Ik bedoel dit niet aanvallend maar kreeg zo"n naar gevoel van dit stukje. Zo zie ik het adoptieproces niet. Tuurlijk als ik zelf kinderen had gekregen had ik niet zo snel aan adoptie gedacht. Maar ik zie het niet als vervanging maar een manier om ons oh zogeliefde kindje te krijgen. Want Als ik het als vervanging zou zien ben ik vekeerd bezig. Ik sta 100% achter onze adoptie en heb onze kinderwens voor 99% afgesloten. Het zou niet eerlijk zijn tegen over ons kindje als we hem/haar als vervanging zouden zien en het kindje zou dat ook merken en voelen. Wij willen graag een gezin iemand om voor te zorgen en dingen bij te brengen. Een doel zeg maar dit is mijn persoonlijke gevoel over adoptie dus ik spreek niet voor de andere dames. Dit is vooor ons de meest logische stap op onze weg naar een kindje. We zijn er in gegroeid. Dit voelt gewoon goed en natuurlijk voor ons. Ik kan gewoon niet wachten en in mijn hart ben ik zwanger en dat voelt goed. En over dat emigreren. Wij hebben bewust gekozen voor een kindje uit Servie i.v.m de roots van mijn man. Dan kan het zijn taal en cultuur behouden en voelt zich dan misschien niet zo vreemd in ons gezin. Hij/zij zal natuurlijk bij het opgroeien hun bio ouders missen en vragen hebben. Maar dat weten we en proberen dat zoo goed mogelijk proberen te begeleiden. Maar als het dan terug naar Servie wil om zijn afkomst te onderzoeken zal het niet vervreemd zijn van hun land. Nogmaals dit is onze keuze iedereen hier heeft voorkeur voor een ander land en daar hun redenen voor. Daarom is die VIA ook zo belangrijk daar van heb ik zoveel geleerd en ben ik nog sterker in adoptie gaan geloven. Dit was niet aanvallend bedoeld. Ik wil gewoon mijn persoonlijke visie op adoptie belichten. Groetjes Draga
@Eleanora, ik krijg de indruk dat je je nog niet echt hebt verdiept in adoptie en alles wat daarbij komt kijken. Voor wij aan de VIA (voorlichting over adoptie) begonnen, twijfelde ik ook of we er wel goed aan zouden doen, of het kindje niet beter in eigen land zou kunnen blijven. Na de VIA was ik ervan overtuigd dat adoptie de beste oplossing is voor een aantal kinderen. De reden dat adoptie zo'n 'gedoe' is, zoals je zelf al schrijft, heeft er heel veel mee te maken dat de overheid heel zorgvuldig met adoptiekinderen wil omgaan en ouders heel goed wil voorbereiden. Zodat ze weten waar ze aan beginnen en welke 'problemen' adoptiekinderen tegen kunnen komen en hoe je ze daarbij kunt begeleiden. Het klopt wel dat adoptiekinderen vaak vragen hebben over hun roots, maar tegelijk is adoptie voor hen echt de beste oplossing. Er is als het goed is altijd eerst gekeken of een kindje in een gezin uit eigen land kan opgroeien. Pas als dat niet lukt, wordt buitenlandse adoptie een mogelijkheid. Het is dan nog de enige kans om in een gezin op te groeien. Anders blijven veel kinderen in een tehuis of erger (sommige kinderen overleven het letterlijk niet). Daarmee vind ik dus dat je het zeker niet moet zien als een kindje 'gebruiken' om je eigen problemen op te lossen. Ik zie het echt als een win-win situatie. Het lijkt me alleen maar gezond als er ook een zekere mate van eigenbelang van de adoptieouders bij komt kijken, want dat betekent dat een kindje echt gewenst is. Daarnaast is het natuurlijk wel belangrijk om ook altijd het belang van het kindje voor ogen te houden. Jouw suggestie om een adoptiekindje in eigen land op te voeden is voor de meeste mensen onrealistisch en niet haalbaar. De meeste landen zullen niet eens toestaan dat je permanent in hun land gaat wonen. Bovendien moet je je afvragen of dat werkelijk het beste is voor je kindje (denk bv. aan opleidingsmogelijkheden, hulpverlening, gezondheidszorg); en hoe ga je dan aan inkomsten komen? Je kunt een eventueel verlangen naar het land van herkomst wel enigszins ondervangen, door bijvoorbeeld een keer op reis te gaan naar dat land en door spullen, muziek etc. in huis te halen over het land. Zodat het kindje ook juist trots kan zijn op zijn/haar afkomst. Bovendien zullen de vragen sowieso toch wel komen, het kindje groeit immers sowieso niet op bij de eigen familie. Ook Nederlandse adoptiekinderen kunnen worstelen met vragen en gevoelens die met hun afkomst te maken hebben. Daarvoor maakt het dus niet eens zoveel uit waar je oorspronkelijk vandaan komt. Je schrijft dat adoptiekinderen altijd het gevoel zullen houden nergens bij te horen. Daar ben ik het niet mee eens. Voor een aantal van hen zal dat beslist wel gelden, maar ik ben ervan overtuigd dat veel adoptiekinderen zich toch echt wel thuisvoelen in hun familie. Zij horen er volledig, voor 100%, bij. Mocht je adoptie serieus overwegen, dan raad ik je aan je er wat verder in te verdiepen.
Lien: AMEN! Het kind is op de wereld gezet en het is in de steek gelaten (om welke treurige reden ook), wij willen met alle liefde een kind opvangen dat anders misschien geen thuis zal kennen. Het kind zal naar zijn roots op zoek willen gaan en sommige kinderen hadden liever niet geadopteerd willen worden, maar het gros is toch best tevreden in nederland en de nederlandse adoptie ouders. egoistisch... zucht je geeft ze ook een kasn, maar misschien heb je daar nog niet aan gedacht. ik geloof niet dat je door hebt, wat dit lost maakt bij stellen die een grote kinderwens hebben en daarom (los van een mmm-situatie) aan adoptie denken. Ik ga het hierbij laten, want ik ben bang dat dit een welles/nietes spel wordt en dat we elkaar proberen te overtuigen, goed proberen te praten of de boel te sussen.
he dames, alles goed? Veel liefs Draga. En bedankt voor de tip om naar de raad te bellen en niet naar ad.voorzieningen.
Ja, hoor! Ja de raad kan je veel beter antwoord geven op je vraag. Ik hoop ook dat je snel je gesprekken krijgt, want het duurt bij jullie al wel erg lang. Het is mooi dat jullie al precies weten welke kant jullie op gaan. Wij hebben ook tussen de gesprekken nog best veel moeten uitzoeken over o.a. SN. Gelukkig hadden wij een kinderarts die ons wilde helpen. De keuze voor het land is pas later gekomen, maar daar hebben we dan ook heel goed over nagedacht.
Hoi Draga, bij ons in de via groep was het ook erg verschillend wanneer we werden ingedeeld. maar gewoon bellen hoor. Verder hier ook geen nieuws. Wachten op de intake in jan/feb. Succes allemaal met wachten op de raadsgesprekken.
Sorry voor het nare gevoel Het waren mijn gedachtenkronkels waar ik zelf mee zat, en ben blij met de reacties..Ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik eraan zou beginnen..En nee ik voel me zeker niet aangevallen joh! Maar ben aan het afwegen of het wat voor mij is.. Maar ben wel nieuwsgierig geraakt na je reactie dat je zei dat het geen vervanging is en dat je het zwanger worden etc voor 99% hebt afgesloten..Zie je het adoptieproces niet als een verlengstuk van die hele weg naar een kindje toe? En stel dat je midden in het proces (wondertje) alsnog zwanger raakt, haakt men dan af of is dat niet mogelijk?
We hebben het er over gehad. Wat als we zwanger worden? En dan gaan we nog door met adoptie. Liever 2 dan 1 zeg maar we zitten nu zo in het proces dat we gewoon doorgaan omdat we er achter staan. Het is niet echt een verlengstuk alleen een andere afslag op weg naar ons kind . Het is gewoon moeilijk te verwoorden. We zien het meer als een omweg zeg maar. We dachten een rechte weg naar ons kind te krijgen toen ik stopte met de pil. Maar kwamen onderweg files en wegwerkzaamheden plaats Dus we doen er nu langere over om op de bestemming te komen. Tuurlijk waren we onderweg verdrietig en gestresst maar nu we een andere weg volgen hebben we weer zin in de bestemming. Het compleet maken van ons gezin is in zicht en dan vergeet je de lange weg een beetje dat geef je een plekje en je geniet weer van andere dingen en zo ontstaat er weer plek voor een nieuwe droom. Als je niet vol achter adoptie staat heb je in principe geen goede basis. En wij vinden die basis heel belangrijk en doen er dan ook alles aan om die te bouwen. Ik ben gestopt te kijken naar dingen die ik niet heb, en kijk nu naar dingen die ik kan krijgen. Dat heeft lang geduurd anders had ik niet zoveel behandelingen gehad. Maar merk aan mezelf dat ik me nu niet meer fixeer op kinderen en blij ben met de zwangerschap van een ander omdat ik weet dat onze tijd nog komt. Ergens wacht ons kindje en dat gevoel maakt me nu blij en doet me goed. Er is licht aan het eind van de tunnel en die schijnt in Servie. Groetjes draga
Officieel moet je minimaal een jaar een stabiele thuissituatie hebben, oftewel als je zwanger mag raken, dan wordt het traject tijdelijk gestopt. Na een jaar kun je weer de beslissing maken om door te gaan. Ook als je met behandelingen bezig bent, dan mag je het etste deel van het trject gewoon in. Als je nog bezig bent met de mmm dan moet je gestopt zijn voor de raadsgesprekken. Helaas duurt alles zo lang dat het heel vervelend is om niet verder te mogen gaan. Wij kregen te horen aan het begin van de mmm: de kans is zo klein, schrijf je maar in voor adoptie. Dat hebben we daarom bij voor Aart gedaan. Daar zijn we heel blij mee, want nu kunnen we ook vrede hebben als het allemaal niet mocht lukken. Door de via en de raadsgesprekken is het voor ons echt duidelijk geworden dat we van alle kinderen kunnen houden. Al moeten we met de keuze van land/ sn rekening houden met onze persoonlijke situatie. Zo denken wij beter een lichamelijke handicap aan te kunnen dan een geestelijke aandoening.
Lien & Draga: Amen!!! Draga: zoals jij het verwoordt voel ik het ook helemaal! Ik ben nu gewoon ook zo trots op onze adoptiewens (die na de VIA alleen maar sterker is geworden), maar ik denk dat t wel heel verschillend is per stel en dat er ook stellen zijn die het toch vooral als vervanging zien (helaas). Zo hoorde ik laatst van een collega dat iemand die met adoptie bezig was en nu toch zelf zwanger was geworden was gestopt met de procedure en had gezegd "Dat hoeft nu toch niet meer....". Daar krijg ik dan zo'n naar gevoel van! Mocht ik toch als vanuit een wonder zwanger worden dan moet de adoptie helaas even stoppen, maar dan zouden we er later wel mee verder gaan. Laatst was ik behoorlijk overtijd en ik toen dacht ik echt "stel dat ik nu zwanger ben....hoe moet dat dan met de adoptie?". De wens is enorm groot geworden. Wachten duurt lang.....
En wat ik er nog aan toe wil voegen...... ......ik merk ook dat het zoveel rust heeft gegeven dat we de MMM echt hebben afgesloten. Zo fijn om niet meer naar dat zh te hoeven, geen valse hoop meer te hebben e.d. Door de adoptiewens kunnen we weer vooruit kijken, durven we weer te denken aan een gezin. Durven we weer te hopen dat we mogen gaan opvoeden, liefde mogen doorgeven. En door de VIA ging het niet meer om onderzoeken, medische ingrepen, bloedwaardes enz. maar wel over kinderen, opvoeden, zorgen voor....dat was een verademing, dat is wat we willen. Een kinderwens was voor ons een zwangerschapswens geworden, we waren het uiteindelijke doel bijna uit het oog verloren. Nu is het weer een kinderwens. Ik merk dat ik minder moeite heb met baby's en zwangeren. Zwangerschap en babytijd wordt volgens mij sowieso zwaar geromantiseerd.....haha! (is ook zelfbescherming om dat te denken....) By the way.......we hebben nog 4 cryo's in de vriezer. Maar daar gaan we voorlopig niets mee doen. We willen eerst een kindje uit China!
mochten wij ooit zwanger raken, dan hebben we nu het gevoel dat we ook doorgaan met adoptie. We hebben teveel van de via etc geleerd, of iig bewust geworden, om adoptie vaarwel te zeggen. Bij ons is het wel een verlengstuk of nog eerder een d-tour en daar sta ik gewoon voor 100% achter. Maar vanaf het begin van de mmm heb ik gezegd; ooit krijgen wij een gezin, in welke maat, vorm of kleur dan ook. En ook daar sta ik nog steeds achter.
Net als tijdens de hele medische molen merk ik dat overtuigingen en grenzen kunnen vervagen. Je weet niet wat je doet als je via de natuurlijke weg zwanger mag raken en ik heb besloten tot die tijd er ook geen uitspraak over te doen: de wens voor een adoptiekindje is heel sterk, we kunnen het kindje liefde geven en en de tools voor een mooie toekomst; meer kan je niet doen en je mag ook zo min mogelijk verwachten, wij zullen alleen maar heel dankbaar zijn als het ons gegeven is voor een lieve kanjer te mogen zorgen waar ook ter wereld en dan is het delen van genen en dna mijns inziens niet belangrijk. Overigens Elenoara; je spreekt over het politieke klimaat in Nederland en hoe er gekeken wordt naar 'minderheden', laten wij hier nu de eerste zijn die onze medemens niet benaderen als minderheden, maar als gelijken, en alleen al dat komt over op je toekomstige adoptiekindje en dan weet ik zeker dat hij/ zij dat ook voelt. Ergens moet de start gemaakt worden meis Goed dat je je in ieder geval verdiept; het is niet iets wat je zomaar even doet!
He dames, Nou ik heb gebeld En de mappen zouden volgende week overgedragen worden aan degene die ze behandelt. Als ik over 2 weken nog niets heb gehoord mag ik bellen naar die mevrouw. ben blij dat ik gebeld heb want nu heb ik een beetje een idee hoever ze zijn. En wat ben ik blij dat ik zoveel herkenning vind over adoptie bij jullie, dames. Ik kan hier mijn gevoel kwijt en jullie snappen het dat is zo lekker. Om open en met gevoel over adoptie te praten. Kortom lekker zo'n site. Nou ik ga me lekker douchen en optutten nu want ik ga lekker met mijn mannetje uit eten vanavond. Ja ik ben heel wat van plan en heb zin om me lekker op te tutten voor mijn mannetje. Dat is wel een poosje minder geweest door de mmm. Dus Hypo ik snap je helemaal ben ook wel blij dat de stress van de mmm er niet meer is. En eist toch ook wel een beetje van je relatie vind ik. En het is misschien raar om te schrijven maar zelfs ons sexleven is verbeterd want we doen het nu voor de lol en niet meer om zwanger te raken Groetjes draga en maak er een mooi weekend van.
Draga geniet ervan lekker avondje uit met zn tweetjes. Hopelijk over niet al te veel jaartjes een oppas nodig haha.
Wat mooi verwoord Ik denk dat jullie de kinderen meer dan gemiddeld kunnen bieden, waren alle ouders maar zo. De kids die jullie gaan opvoeden mogen maar heel blij zijn, dat ze zo welkom en belangrijk gevonden worden door jullie! Een tip om alles in een boekje te bundelen, het hele traject in soort van plakboek en deze aan het kind te geven met 18e verjaardag ofzo. Misschien is het een hart onder riem als ik zeg dat de verrijking van jullie leven niet door het kind komt, maar door de energie die jullie er in kunnen stoppen, dat moet je maar net hebben! En soms ben je zo"n uniek en warm stel, dat je gewoon niet te reproduceren valt (ik hoop dat je erom kunt lachen af en toe..) Succes met het lieve kind uit China!
Wat een verstandige goede moeders allemaal hier..Misschien slecht van me, maar als ik dan kijk in wat voor soort omstandigheden sommige kids geboren worden, is de wereld zo oneerlijk! Aan de andere kant, is het een wonder dat jullie mogen bestaan om in ieder geval een deel van ongelukkige kinderen op te vangen en een leven te schenken. Daar hoeft geen bevalling aan vooraf te gaan, om iemand een nieuw leven te schenken
Nou Eleonora, je reageert wel heel positief op alle reacties van alle meiden hier Je moet bedenken dat de meeste van ons een lange weg van teleurstellingen en verdriet achter de rug hebben en adoptie heus waar een weloverwogen keuze is die ieder van ons met persoonlijke argumenten kan onderbouwen. In mijn omgeving krijg ik zo vaak te maken met vooroordelen en loze opmerkingen 'het zijn allemaal kindjes die later problemen krijgen': niet waar, het is wat jij zelf meegeeft aan je kindje! 'knap van jullie hoor, ik zou het niet kunnen' dat weet je niet tot je op dit punt bent aangekomen! En er zijn zo nog veeeeel mee van dit soort opmerkingen die sommige ongetwijfeld hier ook wel weten op te noemen. Wij hebben allemaal al het 1 en ander meegemaakt en ik denk dat we allemaal hebben ervaren wat een prachtig wonder het is om een kindje te mogen krijgen en een adoptiekindje doet daar niet voor onder. Wij zijn ons aan het orienteren op landen, ik vind dat wel heel moeilijk hoor. Ik kan er wel een beetje moedeloos van worden dat alle wachtlijsten gesloten zijn, zucht...wat is jullie ervaring met gesloten wachtlijsten? Mag je je er wel voor aanmelden en hoe lang zijn wachtlijsten ongeveer gesloten? Ik vind het sowieso vreselijk moeilijk om echt een land te kiezen. Het voelt echt zo van 'jij wel en jij niet' al snap ik ook dat je op een gegeven moment keuzes moet maken. Wat zijn jullie beweegredenen om te kiezen voor een bepaald land?