ik had precies hetzelfde, ook een enorme jojo en moest er echt aan wennen als mensen (lees: familie) aan mijn buik zaten. pas vanaf 20w begon ik trotser en zekerder te worden. ik begrijp hoe je je voelt! is helaas niet veel wat je eraan kunt doen behalve gewoon maar proberen te accepteren en te genieten van dat minimensje. voor mij hielp het wel om wat grotere kleding te dragen, dat t niet iedereen opviel zodat ik eerst zelf kon wennen aan mn veranderende lichaam zonder met opmerkingen van anderen te hoeven dealen.
De onzekerheid over jezelf kan jij alleen zelf wat aan veranderen. Bij zwanger zijn hoort over het algemeen ook het krijgen van een buik(je) en aankomen. Ik vind het zelf niet heel vervelend als mensen over mijn buik alien/wrijven, dit komt in mijn ogen voort uit enthousiastme en dat vind ik alleen maar positief. Vervelende opmerkingen geven of "kinderachtig" terug aaien vind ik zelf dan ook niet echt gepast. Ik vind trouwens dat je een prachtig buikje hebt .
Dit heb ik de eerste 17 weken ook gedaan. Ik ben voordat ik zwanger was een jaar bezig geweest om 5 kilo af te vallen (klinkt weinig, maar het waren wel 5 kilo die mij erg tegen het hoofd stootte) en dan valt het even heel moeilijk om weer aan te komen. Dat zegt m.i. ook niets over de gewenstheid en blijheid, maar meer dat je even moet wennen aan je veranderende lichaam. Die net iets groter vallende kleding heeft daar bij mij heel erg goed bij geholpen. Net even over dat kantelpunt heen komen van een beetje buik naar zwangere buik komen. Die mensen die zomaar aan je buik gaan zitten snap ik nooit zo, maar vanuit mijn oogpunt doen ze dat idd vanuit enthousiasme. Ik probeer me er maar niet zoveel van aan te trekken. wanneer je buik groter wordt, wordt dat denk ik ook makkelijker, omdat het minder voelt als je eigen buik, waar je toch wat minder trots op was Het komt allemaal goed. Nu ben ik 25 weken en super trots!