Ik heb hier nog niet veel geschreven, maar lees al een hele tijd mee. Ik was niet echt zwanger en alleenstaand dus ik weet niet of mijn verhaal hier juist staat. Mijn vrouw is vrijdag bevallen van een prachtig ventje, Wannes. Ze heeft hem nog twee keer borstvoeding gegeven, ook nog een keer 's nachts dus. Nog heerlijk geknuffeld en hem in zijn bedje gelegd. Na een klein uurtje zei ze 'roep de verpleging even, ik krijg zo moeilijk adem'. Toen de verpleegsters haar bed lieten overhellen om haar bloeddruk te doen stijgen en haar bloeddruk wilden opmeten, ging haar lichaam in shock en werd ik naar een andere kamer gebracht terwijl het urgentieteam binnen kwam. Lang verhaal kort: ze heeft een vruchtwaterembolie gekregen. 0.05% kans dat je het krijgt in de Westerse wereld, maar als je het hebt is het bijna altijd fataal. Er komt vruchtwater in de bloedbaan terecht, wat leidt tot vervuild bloed dat het hart niet verwerkt krijgt. Ze heeft dus een hartstilstand gekregen en werd gereanimeerd tijdens de rit naar een nabijgelegen ziekenhuis dat in het bezit is van een long-hartmachine. Ze heeft twee dagen aan een long-hartmachine gelegen terwijl ze probeerden haar bloedingen te stollen. Door het vruchtwater in het bloed stolt dat immers niet meer, en krijg je niet alleen makkelijker bloedingen maar ook bloedklontertjes die meegevoerd worden aar verschillende organen. Je lichaam sluit zich dus af en gaat in coma. Toen ze de bloeding gestopt hadden, dat was prioriteit, was de volgende stap het opmeten van de schade in de hersenen. Toen ze haar probeerden wakker te maken en neurologisch hebben getest, bleek er geen hersenactiviteit meer. Ze is dan ook zondagavond overleden verklaard. Het hele medische team van intensieve heeft met ons mee gehuild. Een team dat ook bestond uit jonge vaders en moeders. Ze komen ook zaterdag naar de begrafenis. Heel onwerkelijk allemaal. De klap zal nog wel komen, nu valt er te veel te regelen, maar kleine Wannes doet het perfect, heeft gezien de speciale situatie nog altijd een 'mams' om voor hem te zorgen en gaat door. Dus wij ook. Maar vreemd is het wel.
Vreselijk. Wat een onverwacht verdriet na zo'n mooie gebeurtenis. Gefeliciteerd met jullie ventje. En heel veel sterkte bij het verwerken van dit grote verdriet!
Jeetje wat een verhaal. Zit met tranen in mijn ogen. Dat zo'n mooie gebeurtenis is zoiets droevig is afgelopen... Wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je vrouw en de moeder van je zoontje!
Woowww wat vreselijk heftig en wat een vreselijk eng idee (nu ik ook zwanger ben en bijna tot bevalling toe ben). Jemig, ik wil je ontzettend veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd! Wat moet dat een dubbel gevoel geven. Blij met je zoon, en verdriet om je vrouw! Ontzettend veel sterkte!
Bedankt allemaal! Het is niks om schrik voor te krijgen. Zoals de chirurgen en gynaecologen het zeiden: je leest erover en komt het tegen in je studies, maar de kans dat je het in je loopbaan ook echt tegenkomt is bijna onbestaande. Soms is de natuur nu eenmaal sterker dan ons.
Jeetje wat verschrikkelijk heftig! Gecondoleerd met het verlies van je vrouw! Heel veel sterkte! Ik hoop dat je veel kracht kan putten uit de geboorte van jullie wondertje!
Tranen in mijn ogen, wat vreselijk is dit. Gefeliciteerd met je zoontje en gecondoleerd met je vrouw. Wat ligt leven en dood dan dicht bij elkaar. Sterkte!!