Ben ik helemaal met je eens. Mag ik vragen hoelang jullie op jullie kindjes hebben gewacht. Hoelang de procedure duurde?
Ik ben het gedeeltelijk met je eens. Ik begrijp enerzijds dat je een adoptieprocedure niet kan starten als je nog aan het behandelen bent, dan zijn het twee zaken die door elkaar heen lopen. Anderszijds maakt het systeem en daardoor de lengte van de procedure dat het soms onvermijdelijk is dat je je aanmeldt voor adoptie nog voordat je definitief klaar bent met behandelen. Bovendien vind ik het altijd lastig omdat je niet kan zeggen wanneer je klaar bent met je "biologische kinderwens". Ik heb ook wel langs zien komen dat er gezegd werd dat je je eigen kinderwens eerst hebt moeten afsluiten. Maar wanneer ben je zover???? Ik weet niet of ik het ooit af kan sluiten. Of ik het ooit echt kan accepteren dat het ons niet gegund is maar een ander wel. Ik vind het vergelijkbaar met een rouwproces. Even ter vergelijking; wanneer kan iemand die zijn/haar partner verloren heeft de draad weer oppakken en een relatie met iemand anders aan gaan? En als je dat doet dan betekent dit niet dat je je voormalige partner niet mist. Ik heb daar wel eens gesprekken over gehad met een vriend van ons die zijn vriendin is verloren. Er waren opvallend veel gelijkenissen tussen zijn proces van rouw en dat van ons. Want een onvervulde kinderwens is nou eenmaal iets wat vergelijkbaar is met een rouwproces. Wij vonden adoptie al bijzonder voordat we wisten dat we zelf geen kinderen kunnen krijgen. Dat maakt het ook dubbel. Nu voelt het alsof ik daar niet in verder mag omdat het nog pijn doet te beseffen dat het krijgen van biologische kinderen waarschijnlijk niet aan ons besteeds is. Ik vind het lastig te verwoorden, maar hopelijk snappen jullie mijn gedachtegang. Xxx Hypo
Na het lezen van Hypo haar reactie ben ik het eigenlijk meer met haar eens. Ik snap precies wat je bedoelt maar was eigenlijk te 'bang'om het uit te spreken klinkt dom. Maar was bang om hier op aan gekeken te worden omdat ik er dan niet 100% achter de adoptie sta. Ik denk ook dat ik er nooit 100% over mijn kinder wens heen kom. Dat de gedachte eigenlijk altijd wel achter in mijn hoofd blijft spelen. Dat neemt niet weg dat ik met hart en ziel aan adoptie begin en heel graag moeder word van een adoptiekind. Maar ik denk dat je je altijd af blijft vragen hoe je eigen kindje er uit had gezien. Of ben ik de enige met deze gevoelens?
@moederkoekje, draga, hypo Ik ben het helemaal met moederkoekje eens dat je echt 100% voor adoptie moet kiezen en dat je adoptiekinderen zeker niet mag zien als een soort surrogaat voor biologische kinderen. Het moet geen tweede keus zijn, juist een adoptiekindje heeft heel veel behoefte aan en recht op onvoorwaardelijke liefde van de ouders. Ook lijkt me dat het heel belangrijk is dat je zo goed mogelijk weet waar je aan begint als je gaat adopteren, het lijkt me namelijk toch een heel stuk gecompliceerder dan het opvoeden van biologische kinderen. Maar naar mijn mening betekent dat niet dat je pas mag aanmelden of starten met de adoptieprocedure als je de biologische kinderwens helemaal hebt afgesloten. Het feit dat je geen biologische kinderen hebt kunnen krijgen, zal voor velen altijd een tere plek blijven. Ook dat is een stukje van je leven, wat een plekje mag krijgen, waar je best nog eens verdriet om mag hebben. Zoals een adoptiekindje zijn/haar verleden in een ander land niet hoeft te vergeten en zoals dat kindje verdriet mag hebben om hetgeen het verloren heeft, zo hoeven adoptieouders ook hun verleden niet uit te wissen. Daarom ben ik ook van mening dat de stelling dat je eerst je eigen verdriet verwerkt moet hebben, voordat je aan adoptie begint, een beetje een onmogelijke stelling is. Want wanneer heb je dat verdriet verwerkt? Mij lijkt het eerder belangrijk dat aanstaande adoptieouders op een eerlijke en realistische manier naar zichzelf en hun adoptiewens kunnen kijken. Kiezen ze voor adoptie als troost, of kiezen ze ervoor uit overtuiging dat het bij hen past? Als dat laatste het geval is, kunnen beiden volgens mij best een tijdje naast elkaar bestaan. Voor ons geldt dat we ons zelfs al hadden aangemeld voor adoptie toen we nog aan het begin van de medische molen stonden, we hadden het hele IUI/IVF traject nog voor de boeg. De adoptiewens heeft ons enorm geholpen om de medische molen door te komen, omdat we ook erg uitkeken (en nog steeds kijken) naar een adoptiekindje. Biologisch of niet biologisch, elk kindje is net zo welkom! Ik geloof erin dat het leven loopt zoals het hoort te lopen, als het adoptie wordt voor ons, dan was dat vast en zeker ook zo bedoeld. Dan is er ergens anders op de wereld een kindje dat bij ons hoort, en dan hoort er gewoonweg geen kindje in mijn buik te groeien. Hoe jammer ook om die ervaring te moeten missen.
laat ik voorop stellen dat ik het niet als tweede keus zie. Niet dat ik me aangevallen voel of zo wij hebben samen goed na gedacht en ook zeker naar elkaar uit gesproken dat het geen tweede keus mag zijn en dat we er allebei achter moeten staan. Sinds we bericht hebben gehad van de cursus voelt het bijna als een zwangerschap( wel een lange) Maar de gedachte dat we een kindje mogen helpen en opvoeden en dat we ergens voor leven en zorgen heeft ons nieuw licht laten zien. We zaten in een donkere tunnel en nu is daar licht en hoop. Natuurlijk hopen we dat alles goed gaat en dat we goed gekeurd worden. Maar we weten dat we mama en papa gaan worden en dat voelt goed en geeft hoop. Want ik zou me geen betere vader voor kunnen stellen dan mijn man. Ik denk dat ik me ergens ook wel schuldig voelde dat ik hem dat niet kan geven. Maar dit kind word geboren in ons hart. En weten dat we het een goede, solide, liefdevolle en warm gezin kunnen bieden. Als ik dit zo tik krijg ik een brok in mijn keel. Ik heb me voor 90% neergelegd bij mijn onvruchtbaarheid ik kan niet beloven dat het ooit 100% word. Maar ik beloof aan ons toekomstige kind dat ik en wij er alles aan zullen doen om het een warm en gelukkig nest te geven.
Lieve mensen, Wij hebben zelf ook een onderzoek gehad en bij ons is de kans nihil dat wij ooit zelf kinderen krijgen. Al vóór het onderzoek hadden wij ons aangemeld voor adoptie. Puur omdat we dit ook iets prachtigs vinden. Wij wilden dus sowieso adopteren ookal kregen wij eigen kinderen. En zo staan wij hier eigenlijk nog in. Mocht er iets van onszelf komen: Prachtig! Maar in ieder geval zijn we de trotse ouders van twee prachtige parels! Overigens... Vanaf de eerste aanmelding voor adoptie zijn we twee jaar bezig geweest.. STERKER nog... BINNEN twee jaar hadden wij onze twee prachtige kinderen. Ik vind het ontroerend om te lezen welke weg iedereen moet gaan.... Wij hebben bewust ervoor gekozen niet het medische circuit in te gaan... Ik begrijp jullie echter volkomen. Ook wat betreft hoe jullie tegenover het adopteren staan. Ik wou alleen met mijn reactie aangeven dat ik het vreselijk vind als mensen er als volgt tegen aan kijken: 'ik wil hoe dan ook kinderen. Als het niet van onszelf lukt dan desnoods maar via adoptie... ' Maar gelukkig... Zo bedoelen jullie het niet... Ik wens jullie superveel succes bij of de medische weg, of het afwachten of adoptie. groetjes
@Moederkoekje, zo dat is snel gegaan dan bij jullie! Mag ik vragen waar jullie kindjes vandaan komen? Sinds wanneer zijn ze bij jullie? Zijn het biologische brusjes? En hoe oud waren ze toen ze bij jullie kwamen? Hebben jullie gekozen voor SN? Sorry dat ik zoveel vragen stel, ik ben gewoon erg geinteresseerd in alles wat met adoptie te maken heeft. Maar ik begrijp het ook als je er niet al te veel over los wilt laten hoor! Als je nog tips voor ons hebt als ervaringsdeskundige, dan zijn die natuurlijk van harte welkom. @Draga en ook aan de rest: volgens mij hoeft niemand zich hier aangevallen te voelen, hoor! Sorry als het zo overkwam, want dat was zeker niet mijn bedoeling! Volgens mij hebben de meesten er hier echt wel goed over nagedacht. Gelukkig maar
Zo kwam het ook niet over. Ik wou gewoon even duidelijk verschaffen over mijn eigen situatie en mijn kinderwens. Wij hadden nooit over adoptie nagedacht. Misschien naief maar toen kwamen we er voor te staan. En zien dit als een kans op een gezinnetje. Het is soms lastig om je verhaal in geschreven woorden om te zetten want je ziet er geen gezicht en emotie bij.
Ik ben het ermee eens dat een adoptiekindje geen surrogaat kan zijn van een biologisch kindje. En dat het tweede keus zou zijn klinkt ook erg negatief. Het stoot mij ook tegen de borst als mensen reageren met "dan is adoptie een goede oplossing" alsof dat een pleister op de wonden is ofzo. Bah! Het is gewoon iets heel anders, niet vergelijkbaar. Maar toch is er een grote vergelijking te maken. We willen een gezin. Een kindje om voor te zorgen. Een kindje onze liefde geven. Een kindje onze normen en waarden meegeven. Een kindje een fijn thuis geven. Een kindje kansen geven om een mooi mens te worden. Samen het avontuur aangaan van niet alleen verantwoordelijk zijn voor onszelf maar ook voor een kindje. Dat is voor ons het verlangen. Xxx Hypo PS: Moederkoekje: ik zou het ook wel leuk vinden om iets meer over je te horen. Maar als je dat niet allemaal hier op het forum kwijt wil dan begrijp ik dat ook wel. Evt een PB zou ook leuk zijn!!!
Ha meiden, Zal best misschien moeilijk zijn om te horen voor sommigen van jullie maar wil het toch graag met jullie delen om te laten weten dat WONDEREN bestaan! Afgelopen wo zou ik op intake gaan om het Cambridge dieet te beginnen. Aangezien dit een nogal heftig dieet is met maar 500 calorieen op een dag en wetende dat dit absoluut bij zwangerschap niet goed zou zijn lag ik er bij het wakker worden wo over na te denken. werd eigenlijk een beetje nijdig, zo van maar kan toch niet zwanger worden(heb niet voor niets de behandeling in het zkh moeten stoppen) dus ga echt niet nog zo'n rottest doen..... Zal toch wel weer negatief zijn. Dacht aan de andere kant zo van als ik er nu een doe, want had ze nog in huis en ervan uitga dattie toch negatief is. Dan begin ik in iedergeval met een zeker-weten van niet zwanger aan het dieet. Hoopte een hoop af te vallen om me weer wat lekkerder te voelen en zodat ze rondom de adoptie niets te zeuren hebben over mijn gewicht bijv. Was afgelopen weekend best misselijk en gigantisch moe dus dan ga je twijfelen over zo'n test he. Maar tegen een negatieve kan ik dan ook eigenlijk weer niet. Toch de beslissing genomen een test te doen.... Heb ik dus een positieve........kon het niet geloven.....nog een test erachteraan......komen weer direct 2 streepjes op..... M'n mannetje gebeld om te zeggen dat er iets heel geks aan de hand is...........kan er gewoon niet bij. Toen het zkh maar gebeld en het uitgelegd. Mocht vrijdag komen voor een echo. Dat was vandaag! Door mijn wisselende cyclus dus niet echt duidelijk hoe ver ik zou zijn. Vandaag in grote spanning naar het zkh. Nog 20 minuten moeten wachten na onze afgesproken tijd....wat is dat vreselijk vervelend zeg.....zei op een gegeven moment.....denk dat ik maar ga, wil het helemaal niet weten eigenlijk......beetje misselijk en zo........als die spanning. Hebben de afgelopen maanden zo ons best gedaan om te verwerken dat wij geen biologische kindjes gaan krijgen en nu dit...... Gelukkig mochten we op een gegeven moment toch naar binnen, verhaal uitgelegd en daarna de echo....... Wat n spanning op zo'n moment zeg. We zagen al vrij snel een donkere vlek met embryo'tje en een KLOPPEND hartje. De fertiliteitsarts zei direct.......Je bent ECHT zwanger!Ze klonk zelf ook zeer verrast. Omdat het nog vrij pril is krijgen we over 3 weken opnieuw en echo en ze dacht dan beter te kunnen zeggen wanneer ik uitgerekend zou zijn. De computer gaf nu aan dat ik 7 weken en 2 dagen zou zijn. Begin nu een beetje blijer te worden maar ben nog zo bang dat er iets misgaat! Maar wat is dit een WONDER!! Hadden we nooit durven hopen. Aangezien ik een amh heb van onder de 0,1 en dus toch spontaan zwanger geworden ben. Nadat ze het in het ziekenhuis opgegeven hadden hoop ik dat het voor de mensen die hier ook mee kampen hebben HOOP mag geven!! We hopen en bidden dat alles verder goed mag gaan en wens jullie allemaal het allerbeste toe in adoptie en/ of behandeling Liefs
@WFY: Wat een wonder inderdaad!!! Dit zijn de verhalen waarover je meestal denkt dat t vooral bij een ander gebeurt....maar nu is het bij jou gebeurd!!!! Gefeliciteerd en heel veel succes deze spannende weken nog even! Xxx Hypo
Wfy geweldig nieuws voor jullie van harte gefeliciteerd. Ben blij dat wonderen bestaan en dat je een mooie zwangerschap mag hebben.
Jullie allemaal bedankt voor jullie lieve reactie's!! Vind het jammer dat ik nog zo onzeker ben of het allemaal wel goed gaat, maar is denk ik ook niet gek tís nog maar 7 weken dus ja...... Had vandaag niet echt gevoelige borsten en vraag me dan gelijk af of dat wel goed is terwijl ik misschien gewoon moet proberen te genieten.... Maarja ben nog nooit zwanger geweest dus weet niet wat normaal is. Begin nu n beetje aan het idee te wennen maar ben nog zo bang dat mis gaat.... zou het liefst elke dag een echo krijgen of zo'n echo-apparaat in huis hebben.... Heb de afgelopen tijd niet heel veel op de site gezeten, door alles wat we te verwerken hadden maar Hoe gaat het nu met jullie? Liefs
@WFY: die onzekerheid snap ik heel goed. Dat hoort er een beetje bij ben ik bang..... Heb je je al opgegeven voor MvM?? Met mij gaat t redelijk. ICSI 4 verloopt alles behalve vlekkeloos. (kijk evt op http://www.zwangerschapspagina.nl/vruchtbaarheidsbehandelingen/191778-hypos-2e-3e-4e-icsi-avontuur-98.html) Maar we zitten tegelijk eigenlijk ook in het stukje verwerken van alles. De conclusie is eigenlijk dat we voor deze ICSI nog willen gaan, maar dat t dan ook echt klaar is. Onze relatie en mijn lichaam zijn belangrijker.... Xxx Hypo
@ Hypo, balen dat het niet lekker gaat met de icsi. Maar zoals je zegt je lichaam en relatie gaat voor. Sterkte en succes. liefs herma
Vandaag een brief gekregen dat we eerder ingedeeld kunnen worden voor de VIA. Dat zou betekenen dat we in februari kunnen starten, maar miss wel langer moeten rijden. (tot 1,5 uur) We hebben besloten om dit niet te doen. We krijgen namelijk in maart de sleutel van ons nieuwe huis en zitten dan dus middenin die drukte. Bovendien zijn we door de lange uitstel van deze poging (begonnen met deca op 29 dec en nu nog niet aan het stimuleren) nog met ICSI bezig. We gaan dus gewoon voor de mei-juligroep. Waar ik nu over aan het nadenken ben; hebben jullie al nagedacht over hoe jullie het met je werk willen gaan regelen? Stel dat je een kindje adopteert, dan wil je toch een poosje thuis kunnen zijn, neem ik aan? Xxx Hypo
@ hypo: Ik hoop dat ik dan werk heb met minder uren en dan meer thuis ben. En anders stop ik en moeten we maar zuiniger aan doen. Ik wil nu juist een baan voor 38 uur zodat we nog meer kunnen sparen voor de adoptiekosten En hoe ga jij of wil jij het doen?
Geen idee nog; daar moeten we dus over na gaan denken! Ik denk dat we beiden ouderschapsverlof op gaan nemen ofzo......moet t er maar een keer over hebben met mijn werkgever. Ik werk in het onderwijs en die hebben wel een gunstige ouderschapsverlofregeling. Maar concreet moeten we t nog gaan uitzoeken. Xxx Hypo