Ik verwacht dat het voor ons ook Eindhoven zal worden dan Zo te lezen zijn de meesten van jullie al een heel eind verder in de MMM dan wij. Hoe ervaren jullie het IVF/ICSI traject? Is het lichamelijk en psychisch een beetje te doen? Ik merk dat ik het de laatste tijd best zwaar begin te vinden (psychisch dan), al dat dokteren. En iedereen om me heen wordt in no time zwanger, wat extra confronterend is. Ben benieuwd hoe jullie dit ervaren en hoe jullie ermee omgaan? Misschien hebben jullie nog wel goede tips voor me Hoe zeker is het voor jullie dat adopteren het gaat worden voor jullie?
Tja Lien, ik vind de IVF wel meevallen, maar ik vind het erom heen zo K**. Wat je zegt, iedereen om je heen wordt even zwanger en IK NIET!!!! Iedereen lijkt wel het idee te hebben dat ik in stort... ik praat erveel over, maar dat is mijn manier om dingen te ordenen in mjn hoofd. Maar dan denken mensen al gauw dat ik het niet helmaal mee aan kan. En dus krijg ik de opmerking dat ik "me eroverheen moet zetten", "vooral moet genieten van het leven", en vooral ook "leuke dingen gaan doen, want thuis zitten kniezen werkt niet" )(hoe zo???? ik sluit me op in mijn huis en kom er niet meer uit? Na een miskraam in feb, zwaar negatieve gesprekken in het zh, ben ik toch maar even getrouwd in mei (feest met alles erop en eraan), tja dat ik bekaf was voor mijn vrijgezellenfeest... (die was gewoon even te vroeg na de mk). Ik ben nog naar barcelona geweest, elk weekend wel op visite, lekker naar vriendinnen... wat nou zielig thuis zitten... (SORRY kleine frustratie!). Ik kan me trouwens niet herinneren dat ik minder gespannen was voor de IUI (die er uiteindelijk nooit gekomen is) dan voor de IVFs. Ik denk zelf dat je voor beide methode zo enorm veel hoop hebt... Ja de iVF is wat zwaarder omdat je er toch iets meer rekening met alles moet houden. Je stimuleert meer follikels (als het goed is), dus daar kun je meer last van hebben. Ook de puncte is niet lekker, maar iedereen ervaart dat anders en elke punctie is anders. Ik vind het persoonlijk pijnlijk, maar goed te doen. Ook omdat je weet dat het zo weer over is. De dagen erna heb je vaak een ongi gevoel (zwaar ongi gevoel met kramp en steken), maar ook daar is over heen te komen. En de terugplaatsing ken je van de IUI, alleen nu zie je je emmy's op een schermpje . Oh ja! Na de mk zei mijn vriend (nu man) dat we moesten praten over adoptie en ik dach: NEEEEEEEEEHHHH daar gaan we weer, weer van die ellendige discussie. Maar nee! Hij zij: nu ik dit heb mee gemaakt, weet ik het zeker! Die adoptie gaat door! Ik weet natuurlijk nog niet wat er allemaal op ons af gaat komen, maar voor zover gaan wij er helemaal voor.
Lien en Marjah, Ik vind de IUI's en IVF's op zich ook goed te doen, maar het psychische deel is het moeilijkst. De eerste IUI had ik heel veel hoop, de 1e IVF (of eigenlijk TP) ook. En de teleurstelling is dan groot! En inderdaad Marjah, ik ben ook iemand die er veel over praat omdat dat voor mij een manier is om mijn gedachten om een rij te krijgen. Maar bij mij denken ze juist, omdat ik er zo makkelijk over praat, dat ik het er allemaal even bij doe en het niet zo veel voorstelt. Ook weer heel frustrerend omdat dat natuurlijk niet zo is en ik best af en toe begrip en medeleven wil krijgen (geen medelijden, ik ben niet zielig), maar eens een kaartje of een lief berichtje zou wel leuk zijn soms. Mijn moeilijkste moment was tot nu toe het besef dat van de 10 bevruchte eitjes, waarvan 9 prima embryo's er toch niet één is blijven plakken en ze daar geen oorzaak voor kunnen vinden. Toen zag ik het (de kinderwens) toch echt even niet meer zitten. Toen wilde ik ook het liefst meteen beginnen met het adoptietraject, maar na een gesprek met Dr S ben ik weer wat positiever en heb ik weer nieuwe hoop voor deze 2e IVF-poging. Mijn ervaring is dat het hele MMM-traject gewoon heel veel ups en downs heeft en dan met name veel hoop en vertrouwen hebben en een dag later helemaal geen hoop en vertrouwen in een goeie afloop hebben. Dat maakt 't zwaar vind ik... Terug naar adoptie: Wij zullen denk ik ook in februari aan de beurt zijn, maar wonen in het noorden, wat is dan de dichtstbijzijnde locatie? Utrecht/Amsterdam of is er ook nog een cursus in Zwolle?
@Jo en Marja, er veel over praten doen wij ook. Voor mij helpt dat ook, het is een stukje verwerking denk ik. Veel mensen in onze omgeving weten dat we aan het dokteren zijn. In mijn omgeving merk ik dat veel mensen niet echt zeggen wat ze denken over de manier hoe wij ermee omgaan. Sommigen zeggen dat ze het zo knap vinden hoe we ermee omgaan, ik moet zeggen dat dat me vaak wel erg helpt ! De meesten lijken het echter heel lastig te vinden om een goede inschatting te maken. Daardoor herken ik jullie beider ervaringen wel. Van sommigen krijg je allerlei adviezen over hoe je er zo min mogelijk mee bezig moet zijn, anderen onderschatten het weer en denken dat je het er wel even bij doet. En stress, ja stress is vaak de grote boosdoener. Daar is volgens sommigen alles mee te verklaren. Maar ja, ook al zou die theorie kloppen, ik ken weinig mensen die zonder enige mate van stress de MMM doorlopen. Dus ook ons lukt dat niet. Mijn overtuiging is dat mensen die zelf geen vruchtbaarheidsproblemen hebben meegemaakt, over het algemeen ook geen idee hebben hoe dat voelt en wat het betekent. Daarom neem ik de opmerkingen van anderen meestal met een korreltje zout en denk er meteen achteraan: "ze bedoelen het goed, maar weten niet beter". Ik denk dat het voor buitenstaanders ook echt niet makkelijk is om het goed te doen. Ik moet zeggen dat ik in de IUI nooit echt veel vertrouwen heb gehad. Ik wist al meteen dat de slagingskansen laag waren. IVF daar heb ik wel wat meer hoop op. Ik zie wel erg op tegen de hoge dosis hormonen en de punctie. En natuurlijk tegen de onzekerheid en de kans dat ook dat mislukt. Adoptie lijkt me overigens een heel mooi alternatief. Als het allemaal niet zo lang zou duren en zo ingewikkeld en onzeker zou zijn, zouden we misschien de IVF wel helemaal achterwege laten en meteen kiezen voor adoptie. Maar aangezien het toch allemaal zo lang duurt, kunnen we die tijd net zo goed benutten om wat extra kansen te creeren.
Hoi Lien, Het ivf traject ervaar ik niet als lichamelijk zwaar. Geen enkele last van hormonen, pijnloze puncties en de zieknhuis bezoeken vallen ook wel mee. Wat ik wel zwaar vind is het wachten op de uitslag en dat het allemaal zo lang duurt en je niet weet of het ooit goed komt.Of je wens nog uitkomt. Bij mij komt de 4e zelfbetaalde poging er al aan en dan heb ik onderhand meer vetrouwen in adoptie dan in dat de ivf nog gaat lukken. Adoptie zou zo maar eens de enige kans op een kind zijn voor ons. Maar met ivf zijn we ook nog niet klaar hoor. Heb toch een beetje moed omdat het de 1e keer wel is gelukt. Groetjes Herma
Dat is al snel, Herma ! Ik kan me helemaal voorstellen dat je er super veel zin in hebt ! Waar ik nog wel benieuwd naar ben: in hoeverre hebben jullie je al verdiept in alles wat met adoptie te maken heeft? Stap je blanco in de VIA, of weet je al een heleboel voor je eraan begint. Zelf heb ik de indruk dat ik er al best veel van weet. Ik lees graag en heb ook al verschillende boeken over adoptie gelezen en ook al heel wat op internet opgezocht. Ik ben benieuwd hoe anderen dat doen. En ik ben ook benieuwd wat de VIA nog aan nieuwe info zal opleveren.
Ik heb er me er ook al wel in verdiept. Boekjes gelezen en natuurlijk via internet. Het adoptie prikbord forum is ook interessant. Daar worden vooral vragen gesteld door mensen die al verder in het traject zitten en beantwoord door adoptie ouders die al een kindje hebben.
Eindelijk begint er bij ons ook wat duidelijkheid te komen: Gisteren lag de rekening voor de VIA in de bus ! Zoals het er naar uit ziet, kunnen we in februari 2011 daarmee starten. Daar heb ik echt superveel zin in (en mijn man ook)! Eindelijk iets leuks om naar uit te kijken in het kinderwens-traject ! Maar eerst maar eens betalen. Meestal wacht ik daarmee tot de betalingstermijn bijna is verstreken, maar in dit geval overweeg ik toch maar eerder te betalen. Wie weet maakt dat nog wat uit bij het indelen ofzo. Weten jullie of dat wat uitmaakt? Ik wil liever het zekere voor het onzekere nemen, dat ze straks niet zeggen dat onze VIA wordt uitgesteld omdat we als een van de laatsten betaald hebben ofzo. @Herma: als ik me goed herinner begon de VIA voor jou vandaag, of niet? Ik ben heel benieuwd, hoop dat je hier verslag wilt komen doen
LIen, zie mijn eerdere reactie! Zorg ervoor dat het iig ruim voor de datum daar is, want anders krijg je een hele agressieve brief dat je niet betaald hebt en dat je dus doorgeschoven wordt naar de volgende ronde en als je je uit wilt schrijven bla bla bla. Hier dus een reactie van een ervaringsdeskundige Herma: en????
Hoi Dames! Nou gisteren dus de eerste via bijeenkomst gehad. We waren met 6 andere koppels en een alleenaavrager. Dus wel fijn dat ze met kleine groepjes werken. Er werd eerst voorgesteld, situatie van iedereen verteld, of je al zeker weet te willen adopteren of nog wilt orrienteren. De helft waaronder wij zelf zijn er ook nog niet zeker van. En is de cursus dus ook om te kijken of dit iets voor je is. Verder werd er vertelt dat er bijna alleen nog maar special need kinderen komen en oudere kinderen. Jonge gezonde kinderen is dus haast onmogelijk. Ze hebben tabellen en cijfers laten zien. Daar schrokken wij wel van eerlijk gezegd. Veel wachtlijsten zijn gesloten van vergunninghouders. Ze nemen je alleen aan als je open staat voor special need. DAt kun je ook zien op de websites van de 5 vergunninghouders. Toen hadden we pauze met wat te drinken in het grand gafe van het congres centrum. Het 2e deel ging het over de biologische moeder, wat is de reden van afstand. Dat ligt soms per land verschillend. In China is het bijv. de een kind politiek. In Afrika jonge meisjes die slachtoffer zijn van verkrachting of geen geld hebben. Ze lieten ook video beelden zien van afstands moeders. Heftige beelden hoor, phoe. Echt emotioneel. Daar werd over nagesproken. Hoe het is als je veel informatie hebt over de moeder of juist geen informatie. Ze lieten ook een video zien over een moeder die haar kindje aftsaat aan de nieuwe adoptie ouders. Ze mocht ze dus zelf ontmoeten in Zuid Afrika. Hoe blij de meoder was dat haar kindje goed terecht zou komen bij deze ouders. Het was echt interessant en er werd veel gepraat met elkaar. Het is geen opvoed cursus en ook geen ontmoedigings beleid. Ze vertellen gewon de feiten. Nu is dus de vraag ga je over je grenzen kijken en sta je open voor special need. Daar moeten we de komende weken over nadenken. Je kreeg ook een boekje over special need mee die we meoeten lezen. Ook voor welke aandoeningen je open staat. Veel stof dus tot nadenken en met een goed gevoel weer huiswaarts gegaan. Volgende week al de 2 e bijeenkomst gelukkig! Groetjes HErma
@Herma, klinkt interessant ! Je hoort het de laatste tijd wel heel veel he, dat bijna alleen nog maar kinderen met een special need worden geadopteerd. Toevallig kwam ik gisteren een artikeltje tegen op de website www.zelfdoenersinadoptie.nl over het adopteren van gezonde kinderen. Het staat onder het kopje 'nieuws', dat moet je maar eens lezen. Als je dat zo leest, zouden er toch wel meer mogelijkheden moeten zijn om een gezond kindje te adopteren. Volgens hen zijn er genoeg 'gezonde' kinderen die op ouders zitten te wachten, maar het probleem zou er vooral in zitten dat er te weinig nieuwe contacten in het buitenland worden aangegaan door de vergunninghouders. Dat schijnt veel tijd en geld te kosten, wat er gewoonweg niet is. Op andere sites kwam ik ook tegen dat regelgeving dit soms tegenhoudt, bijvoorbeeld in Zuid-Afrika zou het alleen maar toegestaan zijn om met één contact te werken. Daar zijn dus wel meer contacten, maar daar mogen de Nederlandse instanties niet mee werken, als ik het goed heb begrepen. Misschien dat we tzt nog wel eens wat verder gaan uitzoeken welke mogelijkheden er zijn als we het zelf regelen. Niet dat we niet openstaan voor een special need hoor, dat weten we nog helemaal niet. Maar wellicht biedt zelfdoen wel meer mogelijkheden.
Bedankt voor je verslag Herma! Zo weten we toch al weer wat beter wat ons precies te wachten staat. En dus echt alleen special need? Moeilijke keuze gaat dat worden! Lien: jouw stukjeis ook interessant. Dank je! Ga ik me ook eens in verdiepen als we zover zijn!
@ JO1978 meeste vergunninghouders schrijven je alleen in als je open staat voor special need. Er zullen nog wel landen zijn die 'gezonde' kinderen voorstellen maar dat is heel weinig. En oudere kinderen komen ook steeds meer. Er geven zich ook steeds minder mensen op voor de VIA cursus omdat er dus bijna alleen special needs of oudere kinderen komen. Dit jaar doen ze 18 cursusssen, 5 jaar geleden nog 48 cursussen per jaar. China was het grootste export land , die hebben vorig jaar het Haagse adoptie verdrag getekend. Wat betekend dat CHina eerst voor hun eigen kinderen moet zorgen. De gezonde kleine kinderen vinden dus bijna allemaal een thuis bij Chinese adoptie ouders. De oudere kinderen en de kinderen met een beperking blijven dus over voor adoptie. En zo tekenen steeds meer landen dit verdrag. Wat ook goed is natuurlijk.
Vandaag alweer de 2e cursus gehad.Het thema was de achtergrond van het kind. Even teruggeblikt op vorige week en 4 weeshuis films gezien die de cursusleidsters zelf gemaakt hadden daar. Een uit Boliva, Somalie, Polen en China. Wat opviel was dat de kinderen geen liefde en aandacht kregen, lagen alleen maar in bedje of matrasje, kregen de fles met een kussentje eronder en er was geen speelgoed. Pure verveling en apatisch gedrag. Alleen uit Polen kwam naar voren dat daar wel kinderen gestimuleerd werden en er was ook speelgoed, er werd samen gespeeld en de leisters namen de kinderen op schoot. Een heel verschil dus. Na de pauze was een adoptie moeder aan het woord die 2 kindjes specisl need uit China had geadopteerd. Heel interresant, ook hele mooie video beelden van gezien. Veel vragen beantwoord van iedereen. Het was vooral goed om het kind achter de handicap te zien. Nog even nagepraat. Nu over 2 weken pas de volgende cursus. Dan komt hechting aan de orde. Groetjes Herma
Hoe is je gevoel nu over 1) de bijeenkomsten en 2) adoptie? Ik kan me voorstellen dat je ideeen nu al aan het veranderen zijn.