Ik weet niet zo goed in welke catogorie ik dit onderwerp moet zetten, dus excuses als ik niet goed zit Graag wil ik hier mijn verhaal delen en kan ik met anderen praten die hetzelde mee maken of meegemaakt hebben. Ik zal bij het begin beginnen: Ik ben getrouwd en heb een prachtige dochter van 4 jaar. Toen zij 2 jaar was vonden we het tijd worden voor een brusje voor haar. Helaas werd er bij mij PCOS geconstateerd en ben ik dmv hormooninjecties na 2 jaar eindelijk zwanger geworden van een tweeling! In diezelfde week van de positieve zwangerschapstest werd er bij mijn schoonmoeder longkanker geconstateerd. In de eerste instantie werd ons medegedeeld dat dit goed te behandelen was, maar al snel na enkele onderzoeken kwam eruit dat er in de botten al uitzaaiinkjes te vinden waren waardoor de diagnose gesteld werd van nog 1 tot 5 jaar te leven, dmv chemotherapie. Door mijn tweeling zwangerschap ben ik vaak in het ziekenhuis voor controles en krijg daardoor ook de mooiste echo's, maar elke keer wordt dit mooie moment op gevoel de kop ingedrukt door weer nieuws van mijn schoonmoeder die behoorlijk ziek werd na elke chemokuur. Nu heeft zij een vriend die niet capabel genoeg is om voor zichzelf laatstaan haar te zorgen waardoor mijn man voor heel veel dingen op moet draven. Dit doet hij natuurlijk met alle liefde voor zijn moeder maar elke keer dat hij er voor haar moet zijn, kan hij er niet voor mij zijn. En dat terwijl ik hem eigenlijk ook zo hard nodig heb! Mijn zwangerschap vraagt enorm veel van mijn lichaam waardoor ik zo ontzettend moe ben dat ik na het opstaan en het wegbrengen van mijn dochter naar school ik eigenlijk al helemaal geen energie meer heb om het huishouden te doen, aangezien ik ook nog werk. Ik wil mijn man hier ook niet mee belasten want hij heeft het al zo zwaar ( vind ik dan ) Want mijn schoonmoeder kon de chemo's niet aan en is daardoor zo verzwakt dat ze al 3 weken in het ziekenhuis ligt. Mijn man gaat daarom ook elke dag na het avondeten naar het ziekenhuis. Hierdoor sta ik er nog meer alleen voor, want ik heb natuurlijk ook nog de opvoeding van onze 4 jarige kleuter die door al onze spanningen ook niet een van de makkelijkste is op dit moment. Nu hebben we vorige week om onze gedachtens te verzetten lekker gebaby-shopt, dat wil zeggen een nieuwe babykamer gekocht. Mijn man belde zijn moeder om haar het "leuke" nieuws te vertellen en kreeg een huilende moeder aan de telefoon. Deze had namenlijk net daarvoor een arts aan haar bed gehad die haar vertelde dat de chemo's niet aanslaan en niks meer voor haar kunnen doen. Het heerlijke gevoel van de nieuwe babykamer was natuurlijk weer in één klap weg. Nu heeft mijn man vandaag samen met de rest van de familie een gesprek gehad met de arts en deze vertelde dat mijn schoonmoeder uitbehandeld is, ze haar nu alleen nog maar pijn bestrijding kunnen geven en dat we rekening moeten houden dat ze nog enkele weken tot een paar maand te leven heeft..... Mijn schoonmoeder heeft gezegd dat ze de tweeling nog wil zien voordat ze doodgaat en dus nog tot aan de geboorte haar tijd wil rekken..... ( nu komt het egoïstische gedeelte van mij, die ik alleen met jullie deel want ik wil mijn man hier niet ook nog mee belasten ) Ik heb dus vanaf het begin af aan al helemaal niet van mijn zwangerschap kunnen genieten. En dat terwijl ik al zolang hiernaar uitgekeken heb. Elke keer als we wat leuks hebben mbt tot de baby's komt er wel iets negatiefs wat met de dood te maken heeft eroverheen. Plus dat het nog meer beladen wordt omdat mjn schoonmoeder op " mijn " bevalling wacht.... De stress, de dood en de vermoeidheid heeft alleen maar de overhand. Het uitzien naar de bevalling maakt het voor mij ook heel lastig want ik weet wat ons daarna alweer te wachten zal staan. Het is misschien een beetje een warrig verhaal maar misschien zijn er meer meiden die hiermee te maken hebben, of hebben gehad en willen zij ook hun verhaal delen. Want hieruit blijkt dan ook weer hoe nieuw leven en de dood toch zo dicht bijelkaar liggen.
Jeetje Lizzy Wat ontzettend KLOTE voor je ( natuurlijk ook voor je man)...maar ik begrijp je helemaal...het is zo dubbel...Ikzelf zit (klopklop) nie in zo'n situatie...maar ken de situatie van je schoonmoeder wel goed....en dat is opzich al zwaar...laat staan als je zelf in blijde verwachting bent, en dan helemaal als dat niet zo 1-2-3 gedana was.. Ik wil je wel zeggen, dat ookal noem je jezelf moe...ik vind je als ik het zo lees, wel erg sterk...Je hebt blijkbaar nog net genoeg energie om je mannetje helemaal te steunen in deze situatie...die lijkt mij voor hem ook zo ontzettend lastig is...Hij moet letterlijk 2 gezichten per dag laten zien...bij jou happy en gelukkig....zodra hij in het zh komt, is het weer back to reality met zn mams... Ik wens jou heel veel sterkte en kracht..vind het erg moeilijk om er nog iets anders over te kunnen zeggen :S Wil je wel feliciteren, wat gaaaaaf na 2 jaar zwanger en dan nog wel van 2..! En weetje...laat de boel de boel maar gewoon zo af en toe...en verwen jezelf maar lekker!! Een dikke knuffel en liefs!
Tsja...ik denk dat mijn kant anders is dan jouw kant. Alvast excuus, het is lang geworden. Wij waren vorig jaar nog kapot van het overlijden van mijn oma, mijn moeder zat er helemaal doorheen, het kwam zo onverwachts, en twee weken na haar overlijden, we waren allemaal nog in rouw, kwam ik er achter dat ik zwanger was. Zo oneerlijk, de baby was niet gepland maar als ik dan toch zwanger raak wou ik dat natuurlijk aan mijn oma vertellen. Het was zo keihard, mijn moeder was aan de ene kant dolblij, want nu werd zij oma, aan de andere kant waren we nog zo ondersteboven dat het een mengeling van lachen en huilen werd en soms nog steeds is, want opw wat had zij het leuk gevonden en wat had ze dit kindje verwent, net als ze ons had verwent. En nummer twee: mijn opa van mijn vaders kant heeft kanker, om hem maakten we ons zorgen, niet om onze sterke gezonde oma. En dat doen we nog steeds, hij gaat binnen een week onder het mes, hij had diverse opties..afwachten of opereren, door de pijn koos hij voor opereren, hij wordt door oma thuis verzorgt nu, dat is heel erg zwaar maar zal ook na de operatie nodig zijn. Hij mankeert namelijk nog meer. De operatie kan goed gaan en slecht gaat, hij kan er in blijven of eruit komen en dan zijn de eerste 30 dagen nog kritiek, ze kunnen hem ook open maken en zien dat het uitgezaaid is dan maken ze hem dicht en heeft die nog enkele weken. De kans dat zowel de operatie als het herstellen goed gaat is erg klein, maar hij neemt deze kans mede vanwege de pijn en mede omdat hij zijn eerste achterkleinkind wilt zien en vasthouden. En waarom mijn kant anders is is omdat ik dit zelf ook dolgraag wil, ik zou het liefst nu bevallen zodat hij voor zijn operatie zijn achterkleinkind al beet kan houden en kan zien, ik wi dat hij geniet, hij slaat zich er zo keihard doorheen en hij probeert zo hard en is zo sterk, hij verdient dat. Ik voel me absoluut niet onder druk gezet en ik geniet volop. Maar nog een verschil is dat het MIJN oma was en MIJN opa is...mijn vriend vindt het allemaal rot, maar staat hier heel anders tegenover dan dat ik doe, logisch want dit is van mij...niet van hem...het zou weer anders zijn als het zijn kant is en dat is menselijk denk ik... Gelukkig begrijpt mijn vriend het, ik heb vaak in zijn armen gelegen en gevraagt waarom mijn oma er nou niet bij mocht zijn, en nu ook weer omdat ik niet wil dat mijn opa te vroeg gaat. Hoe moeilijk het voor jou ook is, probeer het te begrijpen, het is een stukje uit je leven wat je door wilt geven, een soort van wortel die je door wilt laten groeien en waar opeens geen kans meer toe is. Je wordt niet onder druk gezet, zo moet je dat niet voelen, je schoonmoeder wil gewoon alles doorstaan om dit mee te mogen maken en geloof me achteraf zal je er blij om zijn, het is dat gevoel van voldoening dat er in ieder geval 1 foto is met oma en de kleine en het toch een stukje mee kunnen geven van de achtergrond van jouw man, hoe klein dat stukje ook is. Sterkte.
@Sylvia; dat is inderdaad ook niet niks! Mijn oma is vorig jaar overleden en had haar graag ook nog bij de zwangerschap willen hebben, maar ik weet zeker dat zij van boven af mee geholpen heeft mij deze tweeling te schenken Ik wens je veel sterkte met je opa, en hoop dat hij de operatie goed zal doorstaan zodat hij inderdaad zijn achterkleinkind nog vast kan houden!
jemig, wat een verhaal! zit hier met tranen in mn ogen.. nou ik kan je alleen maar succes wensen om hier sterker doorheen te komen. blijf je mannetje zo goed als je kan steunen en zie het zo, er zijn dus ook leuke dingen (de twins) in jullie leven. niet alleen die rot kanker!!! want dat moeten ze verbieden!!!! en zoals al eerder gezegd, neem als het even kan rust want die stress is voor jullie ook niet goed. sterkte!!
Hoi Jizzy, allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! ik weet niet of mijn verhaal je gaat helpen,maar ik wil wel graag reageren, omdat een aantal gevoelens mij bekend voorkomen. Ik ben 19 weken zwanger, en ben 16 weken gelden mijn moeder verloren........ 3 dagen na haar begrafenis kwam ik erachter dat ik voor het eerst zwanger ben. Mijn leven staat op zijn kop. Dit kindje is zó ontzettend gewenst en gepland,maar het overlijden van mijn moeder niet..... Het is een achtbaan aan emoties waar je in zit, die je heel moeilijk kan scheiden. Ik mis mijn moeder zó verschrikkelijk veel, en nu helemaal ik zelf moeder ga worden. Ik had het zó graag gedeeld met haar, en alles wat wij doen,kopen,meemaken i.v.m. de babay is een hee fijn en gelukkig gevoel, maar tegelijk een heel zwaar en verdrietig gevoel. Ik had van te voren ook gedacht dat ik op een roze wolk zou zitten, en het fantastisch zou vinden om zwanger te zijn,maar nu is dat dus niet zo. Het leven en de dood liggen zo onzettend diht bij elkaar. Ik begrijp je gevoel heel goed, en dat mag je ook denken,maar ik denk wel dat je echt moet proberen om je in te leven in de situatie van je man, want dat kun je je niet voorstellen, als je het zelf niet hebt meegemaakt. En dat bedoel ik echt niet aanvallend, maar probeer je het uit te eggen. Ik blijf dat naar mijn vriend ook steeds doen. Hij zit een beetje hetzefde als jij zeg maar. Hij is super gelukkig dat hij vader wordt,maar heeft verdriet om het verlies van zijn schoonmoeder, en vooral zit hij in een hele moeilijke situatie omdat hij een intens verdrietige vrouw (vol met hormonen) heeft. Hij kan dus ook niet altijd vrolijk zijn en de roze wolk opzoeken,want die is er bijna niet. het is een hele moeilijke situatie om dit samen door te maken. Ik begrijp heel goed, dat jouw man zoveel mogelijk bij zijn moeder wil zijn...hij heeft er tenslotte maar 1, en die gaat hij heel triest, snel verliezen, dus lle tijd die hij nu nog met haar door kan brengen, is heel kostbaar! het maakt op zo'n mement niet mer uit, hoe de band hiervoor was, op zo'n moment verdwijnen oude gevoelens. Ik begrijp jou ook heel goed, je bent zwaar zwanger, jullie hebben al een kleintje, en je staat er alleen voor! ik denk dat niemand het beter kan maken voor je, want helaas is je schoonmoeder ziek. probeer er wel SAMEN in te staan, en dat geldt voor de zwangerschap én de ziekte van je schoonmoeder, want anders leef je helemaal langs elkaar heen, en dan ga je dat elkaar straks kwalijk nemen. heb je de mogelijkheid om hulp in te roepen van je eiegen famillie of vriendinnen? Misschien word jij dan meer ontzien, waardoor je meer energie overhoudt, en dan kun je je man ook steunen, en kun je het allemaal wat beter aan?probeer voor jezelf iets te regelen, wnat daar help je hem ook mee. Wat een rotsituatie joh! ik hoop dat ik je iets heb kunnen helpen, maar hoop vooral voor jullie dat er nog genoeg tijd is, om samen met zn allen het door te maken, en te steunen, en dat er hulptroepen jullie kant op kunnen komen! Heel veel sterkte voor jullie! Liefs Vita
@Vita bedankt voor je verhaal, dat is ook heftig zeg! Ik zou er uberhaupt niet aan moeten denken mijn moeder te verliezen en dat ik ook echt wat ik me voorhoud om sterk te zijn voor mijn man.
Jee, wat heftig! Ja, leven en dood liggen soms gevaarlijk dicht bij elkaar en het is heel moeilijk om daar een weg tussen te vinden. Ik snap jou helemaal, kan jouw gevoel ook helemaal begrijpen. Ik hoop alleen dat je het je man niet kwalijk neemt, of gaat nemen dat hij nu zoveel tijd doorbrengt met zijn moeder. Nogmaals, ik kan jou helemaal begrijpen, maar denk er wel aan dat het zijn moeder is die dood gaat. En dan ook nog in een tijd die voor hem ook bijzonder hoort te zijn! Blijf praten met je man, blijf open en vertel hem wat er in jou omgaat. Dat is wat ik je wil meegeven. En natuurlijk wens ik jullie enorm veel sterkte. Het wordt tijd dat ze eens wat vinden tegen die rotkanker. Bah.
Ik ken het niet maar wil je veel sterkte wensen meid, kan me he helemaal voorstellen hoor dat je een soort van "jaloers" bent......toch zou ik het er eens met je man over hebben om mischien een middenweg te zoeken..... Veel sterkte!!
@ Cindy bedankt voor je medeleven! Maar ik ben absoluut niet jaloers hoor op de aandacht die hij aan zijn moeder geeft. Ik zou niet eens anders willen. Ik vind het alleen jammer dat we niet samen van de zwangerschap kunnen genieten.
he meid als eerste gefeliciteerd met je zwangerschap!!!!!!!! sterkte met je schoonmoeder!!!!!! Bij mijn eerste zwangerschap is mijn vader (51 jaar, plotseling) overleden ik was toen 12 weken inverwachting daar sta je dan nieuw leven in je en naast je vader die overleden is kei en kei harde werleld ik kon alles redelijk verwerken dacht ik maar na de geboorte van onze zoon (die de naam van mijn vader draagt, ben ik erg trots op) hij was toen 5 weken hij moest geopereerd worden aan pylorusstenose mijn wereld storte toen kompleet in een erg moeilijke tijd gehad jank nu weer bahbah tweede zwangerschap zijn 2 oma's overleden, ik had zo iets van gvd is het mij dan niet gegunt om zonder verlies van een dierbare de zwangerschap door te komen dus weer overspoelt met verdriet wel zijn mijn man en ik een heel hecht team, we waren al sterk met zijn beiden maar nu nog sterker!!!! en waren er bewust mee bezig en genoten van alle twee de zwangerschappen verdriet schoven we even overzij (hoever dat lukt) praat samen veel over gevoel en het dubbele (nieuw leven en dood) en probeer wel echt van je zwangerschap te genieten meid (samen met je man) het is zo dubbel!!!!!!!
ja er gaan heel wat gevoelens door je heen als je op die manier met het (nieuwe) leven en de dood wordt geconfronteerd. en het is allesbehalve makkelijk om het een plekje te geven. op de dag dat ik er achter kwam dat ik zwanger was van mijn oudste,kreeg mijn jongste zusje te horen dat zij nog 6 weken tot 6 maanden te leven had. zij had uitgezaaide baarmoederhalskanker. toen ik 13 weken zwanger was,heb ik gesmeekt om met de echo toch vooral heel goed te kijken wat het geslacht van het kindje was. (terwijl ik wist dat het eigenlijk nog niet te zien was) ik heb haar nog kunnen vertellen dat zij tante werd van een jongetje. 2 dagen daarna is zij overleden. het is een hele tijd terug,maar het is en blijft heel moeilijk. ik wens je alle sterkte van de wereld toe,en hoop dat je ergens nog een beetje van de wonderen in je buik kunt genieten. liefs diana
Lieve Jizzy... ik vind het moedig van je dat je hier even je hart komt luchten, ook ik moet jammer genoeg vertellen dat ik in eenzelfde situatie zit (het is zelfs zo gelijkend, dat het eng wordt).. Al moet ik concluderen, dat ik zowel in jouw als in jouw man's situatie een plaats heb. Mijn moeder vecht namelijk al 2 jaar tegen kanker... Net zoals bij jouw schoonmoeder is het begonnen met plekjes in dr longen, goed te behandelen. Op een mooie en overweldigende dag waren die plekjes verdwenen (chemo), m'n moeder werd "genezen" verklaard en oh, wat was het een groot feest! Ondertussen begon er bij m'n vriend en mij een kinderwens te bloeien... mama was genezen, wij konden ervoor gaan! Een tijdje later moest ze op algemeen onderzoek, wat bleek... uitzaaingen in haar botten. Goed, weer een heuse klap vol ongeloof en boosheid... maar het was al één keer goed gegaan, we hielden moed! Mama kreeg weer behandelingen en de plekken op haar botten werden "stabiel". Stabiel is natuurlijk niet zo goed als genezen, maar de dokters lieten ons begrijpen dat die plekjes niet ZO erg veel kwaad konden. Mama mocht op revalidatie, een weekje naar zee, daar keek ze echt naar uit! Ondertussen konden ook ik en m'n broer een beetje bekomen van de stress, het verdriet en de schrik. Mijn vriend en ik hebben die hele tijd onze wens om samen te gaan wonen uitgesteld, omdat mama best wel veel zorgen nodig had. Op het einde van haar revalidatieweek gebeurde er iets vreemds... mama was gaan fietsen met enkele andere dames en is daar opeens van haar fiets gevallen. Niet meer weten waar ze was etc. Zo is ze daar op intensive care terecht gekomen. Wij kregen een telefoontje, onze moeder lag op IC en het ging echt niet goed met haar. ??? Het was telkens een uur heen en een uur terug rijden om haar te kunnen bezoeken, maar elke dag stonden we aan haar bed. Ze herkende ons niet meer, kon niet praten... Ik dacht echt dat het einde nabij was. En dat zei een verpleegster ook... "het is ECHT, echt niet goed met je moeder." Na een helse week van na het werk nog 2 uur rijden en verdrietige momenten aan mamas bed hebben we geeïst dat ze naar een ziekenhuis in de buurt zou worden overgebracht. Daar kreeg ze weer oneindig veel onderzoeken en ontdekten ze een tumor in haar hersenen. MAAR... we merkten wel elke dag een beetje vooruitgang... opeens kende ze ons weer als we haar kamer binnenliepen, ze ging weer eten etc. Langzaam aan werd ze sterker en herstelde ze van het hersentrauma dat ze opliep. Ze kreeg ook bestraling, wat de tumor in haar hersenen wederom stabiel maakte... en dit incident aan zee is momenteel exact een jaar geleden. Die kinderwens van ons was al een klein jaartje aanwezig, maar zonder resultaat. Toen we met oud en nieuw besloten om alles even op "pauze" te zetten, omdat het niet meteen lukte, omdat ik de zorg voor m'n moeder wel zwaar vond (ze kan niet meer alleen zijn, heeft constant begeleiding nodig, doet gevaarlijke dingen zoals het kookvuur laten aanstaan etc. ) bleek ik ineens toch zwanger te zijn! Ik heb m'n moeder nog nooit zo dolgelukkig gezien. Ze kijkt héél erg uit naar de komst van haar eerste kleinkind, en ik weet zéker, dat dat één van de redenen is waarom ze zo sterk blijft. Net zoals jouw schoonmoeder heeft ze in alle ellende nu wel iets heel erg moois om naar uit te kijken! Net zoals jij... kan ik niet genieten van onze zwangerschap zoals ik het zou willen in een ideale wereld. Ook ik baal hier soms wel van... maar dan besef ik, een ideale wereld bestaat enkel en alleen in onze hoofden. Ik probeer te genieten van elk klein dingetje, en aanvaard het feit dat ik niet de hele tijd met m'n hoofd in de wolken kan zweven. Want net zoals bij jullie worden we regelmatig terug de realiteit ingeschopt... met het vooruitzicht om het sterven van m'n moeder en alle moeite die ze heeft met het aanvaarden van haar ziekte. Mijn excuses voor het lange verhaal, je hoeft het helemaal niet te lezen, misschien is het voor ook gewoon wel goed om het eens op te schrijven. Ik wil jullie in elk geval alle sterkte wensen! En ik vind het heel goed dat je ook aan je man denkt... want zoals al eerder gezegd, ik denk dat ook voor hém heel erg zwaar is. Het is namelijk zijn moeder... en ik begrijp de gevoelens die hij ongetwijfeld heeft, maar misschien niet uitspreekt. Ik probeer mezelf te sussen met de gedachte dat ik straks jàren kan gaan genieten van onze kleine spruit... maar dat dat er voor m'n mama jammer genoeg niet in zit. Liefs xxx
nee dat snap ik ik wist niet hoe ik het moest zeggen....ik bedoel het met alle respect want jaloers zijn kun je dan helemaal niet. Maar ik kan me voorstellen dat jij die aandacht wel eens zou willen hebben die hij aan zijn moeder besteed, terwijl deze aandacht natuurlijk vanzelfsprekend is.....
Hoihoi, zo zijn we er inderdaad mee om aan het gaan, oma kijkt gewoon mee van boven en houdt een oogje op ons kindje, vandaar het lachen en huilen, want bij sommige dingen kunnen we ons zo goed voorstellen wat oma zou zeggen dat we in een deuk liggen, waarna we natuurlijk weer samen huilen. Stom genoeg geniet ik ook hiervan, het betekend gewoon dat we onwijs gek waren/zijn op oma, maar ook onwijs gek op de baby. En ergens hebben we ook zoiets van als oma nou een oogje houdt op opa (ook al het dan niet haar vent ) dan komt het wel goed. Hoe het ook loopt of doet, gewoon 1 foto, 1 moment zijn we al tevreden mee. Wat wij trouwens wel gedaan hebben is van die blanco dubbele kaartjes gehaald, en dat aan alle opa's en oma's en dus ook mijn opa en oma gegeven met de vraag of ze het kaartje wilden maken met tekst, een fotootje erop en versierseltjes zoals hun dat mooi vonden. En dat vonden ze gelukkig allemaal een heel mooi idee. Zo hebben we nu in het babyboek al allemaal kaartjes, met een foto van zijn ouders, mijn ouders en mijn grootouders en een persoonlijk berichtje aan de baby van allemaal. Als het dan straks groot genoeg is kan het zien hoe hun er tegenover stonden, hoe ze eruit zagen en horen ze toch gevoelsmatig meer thuis in het toekomstige leventje van de kleine. Zelf heb ik toen een kaartje voor mijn oma gemaakt, met de dingen die ze altijd met ons deed en voor ons deed, hoe ze was en wat ze voor ons betekende. Met een foto van oma, gevoelsmatig is dit heel prettig.
Sorry Rimmel, heb je berichtje niet gemist hoor! Ook jij natuurlijk bdankt voor je medeleven! Mijn man en ik kunnen gelukkig heel goed praten en ook over mijn gevoelens. Maar deze wil ik natuurlijk niet teveel met hem delen omdat hij al zoveel aan zijn hoofd heeft. @ Fokje; ook vreselijk voor jou om je vader zo plotseling te verliezen! En dan ook de operatie van je zoontje, dat haalt ook veel onverwerkt verdriet naar boven! Ik herken het gevoel ook dat je een rustige zwangerschap niet gegund wordt. Op mijn trouwdag is mijn oom overleden en deze werd op mijn verjaardag gecremeerd. Dus ik kreeg en de feleicitaties en de condeolances van mensen bij het handjes schudden. Na 8 weken van de geboorte van mijn dochter is de opa van mijn man een dag na onze 1e trouwdag overleden, dit was dus ook weer vlak voor mijn verjaardag, en hij is uiteindelijk ook op mijn verjaardag gecremeerd. Bij de condoleances werd ik weer gecondoleerd en gefeliciteerd met de geboorte en mijn verjaardag. Dus ook zo vreselijk dubbel allemaal! En dit scenario heb ik nu alweer voor me; of mijn schoonmoeder overlijd snel na de geboorte van onze twins, dus zal ik weer de felicitaties en condoleances krijgen, of ze overlijd ervoor al dat ik dus de condeolances zal krijgen met het medelijden van de familie en vrienden dat ze de twins nooit zal zien..... pfffff het leven is gewoon niet eerlijk, en helaas ben ik niet de enige want zoals ik van iedereen hier lees maakt iedereen deze rotdingen mee @ bouchere; wat is dat dan ook snel gegaan met je zusje!! Wel fijn dat ze nog kon weten dat ze tante werd van een jongentje!! Maar vreselijk jammer dat ze hem nooit in het echt heeft mogen zien! @te lady; inderdaad wat veel overeenkomsten zeg!! Want wat ik niet geschreven had is dat we besloten hadden na de laatste hormoonspuit in december dat dit genoeg voor ons was, aangezien mijn schoonmoeder toen voor onderzoeken naar het ziekenhuis moest en we hadden zoiets van laten we ons daar nu maar op concentreren, wie weet wat daar allemaal uit gaat komen en wat ons nog te wachten zal staan..... Maar die laatste keer was dus toch raak Mijn schoonmoeder heeft altijd al wel gezegd dat ze wil blijven vechten voor de twins, maar dit heeft ze eigenlijk nooit echt gedaan. Alleen na gisteren zegt ze wel heel duidelijk dat ze tot de geboorte nog flink wil vechten... helaas zeggen de doktoren nu al stilletjes dat dit heel onwaarschijnlijk is dat ze dit nog gaat halen Ik wil jou dan ook heel veel sterkte wensen met het ziektebed van je moeder en hoop dat je me hier op de hoogte blijft houden!