kan van heel dichtbij meemaken hoe haar lieve kleinkind opgroeid. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen de aankomende tijd en hoop dat jullie nog zo lang mogelijk van je moeder kunnen genieten.
Mooi geschreven. Heftig verhaal. Lees twee top mensen. Geniet van de kleine dingen. Het leven is niet eerlijk. Sterkte.
Allemaal herl erg bedankt voor de lieve woorden. Ik merk dat nu ik dit hele verhaal heb getypt het al zorgt voor opluchting. @muppet ik denk dat je gelijk hebt wat betreft het praten en huilen en het is niet zo dat ik dat niet kwijt kan bij mijn lueve vrouwtje. Het punt is dat ik niemand in mijn omgeving lastig wil vallen of verdrietig wil maken met mijn gevoelens. Ze hebben het al zwaar genoeg denk ik dan... stom i know.
@evientje dank voor je mooie woorden, dat doet een mens goed. Bedoel je met knuffel meis een knuffel aan mij? Zo ja dan klopt meis niet helemaal hehehe. Eigenlijk gaat het naar omstandigheden wel goed. Het is gewoon wat zwaar zo nu en dan. Je moet gewoon je verhaal kwijt lijkt het...
Wat heftig! En wat ben je sterk. Onwijs fijn dat jullie er zo zijn voor je moeder, maar denk soms ook een beetje aan jezelf. Hopelijk kan je met iemand praten over je gevoelens en probeer je je niet altijd zo sterk te houden. Heel veel sterkte!
Heftig en deels herkenbaar. Ik ben mijn vader verloren in 1997 en ik vind het soms ook wel jammer dat mijn dochter die opa nooit zal kennen. Sterkte met deze moeilijke tijd.
Wat enorm k*t! Mijn moeder heeft vroeger ook kanker gehad, ik was nog heel klein dus ik weetrer niks van maar weet dat mijn vader het ook ongelooflijk moeilijk had met dat niemand vroeg Kees Hoe gaat het met jou? Heb je niet een vriendin waar je ermee over kan praten? Muziek luisteren is iets wat mij soms doet huilen. Het is persoonlijk maar van gelis - conquest of paradise vind ik een diep binnen komend nummer. Sterke! Vertel eens hoe gaat het met JOU?
Jeetje ik weet niet wat ik moet zeggen! Ik wil wel jou wel heel veel sterkte wensen en kracht de komende tijd en dat jullie nog zo lang mogelijk van jullie moeder kunnen genieten! Heel veel knuffels
Wat een verhaal. Sterkte in ieder geval voor nu maar zeker ook voor wat nog komen gaat. Denken aan jezelf is ook denken aan andere he. Als je uiteindelijk niet meer kan heeft niemand daar wat aan. Nu ben je nog sterk en kan alles aan, maar als je jezelf niet een beetje beschermd komt er een dag dat dat veranderd. Dus zorg ook een beetje voor jezelf.. juist om voor andere te kunnen blijven zorgen