Ben eens nieuwsgierig bij jonge moeders (die zeg maar pas mama zijn geworden bv. aprilmama's , mei mama's) hoe het bevalt eigenlijk in het werkelijkheid wat jullie ervaren en of er toch schiekem dingen tegen vallen omdat je toch ook tijdens je zwangerschap wat kan voorbeelden. wat tegen valt af en toe is dat een kind je dag indeeld, wanneer je ga schoonmaken,koken,eten,de was ga doen, wanneer je weg wil gaan dat zij eigenlijk de tijd bepaalt qua voeding enz. en ja niet te vergeten s'nacht als ze voor voeding opkomt ze slaapt nog niet door. bij mij zelf heb ik toch wel geluk als ik bij me vriendinnen kijk, dat de kleine na het eten gelijk slaapt af en toe laat ze d'r horen maar valt volgens mij echt wel mee. dat het iets van je eigen is, hoe ze met de dag groeit, glimlachjes enz. een ding wat zeker is dat ik er absoluut geen spijt van heb!!!!! Het is gewoon echt een WONDERTJE
Ik vind het echt GEWELDIG dat ik nu een kindje van mezelf heb! Ik kan me niet voorstellen dat iemand er spijt van heeft of zo. Het is zo'n lekker mannetje! Hij is zo lief en doet het geweldig! Hij huilt bijna niet, alleen bij krampjes. Maar als hij honger heeft gaat ie jengelen maar niet echt huilen. Hij is ook heel veel wakker en kijkt heel mooi in het rond. Hij kijkt je ook al echt aan en zo. Echt een heerlijk kind dus! Hij slaapt ook al door snachts. Ik geef hem tussen 11 en 12 de laatste voeding en dan komt hij pas weer tussen 6 en 7 uur smorgens Het huishouden doe ik tussen door als hij slaapt. Plannen is dat niet te doen, dus gewoon als het even kan. En bootschappen doe ik gewoon als het moet. Hij slaapt dan toch door alles heen. Alleen met de hond uitlaten is het even regelen. Ik neem hem het liefste mee, ik laat hem voor geen goud alleen thuis. Voor de rest gaat alles zijn gangetje. Ewout bepaalt een beetje het ritme eigenlijk en het loopt allemaal lekker
Ik vind het gewoon super om mama te zijn. Ik had me alles veel zwaarder ingebeeld. Ik had me voorbereid op een huilbaby ofzo, maar ik heb juist het tegenovergestelde gekregen. Een hele lieve schat, die enkel huilt als ze honger heeft of eens als ze last heeft van krampjes. Het enige wat mij een klein beetje tegenvalt, als je het zo al kunt noemen, is dat het wat zoeken is voor de juiste voeding voor m'n meisje. Maar ik denk wel dat dit nu ook stilletjes aan op z'n plooi aan het vallen is. Eerst wou ik me ook aan de aangegeven hoeveelheden houden die ze voorschrijven, maar onze meid heeft daar niet mee genoeg. Ik was bang om haar wat meer te geven, maar nu doe ik gewoon wat m'n gevoel zegt. Als ze een grote eetlust heeft, gewoon een beetje bijmaken.
Spijt heb ik niet, tuurlijk niet, ik ben helemaal gek op dat kleine frummeltje. Maar een roze wolk is t ook zeker niet. Ik ben zes weken te vroeg bevallen, ben heel ziek geweest, heb mijn beebje in t ziekenhuis moeten achterlaten. Daarna bleek ze een huilbaby te zijn, lukte de borstvoeding niet en is het een hoop gedoe geweest om goeie voeding voor haar te zoeken. Spijt heb ik niet, maar dit had ik ook in de verste verte niet verwacht. Natuurlijk hebben we ook heel veel leuke momenten hoor, vooral de laatste tijd, nu het huilen langzaamaan wat minder wordt
Ik ben n mei mama. Maar van vorig jaar. Wat mij is tegen gevallen, is dat verhoudingen scheef zijn komen te staan. Mijn hele positie in (mijn) wereld is zo veranderd, heb ik vreselijk aan moeten wennen. En in ons geval is mijn leven op zijn kop komen te staan, maar die van mijn man veel minder. Die heeft zijn hobby's nog en gaat elke dag gewoon naar zijn werk. Omdat hij werkt, ga ik er 's nachts uit als dat nodig is. Wat ik voorheen deed, heb ik de energie niet meer voor naast de verzorging van Giulian. En ff lekker wat rondshoppen is ook niet zo handig (meer), want Giulian gaat zich vervelen in de buggy. Maar mijn leven is toch 100% verbeterd. Ik ben helemaal happy met mijn jochie en dat ik nu thuis-mama ben ipv WAO-er is wat mij betreft ook veel fijner. Ik heb nu maatschappelijke waarde gekregen en een vaste dagindeling met mijn grootste droom. Geweldig hoor!
Ik vind het echt helemaal geweldig en geniet volop van ons mannetje. Het enige waar ik niet aan kan wennen is het vroege opstaan voor zijn fles. Ik ben absoluut geen ochtendmens. Normaal gesproken gaat het wel, maar als het eens een keer laat wordt.... Zo hadden wij afgelopen vrijdag een bruiloft en lagen we er om 02.30 in en dan is het wel even slikken om 7.00 Maar als je hem dan weer in z'n bedje ziet met een grijns van oor tot oor, dan maakt het ook helemaal niet meer uit.
Ik ben enorm geschrokken van de impact die een kindje op mijn leven heeft. Tot voor kort was ik alleen verantwoordelijk voor mezelf en kun je iedereen voor de gek houden als ze vragen hoe het gaat. Nu ben ik verantwoordelijk voor de mooiste man van de wereld en dat vind ik behoorlijk zwaar. In het begin huilde hij HHHHHHeeeeeeeeeeLLLLLLLLLL veel, echt heel veel. Gelukkig is dat door verschillende therapieen enbehandelingen 80% verbeterd, maar de schrik zit er behoorlijk in, het vertrouwen in jezelf en je eigen kunnen was bij mij helemaal weg. Ik begin nu weer een beetje te genieten en op orde te komen. Het is voor mij heel zwaar geweest en alles is me behoorlijk tegen gevallen de eerste weken. Ik was niet gelukkig. En dat gaf ik door aan mijn kindje. In alle eerlijkheid had ik het me heel anders voorgesteld en had ik niet verwacht dat ik zelf in zo'n diep gat zou vallen. Maar zoals ik al zei, we gaan vooruit en ik voel me steeds meer MAMA en minder wanhopig! Maar er zullen vast meer moeders en vaders zijn die af en toe behoorlijk wanhopig zijn.........je leven staat gewoon op zijn kop!
Ben ook al wat langer mama, maar wil wel ff reageren want ik kreeg er ineens 2! Ik had me voorbereid op 't ergste. Men had gezegd tegen ons: het 1ste jaar heb je amper tijd om adem te halen. Genieten is er amper bij. Het is meer overleven. .....Ik wist ook dat ik een kS zou krijgen en dat ik onze kleintjes pas min. 24 na geboorte zou kunnen zien! Door de echo's wist ik dat ze vrij klein waren en dat ze waarschijnlijk in couveuse moesten..... De bevalling was geweldig! Alles meegemaakt, geen pijntje ...niks! Kindjes wel klein maar gezond, hoefden niet de couveuse meer in maar wel een speciaal warm bedje. Ik heb de eerste 2 weken borst voeding gegeven daarna moest ik weer het ziekenhuis in, omdat er een gigantisch borstontsteking was ontstaan die alleen operatief verwijderd kom worden.....dat was wel ff een flinke tegenvaller....nu lag ik 1 wk in het ziekenhuis en manlief zat thuis met 2 hele kleine kindjes.... Daarna is alles super goed verlopen. Het viel ons voor 200% mee. Gelukkig hadden we geen huiobaby's. Ik had het zelf veel zwaarder verwacht. Had het idee dat ik minder zou kunnen genieten. Nou...ik geniet......elke dag weer! Het is ons zo goed bevallen dat we wellicht ooit gaan denken over wellicht nog 1 (of 2???) Groot verschil met vroeger is niet zozeer de indeling van mijn leven...maar meer het plannen! Zolang je goed op tijd de zaken organiseert, kun je eigenlijk alles regelen! Waar ik af en toe wel wat moe van wordt is dat gesjouw met spullen (campingbedjes, lakentjes, alle voedingen, speelgoed, kinderwagen en dan nog eens de dames zelf!!!)
Jij zit er misschien nog helemaal middenin. Die verwarring kan ik me nog (veels te) goeg herinneren. Ik heb toen het boek "in blijde verwarring" gekregen en dat hielp me. In die zin, dat ik erachter kwam dat het hele normale gevoelens zijn die je doormaakt. Ik voelde me ondankbaar en vreselijk eenzaam. Door dat boek, voelde ik me veel beter.