Hey ladies! Ik en mijn vriend zijn bezig voor ons eerste kindje, gaan nu ronde 2 in. We zijn allebei heel gelukkig met onze beslissing en vooral ik kan niet ophouden er over te praten en te denken Er is echter één ding wat mij soms een misselijk gevoel in mn maag bezorgd, en dat is dat ik bang ben voor de reacties van mijn ouders / schoonouders. Ik heb een goede band met mijn ouders. Mijn zus is op haar 18e zwanger geworden, ongepland, wat toendertijd als een shock kwam voor mijn ouders aangezien zij grote ideeën voor haar toekomst hadden (ze zat op dat moment nog op de Havo, laatste jaar) Daar kwam nog eens bij dat haar vriend twijfelde en het ging niet zo goed. Alles is uiteindelijk goedgekomen hoor, ze hebben inmiddels de 2e en zijn zo'n 8 jaar samen nu. Maar mijn ouders hebben altijd veel zorgen om haar gehad, en hebben hen financieel altijd erg gesteund. In het begin hebben ze bijna een jaar met de kleine bij mijn ouders gewoond toen ik daar ook nog woonde. Mijn moeder heeft er door deze hele situatie altijd erg op gehamerd bij mij dat ik niet vroeg aan kinderen moest beginnen, omdat ik zag hoe zwaar dat was en dat een heleboel dingen dan ophouden en anders worden in je leven. Ik weet dus hoe zij hierin staat, en hoewel ik bijna 23 jaar ben (wel een verschil met 18 ) ben ik erg bang dat ze opnieuw totaal teleurgesteld gaat zijn wanneer ze hoort dat ik zwanger ben. Op het moment studeer ik nog (thuis), werk daarnaast, mijn vriend werkt fulltime en we hebben een eigen (huur)huis. We kunnen dus voor onszelf en het toekomstige kind zorgen. Maar ik ben gewoon zo bang dat ik hen teleurstel omdat zij bang zijn dat ik mijn toekomst zo vergooi en het misschien nog niet aan zal kunnen. (door hun eerdere ervaring) Mijn moeder is een zakenvrouw en mijn ouders werken beiden veel. Ze willen graag dat ik ook een goede baan opbouw. Alleen de wens van mij en mn vriend is zo groot, wij zijn zo gelukkig met dit idee En daarnaast zou ik nooit zoveel willen werken als zij. Ik zie mijzelf in de toekomst kinderen en parttime werken combineren. En dan komt nog mijn schoonmoeder om de hoek kijken, die laatst heel bijdehand antwoorde 'Dat kunnen jullie toch nog helemaal niet'! toen mijn vriend zei dat zijn oma het wel erg leuk zou vinden als we aan kinderen zouden gaan beginnen. Nu heb ik totaal geen band met mijn schoonmoeder, dus bang om haar te kwetsen ben ik niet (bij mijn ouders dus wel) Maar ik heb gewoon geen zin in nóg een eventuele afkeurende mening, vooral niet van haar want ik heb al genoeg gezeik met haar meegemaakt. (Ze heeft altijd over alles en iedereen een oordeel en daar kan ik heel slecht tegen.) Om hier de hele situatie met haar uit te gaan schetsen, zou een nóg langer verhaal worden dus dat bespaar ik jullie hihi. Maar goed. Het komt er dus op neer dat ik mijn ouders niet opnieuw stress wil bezorgen. Zijn er mensen die dit een beetje herkennen; Of hoe zouden jullie met zo'n situatie omgaan?
Hallo!!! Ik zou zeggen, hier heb je een mede-genoot! wij hebben hetzelfde levenstijl als jullie (echt precies hetzelfde) alleen mijn ouders zeggen, zou je het wel doen? kost veel geld blablabla.. niet wat leuk!! mijn schoonmoeder loopt sinds de eerste keer dat k haar zag al te pushen om kleinkinderen.. Heb geeeeen goede band met haar, en zou haar het liefste niet op mijn kinderen laten passen (tegen de tijd dat het zover is he) ik zou zeggen wanneer jullie het kunnen betalen etc. en jullie zijn er klaar voor... doen! het is jullie leven!!
@Sniez, vervelend hoor jou situatie. Maar Tja ik snap wel dat je ouders het beste voor je willen, maar het is jullie leven. Je kan je leven moeilijk gaan leven naar de wens van jou (schoon)ouders. Jullie hebben werk en een huis, stabiele situatie ... Misschien dat even aanstippen als je het gaat vertellen, dat jullie basis goed is? Dat ze nu als onbezorgde grootouders kunnen gaan genieten? Verder kun je toch nooit voorspellen wat het leven brengt. En dat je sm zegt "Dat kunnen jullie toch nog helemaal niet!", vind ik op zijn zachtst gezegd niet netjes. Het is maar net wanneer je er klaar voor bent. Nou als je tzt van een negatieve reactie uitgaat, valt het hopelijk wel mee. Zal je zien als er een klein is is ze niet meel weg te slaan
Inderdaad, ook ik kan me je gevoel heel goed voorstellen, maar het is echt jullie leven. Ik zou de wens niet in de koelkast zetten voor een ander, als jullie er helemaal klaar voor zijn!! Succes en veel plezier met zwanger worden
Hey Bijtjebloempje. Tsja, schoonmoeders. Je zou ze soms graag achter het behang plakken haha. Ik weet ook inderdaad dat ik onze beslissing niet moet laten afhangen van de wens van anderen. En ja, wij kunnen het financieel aan en daarnaast staan we er zelf helemaal achter Dus, mijn rationele zelf weet ook wel dat we het zélf bepalen! Maar ik ben gewoon soms zo bang om mijn ouders opnieuw teleur te stellen ivm mijn zus. Maar goed. Jullie zijn dus ook bezig voor jullie 1e. In welke ronde zit je nu?
Het dikgedrukte is wel echt een tegenovergestelde he?! Je geeft zelf al antwoord op de vraag, als je goed terug lees. Ik zou als ik jou was me niet eens druk maken om wat anderen van me vinden. Jij, en je vriend maken de beslissing, moeten de kosten dekken, en de verzorging op jullie nemen, daar heeft iemand anders geen inspraak in. Je hebt je leven goed op de rit, dus wat is t probleem?! Ik zou zeggen, zorg dat je wat zekerder gaat worden over je eigen keuzes, en laat deze niet van anderen afhangen. Je hebt nu de leeftijd, en t verstand om zelf de voors en tegens af te wegen, daar hebben jullie je ouders niet voor nodig. Succes met je keuze!
@ Bouwjaar1979; Inderdaad, dat vond ik dus ook op zijn zachtst gezegd niet netjes Ik stond echt even paf van verbazing, 'Zei ze dat nou echt?!' @ Sprits; Dankjewel @Brabbel1988; Ik weet ook inderdaad dat ik wat zekerder achter onze eigen keuzes moet gaan staan. Soms moet ik ook gewoon leren me wat minder druk te maken over wat anderen vinden. Het is meer de teleurstelling die ik wil voorkomen bij mijn ouders, misschien omdat ik dat als jong meisje toch wel erg gezien heb bij hen toen mijn zus zwanger raakte. Maar ik weet idd ook dat mijn situatie totaal anders is dan die van hun was. Onze keus is ook al gemaakt, dat verandert niet meer. We zijn bezig voor ons eerste wondertje en dat blijft zo. Ik moet daar idd ook gewoon leren voor honderd procent achter te staan naar buiten toe, want van binnen is dat al zo! Thanks voor je reactie en trouwens gefeliciteerd met je zwangerschap!!
ik sluit me aan bij BRABBEL... doen waar jullie je goed bij voelen, je kan e leven niet op de rem zetten om iedereen een plezier te doen. en ja schoonmoeders die heb je niet voor het kiezen he. ben nu 5 jaar bij mijn man we zijn nu ong 4 maand getrouwd. nou nooit goede band ghad met me schoonouders. denk niet dat het ooit veel beter zal worden. 1 keer in de 2 maand een bak koffie blijft het bij denk ik
Wij zitten per ongeluk in onze 1e ronde! Deze week mag ik gaan testen vind het zoooo spannend!! heb wel heeeeeeeeeel veel symtomen, maar goed.. kan ook zo schijn zijn he Mijn schoonmoeder achter het behang plakken?.. neee... eerder in de grijze ton!:x hahaahha!! ze doet alsof ze het beste met me voor heeft (wil altijd alles weten en bemoeit zich overalll mee), maar ondertussen vertelt ze totaal wat anders tegen mijn vriend of haar gezin!.. Tijdje terug stuurde ze zelfs een mail met allerlei slechte dingen over mij naar haar man.. maar dit ging fout, ze stuurde deze mail naar mijn vriend WOEST was ik!:x En hoe vaak had ze dit niet eerder al gedaan!?.. Sinds dat moment ga ik er alleen nog heen als het moet vind het zielig voor mijn vriend maar zij en ik samen?.. nee.. dan gebeuren er dingen die het daglicht niet kunnen verdagen hahaha!! Misschien (als ik jouw was) zou ik het wel tegen mijn familie zeggen dat wij er klaar voor zijn, zo kunnen ze misschien een beetje aan het idee wennen? maar goed, je kunt er ook gewoon voor gaan en ze verrassen met een positieve test! zolang ze maar geen hartaanval krijgen!
Hallo sniesz! Ik ken het probleem. Alleen ben ik 21 en mijn vriend 22. Mijn schoonmoeder zou het geweldig vinden en heeft zelfs al namen verzonnen voor ons kind! Mijn ouders daar in tegen, willen ooit opa en oma worden maar als ik een jaar of 2/3 wacht vinden ze dit vroeg genoeg. Ik werk fulltime en mijn vriend ook. We hebben ook een eigen huis waar ook plek is voor een baby! Ik weet van mezelf dat ik een gat in mijn hand heb, wat ook de grootste zorg is van mijn moeder voor als er dalijk een kindje is! Maar ik ben er van overtuigd, dat ik er alles aan zal doen zodat mijn kleine niks te kort komt en wat spullen voor mijzelf dan te laten liggen in de winkel! Wij gaan er gewoon voor, en vroeg of laat zullen ouders het altijd leuk vinden dat ze opa en oma worden !!! Succes!!
@MissJG; Inderdaad.. Je hebt ze niet voor het uitkiezen dus we hebben het er maar mee te doen vrees ik Ik hou het ook bij m'n maandelijkse bezoekjes, en dan het liefst niet langer dan een uurtje haha. @bijtjebloempje; Oooh, zo herkenbaar! Hier ook zo'n schoonmoeder die doet alsof ze alles goed bedoelt, maar ondertussen vuur spuwt over me. Ook iets soortgelijks gehad, alleen stuurde ze een smsje over mij naar mijn vriend (bewust) dat werd haar niet zo in dank afgenomen door ons beiden Het vervelende is dat ik totaal niet snap waar haar bemoeizuchtige en vooral veroordelende gedrag vandaan komt. Maar ik stel mezelf altijd maar gerust met de gedachte dat ze altijd over iedereen loopt te roddelen en te klagen. Nooit iemand is goed genoeg (behalve zijzelf dan he ) Maar spannend hoor! Vorige maand had ik ook allerlei symptomen, maar helaas: niet zwanger! Nu ronde 2 hihi. Maar goed, ik hoop voor jou natuurlijk dat het gewoon in een x raak is. @DJR; Mijn ouders zien mij het liefst ook nog een paar jaartjes wachten. Ze weten dan alleen ook nog niet dat we het aan t proberen zijn. Dus dat wordt een extra 'verrassing' Jullie hebben het iig sowieso ook gewoon goed voor elkaar, een huisje, een baan.. En dat gat in je hand, daar valt nog aan te werken toch !
Zeer herkenbaar. Mijn ouders weten dat we bezig zijn en steunen ons. Alleen mijn schoonouders brrrr, hoe ik het hun moet vertellen. Komt bij dat ik ook nog chronische vermoeidheid heb, wat momenteel heel goed gaat, en ik ben momenteel werkloos. Kinderwens is er al jaren en we zijn inmiddels al 14 rondes verder. Toen we zijn begonnen had ik wel nog gewoon een fulltime baan. Toen ik die kwijt raakte heb ik wel getwijfeld of we ermee door moeten gaan, maar kon het uiteindelijk niet over mijn hart verkrijgen. We hebben een koopwoning en mijn vriend heeft een vaste baan. Ik hoop natuurlijk binnen een bepaalde tijd ook weer partime werk te vinden, maar dat is best lastig in deze tijd, maar ik werk eraan. Als wij nu mijn schoonouders vertellen dat we bezig zijn of straks dat we zwanger zijn, krijgen we flink wat gezeur over ons heen, dus voorlopig horen ze het nog niet, maar we zijn er wel een beetje bang voor. Dus ik herken zeker jouw gevoelens, ookal heb ik gelukkig hele fijne ouders die het geweldig vinden en zeker ook denken dat ik het ondanks mijn vermoeidheid wel kan.
Ik heb de reacties niet doorgelezen, alleen de startpost. Maar als je alles goed op orde hebt, een stabiele toekomst in het vooruitzicht hebt en de wens groot is, wat let je? Waarom zo druk maken om de mening van een ander? Wij (beiden 31) zijn begin dit jaar ouders geworden van een prachtig ventje. Toen we het blijde nieuws gingen vertellen, was ik erg zenuwachtig (voor de reactie van mijn ouders, niet van mijn schoonouders die vonden het prachtig). Mijn moeders blik werd kil en ijzig. Dat zal ik niet vergeten Maar het is onze keuze, en wat anderen er van denken zal me een worst wezen. Wij zijn gelukkig met ons gezin! Heel erg jammer voor je ouders wanneer ze voor jou een andere toekomst voor ogen hadden, maar ook als mama kan je later carriere maken!
Het is vast een gigadooddoener. Maar je moet maar denken dat je ouders zo doen, omdat ze het beste voor je willen. En vaak als je iets vreest, valt het mee. Ze zijn misschien wle blijer dan je verwacht joh. En als het zo ver is, vertel het op een leuke manier met een cadeautje bijvoorbeeld. Dan heb je al een beetje het ijs gebroken misschien. En als ze wel rot reageren, maak van je hart geen moordkuil en spreek het uit. Succes hoor meiden.
@Selina1984; Ik weet inderdaad hoe lastig dat kan zijn in deze tijd, parttime werk vinden. Het is mij na lange tijd gelukkig gelukt, dus ik zit nu lekker op mijn plekje. Maar dat zoeken heeft bij mij ook wel ff geduurd hoor Chronische vermoeidheid lijkt me erg lastig! Maar inderdaad, als je wilt kun je het best aan en daar moet je ook gewoon lekker op vertrouwen. Wij vertellen ook bewust nog niets, om gezeur vooraf te voorkomen want we hebben geen zin om de 'voorpret' te laten bederven. Ik heb ook hele fijne ouders hoor, begrijp me niet verkeerd. Ze zijn er altijd voor me geweest, en zullen dat ook altijd zijn zolang mogelijk, maar ze zijn gewoon erg bezorgd en hebben een bepaald beeld over hoe zij mijn toekomst graag zien. En ik zie het stiekem net even ietsjes anders @Uk2011; Ik kan me voorstellen dat je zo'n reactie niet vergeet. Ik hoop dan ook dat dit mee zal vallen bij mij maar dat is dus ook waar ik voor vrees. Ik geloof wel dat ze altijd achter me zullen staan, maar denk nu gewoon wel die teleurstelling op hun gezicht te gaan zien als het zo ver is.. Maar ik zie het idd ook zo, carriere kan ik ook nog maken als mama Gewoon op mijn manier, en in mijn volgorde.. @Babke; Daar ben ik ook zeker van overtuigd dat zij het beste voor mij willen. Hoop ook dat het hartstikke mee gaat vallen zodra we het vertellen. Dankje!!
Ik zou zeggen, gewoon voor je vriend en jezelf kiezen Ouders moeten op een gegeven moment hun kinderen los laten en hun eigen keuzes laten maken. Schoonouders.. tsja.. die van mij zijn heel aardig en leuk.. maar als mijn vriend en ik iets over kindjes zeggen zegt zijn moeder ALTIJD; 'Oh, wachten jullie er nog maar even mee. Eerst D." D. is zijn zus.. maar daar gaan wij echt niet op wachten! Dat is toch te belachelijk of niet? Dus we hebben het hun ook niet verteld dat we nu voor een kleintje gaan, dat is nog even iets voor ons (al weten mijn zusje en twee vriendinnen er wel vanaf )
Ja, dat is ook waar Ik weet ook wel dat jullie allemaal gelijk hebben, maar soms kan een gevoel van niet willen teleurstellen heel heftig zijn! Alleen ik ga het wel proberen los te laten. Hééél herkenbaar weer! Dat moet ik ook steeds weer horen van schoonmoeders. Laatst ook iemand met een kleintje op een verjaardag bij mijn schoonouders, dus mijn vriend en ik waren even aan het babbelen tegen de kleine. Dus dr vader zei; Leuk he! Jullie ook binnenkort?' Dus wij lachen. En schoonmoeder meteen: OOOOH nee hoor! Doe dat maar niet hoor voorlopig! Dat kan toch niet. Veeel te vroeg!' En dan kook ik natuurlijk alweer, want tja.. Wie is zij om dat te bepalen? denk ik dan. Waarom zou ik met mijn bijna 23 jaar te jong zijn..? Aan de andere kant vind de familie van zijn vaders kant (zn ouders zijn gescheiden) het wél een goed idee vermoed ik want zijn oma en tante zitten al regelmatig te vissen bij me van: willen jullie ook wel jong kinderen? is wel leuk hoor!' haha. Dus ja, heel dubbel!
He Sniesz, Gewoon er voor gaan, en je niets aantrekken van de eventuele reactie. Kan me goed inleven in je situatie, ben 23 jaar en ben, bij mijn schoonmoeder in mijn geval, altijd het zwarte schaap. Mijn vriend krijgt ook mailtjes met opmerkingen over mij waar je echt niet vrolijk van word. Toen de broer van mijn vriend vertelde dat ze een kindje kregen was de eerste en enige opmerking; "als je maar niet denkt dat we gaan oppassen". Dus ja... Het heeft mij echt wel een half jaar gekost om mijn gevoel opzij te zetten en dat niet mijn geluk te laten beïnvloeden. Maar makkelijk is dat niet nee... Maar volgens mij beschermen mama's hun zonen altijd en moeten wij schoondochters daar maar mee leren leven... Gewoon lekker genieten van het feit dat jullie samen voor een kindje willen gaan!
Mn achoonouders zouden het heel leuk vinden mar mn ouders weetik eigenlijk niet. Mischien nog net even te vreog. Maar ik ben 25 en in feb alweer 26 en tis mijn. Leven! Dusde gewoon wat je zelf denkt dat goed is! Als je maar voor kan betalen.
Je ouders willen altijd het beste voor je! Ik hoor m'n moeder nog zeggen... Lieverd je moet eerst genieten van elkaar, leuke dingen doen, financieel alles perfect hebben enz. Enz. Je hebt altijd nog tijd om aan kinderen te beginnen. Ja ja ja mam! Wij zijn er klaar voor, zijn nu bij ronde 2 aangekomen en ineens sloop bij mij het gevoel en de angst... Wat als m'n ouders...... Mn lief zegt dat heel makkelijk: joh maak je niet druk, is toch onze keus. Is het ook wel, maar toch! Is leuk als anderen het ook leuk vinden en leuk reageren! Dat reageren was voor mij nog wel het belangrijkst! Het leukst is toch als je ouders horen opa en oma te worden en intens blij zijn. Ik vertelde mijn moeder 2 mnd geleden over de bevalling van m'n vriendin. Zo leuk die kleine, wauw wat een wonder! Meteen zei ze ja maar...... Jij nog even lekker Wachten hè! Je bent pas 23... Ik reageerde meteen heel "agressief" en zei dat ze dat wel kon blijven zeggen maar dat het niet leuk was om te horen. Meteen hadden we een goed gesprek en zei ze me dat ze als wij financieel alles in orde hebben en er echt klaar voor zijn, zij het echt wel leuk zou vinden oma te worden! Ik geloof nu ook best wel dat als ik het nieuws vertel dat zij de eersten zijn die het geweldig zouden vinden. Het is vaak meer je idee!!! Je zus was 18. Is heel anders dan 23. 23 jaar klinkt jong, maar elke vrouw is anders 23! De ene is nog bezig met uitgaan en de ander zoals ik en jij waarschijnlijk hebben al een huisje, vaste relatie en zijn heel volwassen. Maak je niet te druk! Doe waar jij je goed bij voelt! #knuf#