Wanneer trekt de donkere wolk weg? Wie ervaring?

Ik moet bekennen dat ik tijdens zwangerschap nooit echt op een roze wolk heb gezeten. Vorige zwangerschap echt depressief (extreem lage ijzer + 7 maanden zwaar misselijk). Nu vooral moe en lusteloos. Een roze wolk word niet aan iedereen mee geleverd met een zwangerschap.

Dat gezegd heb ik wel maanden op een roze wolk gezeten na de bevalling. En er zijn ook allemaal van die trotse momentjes die je op een wolk kunnen zetten.

 

Na twee miskramen kon ik de eerste termijn ook niet genieten. Ik was even opgelucht na iedere echo maar verder was er geen sprake van een roze of zelfs maar witte wolk.
Ik had de termijnecho echt als mijlpaal in gedachte genomen.
Ik had wel na de termijnecho een lang weekend waarin ik met terugwerkende kracht een berg aan opgekropte emoties te verwerken kreeg maar nu ik daar weer doorheen ben voel ik me beter.
Ondertussen hebben we het aan de meeste mensen verteld en ik vind het ook een opluchting om niet meer met een geheim rond te hoeven lopen, ik begin het leuker te vinden en durf meer fijne gedachtes toe te laten. Ik hoop dat jij ook op een bepaald punt vertrouwen in je lijf en de mini in je buik kunt krijgen

 

Ik heb ook nooit helemaal op een roze wolk gezeten. Maakte me extreem zorgen of alles wel goed ging en lichamelijk veel klachten. Merk dat ik het nu weer heb naar wel mindere mate..

 

Ook ik heb daar op dit moment last van. Heb 2 miskramen achter de rug, waarvan 1 MA waar we bij de 1e echo achter kwamen. Was mijn 1e echo ooit. Ik zie dus erg tegen de 1e echo op.
Het ene moment kan ik een beetje genieten, maar dan komt er zo'n stemmetje opzetten die zegt: Het gaat vast niet goed.
Verder ben ik al best moe en nergens zin in. Dat helpt ook niet echt. Als ik bezig ben met leuke dingen, denk ik er minder aan en voel ik me weer een tijdje goed. En ik praat er veel over met m'n man. Hij begrijpt mij nu ook beter en heeft voor elk weekend al iets leuks bedacht om mijn gedachten af te leiden.
Misschien werkt dat bij jou ook: Leuke dingen gaan doen. Bezig zijn.
Ik heb zelf mijn haakverslaving weer opgepakt. Muziekje erbij. Dat helpt mij echt om te ontspannen.
Hopelijk lukt het je om steeds zekerder te worden. Praat er met iemand over. Desnoods professionele hulp.

 

Ik herken het gevoel heel erg. Bij mij ging dit gevoel gelukkig echt rond de 13 weken weg. Ik kan er nu echt van genieten. Ik denk dat het gewoon ff tijd nodig heeft al is dat makkelijker gezegd dan gedaan.

 

Ik ben morgen 31 weken zwanger en door eerdere miskramen zit ik nog steeds niet op die roze wolk. Voel je je er niet schuldig om.

 

Bij mij kon ik pas genieten van de zwangerschap na 20 weken, al kan ik niet zeggen dat ik op een roze wolk zit. Pas toen kon ik geloven dat het echt was.

Voel je niet schuldig, het is heel normaal dat je (nog) niet geniet van je zwangerschap. Iedereen is anders, het scheelt als je je gevoel met je partner kunt delen, zodat je je gehoord en gesteund voelt.

 

Ik ben op dit moment ruim 16 weken zwanger, ik heb voor deze kleine een MA gehad met 11 weken. Ik moet zeggen dat de ergste ongerustheid nu pas een beetje zijn afgenomen. Wij komen nu in de periode van het vertellen aan vrienden en bekenden (familie weet het al een week of 6) ik hoop dat dit het iets minder 'eng' maakt. Ik zal altijd nerveus blijven voor de onderzoeken en echo's, maar ik hou al die tijd al in mijn hoofd en zeg ook hardop dat ik vertrouwen heb in mijn kleintje.. op deze manier ben ik deze weken doorgekomen en vooral ook door er met mijn man veel over te praten. Ik hoop dat ik nu langzaam aan op die roze wolk kan klimmen.

 

Ik heb hiervoor 5 miskramen gehad waarvan 3x een MA na kloppend hartje. Het eerste trimester was helemaal niet leuk. Durfde niet toe te geven aan de blijdschap. Pas toen ik in de 15e week een echo had bij Dr. Papa met geslachtsbepaling en we het hele kindje hebben bekeken van kop tot teen incl. hart/longen/nieren etc. kan ik het loslaten. Nog steeds soms wel een twijfelmoment maar ik heb besloten dit is mijn laatste zwangerschap en ik ga gewoon genieten. Gaat het mis dan ga ik sowieso kapot. Maar als dit gewoon goed gaat dan wil ik er wel van genoten hebben. Dus heb het echt bewust losgelaten en heb een zwangerschapsdagboek gekocht en toen wat kleertjes, en toen heel veel kleertjes, en naar babywinkels gegaan en spullen uitgezocht. Steeds een stapje erbij. Je moet jezelf toestemming geven hiervan te genieten.

Als het je hormoonhuishouding is die je depri maakt heb je nog kans dat het na 12 weken wel beter wordt sowieso.

 

Ik zal meer ontspannen na de 20 weken echo. Dat vind ik toch de meest belangrijke mijlpaal. Ik heb een mk gehad in mn eerste zwangerschap. Maar voor mij persoonlijk zou het veel erger zijn als er nu halverwegen iets goed mis blijkt te zijn.

 

Ik heb nog nooit last gehad van een depressie of PMS of wat dan ook maar nu heb ik het soms wel moeilijk. Na de miskraam was ik heel erg blij om snel weer zwanger te zijn (dat was bij ons ook niet vanzelfsprekend). Ik was ook na elke echo even blij en werd dan weer bang. Dat bang zijn werd geleidelijk minder maar ik ben niet meer zo onbezorgd zwanger als de vorige keer.

Ik geniet nu ook helemaal niet zo als de vorige zwangerschap. Toen vond ik het heerlijk en genoot van elk schopje. Ik keek uit naar dat gevoel terug te hebben. Gek genoeg doet het mij nu veel minder, ik voel nog helemaal geen band met dit kindje. Bij mijn zoontje hadden we een projectnaam, nu is het gewoon nr.2. Nee, hier geen roze wolk (tik ik met tranen in mijn ogen...) maar om eerlijk te zijn, dat komt niet door de miskraam.

 

Je bent niet de enige, hier ook geen roze wolk en ben bang dat die ook niet gaat komen. Mijn eerste zwschap ging ook met up en downs en deze is nog erger omdat ik nu ook nog te maken heb met verlies van bijzondere dierbaren.... Kan me ook echt niet toe zetten om aan de babykamer te beginnen of iets te kopen. Voel me daar vaak ook weer schuldig onder.
Maar ik weet ook dat de hormonen dit grotendeels doen en dat het over gaat en daar probeer ik dan de dagen mee door te komen....

 

Hey meis ik ken je gevoel. Na de doodgeboorte van mijn dochter met 23+1 weken dacht ik dat me wereld vooorbij was. De enige die me er doorheen trok was mijn meisje van nu alweer 6. Na haar geboorte in september 2013 was ik iedere maand op de klok aan het kijken en stond al met een test klaar. Ik wilde het wel en niet. Wat als het weer gebeurde? Dat trok ik niet. Maar toch iedere maand hopen dat het raak zou zijn. Uiteindelijk na een jaar zonder anticonceptie was ik ervan overtuigd dat ik geen kinderen meer kon krijgen. (sowieso was die kans al nihil omdat ik chemokuren en veel medicatie heb gehad als kind). Het werd alleen maar zwaarder en zwaarder tot ik afgelopen juni zei ik ga weer aan de pil want ik trwk de onzekerheid niet. Niets minder waar, het werd erger... Augustus was de stopweek en ben hem daarna bijna een week vergeten dus dacht ik wacht tot me volgende ongesteldheid om weer te slikken en paf het was raak! Ik wist niet wat me overkwam. 2 septemver werd die meid 2 en 3 september testte ik positief.
Ondanks dit allemaal dacht ik te kunnen genieten maar het boeit me eigenlijk vrij weinig. Kan er niet vrolijk van worden maar eerder depri, voel me dik, voel me ellendig en voel me schuldig tegenover die meid. Ik voel me ook nog een heel erg slecht omdat ik die gevoelens heb. Ik hoop echt dat het gaat veranderen want zo deze zwangerschap doorkomen trek ik niet