Keelpijn lijkt me geen zw.kwaal... maar wel een teken van wat vermindere weerstand (heb je ook als je zwanger bent) waardoor je bevattelijker bent voor een verkoudheid... Honger.. zou kunnen!! Spannend...!! Zolang die temp mooi hoog blijft zitten we nog 'in de race'..
Achja.. we gooien even een clifhanger in het hok hè Kel.. Hier ook pas dinsdag een test als oma weg blijft.. Hoe is het met je broer en schoonzus? Heb je al een blij telefoontje mogen ontvangen? Spannend..!! En hoe'st met N? Nog steeds elke dag een stukje beter?
OK, klinkt spannend! Hier wel bij iedere zwangerschap keelpijn gehad en ik hoor het vaker. Maar zeg al, het zegt helemaal niets... En natuurlijk ga je hopen!
Alex, Jee... dat is ook wat van je vriendin.. inderdaad hoe had ze dat verborgen willen houden? Nu had je naturlijk wel de gelegenheid om even je gedachten en emoties te ordenen voordat je op haat reageerde maar ik had het zelf toch wel heel gek gevonden om op een foto te stuiten zonder dat je wist van haar zw.schap.. Jemig.. is ze nu alleen met haar kinderen en een kersverse baby? Wat een zorgen zullen er op haar afgekomen zijn toen het al zo vroeg complictaies meebracht...
Klopt.. voor jou..!! en alle anderen...!! maar hopen voor mezelf vind ik nu ineens toch een beetje eng..
Natuurlijk is het eng! Voor jullie zal 17 weken altijd een mijlpaal blijven en voor ons zijn de eerste weken ontzettend spannend. Ik hoop dat we beide een hele leuke week hebben! En geen idee hoe dat zit met keelpijn en zwanger...
@Mykelti Met mijn kattengespuis gaat het erg goed. Zijn wel erg dure katten want ze knagen allerlei snoertjes door. Tot dusver hebben ze 4 headsets, 2 muizen, de Wii-ontvanger en 2 GSM-opladers gesloopt. (Plus nog gordijnen, beeldjes, vazen, glazen etc.) Maar het blijven ontzettende schatjes en zou ze voor geen goud willen missen. @Leo en Mykelti Ik heb geen verstand van FF maar ik begrijp dat de tekenen goed zijn. Ik ga heel hard voor jullie duimen. Ik hoop het zo!!! Zo onderhand hebben jullie wel eens goed nieuws verdiend. @jaloezie Gistermorgen ging ik met mijn lief mee om zijn nieuwe leaseauto op te halen. Zijn contactpersoon was er niet en werd vervangen door een andere verkoper. Toen die uitlegde dat zijn collega er niet was omdat hij op het punt stond om vader te worden dacht ik bij mezelf "I don't give a shit. Just hand over the god damn car." Ik wilde het gewoon niet horen. Ik vind het vreselijk dat het zo veel met me doet meteen en voel me echt zo'n jaloers kreng. Al weet ik dat het heel normaal is gezien mijn situatie en dat ik echt de enige niet ben met dergelijke gevoelens, zou ik willen dat het anders was. Alledaagse situaties worden dan opeens heel erg moeilijk en dan moet ik een innerlijke strijd met mezelf aan. Ik krijg het dan wel weer onder controle, maar ik zou zo graag willen dat het me niks deed. Is er hier iemand die dat ook herkent? En weet je, ik ben gewoon echt geen slecht mens. Ik ben altijd een heel empathisch mens geweest en eigenlijk zoals mijn moeder vroeger wel eens zei "te goed voor deze wereld" omdat ik vaak mijn eigen behoeften en gevoelens opzij heb gezet ten behoeve van anderen. Soms tot in het extreme. Alhoewel dat ook niet goed was, vind ik het ook maar niks hoe het hele gebeuren mij veranderd heeft. Aaaanyways, ik stop maar met spuien.
Ik denk dat het helaas altijd spannend zal blijven. Wie zelf of van dichtbij heeft meegemaakt hoe fout het kan gaan, zal denk ik nooit relaxed achterover kunnen leunen en denken van "Whatever will be, will be." Eergister belde mijn beste vriendin helemaal overstuur op. (Die met 36 weken zwangerschap haar zoontje verloor.) Haar jongere broer was net vader geworden en alhoewel ze zich de maanden ervoor erop had voorbereid, werd het haar toch teveel toen het eenmaal zo ver was. "Waarom het ene kind wel en het andere kind niet?" vroeg ze zich af. Ze was blij voor haar broer, maar zoooo verdrietig voor zichzelf.
Lieve Eternity, het spijt me zo verschrikkelijk voor je. en ik vind het zo erg. Zal ik je dan maar een hele dikke knuffel geven en een hele dikke zoen. Je hebt het zo verdiend.
Dank je lieverd... Ik voel me echt zo ellendig! Ik voel me zo in de steek gelaten door mijn lichaam. Je hoort vaak dat mensen "geholpen" worden door hun overleden dierbaren enzo. Vriendin van ons werd na een jaar proberen ineens zwanger net nadat haar vader stierf... Waarom helpt niemand mij dan? Waar zijn mijn zus en broer dan om mij te helpen? De gedachte dat ik al die ellende van de eerste ICSI nog een keer moet doen, en misschien ook wel voor niks, maakt me echt moedeloos.... Maar je pendel had toch wel gelijk wat betreft het zwanger in juli... Ik neem heel eventjes afstand van hier qua reageren. Ik duim voor iedereen, maar ik kan ff niet meer.... Het spijt me....
Alex, Hoewel ik het heel lang naast me nee rkon leggen begin ik er ook problemen mee te krijgen. Ik snap dan ook werkelijk niet waarom mensen die info over het vaderschap van hun collega dan juist aan jou gaan melden.. ik had het laatst in een schoenen winkel.. bedankt voor de informatie denk ik dan.. wat moet ik ermee... hou je bek stom wijf..! Daar kunnen die mensen niks aan doen, dat weet ik ook wel.. maar empathie heeft ook grenzen.. Juist omdat je altijd aardig en meelevend reageerd en dat ws ook uitstraalt denken mensen maar dat ze je ook alles kunnen zeggen.. Af en toe dan van je afbijten en een ander confronteren mag dan best vind ik.. Het lijkt vaak alleen net alsof je een bordje 'praat tegen mij maar over je baby' op je voorhoofd hebt want het lijkt wel een continue gevecht tegen je eigen kinderwens-strijd.. Als mensen die mijn situatie kennen zoiets doen dan hak ik er tegenworodig wel in! Ik ging afspraken met een vriendin -zwanger van nr3- en ik opperder dinsdag de 9e.. zegt ze ja.. dat is goed want maandag komt mijn nieuwe kinderwagen! Toen heb ik heel hard NOU EN!!?? WAT MOET IK MET DIE INFORMATIE?? in de telefoon gegild.. werd niet gewaardeerd overigens..
Eternity, meissie... ik huil met je mee.... vind het zo echt verschrikkelijk voor je.. ook omdat je je zo rot voelt mbt de hulp van je lieve broer en zus die je zo graag gehad had.. Ik hoop alleen maar dat ze iets nog mooiers voor je in petto hebben.. Logisch dat je even alle tijd en energie voor jezelf en je man nodig hebt.. neem zoveel tijd als je nodig hebt lieverd.. Je plekje hier blijft altijd vrij...!! x
Mykelti, Gek genoeg vind ik de eerste weken het spannendst.. En voelde ik me na mijn vmk met 6 weken -vooral lichamelijk- ellendiger dan met Pim* Als blijkt dat een nieuwe zwangerschap op de goed plek zit valt er pas wat van me af.. De kans dat het met 17 weken nog eens fout gaat is zoooooo klein... daar maak ik me niet veel zorgen over.. Wel is het vast heel raar om ooit weer 17 weken op mijn banner te zien staan..
ach ja, ze lijkt op haar moeder Ik hoop dat het zal lukken om minder te gaan werken; wie weet nadat je afgelopen week 2 nieuwlingen weggejaagd hebt... Innestelingsbloeding hoeft niet altijd he. Heb ik deze keer iig ook niet gehad. (Vlg mij bij de anderen ook niet, maar dat is te lang geleden.) Goofy: veel plezier en probeer ervan te genieten. Alex: wat een moeilijke situatie van je vriendin. Ik kan me heel goed voorstellen dat ze het moeilijk vond om te vertellen, maar op deze manier komt het natuurlijk wel erg rauw op je dak vallen. De ontzettend lieve manier waarop je ermee omgaat, laat zien dat je een enorme lieverd bent. Leo: blijf hoop houden hoor. Zolang oma er nog niet is, heb ik alle hoop voor je. eternity: wat een enorme, enorme tegenslag. Het zou zo ontzettend mooi zijn geweest. We gunden het je allemaal zo. Bah! Ik kan me voostellen dat het je allemaal even teveel wordt. Neem alle tijd die je nodig hebt.
Ik herken wel wat je zegt, maar het is jezelf pijnigen. Schat, het werkt gewoon niet zo dat overleden mensen je daarmee kunnen helpen. Dan had mijn moeder (die dolgraag oma wilde worden) mij ook wel kunnen helpen. Dus het antwoord op jouw vraag "Waarom?" is dat het bij niemand zo werkt. Daar kan je anders over denken, maar dat dat is in ieder geval mijn overtuiging. Je zult hier zelf doorheen moeten en dat gaat je ook lukken. Natuurlijk snap ik je moedeloosheid heel goed (heb me ook zooo vaak zooo moedeloos gevoeld) maar je zult weer nieuwe moed krijgen, echt! Neem voor nu de time-out die je nodig hebt. Daar hoef je je echt niet voor te verontschuldigen. Heel veel sterkte en tot gauw! *hugs*
Hahaha ik moet toch ook een beetje lachen om hoe je het verteld, maar ik snap het heel goed! Mensen denken vaak gewoon echt niet na voordat ze iets zeggen. Ik denk dat ik misschien iets gezegd zou hebben als: "Welja, wrijf het er nog even in dat jij wel een baby hebt en ik niet." Hoe dan ook zullen we zo goed en zo kwaad als het kan moeten proberen om ermee om te gaan. Bij de één gaat dat veel makkelijker dan bij de ander heb ik gemerkt. Zo heb ik een vriendin met een 5 mnd oude baby bij wie ik er helemáál geen problemen mee heb en het zelfs fijn vind om met haar baby te knuffelen. Ik denk dat dat is omdat zij 6 jaar heeft moeten wachten en altijd aan mijn gevoelens denkt. Heb je er nog wel met die vriendin over gepraat erna?
Dankjewel meid. Jij bent ook een enorme lieverd! Hoe gaat het nu met de laatste loodjes? Het gaat nu spannend worden he.