Hey allemaal, Mijn bijna 4 jarige zoontje geeft mij wel vaker opvoedkundige vragen, dus hier ben ik weer eens Hij heeft tot nu toe heel duidelijk mijn karakter, vermoedelijk hoogsensitief. Maar goed niet getest, en alleen als vermoeden uitgesproken op de psz. Ik herken wel veel van hem, we voelen. Gedijen op emotie, hebben echt een opbouw van prikkels gedurende de dag. Daar probeer ik altijd in tegemoet te gaan, om te obtprikkelen etc. Hij is ook heel slim, praat als een 6jarige al en is heel erg toe aan school. In de omgang met volwassenen is hij een droom, hij kan zeggen wat hij wilt, wilt graag leren en is vreselijk beleefd. Met andere kindjes daarintegen is hij heel gesloten. Vreemde kindjes stoot hij direct af, meestal een boze reactie. Ik heb me heel eerlijk gezegd hier nooit echt druk om gemaakt, omdat hij op de psz wel samen speelt, met zijn neefje samen speelt en bij de gastouder ook samen speelt met een vriendinnetje. Hij lijkt, net zoals mij, een niet al te sociaal iemand, maar iemand die van kleine groepjes houdt en haar mensen heeft. Alleen, nou heb ik het idee dat dit gedrag steeds sterker wordt. Hij kan maar moeilijk om gaan met het gedrag van andere kindjes, en zoveel zien we er nu dus niet ook. Psz is dicht. Gastouder heeft alleen mijn 2 kindjes en speeltuinen vermijd ik. Dus... Ja. Hij wilt nog wel eens met het buurjongetje spelen, maar die is ruim 5 en al heel uitgekookt in zijn gedrag. Speelt hele dagen alleen op straat. Mijn zoontje nog niet, en laat zich dus totaal onder de voet lopen door dat kindje. Tot uitschelden en slaan aan toe. Ik zie het niet altijd, want het gebeurt door de schutting heen en ik heb nog een bezige baby hier. Ik zei iig tegen iemand dat ik het een rot jong vind, niet fair maar goed ik was even boos omdat mijn kleintje huilde. Ik doe niet anders dan anders tegen het buurjongetje btw. Maar nu werd er gezegd dat hij maar hard moet worden. Al met al vind ik dit hele gedrag moeilijk, ik weet er niet zo goed mee om te gaan. Ik heb ook maar 1 vriendin, vind dat als volwassene ook gewoon prima. Maarja, als kind zijnde voelde ik me toch wel eens eenzaam of buitengesloten. Hoe moet ik hier mee om gaan, wat kan ik het beste doen? En wat zijn jouw ervaringen, als je ook een kindje hebt die ubergevoelig is?
Mijn kinderen zijn heel gevoelig, maar meisjes, dus dat scheelt misschien. Mijn jongste heeft bovendien het voordeel dat ze kennelijk iets uitstraalt dat kinderen haar niet snel ‘moeten hebben’. Wat ik doe is proberen ze vaardigheden mee te geven wat ze in bepaalde situaties kunnen doen. We hebben ook wel eens situaties uitgespeeld (rollenspellen, zeg maar) om ze te laten ervaren hoe je ze aanpakt. Dus: wat doe je als een kindje dit of dat doet of zegt? En dan dat spelen met ons als ouder(s). Ook bespraken en bespreken we we eens dingen als ‘hoe zou jij het vinden als een kind zo tegen jou zou doen?’. En als er zich iets voordoet vooral je kind het zelf op laten lossen (eventueel met hulp). Je kunt ze nu eenmaal niet overal voor beschermen. Nu zijn het peuter-/kleuterdingentjes, straks gaat het om grotere dingen. Juist door deze relatief kleine dingen kunnen ze de vaardigheden leren die ze straks nodig hebben. Verder nog een vraag: wat vindt hij er zelf van? Wil hij samen spelen en lukt het niet of heeft hij de behoefte gewoon niet? Lijkt me ook bepalend mbt de manier waarop je er mee omgaat. Mijn jongste dochter heeft bv. de eerste weken op de basisschool alles geobserveerd, verder deed ze niets. De juf vond dat bijzonder, ik vond het prima, dit was voor haar de manier om er mee om te gaan. Na die weken ging ze op haar manier meedraaien en als snel deed ze gewoon mee. Forceren had bij haar averechts gewerkt.
Dankje, dat is misschien wel goed om te doen,! Ik wil hem denk ik niet beschermen, ondanks dat hij mij pijn doet. Ik probeer uit te leggen dat niet iedereen samen wilt spelen op zijn manier, of dat hij altijd aardig moet zijn ook wilt hij niet samen spelen. Op de psz leren ze ook stop hou op bij iets wat ze niet leuk vinden, daar val ik op terug. Ik denk ook wel dat hij mondig genoeg is, buurjongetje is gewoon nog iets mondiger. Maar op school en bij de gastouder laat hij niet over zich heen lopen, dus best. Alleen ik krijg nu het gevoel dat ik hem moet veranderen, terwijl ik niet vind dat dat moet. Hij is hoe hij is, en als hij in een speeltuin liever nog alleen speelt.... Dwing ik niet af om samen te spelen. Ik zeg het wel, kijk dat lijkt mij een aardig kindje zullen e samen hallo gaan zeggen. Maar nee is nee. Ik heb echt een ontzettende schijt hekel aan dwingen namelijk. Ik vind het buurjongetje sowieso geen leuk knulletje, veel te grote waffel. Komt alleen maar om met ons speelgoed te spelen (ik heb veel, want met bekkeninstabiliteit kon ik niet ver en dan is een fijne tuin ideaal) en loopt te vloeken en te zeiken om vreten bij ons. Ik heb echt een onwijs rustig kind, die nog heel peuter is in zijn gedrag dus ik vind dat hele wilde brutale niet zo tof
Als je zoontje ook niet met het buurjongetje wil spelen, dan zou ik dat dus gewoon niet meer doen. En anders met hele duidelijke regels: vloeken doen we hier niet en eten krijg je op de momenten dat wij eten (er om vragen werkt dus niet). En die ook echt volhouden. Een keer vloeken is een waarschuwing, nogmaals vloeken is naar je eigen tuin. Vragen om eten is bv. ‘het is voor ons nu geen eetmoment, als je echt honger hebt kun je bij je eigen ouders wat gaan vragen’. Het toch blijven proberen is uiteindelijk ook thuis spelen. En als je zoontje zegt dat hij iets niet wil, kun je het buurjongetje ook in begeleiden in hoe hij dan kan reageren. Op school zal hij ook kinderen als het buurjongetje treffen, dat is niet anders. Ik zou daarom juist nu proberen hem een beetje te leren hoe daarmee om te gaan (dus zijn grenzen aangeven en zo nodig weg lopen en wat anders gaan doen -> wat dan ook inhoudt dat het buurjongetje maar thuis moet gaan spelen als het in jullie tuin is en daar is jouw hulp dan wellicht bij nodig). Zie het buurjongetje als ‘leermateriaal’, zowel voor je zoon als voor jezelf. Probeer niet te boos op hem te worden, hij is ook pas vijf en kan ook enkel wat van jullie leren (wat doe je als je je zin niet krijgt, als je nee hoort, als een ander kindje iets niet wil, enz.).
Niet alle kinderen zijn allemansvriendjes. Ik zie dat ook bij mijn zoontje van 5. Hij wil graag met iemand samen spelen, maar als diegene te wild/druk/vervelend is dan hoeft het voor hem niet. Wat betreft dat buurjongetje zou ik duidelijke grenzen stellen. Jouw tuin, jouw regels. Het is niet de bedoeling dat je je in je eigen huis of tuin zit te ergeren aan andermans kinderen. Gewoon wegsturen dus als hij zich niet aan jouw regels houdt. En als dat jongetje niet zo geschikt is om met jouw zoontje te spelen dan hoeft dat toch niet? Of gewoon heel af en toe. Verder zou ik gewoon afwachten met welke kinderen hij op school straks een klik heeft. Sommige kinderen spelen met iedereen, andere zoeken wel echt kinderen uit waar ze een klik mee hebben. Mijn zoontje speelde in groep 1 vooral met meisjes. Omdat hij niet zo van drukke kinderen houdt en tja de meiden in zijn groep zijn allemaal hele lieve rustige meisjes. Nu in groep 2 voelt hij zich wat groter en zelfverzekerder en nu kiest hij ook wel jongens om mee te spelen. Maar nog steeds niet allemaal en ook heeft hij het liefst dat ze hem vragen... is een stukje karakter wat erin blijft zitten. In deze periode hebben ze gewoon minder sociale contacten, jammer maar helaas. Dat geldt voor de meeste kinderen.
Wij hebben een gevoelig kind die heel waarschijnlijk ook HB is. Als je kijkt naar kenmerken van HB zie je ook overeenkomsten met gevoeligheid. Bij ons zie je veel dat hij de andere niet begrijpt. Hij was met 4 al verder in zijn denken dan de andere en die kinderen begrepen hem niet, hij ging te snel. Inmiddels is hij net 6 en vliegt iedereen er aan alle kanten voorbij. Hij rekent nu groep 4 niveau, leest halverwege groep 5 niveau en heeft ontzettend door dat de andere kinderen niet het zelfde zijn. Hij zegt ook waarom ben ik anders, ben ik dan dommer dan de rest. Hij heeft heel veel moeite om bij de andere kinderen te passen. Of de andere kinderen passen niet bij hem. Hij is in zijn gedrag nog gewoon 6 maar dat past niet bij het niveau waar in hij werkt en kinderen vinden dat hij stom doet. Hij wil van iedereen vriendjes zijn en zal niet zo snel opgeven , snapt niet dat kinderen anders doen alleen dan wanneer ze in groepjes zijn. Door het zo graag willen doet hij misschien juist weer gek. Tip hou hem in de gaten, wanneer hij thuis ander gedrag vertoont geef dat aan op school. (Die van ons wou met 4 jaar nooit meer naar school) Volg hem in zijn kunnen en geef uitdaging als dat nodig is. (Geen uitdaging is bij ons vervelend gedrag) Ik zou hem trouwens niet meer laten spelen met die buurjongen, onze zoon wil ook niks te maken hebben met dat soort kinderen. Hij wil niks te maken hebben met kinderen die liegen of dingen doen die niet mogen, hij kan zelf ook niet liegen!
Ik lees niet heel veel vreemds. Assertiever worden ze vaak vanzelf wel naarmate ze groter worden. Heeft je zoon echt geen zin in het buurjongetje, dan zou ik ze ook niet samen laten spelen en alleen met jullie regels. Wil het kind zich daar niet aan houden, dan gaat hij maar naar huis. Sommige kinderen krijgen van huis uit ook weinig opvoeding mee. Het kan ook zijn zoals bij Owly dat hij weinig aansluiting met leeftijdsgenoten heeft of ze niet begrijpt/zij hem niet begrijpen. Of gewoon wat introvert, wat mensen nogal eens verwarren met verlegen of niet sociaal.
Mijn oudste dochter is een hooggevoelige, introverte dame (net als ik ) en speelt vrij weinig met andere kinderen, speelafspraakjes komen niet veel voor. Op school, op schoolplein e.d. heeft ze wel altijd iemand om mee te spelen en iedereen vindt haar wel aardig, ze ligt goed in de groep/klas. Ze heeft al sinds groep 4 'verkering' met een klasgenoot, al heeft dat niet veel om het lijf volgens mij . Ik weet dat ik zelf veel meer speelde met andere kinderen, in het begin heb ik haar dus heel erg proberen te 'helpen' door pro-actief haar te stimuleren om speelafspraakjes te maken. Maar na een tijdje begon ik me toch af te vragen waarom... Want mijn dochter was absoluut niet ongelukkig, ze leek het wel best te vinden zo. Toen heb ik het dus maar gelaten. Want als ze wilde, zou ze zo afspraakjes kunnen maken, genoeg kinderen die ja zouden zeggen... Ik heb nog nooit gevoel gehad dat ze zich eenzaam voelde. Ze begint nu te puberen en nu bijna hele klas ook een mobiel heeft, zie ik dat ze nu 1 echte 'BFF' heeft gekregen met wie ze wel afspreekt, hoewel ze op schoolplein nog steeds met veel verschillende kinderen speelt/praat, ook veel met jongens. Ik ben zelf ook 'niet zo sociaal', ik herken mezelf sterk in de beschrijvingen van introvert. Ik heb enkele heel goede vriendinnen en ik kan prima omgaan met andere mensen. Maar het hoeft niet altijd van mij . Ik kan heel goed alleen zijn. Het was heel bevrijdend voor me toen ik dit ook echt mocht van mezelf (maatschappij verwacht toch vaak meer extrovert/sociaal gedrag).
Ik ben ook mama van een gevoelig kindje van 4. Je schrijft dat andere mensen zeggen dat hij "hard moet worden". Dat vind ik niet. Zijn sensitiviteit is een gave die er gewoon mag zijn. Wat ik wel probeer te doen is mijn zoon weerbaar te maken. Als een ander kindje iets doet wat hij niet leuk vind en hij komt naar mij toe dan zeg ik dat hij luid en duidelijk mag zeggen. "Nee, ik vind dat niet leuk". Pas als ik dan merk dat het niet lukt, ander kind is ouder, ander kind blijft erg vervelend doen grijp ik in. Ik oefen dat ook regelmatig thuis. Die van mij praat ook heel goed en kan situaties van school/ buitenschoolse opvang goed navertellen. Ook dan spreek ik door, hoe hij heeft gereageerd, wat hij volgende keer kan zeggen en dat oefen ik met hem. Ik zie ook in de interactie die hij nu heeft met de buurjongen dat hij daar de afgelopen maanden/ jaar heel erg in is ontwikkeld, waar hij vorig jaar nog huilend naar mij toe kwam als de buurjongen zijn schep afpakt bijvoorbeeld, moet de buurjongen het nu niet meer proberen. Verbaal geeft hij dan een duidelijke nee en hij laat zijn schep ook niet los. Hij reageert niet agressief maar duidelijk assertief. Natuurlijk wil ik het allemaal voor hem oplossen, maar het is belangrijk dat hij leert het zelf op te lossen. Ik kan niet 24/7 bij hem zijn. Dan beschrijf je nog dat je als kind zijnde zelf regelmatig eenzaam was. Ik had dat ook vaak en daarom maak ik me ook wel eens extra zorgen om mijn zoon. Maar ik probeer dat stukje ook bewust voor mezelf af te sluiten. Dat was ik vroeger. Mijn zoon is een ander persoon en ook al lijkt hij in veel dingen op mij heeft hij ook qualiteiten en dingen doe ik niet heb. Ik vertrouw hem. Pas mocht er echt een probleem komen dan ga ik handelen en dan zoveel mogelijk zonder dat mijn eigen "oud zeer" mij daarin beïnvloed. O ja en 1 van de allerbelangrijkste dingen, geef het goede voorbeeld. Kinderen leren veel meer van wat wij zelf ook doen dan van alleen een uitleg.