@ nora - ik heb alleen oppas ervaring met 4 kinderen onder de 4 jaar en met de bus op stap gaan. Een ijsje eten in de grote stad of naar de markt. Ik had er 1 in de draagzak, 1 in de wandelwagen/buggy en 2 kindjes er naast. Gewoon streng en duidelijk zijn. Ze moesten bij mij op drukke punten de wagen vast houden. En elkaar helpen met in/uitstappen. Ik ging ook vaak genoeg het halve dorp door met ze. Als ze dan weg rende moesten ze rest van de wandeling verplicht naast de wagen blijven lopen. En dat vonden ze niet leuk haha.
Dank je wel!! Lukt tot nu toe aardig! Al blijft het een uitdaging om iedereen op tijd klaar te hebben voor de school begint. Jongens zijn nu al gek op hun zusje, dat scheelt! Alleen weg ga ik soms met de auto (heb nu de luxe van een tweede auto, mocht die weggaan komt er zeker een bakfiets) Stad & opa/oma zijn op loopafstand. Dan heb ik de baby in de draagdoek/zak. Jongste twee in de duowagen, de oudste loopt of fietst. Nummer 2 loopt dan ook veel, maar dan heb ik ieg nog 1 reserveplekje Bij drukke wegen moeten ze handen vasthouden. Tot nu toe gaat dat best goed!
Dankje aircirtap voor je ervaring te delen. Ja, is ook zo. Streng zijn is nu al nodig, met 4 gaat dat nog meer moeten denk ik. Miss M, dat zal wel dat het aanpoten is 's morgens ! Bij ons ook altijd een race tegen de tijd. Maar dat was het met twee ook al, haha! Mijn moeder was vandaag ook mee en gaf subtiele hints dat we binnenkort de kinderwagen wel zouden kunnen wegdoen. En mijn man gisterenavond ook al, dat we de zolder maar eens moesten gaan opruimen en kijken wat er weg kon. Ik heb maar gezwegen, geen goed moment nu want hij heeft het druk op het werk.
Mijn bijdrage in je dilemma Ik heb m'n vierde kind drie jaar geleden mogen krijgen, een zoontje na drie dochters. En ik moest er echt ff aan wennen trouwens, een jongen.. hoe moet ik dat nou doen M'n huis was te klein, financieel was het best een slecht plan maar het voelde zo niet compleet. En nu wel, compleet, dag kriebels, klaar. Als ik met m'n kudde over straat loop, ontplof ik bijna van trots. Maar toch even de keerzijde, kort na de geboorte van mijn zoon bleek een van mijn andere kinderen een ernstige en chronische aandoening opgelopen, waardoor zij 24/7 verzorging nodig heeft. Dan ziet je leven er anders uit, en dan is vier gewoon hartstikke veel. Ik zou nooit anders willen, maar sta altijd "aan" en ben uitgeput, altijd. Het zal beter worden nu mijn jongsten ouder worden. Maar dit zijn wel dingen om over na te denken: kan je het ook nog opvangen al je baby (of 1 van je kinderen) gehandicapt is of wordt?
Maja246, wat een heftige situatie zit jij in. Heb hier toen wij nog twee kinderen hadden veel over nagedacht. Wat als we voor een derde gaan en er blijkt straks iets mee te zijn? Of inderdaad, een van je andere kinderen wordt ziek? Wij durfden de keuze niet te maken en besloten dat het met 2 genoeg was. De wens voor meer kinderen was er zeker nog wel..maar was zo bang voor de eventuele gevolgen voor het gezin als nummer drie bijvoorbeeld gehandicapt zou zijn. Vorig jaar bleek ik totaal onverwacht zwanger van onze derde. (En ergens heb ik stiekum nog wel gehoopt dat het een tweeling zou zijn 😉 )Ik vond het wel spannend, je hoopt natuurlijk dat alles goed mag gaan, maar ik kon het ook wel loslaten omdat het ons eigenlijk ook maar 'overkomen' was. Waar ik nu vooral heel erg op hoop is dat ik de komende jaren voldoende mijn aandacht kan verdelen om ze te helpen waar nodig en gelukkig kunnen opgroeien. Een vierde kindje had me echt fantastisch geleken, maar de keuze om er niet voor te gaan maken we ook deze keer met ons verstand. Ik snap het dilemma heel goed..
Maja246, inderdaad, wat een heftige situatie. Continue zorg voor de één en de andere drie ook niet vergeten... Ik heb hier ook aan gedacht maar besef ook wel dat een kind met een handicap altijd een hele zware belasting is, ongeacht of je 2,3 of 4 kinderen hebt. Wat dat betreft is de keuze voor een tweede al niet zo snel gemaakt. Maar in de meeste gezinnen komt die tweede er gewoon... Van het moment dat er meer dan twee komen, zien we allemaal beren op de weg. En die zijn er ook natuurlijk, je hebt meer kinderen dus ook meer je aandacht te verdelen. Maar toch... Alle beren moeten meegenomen worden in de beslissing die uiteindelijk gemaakt wordt maar het gevoel van 'niet compleet' te zijn overheerst bij mij. Mijn man heeft dat minder, denk dat dit ook eigen is aan mannen. Die hun klok tikt toch anders
Hmm ik ken dat dieet en is niet zo simpel als je stelt. Helaas En de kans op een ziek of gehandicapt kind is er altijd. Ons eerste kind is overleden, de 2e is autistisch en de derde heeft adhd. Heb ik het druk? Ja! Maar ik zou er zeker nog wel 2 bij willen. En dan 2 meisjes. Die kans is niet 50/50 gelukkig
Ik ben nu zwanger van de vierde, dus nog geen ervaring met hoe het gaat zijn. Maar met drie ben ik absoluut niet opgesloten in huis en met vier denk ik ook niet. De oudste (3 jaar) loopt altijd en moet de wagen vasthouden. De middelste loopt (ook de wagen vast) of staat op het plankje en de jongste in de wagen. Straks gaan de jongste twee in de wagen. Gewoon streng zijn.
JA ik heb er nog geen 4 natuurlijk en het scheelt dat de oudste 2 al vrij zelfstandig zijn, die kan ik gewoon 'aansturen'. Dus ik ben geregeld met 3 en straks 4 op pad. Straks zal de jongste in de wagen gaan, nr 3 op de Kidsit en de andere 2 lopen. Het is een kwestie van gewoon doen denk ik. Heb ook gelukkig een auto. Echt winkelen (een paar uur voor de leuk zeg maar) doe ik niet met de kinderen trouwens. Maar een gewone boodschap of voor een bepaald kledingstuk (doelgericht dus) of alleen een ijsje eten in de stad is gewoon te doen.
Ik lees even mee. Hier ook een sluimerende wens voor een vierde. Zie op tegen het eerste jaar, die slapeloze nachten, het jezelf volledig wegcijferen... En hoe moet dat met mijn internationale carriere? Maar mijn hart is groot genoeg voor een vierde. Als ik heel eerlijk ben heb ik wél een lichte voorkeur voor een meisje. Voor de balans in ons gezin, omdat ik die kleine jurkjes zo schattig vind, omdat het poppenhuis dan nog gebruikt gaat worden, omdat... weet ik eigenlijk niet...
ik heb vier kinderen, en persoonlijk had ik het heel moeilijk verwacht, ik zag er echt enorm tegen op, de eerste sliep door bij 1,5 jaar, en dat was toen zijn zusje net geboren was, dus we gingen meteen over naar de volgende die de nachten wakker was de tweede sliep door bij 3 jaar ivm keel neus en oor problemen, en guess what zij was net drie toen haar zusje geboren werd dus wederom meteen door over op gebroken nachten van de derde, ook zij bleek keel neus en oren problemen te hebben, zij was tot 2 jaar elke nacht wakker (letterlijk) van 22.00 tot 00.00 en van 03.00 tot 06.00 en dat was al zo vanaf dat ze 8 maand was (en daarvoor nog voor de flesjes) toen ze bijna 1,5 was bleek dus dat ik zwanger was van de vierde, en dat leek me echt enorm pittig en daarom zag ik er ook echt enorm tegenop, de zwangerschap zelf was heel zwaar, ik was er niet op verdacht dat ik zoveel problemen kon krijgen in de zwangerschap, en met drie "kleine"kinderen is dat niet makkelijk, ik lag de eerste 20 weken alleen maar in het ziekenhuis en de paar dagen dat ik thuis mocht doorbrengen had ik hulp nodig, ik spuugde 60 keer per dag, kon letterlijk mijn tenen niet eens meer bewegen omdat ik zo slecht in orde was, ik kon soms net mijn hoofd nog draaien om niet te stikken in mijn eigen spuug, wat betekende dat ik wel onder mijn eigen braaksel lag en ik mensen nodig had om het bed te verschonen, mij te wassen om me klaar te maken voor de volgende spuugbeurt toen we dat met 20 weken redelijk onder controle hadden begonnen de galsteen aanvallen, ik gilde het uit van de pijn, de kinderen waren allemaal bang dat mama dood ging, een broertje krijgen vonden ze al niet eens leuk meer... wat hij deed hun mama pijn, op school konden ze zich niet meer concentreren want het enige dat ze wouden was naar hun mama die zich niet goed voelde daarbij kreeg ik nog bekkeninstabiliteit en diabetes en mocht ook wederom de cholestase omarmen, we beloofden ze ( heel stom dus nooit doen !) dat na de geboorte alles anders zou zijn, dan zouden we alle tijd die we nu gemist hadden dubbel dwars zouden inhalen, maar helaas bleek ons zoontje een niet veel komende aandoening te hebben, waarvan 60% van de kindjes het niet zou halen, en waarvan ons zoontje het ook nauwelijks heeft overleefd, hij op de dag van geboorte eigenlijk al overlijden,en ze gaven hem nog geen week... hij is ondertussen al 1,5 en doet het in vergelijking met zijn lotgenootjes echt super goed,hij groeit goed, je ziet niets aan hem, je kunt niet zien hoe zwak zijn longetjes zijn, of met zijn aandoening... hoe sterk ze eigenlijk zijn ! anyway, we maakten loze beloften, want we kwamen na de geboorte niet thuis, in plaats daarvan verhuisden we een tijdje naar het ronald mc donald huis, en wederom was dat met 4 kinderen hebben enorm zwaar en dat vraagt geestelijk en lichamelijk echt wat van je, nog een dingetje is niet goed mee komen op school of de spraak... het lijkt niet "belangrijk"maar wij zijn nu dagelijks al jaren bezig met onze tweede ( en sinds een half jaar onze derde) met dagelijk 2 keer per dag 30 minuten te oefenen voor logopedie en de oudste heeft huiswerk om hem meer uit te dagen ( die komt te makkelijk mee) en de tweede heeft ook oefenwerk voor school de derde zit nog in het vve traject waar voor geoefend moet worden en we hebben nog de afspraken in het ziekenhuis zowel in ons eigen ziekenhuis als in het radboud en de afspraken voor de kinderen met keel neus en oorproblemen en dan hebben de oudste twee nog hun hobbies sporten en afspraken met vriendjes en vriendinnetjes zwemlessen, bij elk kind vragen ze je of je wil helpen op school,en bij de vereniging en je hebt de oudergesprekken, het lijkt allemaal "niets" maar als je alles bij elkaar op telt kan het wel heel veel zijn. ik vind persoonlijk dat je er de tijd en zin in moet hebben om dat er allemaal bij te nemen, als je bijv van je zelf al weet dat je heel slecht tegen te weinig slaap kunt en dat je door overdag zo druk te zijn in de avond geen zin meer hebt om nog lekker met de bed te kroelen of een boekje te lezen, dat door de drukte je het huiswerk maken teveel moeite vind of dat je aan huis gekluisterd zit omdat de baby moet slapen of je kunt niet meer op vakantie ( is natuurlijk geen must maar bij ons wel) dan vind ik dat de kinderen daar de dupe van worden en dat bij eigen keus.... je moet kiezen voor de kinderen die je al hebt rondlopen de andere kant..... wat is het hebben van 4 kinderen geweldig ! zoals ik al zei hadden we het zwaar verwacht, maar het valt zo enorm mee ! ja het is druk, er is veel bedrijvigheid in ons huis het overdag nooit opgeruimd altijd ligt er wel ergens iets maar het krijgen van de vierde.... het heeft ons op een bepaalde manier meer rust gebracht, meer balans, het voelt beter, het lijkt alsof dingen makkelijker gaan terwijl we dingen niet anders doen, wij hebben altijd maar 1 vast slaapje in bed gedaan en dat is het slaapje tussen 11 en 13 de andere slaapjes gebeurde in de wandelwagen of draagdoek zodat we gewoon op pad konden, ook was er meer balans tussen de kinderen, ze hielpen elkaar meer, kregen minder snel ruzie en in de speeltuin is het nu dat ze zeggen "mama ga maar zitten ik wil graag met kleine broertje van de glijbaan" we gaan elke zaterdag als gezin naar voetbal, we kijken dan de wedstrijd van onze oudste, de tweede gaat in de kantine tekenen met andere zusjes van de spelers en de jongste twee willen ook kijken, zo leuk hoe ze dan hup grote broer roepen, en jaaaa goezooooooo hoeraaaaaa goe daan ! dat zijn echt momenten die je hart doen smelten, zo trots voor elkaar met elkaar en op elkaar, het zelfde gebeurt tijdens de avondtrainingen vooral bij mooi weer in de zomermaanden en die nachten.... ondertussen al 8 jaar niet doorgeslapen .... onze derde is nu 3,5 en slaapt nog niet door maar hebben goede hoop dat dat voor haar vierde wel gaat gebeuren...en als de vierde dan ook voor zijn vierde doorslaapt..... hoeven we nog maar 2,5 jaar en het went hoor
Ja, Droppie drie, bij jou kan ik me nu wel voorstellen dat je een meisje wel graag wilt. Het gaat wel een redelijk leeftijdsverschil zijn zo te zien maar een zus hebben is wel leuk denk ik. Heb ik toch altijd wat gemist. Wat doe je voor werk als ik vragen mag? Ik ben leerkracht lager onderwijs, kruipt thuis ook wel wat tijd in. Hoe staat jouw man tegenover een vierde? Hier is ie nog niet mee... Vlinder84, hoe bedoel je dat die kans niet 50/50 is? Heb je niet altijd de helft kans op een meisje en de helft op een jongen?
Hola Hippo89, wat een verhaal! Mijn wens verdwijnt als sneeuw voor de zon... Toch niet hoor. Maar wat heftig zeg... Ieder kind zijn probleem en opgeteld een heleboel problemen. Maar wel superknap dat je afsluit met te zeggen dat je toch niet anders had gewild ondanks de drukte en de problemen. Ben het even kwijt of jij nu nog buitenshuis werkt. Je zal je handen wel vol hebben! Tja, ik kan niet zo goed om met slapeloze nachten. Op dat gebied hebben we op zich drie 'flinke' kids. De tweede droomt veel en schreeuwt dan wel eens. Ik word daar alleen niet wakker van, mijn man wel . De derde is vroeg wakker maar slaapt wel door. En de oudste, dat is echt een droomkind. Hij zit nu in het eerste leerjaar (groep3) en doet het super goed. Hij is wel een kind dat zich heel veel aantrekt en veel piekert. De tweede is een pittig (echt pittig) karakter maar we krijgen hem steeds beter onder controle. Al moet ik zeggen dat hij heel veel geduld vraagt. Het is daarom ook dat ik sowieso twijfel voor wat betreft de timing van die vierde (als het al te timen valt). Misschien nog even wachten tot de tweede wat ouder is. De derde is ook een droomkind, een mengeling van de twee oudsten. Kan pittig en koppig zijn maar ik herken heel veel van de oudste in hem toen die zo oud was. Maar wat er op ons pad komt, weten we nooit. Hopelijk blijven we allemaal gezond... Wat dat betreft ook veel geluk (en geloof me, ik kus beide handjes) want ze zijn weinig ziek. Eens wat koorts, een buikgriepje, wat verkouden,... Eigenlijk tot nu toe dus wel drie lotjes uit de loterij, gaan we met die vierde evenveel geluk hebben? Oh, hier ligt ook altijd wel iets van speelgoed overal. Onder gaan we uitbreiden binnenkort, is echt te weinig plaats. Boven gaat het maar heel nipt worden met vier. De oudsten slapen nu samen, dan zullen de jongsten dit ook moeten... Maar dat zijn praktische kanten. Wie weet breiden op termijn boven ook nog uit.
Moet je je ook echt niet door laten afschrikken hoor een ongeluk zit in een klein hoekje, als je kind onder de auto komt en voor altijd in een rolstoel terecht komt kun je ook je andere kinderen niet meer weg doen gezondheid heb je helaas niet voor het zeggen.
die van ons komen voorlopig ook 2 aan 2 te liggen hoor nora. De eerste paar jaar in ieder geval. Praktisch is het altijd wel op te lossen. Ja ik heb ook 3 keer geluk. Ok, mijn oudste dochter heeft ook 3,5 jaar niet doorgeslapen + een klein medisch probleem maar ach. Met de oudste ook al fysio, logo etc gehad en nu nog op taal-gebied een aandachtsvrager. Maar nu zitten ze lekker op de rit, dus geen probleem. En anders weet ik dat ik dat in ieder geval ook aankan. Ik ben daarin wel van het komt zoals het komt en dan dealen we er op dat moment mee. De toekomst valt niet te voorspellen. En gelukkig maar.
Nee, zeker niet. Je kunt mijn blogs even lezen. Staan onder het cijfer 3 rechtsboven in dit bericht. Daar staat eea uitgelegd over hoe het geslacht bepaald wordt en dat je daar zelf invloed in hebt.
Vlinder84, ik heb er toch mijn twijfels bij hoor... Dat je door een dieet je kans kan vergroten. Ik wil het idee zeker niet afschieten maar er zijn zoveel factoren om rekening mee te houden. Je weet namelijk nooit welk geslacht het zou geweest zijn als je het dieet niet zou gevolgd hebben. Ik zou je boek en je onderzoek wel eens willen lezen. Maar om zoiets te onderzoeken (heb zelf psychologie gestudeerd en ook onderzoek gedaan) weet ik wel dat je met 100 proefpersonen niet toekomt voor deze studie. Maar zoals ik al zei, ik wil het idee zeker niet afschieten, er zit logica in (over het feit dat de vrouw en omgeving 'goed' genoeg moet zijn om jongens groot te brengen aangezien zij meer eten nodig hebben). Het zal daarom zijn dat mijn jongens groeien als kool en ons arm eten. Ik wil het graag geloven !
Nee klopt. Het is een kwalitatief onderzoek met meer dan 400 personen. Er zijn significante verschillen tussen jongens en meisjesmoeders het is idd niet enkel het dieet. Er zijn altijd meerdere wegen die naar Rome leiden
400 proefpersonen is al heel wat. Ben eigenlijk wel benieuwd naar je onderzoek. Is het al gepubliceerd?
Nee niet officieel en dat is ook niet mijn bedoeling. Ik hoop op een dag ism een universiteit onafhankelijk onderzoek te kunnen laten doen naar mijn methode. Ik kan natuurlijk alles gaan roepen maar dat zegt mi helemaal niets omdat het niet onafhankelijk van mijn bedrijf is gedaan. Er zijn wel onderzoeken geweest naar de theorieën die ik gebruik. Google eens op Trivers & Willard bv.