vorig jaar maart 2010 kreeg mijn schoonmoeder de diagnose longkanker. verschikkelijk, onze wereld storte in! gelukkig bleef ze positief en ging met een goed gevoel in mei de chemokuren in. Helaas ging het hier gigantisch mis en kreeg zij een flinke hersenbloeding waarbij zij rechtszijdig verlamd raakte en haar spraakvermogen verloor ( wel had ze haar denkvermogen nog volledig ) Na een week in het ziekenhuis is zij opgenomen in een verzorgingshuis waarna 3 maanden op de revalidatie afdeling bleek dat zij nooit meer naar huis zou kunnen omdat zij 24 uur per dag verzorgd moest worden en zij dus naar permanent verblijf moest. Ongelovelijk hoe deze vrouw zich er door heen knokten en zelfs weer op haar manier gelukkig was, we konden soms weer uitstapjes met haar maken en ze had in middels tijdens therapieen geleerd zich zelf te verplaatsen in haar stoel! Ze had veel vrienden gemaakt die haar echt in het hart sloten ondanks dat ze alleen maar klanken sprak als hoediboe en da! In december was de longkanker gevaarlijk groot geworden en er moest iets gebeuren. Chemo was geen optie dus werdt het bestralen. En wederom na 13 bestraling bewees zij weer haar overlevings drang, haar oerkracht, haar wil om te blijven leven want in eind januarie bleek dat de kanker zo goed als verdwenen was. Helaas was ook dit geluk weer van korte duur want nog geen maand later kreeg zij een zwarte teen. ( mijn schoonmoeder had suikerziekte ). Door medische missers en fouten van de arts moest 2 weken later op amputatie van het been worden overgegaan. Na deze ingrijpende ingreep is ze eigelijk nooit meer de oude geworden. Wat volgde was een lange lijdens weg van vele longotstekingen, blaasontstekingen enz. De afgolpen 2 maanden kwam zij nog maar amper uit bed en lag echt alleen nog maar naar het plafon te staren. Het enige lichtpuntje voor haar waren de bezoekjes die mijn man dochter en ik aan haar brachten dan straalden ze weer dan was blij. Dit verdriet en vechten heeft ons dit afgelopen jaar verschikkelijk aangegrepen vooral haar hulpeloze gezicht pfff zwaar was dat. Afgelopeneind februarie hadden mijn man en ik besloten om voor een tweede wondertje te gaan. Ons geluk was heel groot toen wij op 2 juni een positieve test in handen hadden! jeetje dit kindje was zo gewenst een wondertje die de pijn en leed van een verschikkelijk jaar voor ons allemaal kon verzachten. Heb het ook direct aan mijn dochtertje verteld omdat die al maanden vraagt mama heb jij ook een baby in je buik? We zijn direct in de auto gestapt en naar mijn schoonmoeder gereden om haar het blijde nieuws te vertellen. en jeetje wat was ze blij maar teglijk ook heel verdrietig wetend dat zij dit waarschijnlijk nooit zal meemaken. Ondertussen was ik best wel blij met mn zwangerschap maar tegelijk ook heel ongerust. Zat het wel goed? ik voelde me namelijk echt niet zwanger, had werkelijk nergens last van en beangstigende gevoelens bleven me bekruipen. maar op deze momenten pakte ik mijn test er bij en dacht ik zie je wel, moet me niet zo druk maken. Bij zes en een halve week verloor ik was donker bruin bloed. In paniek belde ik de VK op en die stelde me gerust. Het zal nog wel van de innesteling zijn. maar gerust was ik er nog steeds niet op. Afgelopen donderdag 23 juni overleed mijn schoonmoeder. Kapot van verdriet kan ik wel zeggen. Jeetje wat was dit heftig. Op de dag van de crematieplechtigheid op woensdag 29 juni. Zeiden mijn man en ik tegen elkaar hoe dubbel is dit, we moeten mama laten gaan en er groeit een nieuw leventje in je buik! Na een hele emotionele dienst liep ik naar de condeleance kamer. tot mijn grote schik voelde ik wat mn onderbroek in lopen. Ik snelde me naar het toilet waar ik dus weer wat bruinige bloed verloor alleen nu iets meer. Stiekem had ik de hoop dat het kwam door dat ik zo verdrietig was en me zo druk had gemaakt de afgelopen dagen maar ergens zij er ook een stemmetje tegen mij, dit is niet goed! Weer de VK gebeld en kon de volgende dag terecht voor een echo. Mijn man zijn toen direct nee ik wacht niet tot morgen ik wil nu weten wat er is. Dus zijn we na de condoleren direct naar het ziekenhuis gegaan. Ik was op van de zenuwen. Toen we daar kwamen werdt ik direct geholpen en om 17.20 werdt het dan bevestigd, het hartje kopt niet meer. Toen storte mijn wereld weer! Het kindje was 0,5 cm en lag stil in een hoekje, het vruchtzakje lag er naast dus het was al aan het groeien geweest maar waarschijnlijk al tussen de 5 en 6 weken gestopt met groeien. Had die dag precies 8 weken zwanger moeten zijn. 29 juni was niet alleen de dag dat ik mijn schoonmama verloor maar ook mijn kleine ukkie waar ik nu al ziels veel van hield! geluukig is ukkie samen met oma mee naar boven. Totaal verdoofd zijn we naar huis gegaan met de mededeling dat ik de miskraam moest afwachten. Ik heb in die dagen veel nagedacht, veel gehuilt, had nooit verwachten dat dit ooit zou gebeuren maar dat deed het wel, het overkomt altijd een ander maar nooit jezelf. Ondertussen stond de telefoon rood gloeiend en bleven de smsjes binnen stromen met heel veel steunbetuigingen maar ik had helemaal geen zin om het er over te hebben, ik was echt helemaal kapot, en vooral leeg! Heb me nog nooit zo ellendig gevoeld. Dit een een emotinele achtbaan waar ik voor mijn gevoel niet meer kon komen, vresselijk. Wou alleen maar dat het voorbij was dat het kindje mijn lichaam verliet zodat ik het kon gaan proberen te verwerken allemaal al heb ik het gevoel dat dit nog wel een tijdje gaat duren, wat is dit een heftig proces Het idee dat je kindje nog in je buik zit maakt je nog verdrietiger. Legde vaak mn hand op mn buik en praaten dan tegen mijn ukkie die er niet meer was Straks is mn buik leeg en moet je verder met je leven. Dat leek me het meest moeilijke, verder gaan of er nooit iets is geweest. Maar dat was er wel het prille begin van een leventje het leventje van mijn kindje. Vrijdagmorgen is het bloedverlies opgang gekomen. Ook af en toe een krampje en wat last in de rug. Het leek een beetje op de eerste dag van je menstruatie. Het zette alleen niet echt door. Op zaterdagavond gebeurde het dan. Na 5 uur van heftige krampen en pijn verloor ik om 19.45u ons kindje. Daar lag het dan in de wc pfffff wat een ongelovelijk raar en verdrietig gevoel is dat! Ik heb het uit de wc gehaald en trillend afgespoeld onder de kraan. Daarna hebben we het begraven in de tuin. Ons meisje heeft ook geholpen met het graven van een gat. Ik vond het zo mooi dat ook zij als grote zus een deel in deze afsluiting kon bijdragen. Maandag moest ik naar de gynacoloog en helaas bleek dat er nog een restje achter was gebleven pffff ook dat nog. Ben toen die dinsdag gelijk onder plaatselijk verdoving geholpen. Kon wel onder narcose maar daar ging weer een aantal dagen overheen, maar ik trok het gewoon simpelweg niet meer waarop ik heb besloten het dan maar onder plaatselijke verdoving te laten doen. Overigens viel me dit 100 procent mee. Na de ingreep heb ik niet meer gebloed en heb verder nergens meer last van gehad. Dit alles is nu ruim een maand geleden. Nog iedere dag denk ik aan ons vlindertje en kijk ik nog regelmatig naar het echo'tje ons mooiste bewijs van ons kindje. Iedere morgen kijk ik uit het raam naar het plekje waar vlindertje ligt en kijk ik even naar de hemel en dan maakt mijn hart ook weer een sprongetje want dan weet ik dat vlindertje voor altijd bij ons zal zijn. Liefs Brigitte
Ik zit dit echt met tranen te lezen, wat verschrikkelijk allemaal zeg.. Hoeveel kan een mens hebben vraag je je wel eens af. Nogmaals heel veel sterkte vanuit hier.
Meid, ik wil je veel sterkte wensen in deze moeilijke periode, hopelijk kan je alles snel een plaatsje geven... Liefs xox
Wat een ellendige tijd hebben jullie achter de rug. Ik wens jullie heel veel sterkte en succes! Ik hoop dat voor jullie er vanaf nu alleen nog mooie tijden mogen komen!
Jee, wat een verhaal. Gecondoleerd met het verlies van je schoonmoeder en zwangerschap. Allebei heftig om mee te maken lijkt mij, maar dan tegelijkertijd maakt het nog zwaarder. Sterkte ermee.