Onze dochter is in onze slaapkamer gegaan en wij zijn naar zolder verhuisd. De baby komt dus in de oude kamer van mijn dochter. We hadden nog een hele kleine kamer met allemaal troep erin. Daar hebben we de vloer vervangen en de muren opnieuw geverfd. Die troep hebben we overgeheveld naar de babykamer. Mijn man zei dat hij het voor eind van het weekend de kamer klaar zou hebben. Nu zegt ie dat ie die plannen waarschijnlijk moet wijzigen en dat ie het niet gaat redden, ik ben morgen 36 weken zwanger en loop al weken te vragen of ie het aub af wil maken omdat ik zo geen rust in mijn hoofd heb.... Hij: rustig, komt goed! En wat nou als de kamer niet opgeruimd is maar de baby er wel kan slapen en jij erbij kan? Dan zeg ik: nee, ik wil dat het helemaal klaar is want na de bevalling komt daar toch niks van! Ik loop me dus al weken op te vreten hierover en kan dus geen rust vinden voor het klaar is. Ben ik er nu teveel mee bezig en moeite er idd op vertrouwen dat het goed komt? Dat het dus niet uitmaakt als die kamer een rommeltje blijft? Of heb ik ergens wel een beetje gelijk? En zo ja, hoe maak ik hem dat duidelijk?
Ik herken je gevoel echt helemaal. Bij ons duurde het ook maar. Er moest ook veel gebeuren en mijn man maar zeggen dat het wel goed kwam. Maar ja, steeds kwam er wat tussen. En in het weekend dat hij het echt echt echt allemaal af zou maken, was hij ziek. Het zal vast onaardig zijn om boos te worden op iemand die ziek is... Maar AAARGGGHHH!! Daarom wil je dit soort dingen dus gewoon ruim op tijd af hebben. Het vervelende is dat tegen de tijd dat het op klusjes aankwam die ik normaal gesproken zelf zou kunnen doen (schilderen) ik zelf niet echt mobiel meer was. Zo frustrerend. Maar ik moet ook wel weer eerlijk zeggen: wat af moest zijn was wel op het nippertje af. En we hadden besloten dat wij in eerste instantie weer terug op onze oude kamer (babykamer) zouden slapen. Doordat ons bed er dus stond, konden we de babykamer niet helemaal inrichten. Het was dus niet zo "af" als je normaal gesproken zou willen. Dat zat me tijdens de zwangerschap wel dwars. Maar toen de baby eenmaal geboren was, maakte het allemaal niet uit. Dus hoewel ik je gevoel helemaal begrijp en ik je groot gelijk geef om je man een beetje onder druk te zetten, kan ik ook wel zeggen "adem in adem uit" Komt wel goed. Als de baby straks maar een veilige plek heeft om te slapen.
Argh nee, je bent helemaal niet onredelijk, ik zou me ook écht opvreten hoor Hup, schop die vent van je onder z'n kont en afmaken die kamer
Heel herkenbaar dit verhaal haha! Vind het wel knap dat het je niet meer uitmaakte toen de kleine er was.. Natuurlijk is in principe alleen een bedje voorlopig genoeg maar ik denk gewoon dat er na de bevalling niks meer van komt. Bedankt voor je begrip iig!
Haha dat probeer ik al vanaf week 20 want het liefst had ik dan alles al af gehad haha. Ik wacht het weekend nog ff af en dan kijk ik ff wat ik doe. Dank je!
Dit dus Ik ben nog niet eens zover en bij ons zijn de 2 kamers ook nog niet af...sterker..nog niet begonnen. (Nu moeten wij wel nog 5wk wachten op het dakkapel) maar dan nog.....ik sta te stuiteren en wil ZENNNNN
Mwah, ik ben ook na de bevalling gewoon doorgegaan met zeuren natuurlijk. Het is nu gewoon allemaal zoals het moet zijn. En voor een paar dingen geldt ook wel dat het goed is dat mijn man er meer werk van heeft gemaakt of er langer over heeft gedaan, omdat het er nu gewoon keurig uitziet weer. (bijv. op zolder ook een netjes washok gemaakt) Maar op dat moment had ik wel een beetje het gevoel 'donder op met je plankjes in het washok ik wil gewoon die babykamer af' Nu denk ik dat ik die extra plankjes best had kunnen hebben, als hij ze niet had gemaakt in een periode nadat hij eerst drie weken door 'druk op het werk enzo' helemaal niks had gedaan... En ik de bui al zag hangen dat hij na die plankjes weer twee weken niks zou doen. Maar goed, vergeven en al bijna vergeten, haha. En ik heb zelf ook een oaar decoratieve foto-plankjes in onze eigen nieuwe slaapkamer opgehangen terwijl de babykamer nog niet af was, dus ook ik ben schuldig. (en oh zo blij met m'n nieuwe slaapkamer met prachtige fotoplankjes, mooi behang en een zaaaalige airco die nu even vol aan staan voor ik ga slapen. )
Je bent echt niet onredelijk, ik herken het heel erg namelijk. Hier moeten nog wat dingetjes opgehangen worden en gekocht worden en manlief zou dit wel even regelen. Ik kan het helaas niet want heb enorm bekkenklachten. Komt wel goed schatje, nee ik regel het wel, maak je niet druk... Pffffff... En hij snapt niet dat ik hierdoor totaal geen rust heb.
Pfff, mannen! Hier nog zo eentje.. heb me er al bij neergelegd dat ik alles zelf moet doen en als het te zwaar voor me is helpt mijn broer me. Mijn man is 12 jaar ouder en heb hem een tijdje terug meegedeeld dat ik later net zo goed voor hem ga zorgen als hij nu voor mij zorgt. Dat heeft wel een beetje geholpen
Heel herkenbaar en geef je ook echt gelijk! Heb hier m'n vent dag in dag uit achter zn hol gehangen dat ik het echt af wou hebben. Dat zorgde inderdaad bij mij voor rust. Op deze manier kon ik weer fijn gaan piekeren over andere dingen Hij had vaak andere dingen te doen en/of had geen zin. Nou, op een gegeven moment heeft die het wel geweten hoor ha ha ha! En nu genieten we beiden van een mooie babykamer voor ons kleintje! Die schop onder zn kont heeft hier duidelijk zijn werk gedaan! Is misschien wel het proberen waard! Succes!!
Hahahahaha Hier nog zo'n exemplaar! Morgen 36 weken zwanger en ik heb gisteren zelf de babykamer nog bij staan tippen... het is nog 1 grote chaos! Ik heb me er inmiddels een beetje bij neergelegd dat sommige dingen gewoon nog niet af zijn als de baby arriveert.. maar het is wel irritant. Als oplossing heb ik nu bepaald dat hij gewoon bij ons komt liggen de eerste tijd
Nee je bent niet onredelijk. Ik herken het gelukkig niet, want ik ben de klusser in huis (ml heeft 2 linker handen) dus ik heb het allemaal zelf in de hand. Ik word alleen gek van mezelf omdat ik teveel in een keer wil maar ook mijn rust moet pakken.
Als het alleen om rommel gaat en geen dingen van 600 kilo dan kan je her toch ook zelf doen... Of heb je iets waardoor dat niet kan?
Wij hebben in november ons huis gekocht. En dat is af babykamer wit gelaten en al die tijd niks in gedaan meubels van tanten overgenomen heeft oom de timmerman meteen terug in elkaar gezet plank opgehangen. Als we weten wat het woord hoop zondag als het er goed voor licht kunnen we een kleur muur schilderen. Voor de rest ben ik handig en de klusser man lief ook wel die wil nu alles voor mijn doen maar dan ga ik staan comanderen.....
Ik vind je wel wat onredelijk, sorry. Je kan toch zelf ook wat? En een kind ziet een kamertje toch niet, bedje naast jouw bed en klaar. Bij mijn eerste was zelfs het kamertje na de geboorte nog niet klaar. Maar goed, ik sta daar geloof ik wel wat anders in dan de meesten.
Eh nee dat is dus het probleem. Ik kan niks behalve op de bed of bank liggen en rusten omdat ik hele veel bekkenklachten heb. En dat ledikantje past niet bij ons op de kamer en dat wil ik eigenlijk ook niet... Daarom maak ik me druk. Maar ik snap dat je denkt dat ik onredelijk ben want ik kan soms wel onredelijk uit de hoek komen ook..
Nee je bent niet onredelijk. Je wilt dat het kamertje af is, ook al zou het niet nodig zijn. Bij mij duurde en duurde het ook, mijn vriend heeft het uiteindelijk wel gedaan en was met 36 weken wel klaar.. Nu zijn we er heel blij mee. Trouwens inrichten is ook leuk om te doen.
Haha ik had me er gewoon bij neergelegd. Was toch zo ziek dar het niet meer uit maakte. Wij zijn na de bevalling begonnen, en 1 jaar later was het'af' hihi. Ach baby lag toch bij ons in de wieg.
Heb je anders niet een broer/vriend/buurman/vriendin o.i.d. die je kan inschakelen? Of er alleen mee dreigen? Het is slecht voor een man zijn ego als een andere man de babykamer af maakt. Misschien als je vraagt of iemand anders het wil doen, hij dan wel ineens in actie komt. En zo niet, dan doet diegene het echt, en is het toch af.