Na de 3e mislukte icsi vorige week wil ik graag even mn verhaal vertellen/van me af schrijven... In april 2011 stopte ik vol goede moed met de pil. Mijn moeder was zowel van mij als mijn broertje meteen na het stoppen met de pil zwanger, en ik hoopte dat het zo bij mij ook zou gaan. Na een aantal maanden begon ik al te twijfelen of er niets aan de hand was met ons. Mijn cyclus was regelmatig, temp. kaartjes lieten een eisprong zien. En ik wist van mijn schoonvader en zijn vader (dus de opa van mijn man) dat ze allebei ernstig verminderd vruchtbaar waren. Mijn man vond dat ik meer geduld moest hebben - ik ben ook een bijzonder ongeduldig typje, als ik iets wil wil ik het ook direct. We bleven rustig aan proberen, maar in maart 2012 gingen we toch naar de huisarts. Al snel bleek dat mijn man ernstig verminderd vruchtbaar was. Hij kwam toen uit op een totaal van 1 miljoen goed bewegende zaadcellen. In het ziekenhuis werd ons verteld dat de zaadkwaliteit zo slecht was dat we niet voor IUI in aanmerking kwamen, maar dat we gelijk met icsi zouden beginnen. Ik was opgelucht, we wisten nu wat er aan de hand was, en ik geloofde heilig dat ik gelijk bij de 1e icsi zwanger zou worden. Er werd voor de zekerheid nog een 2e zaadtest gedaan, die kwam op 2 miljoen uit, en in augustus begon ik met spuiten voor icsi 1. We waren enorm verrast toen op de punctie dag bleek dat er ineens 14 miljoen zaadcellen waren! Groot was de teleurstelling toen ik negatief testte. Dit was niet wat ik had verwacht! Gelukkig hadden we nog 2 cryo's. Dus na een maand rust begon ik in oktober met progynova voor de eerste cryo tp. Direct bij de eerste BM slijmvlies meting werd gezegd dat alles in orde was, en dat de tp gepland kon worden. Helaas was er bij het UMCG de komende 2 en een halve week geen plaats, dus moest ik nog ruim 2 weken wachten. Op de dag van de terugplaatsing werd ik gebeld dat beide cryo's het ontdooien niet overleefd hadden. Icsi 1 was voorbij. Icsi 2 werd ingepland voor februari 2013. Een paar weken later kregen we te horen dat mijn schoonmoeder longkanker had. Ze had sinds een paar weken pijn in haar zij, en we hadden al meerdere onderzoeken achter de rug. De artsen konden niet vertellen hoe lang ze nog had, het kon een paar weken zijn, het kon ook nog een jaar zijn. Nu zette wij alle hoop op de 2e icsi, want dan kon ze in ieder geval nog horen dat ik zwanger was. Ze verheugde zich zo op haar kleinkind. Helaas werd icsi 2 een vmk, en er waren geen cryo's. Dit keer waren er 9 miljoen zaadcellen, wéér een stuk meer dan bij de oorpronkelijke 2 testen. Ik stelde voor om IUI te proberen, nu het zaad ineens veel beter bleek. Het zh wees dit af, met als reden "dat we eigenlijk nooit een stap terug gaan in het proces" Met mijn schoonmoeder ging het hard achteruit. Na de 2e icsi zijn we daar min of meer ingetrokken om voor haar te zorgen. Bij alles had ze hulp nodig. In het ziekenhuis waren ze alleen nog maar bezig met pijnbestrijding. Maar niets werkte zoals het zou moeten. Een operatie om een zenuw door te branden mislukte, medicijnen werkten niet of veroorzaakte zulke erge bijwerkingen dat het alleen maar slechter werd. De eerste week van april overleed ze. We regelden de begrafenis, en een andere plek voor mijn schoonvader (die alzheimer heeft en niet meer alleen kan wonen). Vanaf dat punt was ik compleet mijn vertrouwen kwijt in de medische wetenschap. En begon te twijfelen aan onze kinderwens. We waren door onze potentiele oma's heen (mijn eigen moeder overleed aan kanker toen ik 15 was) en ik zag het even helemaal niet meer zitten. We besloten een weekje op vakantie te gaan om op te laden. Toen we weer thuis kwamen begon ik te spuiten voor icsi 3. Zonder vertrouwen. Maar na de punctie, en na voor de 3e keer gehoord te hebben dat het een "perfecte stimulatie" was en dat alles er zo mooi uitzag, kregen we toch weer een beetje hoop. Er waren zelf 22 miljoen zaadcellen! Deze keer zouden er 2 embryo's teruggeplaatst worden. Weer waren er geen cryo's. Wat was de teleurstelling groot toen ik vorige week wéér negatief testte. We hadden van te voren al besloten dat we na deze behandeling niet verder zouden gaan. We hebben nog 0,0 vertrouwen over in de medische wetenschap. En we zijn uitgeput van het afgelopen jaar. Achteraf gezien, als we nu naar de huisarts gegaan waren, waren we niet eens voor icsi in aanmerking gekomen. In september 2011 is mijn man gestopt met roken, we vermoeden dat dat de reden is van de gestegen zaadkwaliteit. Ergens hoop ik dat ik ooit nog eens spontaan zwanger wordt. Anderzijds heb ik er een hard hoofd in Na 3 mislukte icsi's vraag ik af of bij mij écht wel alles goed zit. (zoals ze in het zh blijven volhouden) We hebben het fijn met zijn 2-en. We gaan met andere dingen bezig, sparen voor mooie reizen, en aan het idee proberen te wennen dat we waarschijnlijk met z'n tweetjes blijven.
Ik hoop het zo voor je, dat jullie nog een spontaan wonder krijgen.. Met 22 milj. zaadcellen is dit echt geen onmogelijke wens! Mijn duimen blijven voor je draaien.. net zo lang tot het ooit lukt. En wat ben je toch sterk dat je er nu al zo positief in kan staan!
Wat een heftig verhaal! brrr kippenvel op mijn armen en tranen in mijn ogen. Wat hebben jullie veel meegemaakt, en wat is het leven toch ontzettend oneerlijk! Ik wil jullie ontzettend veel sterkte wensen, en ik hoop dat jullie toch nog een spontaan wonder gegund gaat zijn! voor nu hopelijk wat meer rust na al deze ellende! sterkte knuffel.
Een heel herkenbaar verhaal (onderschrift).. Het is een keuze waar je samen helemaal achter moet staan, een proces waar je door heen gaat... ..wie weet wat het leven je nog brengen zal...sterkte met al jullie verdriet!
wat vreselijk! ik sta nu in het begin van dit alles. ik ben bezig met beseffen maar leef nog half in een waas. sterkte!!!
Marliesje, Ik wens jullie samen heel veel sterkte toe de komende tijd. Ik ben nog steeds blij dat we elkaar ontmoet hebben in het ziekenhuis. Het was fijn om een keer echt met iemand te kunnen praten die in hetzelfde schuitje zit. Ik vind het knap dat jullie er zo in staan. Maar kan me ook voorstellen dat het voor nu gewoon even helemaal genoeg is, want die MMM is inderdaad heel zwaar en dan hebben jullie het daarnaast ook nog eens super zwaar gehad... Ik gun jullie een hele mooie toekomst samen en hopelijk wordt jullie geluk nog een keer bekroond met een lief kindje .
Hoi Marliesje, Wat een heftige tijd hebben jullie gehad en een groot besluit genomen! Poeh zeg krijg er tranen in mn ogen van... sinds een maandje weet ik dat mijn vader ook ernstige longkanker heeft. Vind het zelf heel zwaar om met mn eigen dingen bezig te zijn terwijl ik tegelijk ook met hem bezig ben. Ook het gevoel van ik wil nog dat ze een kleinkind meemaken snap ik.. Ik vind het daarom erg knap dat jullie ondanks dat zijn doorgegaan. Heel dapper. Ik kan ook begrijpen dat je dan het vertrouwen kwijt bent. Ik heb mn kansen nog, maar toch... niks is vanzelfsprekend! Ik wil jullie veel sterkte wensen en in ieder geval vertrouwen in elkaar voor de toekomst. Liefs
Lieve Marliesje en man. Jeetje wat schrik ik van je verhaal bij de al geen mama meer Kan me heel goed voor stellen dat je er door heen zit samen . En jullie rust willen neem dat ook en ga hoe dan ook van elkaar en andere dingen genieten. En de keus te gaan reizen is ook een goed idee . Ik weet helaas dat het moeilijk is en mis word om deze keus te aanvaren. En weet ook dat het uit eindelijk goed komt met jouw en je man . Is hier ook zo gegaan , even zoeken na een mooie levens weg maar hij is hier gevonden. Zoals je weet vergaat ons het nog altijd goed. Wij kennen ook helaas de rot ziekte s moeder heeft het dat jaar was ook erg zwaar om toen door te komen. Schatten steun elkaar hier in dan kommen jullie er wel uit. Laat voor al elkaar huilen schelden als de geen er behoefte toe heeft . Ga samen koken wandelen fietsen weet ik wat allemaal. Als je wil praten of advies pb of vraag gerust in mijn topic. umcg hebben wij ook gelopen . Dikke knuf voor jullie
He Marliesje, wat goed opgeschreven. En wat sta je er sterk in. Zoals je weet ben ik er nog niet helemaal uit wat wij zullen doen (en ik heb ook al een dochter... dat maakt het anders...) maar ik begrijp je keuze helemaal! Geniet van het leven met zijn tweetjes, en wie weet... er kan een wonder gebeuren! X
Hey Marliesje, Wat een zware periode hebben jullie achter je liggen en heb je nog te goed. De mmm is een slopend iets. het kan je breken en kan ervoor zorgen dat je stil staat i.p.v. vooruit kijkt. Heel veel sterkte om er samen goed uit te komen en heel veel geluk in de toekomst. Met deze aantallen is een spontane zwangerschap inderdaad niet onmogelijk en ik hoop voor jullie op die mogelijkheid. Dat de icsi niet is geslaagd zegt niks over jou. Ga niet aan jezelf twijelen, maar ga vol goede moed de toekomst in. Hopelijk kunnen jullie genieten van de andere dingen die het leven te bieden heeft. Veel geluk!
Hallo marliesje wat hebben jullie een enorme rotperiode achter de rug zeg lijkt me echt een heftige achtbaan wat de andere zeggen 22miljoen is niet niets en ik vind het enorm moedig dat jullie er een stop bij durven te zetten.. ik wens jullie een mooie toekomst tegemoet met toch nog een spontaan wondertje!
pfffff zwaar hoor!!! Mochten jullie ooit van mening veranderen...misschien dat dit hoop biedt, als wij icsi hier in NL hadden ondergaan hadden we nooit zwanger geweest! Wij danken ons kindje echt aan een kliniek in Duitsland. En nog zonder icsi ook. In ieder geval heel veel sterkte!
Hoi Marlies77, Heeft het ziekenhuis een genetisch onderzoek gedaan bij je man? Het zou kunnen dat het probleem daar ligt. Een eiwitdeletie -of hoe heet het ding- op een gen. Kan zorgen voor ernstige mannelijke onvruchtbaarheid. Wat ook kan is dat er niets abnormaals gevonden wordt, noch bij hem, noch bij jou. In dat geval misschien nadenken om toch nog verder te icsi-en. Je bent misschien een trage starter en hebt misschien 6 icsi's nodig. Icsi na icsi kunnen ze de medicatie ook beter op jullie afstemmen wat telkens de kans kan vergroten. Na 6 icsi's is 90% van de dames zwanger, aldus me gyn! Er is ook nog donorzaad... Het is een heftige tijd voor jou, Marlies. Ik wens je veel succes toe!
Wat een hoop lieve reacties! Dank je wel allemaal @morgaine82 - wat erg van je vader - heel veel sterkte voor jullie. @marnat - bemoedigende woorden. Ik hoop dat we het op termijn echt een beetje los kunnen laten. Merk dat ik nu alweer zit te obsessen over wanneer mn eisprong is. Hoop echt dat dat wel minder gaat worden. Ik blijf gewoon op het forum, in ieder geval voorlopig, dus wip wel weer eens even langs in je topic. @Poema - dank je - en ben je niet vergeten hoor! @Nadina & Mies - We willen wel een beetje de ontwikkelingen in de gaten houden, mocht er ooit iets gevonden worden waardoor de kansen ineens drastisch stijgen dan wagen we misschien nog wel een keer een poging. Maar nog meer icsi's gaat toch om behoorlijke bedragen waarvoor we heel veel moeten laten als we dat gaan doen. In combinatie met ons gebrek aan vertrouwen zijn we daar gewoon allebei geen voorstander van. Er is trouwens helemaal aan het begin wel genetisch onderzoek gedaan bij mijn man, daar kwam verder niets uit. @poppetje - dank je schat
Na alle emotionele klappen die jullie hebben moeten verwerken kan ik mij heel goed voorstellen dat de koek nu even helemaal op is. Een moedige keuze. Ik kan alleen maar zeggen: respect.
Marliesje@ Graag gedaan dat je op je ei let hou je een poosje [ altans dat had ik wel ] Geef het de tijd meis om het te verwerken het is niet niks waar we het over hebben. Moeder gevoelens lopen niet zo maar weg , je lijf neemt wel een loopje met zo als je weet. Mijn lijf neemt nog wel eens een loopje met mij. Lief dat je mijn topic in de gaten houd, ik kijk hier ook af en toe . Probeer je te helpen waar kan , schroom niet vraag gerust ik luister . knuf.
Marliesje,ik kan alleen zeggen dat ik het een dapper besluit vind en ik hoop toch dat jullie misschien een wondertje krijgen,op wat voor manier dan ook. In wonderen bestaan,geloof ik zelf niet meer maar misschien dat het bij andere mensen wel zo is. Heel veel sterkte in ieder geval met jullie beslissing.
Herkenbaar verhaal! Wij zouden ook onmogelijk op de natuurlijke weg kinderen kunnen krijgen.. ICSI zou ook bij ons de enige optie zijn, maar omdat ik 2 kinderen heb gekregen uit een eerder huwelijk drong ik erop aan om met IUI te starten. iCSI is gelijk het eind station en wilde daar nog niet aan. Ook heb ik verwijzing voor mijn man gevraagd voor verder onderzoek. Uiteindelijk bleek er een spatader te zitten in zijn scrotum. Familiekwestie ook helaas. Gelukkig een Uroloog gevonden die vond dat een operatie wel voor verbetering kon zorgen, en zo gingen wij van 800.000 zaadcellen naar 110 milj! (Ook gestopt met roken) Ik begrijp dat je er helemaal klaar mee bent! Ik heb al heel wat meegemaakt in mijn leven maar vond de MMM heel zwaar. En dat terwijl wij alleen maar IUI hebben gehad. Maar die onzekerheid! Pfffff! Mijn eerste zwangerschap ( met deze man) ontstond spontaan met zo'n 20 miljoen zaadcellen (net daarvoor test gehad) helaas een miskraam. En nu zwanger van de 4de IUI. Ik hoop voor jullie dat er na een rust periode een wonder gebeurt! En wil je heel veel sterkte wensen. Maar veeg nog niet alle hoop van tafel... De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Sterkte meis Liefs EM