Hi meiden, Na mijn 8ste terugplaatsing ben ik eindelijk zwanger geworden. Vandaag ben ik al 12 weken zwanger. Ondanks mijn droom is uitgekomen en ik heel gelukkig ben dat we een kindje krijgen, voel ik me best wel beschadigd door de hele ivf periode die we achter de rug hebben. Beschadigd van binnen, omdat de mmm mijn leven heeft beheerst. Het kon niet anders dat elke dag denken aan mijn onvervulde wens. Daardoor zijn best veel zaken van mijn leven op zij gezet, jammer genoeg. Dat zijn bijvoorbeeld het lezen van mooie boeken en tijdschriften, onbezorgd genieten, genieten van kindjes in mijn omgeving. Het spijt me zo erg dat ik zo'n perode moest meemaken. Mijn partner zegt dat dit soort dingen bij het leven horen en heeft hij groot gelijk. Ik probeer me te focusen op mijn zwangerschap, maar toch komen de verdritige momenten steeds terug en het maakt mij ook verdrietig. Mijn verloskundige zei dat ik al een stap maakte dat ik het zelf toegeef, dat ik deze gevoelens heb en dat ik verdritig mag zijn als het zo voelt omdat het een grote impact was in mijn leven. Hoe verwerken jullie de vervelende mmm periode tijdens de zwangerschap? Enkele goeie ideen?
Ik wil even beginnen met je te feliciteren met je zwangerschap! Wij zijn zelf na een traject van 2 jaar IUI en IVF zwanger geworden. Ik snap heel goed dat je dit hele traject nog een plekje aan het geven ben. Je leven heeft toch een tijd lang op zijn kop gestaan en dat is echt niet zomaar weg. Wat mij/ons tijdens en na het traject heeft geholpen en steeds kleine of grote genietmomenten nemen. Soms is dat zo klein als een wasmassage nemen als je naar de kapper gaat of even een weekend eruit. Op die momenten probeerde ik echt te genieten en even niet aan het traject te denken. Geen idee of je er wat mee kan, maar heel veel succes gewenst!
Mja mmm is heel moeilijk...je kan erover schrijven voor jezelf of praten met vriendinnen (als je je openstelt daarover)...voor de rest leef in het nu! Het is zonde om daardoor minder te genieten van je zwangerschap...niet rot bedoeld maar het leven zit vol verassingen en kijken naar het verleden is onnodig als dat het genieten van dit moment beïnvloed. Ik begrijp heel goed hoe je je voelt...ik was eindelijk zwanger na mmm maar daarna begon de ellende pas (risico zwangerschap, slechte nipt, vwp, vroeggeboorte, neo) en heb ook geen leuke zwangerschap of start gehad met mijn dochter. Maar ze is er en ik geniet van elk moment met haar ondanks dat ik af en toe ook heel verdrietig ben. Ik probeer dat steeds minder mij te laten beïnvloeden in het nu maar dat is lastig!
Van harte gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat je verhaal betreft: Ik herken het. Wij zijn na 5 jaar zwanger geraakt (7x IUI, 2x ICSI). Tijdens de zwangerschap heb ik onbewust mijn gevoelens rondom de MMM weggestopt. Er vooral niet aan denken, dan is het er ook niet. Dacht ik. Ik heb na de geboorte van mijn zoontje emdr therapie gehad bij een klinisch psycholoog ivm een traumatische gentle sectio. En ondanks dat ik dacht dat ik het hele traject verwerkt had, bleek dat toen toch niet zo te zijn... Je kunt het meisje uit de MMM halen, maar de MMM niet uit het meisje wordt vaak gezegd, en ik denk dat dat ook wel zo is. Misschien kun je eens contact opnemen met een klinisch psycholoog, zij zijn er ook voor MMM-ers. In ieder ziekenhuis is er een te vinden, heb ik me laten vertellen. Als ik dit eerder had geweten, had ik tijdens het traject al contact opgenomen. Heel veel sterkte!
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat jammer, dat je mmm verleden, zo`n impact heeft. Ik ben zelf na 5 jaar zwanger geraakt door ivf. Ik heb vooral last gehad van de angst dit kindje alsnog te verliezen. Bang dat het ons toch niet gegund was. Achteraf baal ik daar zo van, maar kon het gevoel niet tegenhouden. Ik denk dat je het gewoon over je heen moet laten komen, vooral niets forceren, het is een moeilijk traject en de een gaat er makkelijker mee om dan de ander. Probeer toch te genieten van het wonder dat in je groeit, hoe lastig dat soms ook is. Geniet van je zwangerschap!
Heel herkenbaar... Allereerst van harte gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik heb ook een lange weg achter me om zwanger te raken en ook zwanger blijven bleek niet zo eenvoudig. Gedurende mijn eerste zwangerschap ben ik lang 'boos' geweest op iedereen en alles. Momenteel ben ik ook zwanger. En wat is het nu ook weer spannend geweest. Toen ik dacht dat ik ging doordraaien (ben bijna mijn kleintjes kwijtgeraakt) heb ik hulp van een medisch maatschappelijk werkster geaccepteerd. Dat was prettig. Verder accepteer ik maar zo veel mogelijk dat het zwanger zijn niet altijd even leuk is door mijn onverwerkte pijn en dat die pijn altijd wel wat zal blijven. Ondertussen probeer ik van kleine dingetjes te genieten. En echt, die momentjes ga jij ook beleven. En hou je vast aan het eindresultaat!!
Hallo meiden, Iedereen gefeliciteerd met jullie zwangerschap! Wat is het toch geweldig om dit mee te mogen maken he? Ik geniet er zo van. Ons traject is ook vrij heftig geweest, dit is ons ook zeker niet in de koude kleren gaan zitten. We hebben 6x IUI gedaan zonder resultaat. Daarna hadden we echt even rust nodig en hebben we onze droomreis naar de West kust van Amerika gemaakt. Hierna zijn we verder gegaan met ICSI. Helaas ontwikkelde ik na de punctie (die hadden we op 1 dec 2014) een flinke OHSS (hyperstimulatie syndroom) en heb ik een week in het ziekenhuis gelegen. Wat ben ik ziek geweest. Mijn ouders, vriend en schoon ouders waren bang dat ze me zouden gaan verliezen. Gelukkig heeft alle ellende wel in een zwangerschap geresulteerd en zoals jullie kunnen zien ben ik bijna op de helft! Ik voel me de gelukkigste vrouw op aarde. Ondanks dat ik nog steeds niet kan werken door de complicatie die me totaal uitgeput heeft. Mijn buik is nog steeds erg gevoelig en ik ben heel moe. Om te voorkomen dat alles te veel wordt is het in ons ziekenhuis verplicht om langs maatschappelijk werk te gaan die bij de fertiliteitspoli is aangesloten. Of nou ja verplicht, ze adviseren dit. Wij dachten eerst dit hebben wij niet nodig maar wat hebben we er tijdens maar ook na ons traject een profijt van gehad. Ik denk dat we er 4 of 5 keer geweest zijn (waarvan 2x na de complicatie die ik kreeg, toen was ik al zwanger). Ik zou alle stellen adviseren om dit te doen. Het heeft ons enorm geholpen en doordat ze ook iedere week bij de grote bespreking zit weet ze overal vanaf. Liefs, Peep.
Ik zat een tijdje te denken wat me echt zou kunnen helpen bij het verwerken van mijn mmm periode... En ik weet het al! Gewoon, zoals sommige van jullie zeggen, een plekje geven voor deze ervaring. Wat ik moet doen is gewoon afwachten, langzaam, zo lang nodig, verwerken, door het accepteren dat het gewoon gebeurd is. De tijd zal mijn wonden helen. Misschien kan ik het een beetje vergelijken met een gebroken hart (wie heeft het niet meegemaakt!!!!). Langzaam aan wordt alles minder pijnlijk en ik merk echt dat het met kleine stapjes een goeie richting op gaat.
In mijn geval; niet. Tijdens m'n zwangerschap (en ook nu nog) schreef ik liever mee bij het subforum 'vruchtbaarheidsbehangelingen' dan bij 'zwangerschap' (en nu bij 'Baby & Dreumes'). Toen ik de eerste keer na de bevalling weer ongesteld werd, heb ik keihard zitten janken. Ik begreep zelf helemaal niet waarom, maar dat ongesteld worden gelijk stond aan intens verdrietig zijn, zat er gewoon zó ingehamerd. En nu nog; ik weet dat ik niet zwanger kán zijn want we zijn niet met behandelingen bezig, een zwangerschap zou op dit moment niet eens uitkomen, en tóch zie ik elke keer weer op tegen dat moment en voel ik me ellendig als het weer zover is. Ik vind het zo raar om, na zó lang lief en leed te hebben gedeeld met zoveel vrouwen die in dezelfde situatie zaten, ineens niet meer 'één van hen' te zijn, maar om te horen bij die groep vrouwen die het geluk hadden om zwanger te raken en een kindje te krijgen. Het is absoluut niet zo dat ik het mis, maar het is zo vreemd om nu niet meer elke dag één of meerdere spuiten te hoeven zetten, om niet meer alles om te hoeven gooien om toch naar die afspraak in het ziekenhuis te kunnen en om niet meer te hopen op een zwangerschap. Mijn hele leven bestond uit fertiliteitsbehandelingen. Alles daar omheen stond min of meer stil. Op vakantie gingen we niet, want het geld was nodig voor de behandelingen én we konden het niet om de behandelingen heen plannen. Afspraken maken met vrienden was lastig, want misschien had je wel nét op die dag een kutdag door de hormonen of door de zoveelste teleurstelling. En nu loopt dat allemaal 'gewoon' weer door. Het allermoeilijkst vond ik dat mensen van je verwachten dat je, zodra je een positieve test in handen hebt, alleen nog maar dolgelukkig en blij bent. Ik was absoluut dolgelukkig en blij, maar niet constant. Ik was ook gruwelijk bang dat het mis zou gaan. Dat dat gezonde babytje nooit geboren zou worden. En ook toen dat gezonde babytje wél geboren werd, was ik nog steeds niet intens gelukkig. Heel normaal, want ik ken geen enkele vrouw die in haar kraamtijd elke seconde van de dag vrolijk is Maar goed, mezelf verweet ik het wel. Ik had jaren beweert dat als ik dit zou mogen meemaken, ik wél elke seconde van de dag intens gelukkig zou zijn. Eindelijk had ik alles waar ik zo lang naar verlangd had, waarom liep ik dan zo te zeuren? Waarom was ik niet 'gewoon' blij? Erg lang verhaal geworden, maar wat ik wil zeggen, is dat je gevoel niet raar is. Als je zo lang op een bepaalde manier geleefd hebt, zoveel verdriet hebt gehad en zoveel hebt moeten doorstaan, vergeet je dat niet zomaar ineens, alleen maar omdat het nu achter de rug is. Het is heel cliché en voordat ons meisje geboren werd had ik echt een bloedhekel aan deze aanspraak, maar het is wél waar; Je kunt het meisje wel uit de MMM halen, maar de MMM niet uit het meisje.. Dikke knuffel! Hebben wij het een tijdje terug trouwens niet over pipelles gehad? Wat prachtig dat het bij jou ook gelukt is na een pipelle! ♥
Je bent zeker niet alleen hierin, maar dat was wel duidelijk. Ook wij hebben lang in de MMM gezeten (icsi) Ik kon het niet geloven toen ik een positieve test had. Dacht echt dat de test kapot was! Na de medische bevestigingen kon het genieten starten. Toch? Niet dus! Ik heb vele gesprekken gehad met maatschappelijk werk vanuit het zkh. Wist niet goed hoe ik blij kon zijn, was immers zo gewend aan verdriet en teleurstellingen. Langzaamaan gaat t steeds beter, mede doordat m'n buik enorm groeit en ik het echt ga geloven. Toch betrap ik me nog steeds op een soort jaloezie jegens zwangere vrouwen. Gisteren zaten we bij de afd verloskunde, zit je tussen dr zwangere vrouwen en denk ik nog steeds:" moet je hun zien, met zo'n prachtige buik!" En moet ik echt even naar beneden kijken en beseffen dat ik 1van hen ben. De MMM zal er nooit uitgaan, het hoeft ook niet, het hoort bij je levenservaring, maar hoop dat het jouw genieten niet in de weg zal staan! Oh ja, gefeliciteerd!!!! 😀
Gefeliciteerd! Super dat je zwanger bent! Moeilijk he? Je wil gewoon gelukkig zijn, maar hoe moet dat dan. Ik ben het gewoon een beetje verleerd. Kan heel goed met tegenslag omgaan , soort van overleven. Maar gelukkig zijn, hoe doe je dat? Je lijf geeft zelf aan wanneer er ruimte is om te verwerken. Bij de eerste was dat pas toen die een half jaar was, bij deze merk ik het nu al. Mooi weer helpt. Wat ik moeilijk vind is dat ik een aantal vrienden heb verloren in de mmm jaren. Hoe kom ik weer aan nieuwe vrienden?
Mooi topic! En ja, je hoort toch te genieten, dit wilde je toch al zo lang? Durfde ook bijna niet te "klagen" over de pittige kwaaltjes de eerste drie maanden. Ik zei nl altijd dat ik er een moord voor over zou hebben om misselijk te zijn vanwege een zwschap.
M676, Jij zegt dat je aantal vrienden hebt verloren?...waarom? Had je toen geen zin om met hun af te spreken? En zo is het verwaterd? Of kwam het ergens anders door?
Ik wil graag nog iets toevoegen ivm mijn verwerking van mmm. In het begin van mijn zwangerschap begreep ik niet waarom ik niet de hele tijd kon genieten en dat ik niet kon begrijpen waarom het het zo is. Ik voelde me beschadigd door mmm. Nu ziet de situatie er anders uit. Tuurlijk gebeurt wel eens dat ik verdrietig ben als ik aan mmm denk. De ervaringen kan ik nooit weggummen uit mijn geheugen. Maar nu accepteer ik het volledig en ik weet dat het normaal is en dat het erbij hoort. Als ik een rustmomentje nodig heb dan neem ik het. En als ik het behoefte heb om aan mmm te denken, doe ik dat.
Ik moet zeggen dat ik er geen last meer van heb, wel tijdens de behandelperiode. Niet tijdens de zwangerschap en erna, waarschijnlijk omdat mijn zwangerschappen niet goed verliepen en mijn zoontje ziek is geboren. Ik heb wel veel verdriet gehad tijdens de behandelingen, ook veel gemist daardoor. Dat herken ik wel. Geen tips dus helaas.
Vriendschappen verloren is ook hier gebeurt, de jaren van behandelen waren zwaar, beheerste mijn leven ook, tuurlijk vergeet ik dat nooit.
Kinderwens, ik was idd niet meer de meest gezellige persoon die initiatief nam tot dingen doen. Anderen gaan door, ik stond stil. Ik was niet zo gelukkig, dat is voor mensen best lastig mee om te gaan. Ik hoop het nu weer op te bouwen.
M676, Ik weet zeker dat het gaat lukken! Als jij daarvoor gezellig was en veel vrienden had, komt het weer langzaam terug. Je bent heel rijk aan slechte ervaringen maar je persoonlijkheid is niet veranderd. Zelfs als het nu nog anders voelt.