Meiden, ik schrijf dit eventjes omdat ik het 1. even kwijt moet, en 2. goed advies kan gebruiken. Onze zoon van 22 maanden is de laatste maand..? veranderd in een kleine draak..wat zeg ik, een grote draak. Het begint eigenlijk al direct als hij wakker wordt in de ochtend..hij wordt al chagrijnig wakker (huilend meestal, of luid roepend). Zodra ik dan zijn kamer in kom en bij zijn bedje ga zitten om hem even gerust te stellen en goedemorgen te zeggen begint hij meteen om papa te roepen. Hij duwt mij weg zodra ik hem uit bed wil halen. Uiteindelijk zal het wel moeten want mijn man is meestal gewoon op zijn werk. Dat gaat dan vervolgens gepaard met een overstrekkings-drama, protest en gehuil. Hetzelfde bij het aankleden en verschonen. Vervolgens weigert hij zijn ontbijt met een continue NEE! NEE! NEE! in welke vorm dan ook..pap, yoghurt, boterhammen..alles is al de revue gepasseerd. Soms probeer ik het met een filmpje van Bumba oid.. dan wil t nog wel eens gaan..maar als je die dan uitzet breekt WEER de hel los. En zo gaat het eigenlijk heel de dag..met zo'n beetje alles wat er moet gebeuren. Zodra mijn man 's- avonds thuis is gekomen barst het feest helemaal los, want dan laat hij papa niet meer los en mag mama niks meer. Zelfs zo sterk, dat hij mij wegduwt, NEE! PAPA!! roept, en me soms ook nog eens een klap in mijn gezicht geeft als ik te dichtbij kom:x ... douchen is nog zo'n drama..met papa is alles goed, maar als ie met mij moet douchen gaat hij gillen krijsen, schreeuwen en raakt helemaal over zijn toeren. Ik heb hier inmiddels al een paar keer flink om zitten huilen buiten het zicht van mijn zoontje om..vind het vreselijk dat hij mij zo 'afwijst'..ik heb alles voor hem over ondanks zijn (niet zo'n prettige) gedrag momenteel en hou zielsveel van hem. Nu de laatste tijd gaat hij 's-nachts ook nog los.. ik mag hem zijn fles niet geven, dat mag alleen papa.. Weigert te gaan slapen 's-avonds en wil continu naar beneden.. boven flipt hij door het lint. Uiteindelijk gaat ie vaak pas om half 10/10 uur slapen. Afgelopen nacht was hij weer 2 keer wakker en vanmorgen ook weer om half 7. Soms heeft hij nachten dat hij gewoon helemaal NIET slaapt 4/5 uur lang van 02u- 06u... wederom mag ik hem uberhaupt amper aankijken, laat staan troosten 's-nachts. Inmiddels zijn ik en mijn man zo gespannen als een snaar, beginnen we onze ergernissen op elkaar af te reageren en wordt de sfeer er niet beter op thuis. Buiten dat zijn we allebei ook vreselijk MOE.. we hebben het afgelopen jaar een hoop meegemaakt en zijn de afgelopen maanden druk bezig geweest met verhuizen. (overigens had zoonlief ook al dusdanige buien voor de verhuizing) Ik zit regelmatig een potje te janken, omdat ik het amper meer trek. Ok, kinderen zijn niet altijd rainbows & roses.., maar dit duurt nu al maanden en ik vind er echt even geen r*et meer aan zo. Is dit het nu? Ik begrijp amper dat er mensen zijn die 3/4 kinderen groot kunnen brengen, maar anderzijds kan ik me niet voorstellen dat iedere dreumes dusdanig de boel terroriseert. Heeft iemand tips voor ons? En voor de kleine man? Ik hoop het zo..regelmaat passen we toe, structuur...time outs, als ie iets doet wat echt niet mag in de hoek en uitleggen waarom hij daar staat..oneindig geduld.. ik weet het niet meer.. Ik ben bij de HA geweest, het CB, de KA.. om uit te sluiten dat er niets medisch aan de hand is. Dat was niet het geval. Ik durf mijzelf amper ergens te vertonen met hem omdat hij overal een scène schopt..en dan ook niet zo'n kleintje. De supermarkt is hij al een paar keer volledig over de rooie gegaan, dingen kapot gegooid op de grond en noem maar op.. pffff.. Wie helpt ons?
sorry voor t extreem lange verhaal.. hoop niet dat t jullie afschrikt...want kan goed een oppepper gebruiken!
Meid, wat een verhaal en wat miet het frustrerend voor jou zijn dat je eigen zoon je zo afwijst. Mijn zoontje is nu ook 22 mmand en ik herken delen van het gedrag: Slecht slapen (maar dit weet ik aan een verandering van kamer). Het continue NEE zeggen en niet luisteren. Dit weet ik deels aan de veranderende situatie hier, ik was hoogzwanger en kon dankzij bi niets. Daarbij is bij bijna 2 en dus bijna in de peuterpubertijd. Het slaan en afwijzen heb ik dan geen ervaring mee, dus hier kan ik je geen tips voor geven. Wat ik doe bij een driftbui: ik laat hem gaan. Alles wat ik doe (er tegenin gaan of juist meebuigen) is dan toch niet goed. Dus ik blijf in z'n buurt en laat hem weten dat ie naar me toe kan komen, maar negeer z'n gedrag. Zodra ik merk dat de bui aan het afzakken is, leid ik hem af met iets anders: 'Zullen we even gaan stempelen?' Grote mond en NEE roepen: meestal corrigeer ik hem hierin, maar besef me ook dat dit bij de fase in z'n leventje hoort. Dus ik negeer een NEE ook weleens en dan vind hij het ook wel prima. (Dus: Wil je brood? NEE! Dan zet ik toch brood voor z'n neus en hij eet het gewoon op.) Verder moet je proberen heel duidelijk te zijn. Ons zoontje is bezig met het overgaan naar een nieuw bed, maar het ledikant staat ook nog op de kamer. Eerder wilde hij nog weleens een uur lang om en om krijsen om z'n nieuwe bed/oude bed etc. Als we hem nu in bed leggen mag hij kiezen welk bed, maar we zeggen er duidelijk bij dat hij achteraf niet moet zeuren of uit bed moet komen want dan gaat ie alsnog in z'n oude bed en kan ie krijsen wat ie wil. Het had een weekje nodig, maar het heeft geholpen. Dus wees duidelijk in wat je wil/verwacht en wees vooral consequent. Dat hebben ze echt nodig. En ik weet dat het ons soms meer pijn doen om je kleintje te horen huilen...maar zet door.
Ik herken ook bepaalde dingen in het gedrag en dat begon hier ook ergens zo rond de 20/21 maanden. Inmiddels is hij 24 maanden en is het ergste chagrijn er weer af Het is dus een fase. Consequent blijven en duidelijk je grenzen aangeven. Verder is het gewoon je tijd (weer) uitzitten.
Je kunt een paar dingen doen: voorlopig papa er uit laten gaan 's nachts zodat jullie allemaal een leuke nacht hebben , of heel consequent niet toegeven. Maar dan ook niet 1x wel. Ons zoontje had dit ook, en ik heb ook echt veel tranen gelaten. Wat voelde ik me afgewezen. Maar jouw gevoel pikt jouw zoontje ook feilloos op, en dan gaat ie op je gevoel spelen. Dus probeer er nuchter in te staan. Aankleden, douchen etc moet. Klaar. Je kunt krijsen om papa, maar jam die is er niet. Ook al lees je veel slechte verhalen van het CB, ook zij kunnen je goed helpen met dit soort opvoedvragen. De wijkverpleegkundige kijkt graag met je mee, om tot een fijne oplossing te komen.
Ik herken het ook. Hier plakt hij alleen de hele dag aan mij. Hij wil continue op schoot en dat ik hem vasthou. Dat gaat natuurlijk niet dus dan weer n driftbui. Of als iets niet lukt en het frustreert hem, ook weer een driftbui. Soms ook om niets. Ik merk wel dat hij er veel moeite mee heeft dat hij het niet kan benoemen dus dat probeer ik dan meestal voor hem te doen. Het slapen gaat heel goed maar overdag is hij gewoon heel erg chagerijnig. Zo te lezen is het een fase en moeten we er allemaal doorheen. En dat consequent zijn. Het lukt me vaak heel goed maar vaak is het savonds wel klaar omdat ik dan al de hele dag zit te corrigeren, word er gek van. Vaak gaat m'n man dan savonds even een rondje met hem lopen en heb ik wat rust. Heerlijk. Zodra hij er maar uit is, is het prima.
Het klinkt misschien tegenstrijdig en lastig maar misschien moet juist jij de aankomende twee weken proberen om geen een keer boos op hem te worden en/of hem straf te geven. Juist als je kindje even zo'n pittige fase heeft en je zelf op je tandvlees loopt heb je kans dat je in een soort van vicieuze cirkel komt, waarbij jij gestresst raakt en misschien (begrijpelijk!) af en toe iets te snel boos en je kindje daar weer overtrokken op reageert. Als je een bepaalde periode het voor elkaar krijgt om geen of nauwelijks "conflicten"met hem te hebben doorbreekt het dit hopelijk. Natuurlijk zijn er dingen die écht niet kunnen en daar kun je gerust wat van zeggen, maar probeer hem dan niet te straffen of e.d., maar liever af te leiden. Alle andere (ongevaarlijke) dingen zou ik gedurden deze periode zoveel mogelijk negeren. Best veel gevraagd en lastig in de uitvoering- i know-, maar ik durf te wedden dat als je dit volhoudt je resultaten gaat zien .
O lastig! Ik zou zoveel mogelijk negeren. s Ochtends huilend in je bed roepen en als je dan komt alleen om pappa vragen? Nou, prima, blijf dan maar liggen. Die komt vanavond thuis... Ik zeg het misschien heel hard, maar misschien helpt het dan wel een keer. Wil je niet eten? Gewoon weghalen en klaar en dat allemaam doen zonder boos te worden. Of het werkt bij jou kindje weet ik niet, maar bij mijn dochter werkt het wel (is inmiddels wel wat ouder) Wil je niet aankleden? Prima, ik ga naar bendnde beneden, blijf jij maar boven om zelf aan te kleden. Succes, ik kan het makkelijk zeggen, maar weet ook dat het heel lastig is.
Een deel herkenbaar hier is het de laatste tijd ook alleen maar papa. En heeft meneer ook driftbuien als hij ze zin niet krijgt heel vermoeiend af en toe gelukkig niet zo extreem als bij jou lijkt me heel zwaar voor je!! ik probeer ook niet zo veel te corrigeren en consequent te blijven maar soms moet het gewoon wel ik ben ook pas sinds kort straf aan het geven (in zijn stoel op de gang voor 1 minuut) omdat hij me ook in mijn gezicht heeft geslagen en dat vind deze mama echt niet leuk dus ja soms moeten ze gewoon even op hun plek gezet worden!! ik heb weinig tips voor je wel een deel herkenbaar! sterkte hopen dat de fase gauw voorbij is