Hoi dames... ik post niet zoveel maar lees wel al een jaar of 3 mee en haal heel veel tips uit het forum.. daarom nu ik niet weet waar ik met mijn verhaal heen moet dacht ik aan jullie.... Ik ben op dit moment gewoon nog getrouwd dus misschien staat dot onderwerp wel helemaal op de verkeerde plaats maar ik doe mijn verhaal en verplaatsen kan altijd Ik heb een dochtertje van ruim 2 jaar en ben 20 weken zwanger van nummer 2. Geheel gepland en hartstikke welkom... We hebben een aantal jaar in de woonplaats gewoond waar mijn man graag wilde wonen ( waar ook de kinderen uit zijn vorige huwelijk wonen) alleen nu bij ons nummer 2 op komst is en mijn dochter eerdaags naar de peuterspeelzaal gaat wilde ik graag terug naar mijn eigen roots... het is een half uurtje rijden uit elkaar dus niet zo'n drama maar met het oppassen dat mijn ouders een paar keer in de week doen is daar in de buurt wonen wel veel makkelijker... zeker met schooltjes en dat soort dingen. Met mijn schoonfamilie hebben we geen contact en voor oppas ben ik dus altijd afhankelijk van mijn ouders. Na veel geharrewar en gedoe over en weer heeft manlief ermee ingestemd om te verhuizen wat 3 maanden geleden is gebeurd... een prachtig huis met een tuin en een zolder. Alles wat ons hartje begeert.. en zijn kinderen haalt ie nog steeds om het weekend op. Als ze zin hebben.. Ze zijn namelijk 13 en 20... Vanaf de verhuizing is de ellende begonnen tussen ons.. het huis is nog lang niet af maar hij geeft er geen zin meer in. De babykamer is nog een grote bende net als de zolder waar zijn Kids moeten slapen.. het enige wat hij doet is werken. Naar zijn vrienden en met zijn benen omhoog tv kijken... en ik werk 4 dagen en doe de rest. De dagen dat hij thuis is met onze dochter kom ik thuis in een explosie en is er niet eens eten gemaakt. Hij bekijkt me niet meer en er kan geen goed woord vanaf.. praten doet ie niet. Er komt letterlijk geen woord uit. En als ik zeg ik wil met je om de tafel zegt ie je kan praten wat je wilt maar je krijgt geen antwoord dus bespaar je de moeite.... afgelopen week heb ik met veel pijn en moeite los gekregen dat ie nog wel 100% voor ons wil gaan maar er is in zijn gedrag niets veranderd. En nu net kwam het hoge woord eruit. Hij gaat terug naar zijn oude woonplaats... met of zonder mij.... en nu mijn dilemma...ga ik mee en kies ik voor mijn huwelijk wat op dit moment niets voorstelt of ga ik terug naar mijn ouders aangezien ik ons huis niet alleen kan betalen en gaan we dus scheiden.... Hij praat niet en mijn ouders wil ik hier niet mee opzadelen dus ik hoop op jullie meningen... als er onduidelijkheden instaan dan spijt me dat en kan ik later altijd nog iets toelichten... Onwijs bedankt voor het lezen in ieder geval!
Lekker makkelijke weg kiest hij, niet willen praten, niks willen en jou zelfs voor de keuze zetten zonder het dus fatsoenlijk te bespreken. Heeft hij echt helemaal geen reden gegeven waarom hij zo doet? Of waarom hij niet wil praten? Komt het idee van de verhuizing puur van jou en hoe reageerde hij daarop?
Sorry, maar als hij zo doet en totaal niet wil praten ... dan kan het zo niet verder. Hij was er toch zelf bij toen je het nieuwe huis kocht? Hij heeft toch mee getekend? Ik zou hem dus voor de keuze stellen ... of echt serieus praten, of het is over en uit.
Beste Bibi1982, Ik ken jullie natuurlijk niet, maar ik heb het gevoel dat je man jullie nieuwe woonplaats totaal geen kans gegeven heeft. En scheiden (met twee kinderen) om twee woonplaatsen, die 30 minuten uit elkaar liggen, lijkt mij ook ietwat overdreven (zijn reactie hier voornamelijk dan he, "met of zonder jou") en nogal kinderachtig. Misschien dat je met hem kan afspreken dat hij het eerst een jaar ECHT probeert en als hij echt niet kan aarden daar, dat jullie dan samen naar een oplossing gaan kijken. Mss iets 15 minuten dichterbij de vorige locatie . Beetje in het midden. Maar daarbij vraag ik me ook af of er niet iets anders ook speelt. Vind het nogal een rare reactie van hem. In ieder geval heel veel sterkte!!!!!
Wat een apart verhaal zeg. Hij is toch zelf bij de keuze geweest om voor dit huis te gaan? 't Zou al schelen dat hij een beetje zou praten. Kan je niet een goed gesprek met 1 van zn kameraden aangaan? Dat die wellicht zou kunnen peilen wat er loos is? Het is bizar dat hij ineens zegt dat hij gaat verhuizen, zonder dat hij jou de redenen daarvoor geeft. Een half uur rijden valt ook nog enorm mee. De meeste mannen gaan praten als er genoeg alcohol inzit; voor als je het echt niet meer weet misschien een tip?
Beetje kort door de bocht door hem. Maar eerlijk? Denk je dat het beter word als je mee terug gaat, ik denk namelijk van niet. Zelf word je er niet gelukkiger van. Hij is egoïstisch bezig en waarschijnlijk deed hij dat al en zal dat niet veranderen. Wil jij veranderen voor je man...ik niet. En ik snap dat jij aan je kids denkt maar als hun mama ongelukkig is zijn de kids dat ook... Meid ik hoop dat je snel een oplossing vind waar iedereen gelukkig door word. Het is zeker een vervelende situatie
Bedankt voor jullie reacties alvast meiden! Ik ben er zelf ook van overtuigd dat er meer aan de hand is maar de keren dat ik dat gevraagd heb zijn inmiddels niet meer op 2 handen te tellen.... en dan zegt ie als ik niet meer van je hou hoor je het vanzelf.. Zo makkelijk allemaal.. en zo frustrerend! De verhuizing kwam vooral van mij aangezien het voor mij steeds lastiger te combineren werd ( werk met oppassende ouders) en er geen geld is voor kinderopvang in de buurt... Dus ja ik wilde graag maar ik heben niet met een pistool tegen zijn hoofd gestaan om hem te laten tekenen..... We hebben heel duidelijk afgesproken dat hij het een tijdje zou proberen en als het niet zou lukken zouden we na een jaar of 2 terug gaan...... Dus niet na 2 maanden want nu geeft hij het niet eens een kans...
Hoe oud is je man? Kan het zijn dat hij een beetje last heeft van een midlife crisis? In dat soort situaties kunnen mannen en soms ook vrouwen gekke sprongen maken. Als dat zo is dan kan je hem alleen een beetje ruimte geven helaas misschien eens tegen hem zeggen dat je van hem houdt en dat je er voor hem bent en als hij met je wil delen wat hem dwars zit je naar hem zal luisteren. Mijn ervaring is dat dat soms toch beter werkt dan blijven vragen wat er aan de hand is. Probeer het een weekje. Veel erger dan dit kan het nu toch even niet worden Heel veel sterkte in elk geval. Lijkt me een lastige situatie.
Ik vind het een hele vervelende en onvolwassen houding van je man. En ik zou niet weten wat ik zou doen met een man die weigert te praten... Maar als ik jouw verhaal zo lees, dan heb ik zoiets van: als je zonodig terug wil, dan ga je maar. Maar hij moet natuurlijk wel gewoon betalen voor zijn gezin en voor jullie huis.. Dus ik weet niet wat hij dan overhoudt om van te leven. Ik vind het volkomen bizar. Echt.
Hij heeft net zo goed gekozen voor de verhuizing, dan kan hij niet opeens zo vaag gaan doen. Wat frustrerend dat hij niets wil zeggen. Hij zou hier gewoon met hou over moeten praten. Ik zou mb huwelijkniet zomaar willen opgeven maar in dit geval geloof ik niet dat het beter wordt door terug te verhuizen. Hij zal toch eerst open kaart moeten spelen wil jij er nog helemaal voor kunnen gaan. Het is nogal manipulatief. Laat hem maar voelen dat jij niet zomaar akkoord gaat.
Jeetje, het lijkt wel een klein kind die zijn zin niet krijgt? Weet je, je kunt blijven vragen wat er is, maar als je inmiddels geen reeel antwoord hebt gehad gaat dat mijn inziens ook niet meer komen. Blijkbaar is zijn huwelijk hem zo veel waard, dat hij vind dat hij dit zomaar kan maken zonder enige uitleg, gesprekken of wat dan ook. Mijn antwoord zou heel simpel zijn! Oké, als jouw huwelijk en jouw kinderen je zo weinig waard is dan ga je maar! (niet dat ik mijn huwelijk zo makkelijk op zou geven, maar het moet wel van 2 kanten komen...) en als hij dan dus echt serieus zou gaan of het heel sterk zou overwegen dan moet dat maar! Het is niet zomaar dat jullie terug zijn gegaan, dat was niet om hem dwars te zitten of omdat jij dat alleen maar leuk vond. Dat was vanuit praktisch oogpunt! Voor oppas voor JULLIE kinderen en voor JULLIE financiele situatie, zodat er geen betaalde opvang hoeft te komen! Sterkte
Wat is de reden om terug te gaan als er toch geen contact meer is met zijn familie? Misschien een beetje brutaal en stom maar is er soms een andere vrouw in het spel? Kan me niet voorstellen dat hij ineens zo omslaat alleen omdat jullie ergens anders wonen? Dan moet er nog iets spelen en dat hij zich zo kinderachtig opstelt zegt mij ook genoeg (heb helaas overspel in mijn vorige huwelijk meegemaakt en toen deed mijn ex ook ineens zo). Ik liet me niet dwingen tot verhuizen en ergens gaan wonen waar je man wil, alsof jullie huwelijk dan ineens weer rozengeur en maneschijn wordt? Dat kan er bij mij niet in! Ik vind het echt super rot voor jou, je kindje en ongeboren kindje! Hopelijk neem je de juiste beslissing voor jou. Ik wens je er veel succes en sterkte mee.
Pff het is echt verschrikkelijk moeilijk.... vanavond weer geprobeerd te praten maar zonder succes. Het enige wat eruit komt is dat hij geen zin meer heeft in gezeur en dat ie zich niet overal voor wik verantwoorden... ik heb aangegeven dat dat nou eenmaal is wat je doet in een relatie. Je kunt niet je eigen gang gaan zonder rekening te houden met je vrouw en kind maar dat gaat er bij hem niet in.. ik heb hem gezegd dat hij op deze manier niet in onze relatie kan blijven zitten en dat er iets moet veranderen maar helaas kwam er verder niets meer uit. Ik heb hem ook gezegd dat er echt niets tussen ons gaat veranderen als we weer gaan verhuizen want dat het tussen ons fout zit en dat dat niets met de woonplaats te maken heeft. Tof frustrerends toe......geen reactie. .. ik heb het gevoel dat ik gek wordt.... en bij hem weggaan tja... Zo moeilijk als je nog steeds de hoop hebt dat ie bijdraait....
Sorry maar als hij zo nu al doet dan gaat hij niet bijdraaien en zoals ik eerder al aangaf, denk ik dat je er toch eens over moet nadenken waar het precies is fout gegaan en kijken of er iets is voorgevallen behalve de verhuizing. Zoals jij aangeeft is dat het enige wat verandert is en dan denk ik toch echt dat hij een andere vrouw heeft die vanuit jullie oude woonplaats meer 'bereikbaar' was. Hoop voor jou van niet natuurlijk maar ja, dit is te vreemd en helaas voor mij te herkenbaar.
Ik heb hem op de man af gevraagd of er een ander is en hem ook echt de vrijheid geboden aangezien hij degene is die in het huis zal blijven en hij zegt dat dat niet zo is. Ik heb zelfs gezegd dat ik dat jammer vind omdat ik liever die duidelijkheid heb dan de stilte en frustratie waarin ik nu leef..... lief dat je zo meedenkt!
Hier ook herkenning t.o.v. mijn vorige relatie, al hoop ik uit de grond van mijn hart dat dit bij jou niet het geval is. Sterkte!
Ik wordt er zelf gefrustreerd van als ik het lees. Dus dat zegt wat over jou. Voor ons als buitenstaanders is het makkelijk om te zeggen ga dan bij hem weg want dit wordt niets. Maarja ik snap ook wel dat jij hoopt dat het beter wordt en dat je niet zomaar opgeeft, ooit is het goed geweest tussen jullie. Misschien zou je dit eens kunnen voorleggen bij iemand die jullie beide kent en aan te geven dat je m echt niet begrijpt, dat je m gewoon niet bereikt. Het zou fijn zijn als iemand anders hem er ook eens op aanspreekt
Lieve Bibi1982, it takes two to tango. Hij moet ook aan jullie relatie willen werken, wil dit weer goed komen. Misschien een gewaagd idee, maar als dit een bluf of manipulatie is van hem, pak 'm op. Overbluf hem en zet er bruut een punt achter. Sowieso verdien je veel beter dan dit en geef je hem de ruimte om je zo te behandelen (niet toestemming, ruimte). Neem die ruimte van hem weg en houd voet bij stuk. Zet z'n koffer maar klaar onder het mom van: Je denkt toch niet dat ik me zo laat behandelen door jou. Ga dan maar! Gevolg: Hij moet gaan dealen met de consequenties, zoals dingen regelen, zijn vrienden inlichten e.d. Zodra er consequenties aanzitten voor mannen, gaan ze nadenken. Dan denk ik wel dat er uit komt of hij dit echt wil of niet. Wil hij dit echt, dan heb je in ieder geval duidelijkheid en viel er toch niets meer te redden. Wil hij dit niet, dan zal hij moeten praten om jou niet kwijt te raken. Ik hoop voor jou dat je hem kan bereiken. Maar is hij altijd zo geweest of is hij ineens een heel ander persoon? Dit zou idd wel eens een midlife crisis kunnen zijn...
Als ik dit zo lees kunnen er een tal van redenen zijn. Overspel, stiekeme financiële problemen, depressie, autisme (moeite aarden op de nieuwe plek). Hetzelfde blijven herhalen en een andere uitkomst verwachten is niet het beste wat je kunt doen, en misschien levert dat ook steeds meer weerstand op. Je kunt niet in een bende leven en dat is ook niet goed voor je kinderen. Dat hij niet wil praten betekend niet dat jij hem niet aan zijn verantwoordelijkheden kunt houden. Probeer hem zoveel mogelijk de dingen te laten doen die hij hoort te doen. Lukt dat niet dan put je jezelf alleen maar uit door aan een dood paard te blijven trekken en is het tijd om voor jezelf te kiezen.
Jeetje daar valt dus echt niet mee te praten. Is dat bij hem altijd al een probleem geweest? Ik zou er ook niks van begrijpen. Hoop dat jullie er samen uitkomen en anders maar een knappe bouwvakker inhuren die jullie huis aftimmerd. 😝