Had het eerst ook wel hoor dat ik dacht van, liever niet rond de feestdagen e.d maar nu maakt het mij ook niks meer uit. Ik kan wel begrijpen dat je (nog) zo denkt, tuurlijk heb je je voorkeuren en qua geslacht ook. Ik wilde graag altijd eerst een jongen maar nu maakt ook dat me niks meer uit, als het maar een beebje is En ook al is de situatie bij mij slecht, toch denk ik nog weleens van, stel ik ben zwanger, ojee en dan? Wij gaan 2 april terug naar de gyn en ben daar best zenuwachtig voor. Ik denk dat het heel menselijk is allemaal. Ik las in het boek van M Croon 'als je twijfelt, doe het want anders krijg je misschien spijt' Liefs!
Wat gelukkig ben ik nu door deze reacties. Ik zie namelijk ook dat er dames zijn die ook wel wat twijfels hebben! En Janneke... ik snap je zeker wel hoor. Bij mij liggen de redenen wel anders; - ik ga erg veel op stap - drink behoorlijk wat wijntjes - ga erg veel op vakantie - heb een leuke baan die ik niet wil opgeven en zo kan ik nog wel even doorgaan. Mocht het ooit zover zijn dan zou ik me geen zorgen maken wanneer ik uitgeteld ben. Mara ik redeneer nu (en ja heel erg) in mei nog een weekje naar de zon - en een sport beoefenen die echt niet kan zodra je zwanger bent -, ook nog dit en misschien dan wel? Tja, en zo is er altijd wel wat. Maar ik VOEL aan mezelf dat het niet lang meer gaat duren... Vandaar spiraaltje dus laten verwijderen en op advies vd huisarts ff twee cyclussen afwachten. En wat dacht je dat ik daarvan vond......? Zo groei ik er vanzelf wel naartoe maar het gaat dus ook op een iets andere manier als bij velen hier.
MissJopie, er is ook een leven na de zwangerschap! Daarna kun je vast wel weer die sport uitoefenen die je niet kan uitoefenen als je zwanger bent. En die andere dingen die je noemde, hoeven natuurlijk niet totaal over te zijn: stappen kun je best doen, maar dan minder vaak, idem met drinken. Ik ga ook niet mijn baan opgeven voor een kindje. Goede afspraken maken met je partner, lijkt me. Veel over praten samen, over jouw en zijn verwachtingen. Ik ben van mezelf nu, nog zonder kinderen, een beetje een duffe doos, (zit liever met vrienden rond de eettafel dan in de disco), maar ken genoeg jonge ouders die een heel flitsend en ondernemend leven leiden. Zorg voor een goed netwerk en gaan met die banaan! Haha! O, en dat flitsende levenbvan die ondernemende ouders gaat vaak gecombineerd met maar 1 kind, da's misschien ook nog een goede tip. 1 kind kun je heel makkelijk overal mee naar toe nemen (zeker nu het overal rookvrij zou moeten zijn ) en kun je vrij makkelijk door anderen op laten vangen.
ik wou ook altijd van alles en nog wat. en ging ook nog wel eens op stap en veel werken etc.. maar ben veel rustiger geworden. een huismusje zeg maar.. hoef niet elke weekend lam te zijn. en minder werken vind ik heerlijk.. meer thuis zijn bij mijn zoon en vriend. Maar ben der ook door de jaren heen naar toegegroeid. Mijn kind verrijkt mijn leven.. het geeft me net dat fijne gevoel meer,,
Twijfels, die heb ik ook. Ik heb jaren getwijfeld en het laatste half jaar hebben mijn vriend en ik het steeds meer over kinderen. In januari ben ik gestopt met de pil, maar eigenlijk gaan we er sinds deze maand pas echt voor. Toch blijven met vlagen de twijfels komen. Eigenlijk net als de dames hierboven hebben beschreven. Werk? --> ik wil best minder werken, lijkt me heerlijk Vakantie? --> heb jaren kunnen reizen, als ik de komende jaren met de auto in Europa blijf vind ik dat prima Bij mij is het grote probleem: tijd voor mezelf. Die heb ik namelijk veel nodig. Toch ben ik er van overtuigd dat ik die ook nog kan krijgen mét een kind, omdat ik een vriend heb die zijn bijdrage levert. Maar wat jij schrijft: de ene keer tijdens het klussen denk ik: 'nu mag het meteen raak zijn!' en de andere keer dan loop ik daarna snel naar de badkamer om 'het' uit te spoelen... (alsof dat werkt, haha). Ach, als we alle moeders mogen geloven dan houden die twijfels op zodra we een eigen kindje in de armen kunnen sluiten!
Ik weet zeker dat als het eenmaal zover, bij ons twijfelaars, zou mogen zijn we allemaal er vol voor gaan en er van twijfels geen sprake meer zal zijn. En toch doet het me goed om hier te lezen dat niet iedereen 100% overtuigd is, meteen aan het testen slaat enzovoorts. Ik dacht ff dat ik de enige was. Ben wel benieuwd wanneer het gevoel komt, zou dat ineens zijn?
twijfels blijf je altijd houden. Als je 1 kind hebt en voor een tweede gaat weer net zo eigenlijk.. Ik twijfel ook wel hoor, heb er 1 van 6 rondlopen en denk.. wil ik het wel weer, gebroken nachten, lukt het allemaal, kan ik het combineren, zal mijn zoon het allemaal wel zo leuk vinden? Maar daarintegen straks mss met ons vieren, dat maakt het de moeite allemaal weer waard. een heerlijk rustig en stabiel gezinsleven creeeren..
Ik denk dat als je eenmaal zwanger bent, je pas écht aan het idee kunt gaan wennen, en 'gelukkig' heb je daar dan nog een maand of 8 voor. Je stelt je dan helemaal in op een leven met een kind.... je dagdroomt..... en ik denk dat het gevoel dan met de week sterker wordt. Tenminste, daar ga ik van uit!
Ik vind het helemaal niet gek om toch ongemerkt een soort planning in je hoofd te maken. We worden toch een beetje zo geprogrammeerd door werk en studie dat je vooruit denkt. En ja, ik heb ook eindeloos lopen wikken en wegen over of ik wel een kind wilde en wanneer ik dat dan zou willen. Nu voelt het goed, qua werk, vriend en meer ritme in mijn leven. Nu durf ik de uitdaging aan. En nu ik het wil, realiseer ik me ook pas hoe blij je mag zijn als het uberhaupt lukt. Maar dat besef is er eigenlijk pas sinds kort, en ondertussen is die planningsmodule in mijn hoofd nog actief, het lijkt wel een proces waar je doorheen moet. Eerlijk gezegd heb ik namelijk ook al nagedacht over de uitgerekende datum. Mocht het december worden dan zijn zowel mijn moeder, ikzelf als mijn kind in december jarig, verre van ideaal. En willen we niet allemaal het ideale plaatje? Het is gewoon net waar je staat hoever je gaat in dat ideale plaatje misschien, ach de tijd zal het leren. Jeetje, wat een verhandeling is dit geworden, sorry dames! Iedereen veel succes met (niet)plannen!
heb niet alle reacties gelezen, maar hier even de mijne; ik snap dat je wil plannen en ik heb die neiging ook wel eens. Zeker het punt van je gewicht begrijp ik goed. Is ook beter voor jou als je dan eenmaal zwanger wordt. Maar dat van dat seizoen...; ik snap je wel, maar dat is dus echt niet te plannen. Mijn zoon zou in februari geboren worden: ideale maand vonden wij. Wij zijn zelf in sept en okt jarig in december alle feestdagen, januari lekker rustig en dan in begin febr. heeft iedereen wel weer zin in een feestje! Maar ja, Thomas werd al op 10 dec (ruim 8 weken te vroeg) geboren.. midden tussen sint en kerst Dus bij een eventuele volgende zwangerschap (hoop er van de zomer weer voor te kunnen gaan) hou ik rekening met een bevalling ergens tussen de 30 en 42 weken... Wat bij ons weer een puntje is, is de financien. Wij hebben een bepaald beeld van wat we onze kinderen willen bieden en willen dus zeker zijn dat we dat kunnen bekostigen... en kinderopvang is ook gewoon erg duur... Dus als we financieel 'groen licht' hebben bereken, dan gaan we er voor! Hihi, zo heeft iedereen zijn controle-dingetjes!
wat een herkenbaar onderwerp. Nu we ronde 10 ingaan baal ik als een stekker dat het nog niet gelukt is en ben ik er echt best wel even verdrietig van. Maar ondanks dat twijfel ik ook nog wel eens, dat is toch normaal! En ook ik reken nog steeds wanneer het kindje dan ongeveer zou komen. Moet wel eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie ook liever niet een winterbaby wilde, maar ik ben nu wel op het punt dat het me niks uitmaakt hoor! Als het inderdaad maar een gezond en gelukkig kindje zal worden!
wat een herkenbaar onderwerp. Nu we ronde 10 ingaan baal ik als een stekker dat het nog niet gelukt is en ben ik er echt best wel even verdrietig van. Maar ondanks dat twijfel ik ook nog wel eens, dat is toch normaal! En ook ik reken nog steeds wanneer het kindje dan ongeveer zou komen. Moet wel eerlijk zeggen dat ik in eerste instantie ook liever niet een winterbaby wilde, maar ik ben nu wel op het punt dat het me niks uitmaakt hoor! Als het inderdaad maar een gezond en gelukkig kindje zal worden!
Ik denk ook dat er over het algemeen mensen zijn die meer, en mensen zijn die minder twijfelen. Nu denk ik soms 'ja, ik wil wel zwanger worden' en soms 'nee toch liever nog even wachten met zwanger worden'. Ik verwacht dat ik -mocht het ervan komen - straks ook de ene dag denk: 'joepie ik ben zwanger'. en de volgende dag: 'o jee, ik ben zwanger'. Zo zit ik gewoon in elkaar denk ik. Fijn dat ik niet de enige ben! Bedankt voor jullie gereageer!