Saskia, fijn dat je de eerste via les als positief hebt ervaren! Draga , o dat is wel lang ja en onzeker. Ik snap je onzekerheid wel. Hopleijk komen jullie er uit wat jullie nu gaan doen, toch doorgaan f voor een ander land keizen met bemiddeling. Kan K&T jullie hierin adviseren? Wij hebben inmiddels ene paar brieven en documenten teruggekreegn die niet helemaal goed waren en nog verbetert dienen te worden. Zoals erens n datum vergeten, engelse spelfouten en een vakje te veel of te weinig aangekruisd. MOet allemaal precies en perfect. En hebben het nog wel 10 x nagekeken. Nu is natuurlijk het geval dat iedereen op wintersport is of vakantie en onze huisarts ook die een streepje niet heeft doorgehaald. Pfff weer wachten dus.
He meiden, Na de tweede VIA zijn wij heel enthousiast door de landenlijsten aan het spitten. Mijn oog valt elke keer op: kinderen die HIV-positief geboren zijn, maar inmiddels HIV-negatief zijn. Kan iemand van jullie mij dit uitleggen? Want op mij komt het over alsof de kindjes de anti-stoffen van hun hiv-positieve moeder bij zich hadden na de geboorte maar uiteindelijk niet besmet zijn geraakt en dus gezond zijn (tenzij er andere special needs zijn natuurlijk). We willen hier graag duidelijkheid over, omdat wij absoluut geen hiv-positief kindje willen adopteren en dus willen weten of er nog meer landen af vallen. Ik moet zeggen dat we al veel gestreept hebben, er blijven weinig landen over Maar ach, we hebben er maar 1 nodig natuurlijk
Hoi Saskia, het is precies zoals jij zegt, het gaat om kinderen van wie de moeder HIV-positief was, en die daardoor na de geboorte antistoffen van moeder in hun lichaam hebben. Maar deze kinderen blijken na verloop van tijd dus inderdaad niet te zijn besmet en zijn dus niet HIV-positief. Ik ben benieuwd over welke landen jullie nadenken
Thanks Lien! Het klinkt zo hard wat ik zeg over dat we absoluut geen HIV-kindje willen adopteren. Het is niet dat we bang zijn voor besmetting, maar meer vrezen voor het sociale leven van ons kindje. Ik kan er niet mee leven als opa's en oma's ons kindje niet durven knuffelen omdat ze (onnodig) bang zijn, of als ons kind later wordt afgewezen door een partner omdat hij of zij HIV-besmet is. Daarom ben ik daar zo resoluut in. Onze voorkeur qua land gaat nog steeds uit naar Sri Lanka. Gevoelsmatig, maar ook qua eisen en wensen. Alleen die enorme wachtlijst Maarja, dat is bij heel veel landen natuurlijk het geval. Verder zijn er nog wel een paar landen wat in ieder geval kan qua eisen, en waar ook kindjes voorgesteld worden die bij onze wensen passen. Hoe staat het met jullie procedure Lien? Hoe ver zijn jullie nu?
Wij wachten op intake bij de vergunninghouder. Schatting is intake in mei of juni en ongeveer een half jaar daarna afreizen! Het is nu dus nog rustig, maar tegelijk beginnen we toch ook wel een beetje met aftellen. Wie weet hebben we over een jaartje ons kindje in de armen
Dat begint toch ook al steeds meer op te schieten Kenia vinden wij ook een prachtig land, alleen voor ons is het onmogelijk om 6 tot 9 maanden naar het buitenland te gaan. We hebben namelijk een eigen zaak en dat zou betekenen dat we geen stabiliteit meer hebben bij thuiskomst. Hoe regelen jullie dat op je werk? Neem je onbetaald verlof op en mag je daarna gewoon weer terugkomen?
Wij nemen gedeeltelijk onbetaald verlof, maar mijn man kan daar waarschijnlijk ook werken. In geval van een eigen zaak lijkt het me inderdaad een stuk lastiger!
Ja, dat is inderdaad lastig met een eigen zaak. Als we thuiskomen moeten we weer opnieuw opstarten en in deze tijd zijn we al heel blij dat we nog goed draaien. We zijn in 2006 in Kenia geweest, dus daarom heeft Kenia ook wel een speciaal plekje in mijn hart. Maar helaas valt het als adoptieland af voor ons. Eind dit jaar/begin volgend jaar gaan we naar Sri Lanka. Eens kijken of er ook een klik is met het land en de mensen daar Een vriend van ons is geadopteerd uit Sri Lanka, maar hij praat er niet echt over. Wij hoorden dan ook dat hij in Sri Lanka geboren is, nadat wij vertelden dat ons adoptiehart in Sri Lanka ligt. Erg toevallig
Ik kom even het topic in geslopen als jullie dat niet erg vinden Ik lees Sri Lanka en bleef meteen hangen. Ik kom daar ook vandaan, geadopteerd Als je vragen hebt mag je mij wel pben! Sluipt weer weg...
Haha je hoeft niet te sluipen, hoor. Ik persoonlijk vind het wel fijn om "ervaringen" van een adoptiekind te lezen.
hallo allemaal, ik heb hier eigenlijk niks te zoeken, maar wil even mn bewondering uitspreken voor jullie.. ik zelf wacht op groen licht van de internist..... maar respect voor jullie.... heel veel suc6 verder
BuffySummers, ons taartenmeisje op het taartentopic Wat bijzonder te lezen dat je geadopteerd bent uit Sri Lanka. Vertel eens... hoe oud was je? En hoe sta je tegenover je adoptie? Welke problemen ben je tegenaan gelopen en loop je misschien nog tegenaan? Als ik teveel vraag, gewoon zeggen! Maar aangezien je zelf zegt "vraag maar raak" doe ik dat ook haha!
Zit jij ook in het taartentopic? Ik moet beter op gaan letten hahaha. Ik was 6 weken oud, mijn moeder heeft mij zelf aan mijn ouders gegeven. Heel bijzonder, ik heb ook een foto van haar en daar ben ik heeeeel erg blij mee!!! Dus als je dat lukt probeer dan ook aan foto van de moeder (of beide ouders te komen). Opzich vind ik adoptie een positief iets! Als mijn ouders mij niet hierheen gehaalt hadden dan was ik nu dood, of ik lag in de goot of misschien wel een kindprostituee? Ik krijg hier kansen die ik daar niet gehad had. Vooral in de pubertijd liep ik tegen problemen aan, mijn identiteit was echt een probleem. Ik was erg aan het zoeken en in die tijd ook erg met mijn adoptie bezig. Ik heb mijn moeder nooit opgezocht en ben nooit terug geweest, hoewel ik dat wel graag wilde in die tijd. Maar de omstandigheden waren er niet naar. Waar ik nu nog moeite mee heb (maar dat komt ook omdat mijn 'familie' hier mij nooit geaccepteerd heeft) is familie. Ik heb niet het idee dat ik hier echt mijn familie heb en dat vind ik heel moeilijk. Maar goed, dat is écht heel persoonlijk, dat hoeft bij jullie helemaal niet zo te gaan!! Ik ben blij met mijn gezin, maar ik mis het gewoon soms om een échte bio zus, of liever broer, hihi te hebben. En waar ik soms moeite mee heb, is bijv toen ik zwanger was ik wist niks over erfelijkheid,ziektes enz. Ook wilde ik dolgraag weten of mijn moeder ook te vroeg bevallen was van mij en of ze ook zo snel bevallen was. Allemaal kleine dingen dus, maar goed ik dwaal af hahaha.
@Buffy, bedankt voor je openhartigheid! Ik vind helemaal niet dat je afdwaalt, volgens mij zijn het juiste hele ' normale' gedachten om je dat af te vragen. Wat ik me afvroeg toen ik je verhaal las, is wat je als adoptieouders zou kunnen doen om meer een familiegevoel te creëren? Wat hadden jouw ouders of familieleden anders kunnen doen, zodat jij meer het gevoel zou hebben er echt bij te horen? Zit het missen van dat familiegevoel vooral in het ontbreken van een genetische verwantschap, of heeft het ook te maken met de manier hoe je door je familie benaderd wordt? Wie weet kunnen wij, toekomstige adoptieouders, daar nog wel wat van leren!
Het zijn allemaal factoren die met elkaar te maken hebben. Als kind zijnde was er weinig aan de hand, maar toen ik in de puberteit kwam werd het contact met de familie moeilijker. Vooral aan mijn moeders kant (kleine fam, vaders kant grote fam dus sowieso al minder contact). Er gebeurden bij ons thuis wat heftige dingen en niemand van de familie nam bijv contact op met ons om te steunen. Dat werkt weer door enz. Tuurlijk zit het ook in genetische verwantschap, je mist toch iets wat van jezelf is! Bij mij ook omdat mijn zus niet mijn 'echte' zus is, je hebt niks waarmee je je kan vergelijken of identificeren en dat vond en vind ik jammer en moeilijk. Ik ben lang op zoek geweest naar mezelf, en misschien nog steeds wel... Het heeft ook alles te maken met benaderen, niet anders dan 'echte' familie, maar gewoon zorgen dat de kinderen erbij horen, net zoveel als de anderen! Bij mij heeft het ook niet geholpen dat mijn huidige schoonfamilie me ook niet gelijk accepteerde, dus je voelt je altijd al een buitenstaander, alsof je nergens bij hoort. Dat vond ik ook altijd moeilijk, acceptatie in de algemene zin maar ook acceptatie van mezelf. Maar goed dat heeft ook veel te maken met de basis! En dat is geliefd zijn en worden en een veilige thuis basis. Als je dat al kan creeeren voor je kinderen komt het echt goed. Je moet ze nooit anders behandelen of denken: "ooh omdat ze geadopteerd zijn moeten we dit of dat niet doen. Of moeten we dit of dat vermijden enz". Dat is écht niet nodig. Ik denk ook dat, hoeveel cursussen of ervaringen je leest/hoort/ziet, je het toch zelf moet doen. Elk adoptie kind is anders, elke opvoeding is anders en er zijn zoveel factoren die mee spelen! Als je in ieder geval bij de basis begint, en dat is liefde dan kom je écht al een heel eind. En dat zit bij jullie allemaal echt wel goed, anders wil je niet de grote stap zetten om een kindje te adopteren. Waarvoor ik overigens echt respect heb. Het is niet niks. Wat ik ook mee wil geven is, als je een kindje uit het buitenland adopteerd (weet niet of iedereen dat hier wil gaan doen?), verzamel veel dingen als je daar bent. Maak veel foto's, video opnames. Probeer als het kan zoveel mogelijk informatie te verzamelen van de bio-ouders. Daar kan je kindje (of kinderen) later echt veel aan hebben.
Bedankt Buffy! Veel foto's, video en info verzamelen waren wij sowieso al van plan. Wij moeten daar (Kenya) minimaal 6 maanden met ons kindje gaan wonen i.v.m. de adoptie, dus dat gaat vast een bulk aan informatie opleveren over land en cultuur. Hopelijk komen we ook wat over de biologische familie te weten, maar dat zal van de situatie afhangen. Dat is zo jammer van adoptie hè, dat het gewoonweg onmogelijk is om het gemis aan biologische verwantschap goed te maken, hoe graag je dat als adoptieouders ook zou willen.
Buffy, ontzettend bedankt voor je uitgebreide informatie en je openlijkheid! Ik heb er heel erg veel aan.
Lieve meiden, Wat veel gedachtes en verhalen gaan er rond over adoptie. Wat natuurlijk ook meer dan logisch is. Ik krijg altijd een heel speciaal gevoel bij adoptie. In positieve zin. Al eerder schreef ik eens ergens een stukje maar plaats nu ook even. Gewoon omdat ik iedereen een hart onder de riem wil steken met mijn verhaal. Ik ben zelf geadopteerd toen ik 9 weken oud was uit India. Ik had het niet beter kunnen treffen. Ik heb de liefste ouders en zus (biologisch niet eigen en 4 jaar ouder, maar voelt wel als eigen, we zijn enorm close) die ik me maar kan wensen. Mijn ouders hebben 4 jaar op mijn zus destijds moeten wachten en ruim 2,5 jaar op mij. Mijn moeder zegt altijd dat we niet uit haar buik zijn geboren, maar uit haar hart. Ze hebben heel wat jaartjes op ons moeten wachten. Mijn moeder had zelfs "nesteldrang" tegen de tijd dat we bijna kwamen. Je leest soms behoorlijk wat negatieve verhalen, ik ken ze persoonlijk ook, maar gelukkig ken ik ook heel veel positieve verhalen. Vaak zijn er daardoor ook twijfels over adoptie. Hoe ouder een kindje, hoe meer rugzak dat kindje heeft, dat geloof ik ook, maar wie geeft garanties dat "biologisch eigen kinderen" geen problemen opleveren. Ieder huisje heeft immers zijn kruisje, toch? Mijn ouders zijn altijd heel eerlijk en open geweest over adoptie. Ik denk dat dit vooral heel erg belangrijk is. En het mooiste compliment wat mijn moeder hoorde, was dat iemand aan onze buurvrouw had gevraagd of mijn ouders adoptie kinderen hadden? Mijn buurvrouw moest daarover nadenken. Ze zei na lang nadenken dat dit klopte, maar dat ze dat niet eens meer zag. Wij horen gewoon bij elkaar. We hebben een super hechte band. Ik heb zelf geen mogelijkheden om te zoeken naar biologische ouders maar ik heb daar absoluut geen behoefte aan. Wellicht zou het anders zijn als ik de gegevens wel had. Mijn biologische moeder heeft mij op de wereld gezet, maar mijn ouders zijn degene die me liefdevol hebben opgevoed en geborgenheid hebben gegeven. Zij hebben mij mede gevormd tot de persoon die ik nu ben geworden. Ik zou niet weten wat ik zonder mijn ouders zou moeten. En ik heb totaal niet het gevoel dat ik "iets" mis. Maar dat zal voor ieder persoonlijk zijn. Als ik mijn biologische moeder zou ontmoeten zou dat bijzonder zijn, maar in mijn opinie meer voor haar dan voor mij. Zij heeft mij destijds afgestaan, dat lijkt me verdomd moeilijk. Ik weet niet beter. Misschien klinkt dit raar, n.a.v bovenstaand verhaal van degene die geadopteerd is, maar daarom zeg ik voor een ieder kan dat anders voelen. Ik wilde het gewoon even kwijt. Dikke knuf voor jullie allen en ik hoop dat jullie snel een prachtig kindje in je armen mogen houden. Liefs