Jeetje! Als je een baby 9 maanden lang verwacht is het al ontzettend onwerkelijk en emotioneel, laat staan dat je van de een op de andere dag onverwachts moeder bent, ik hoop dat ze haar een beetje steunen.
wat zal je schrikken met zo een echo zeg toch kan ik me wel voorstellen dat dames het niet in de gaten hebben als je bezig bent met zwanger worden en het dan bent weet je wat je kunt verwachten...... hier is onze kleine uk wel actief maar niet super hard, denk dat als ik niet wist dat ik zwanger was dat je het zou kunnen aanzien als gas?? of uhm....... ik heb verder geen kwaaltjes op wat meer moe en sneller misselijk tot nu toe, dat kan ook gewoon beetje grieperig zijn toch??? gelukkig ben ik wel bewust zwanger en voel ik onze kleine uk bewust
Ik ken ook zo'n verhaal. Een vriendin van een vriendin. En zij had ook niets gemerkt, gewoon ongesteld geworden. Ze had zelfs al 2 kindjes. Midden in de nacht mega buikpijn, ziekenwagen gebeld bleek ze ook weeen te hebben. Ongelovelijk, maar het gebeurd vaker dan je denkt. En ook een gezondje kindje gekregen.. wauw dat is nog eens een wonder.
heb t een keer meegemaakt tijdens mijn opleiding, tiener ging met buikpijn naar de huisartsenpost en beviel ter plekke... maar volgens mij moet je wel erg disconnected zijn met je lichaam hoor, om echt niks door te hebben!
Tsja, onbegrijpelijk maar je hoort het vaker! p.s. realiseer je dat dit een openbaar forum is, ik zou het niet leuk vinden als ik mijn verhaal met naam en al tegen zou komen op internet.
tering das schrikken zeg poeh het is niet altijd waar dat je de kleine voelt want hier had ik mijn placenta voor en ik voelde mijn zoon totaal niet wist wel dat ik zwanger was haha
Nou vooral met de eerste keer lijkt me dat helemaal niet gek. Als je al naar binnen draagd waardoor je buik veel later of dus niet te zien is. Je net als ik afvalt inplaats van aankomt tijdens zwangerschappen ( met de eerste op het eind 3 kg zwaarder als zonder zwangerschap bvb!) En je ook nog eens een placenta voor hebt liggen waardoor je je kindje niet of pas heel laat voelt schoppen en nauwelijks symptomen hebt. Als je dan ook nog eens onregelmatig of gewoon ongesteld wordt tja. Het is allemaal wel heel toevallig zo bij elkaar maar ik kan het me voorstellen. Ik heb 4 zwangerschappen waarvan 3 voldragen gehad en alle 4 waren ze compleet anders. Ja ok de grove lijnen natuurlijk niet. Maar ik was bvb bij Miky in het begin totaal niks aan de hand maar halverwege was ik de hele dag door kots en kots misselijk. NIKS hield ik binnen. Patrick heb ik door de hele zwangerschap heen gedanst met af en toe wat morning sickness maar verder niks. En bij Wendy kon ik zo ongeveer de hele dag slapen en alleen smorgens beetje misselijk in het begin. Maar KOPPIJN de eerste 3 maanden daar lusten de honden geen brood van vreselijk! Bij de MK was er buiten enorme moeheid ook niks maar die is met 9 weken mis gegaan dus tja daar kan ik verder weinig van zeggen. En nu voel ik soms wat in mn darmen en denk heh....dat lijkt wel een baby die schopt. En ben toch echt niet zwanger hoor! Een kennis van ons die had heel de zwangerschap nergens last van. Niet moe, niet ziek, niet misselijk, geen opgezette benen/voeten, maar ook geen mooie huid en hele bos haar en heel laat pas een buikje en nauwelijks beweging van het kindje. Die baalde als een stekker want die had dat bij mij allemaal gezien en nu was zij zwanger en was er eigenlijk niks aan de hand (die had gedacht ook wel eens lekker in de watten te worden gelegd maar haar man had zoiets van hoezo? Waarom dan?? ) Maar gelukkig wel beide een wolk van een baby (en nu een draak van een peuter/kleuter ) Soms moet ik een beetje denken aan die meid bij mij op school die mij een aansteller vond omdat ik vaak enorme last van mn ongesteldheid had en zij nauwelijks vloeide en al helemaal geen krampen oid had. En dan bedenken dat ik een moeder heb die toen ze nog ongesteld werd meer wel als niet ongi was en zich soms vast hield aan het aanrecht als ze weer eens "leeg liep" of ineens enorme krampen had (en dit dan 3 maanden aan een stuk of soms langer en dan een weekje niet) Kan me best voorstellen dat er dan in zwangerschappen ook van die enorme uitspatters zijn. Er bestaan toch ook vrouwen die ZO enorm dood ziek zijn van de zwangerschap dat ze zelfs overwegen om het te aborteren. Nou dan zal het ook wel de andere kant op kunnen waarbij je totaal NIETS merkt. En als je dan ook nog niet het idee hebt dat je zwanger kan zijn....
Zelfs als je je kindje naar binnen draagt, moet het toch ergens blijven, evenals je darmen en alles wat je normaal in je buik hebt! Normaal als ik op mijn rug lig, zie je een ribbenboog en twee heupbotten met daar tussenin een ingevallen stuk, nu met 22 weken zijn mijn heupen allang het hoogste punt niet meer op de onderbuik. En dan moet mijn kind nog in alle richtingen in omvang verdubbelen! Nogmaals, als je echt niks door hebt, heb je een bord voor je kop.
Gewicht heeft daar niks mee te maken,ook als je dik bent merk je aan je buik dat ie dikker word kan ik je vertellen.Het is gewoon de manier waaro je draag. Gisteravond zag ik op tlc zelfs een vrouw die zwanger was van een tweeling en het niet gemerkt had.Zij had ms en de klachten die ze had zoals vermoeidheid,maagklachten/zuur,obsipatie dachten dat ze daar van kwamen. Het blijft apart maar blijkbaar gebeurd het echt.
Toen ik in het ziekenhuis lag voor de geboorte van mijn zoon lag er naast me ook een meid die niet wist dat ze zwanger was totdat ze 10 cm ontsluiting had. ze had wel een lichte verstandelijke beperking en haar man zeker ook! Ik vond het ech heel erg.... Die vrouw wist niks, had niks en door haar beperking kon ze ook niets opnemen. Gelukkig stonden haar ouders klaar maar ik had echt medelijden met dat ventje.
Ikzelf ben ook van mening dat merendeel wel weet zwanger te zijn, maar veel meiden denken " als ik het ontken, is het er niet" 9 maanden lang menstrueren is volgens mij echt heeeeeel uniek als je geen pil slikt. Tijdens de zwangerschap krijg je geen eisprong, hoe kun je dan menstrueren (als je ook geen nep bloeding vd pil krijgt) En schopjes verwarren voor darmen, lijkt me echt raar, gezien hoe de baby tekeer gaat en er soms hele voeten of kont uitsteekt En niet misselijk? Gewichtstoename?zwangerschapsstreep? Nee, ik kan het eigelijk ook niet geloven
Ik kan me ook moeilijk indenken maargoed waarom zou het niet waar zijn...je hebt dat programma ook op tlc dus tja! Ikzelf had mn placenta ook voor dus ik merkte ook vrij weinig in het begin en groeide ook niet super hard...met 36 weken kon je wel zien hoor maar vooral het voelen!! Dus ja dat lijkt me gewoon zo raar, zeker als je wat verder bent. maar gefeliciteerd! pff wat zal ze geschrokken zijn incl ouders (opa en oma)
Ik heb Sandro amper gevoeld pas later toen hij indaalde en tegen mijn ribben begon te schoppen pas met 28! weken. Ook had ik geen mega mega buik. Als ik gewoon ongesteld had geworden had ik ook niet gedacht zwanger te zijn. Mijn moeder die bleef tijdens haar zwangerschap gewoon ongesteld maar door extreme misselijkheid en snel een dikke buik krijgen test bij de ha moeten doen en een echo zwanger dus al 20 weken! Ik denk ook dat als je er niet mee bezig bent/stil staat je het soms niet door hoeft te hebben.
Een oud-klasgenootje van mijn zusje is dit ook overkomen. Gewone menstruaties en aan de pil. Dikker werd ze wel, maar iederen dacht dat dat kwam omdat ze flinke hoeveelheden alcohol dronk met haar studiegenoten. En jawel, ze was met vage klachten al meerdere malen bij de huisarts geweest, die was het dus ook niet opgevallen. Tenslotte kreeg ze ondraaglijke krampen, kon diezelfde huisarts constateren dat ze aan het bevallen was. Zelf heb ik al jaren regelmatig last van mijn darmen en zoveel verschil voel ik niet met de bewegingen van mijn zoontje tijdens mijn laatste zwangerschap. Kwam ook door een voorliggende placenta. Ik kan me wel voorstellen dat je als vrouw niet beseft dat die van een zwangerschap komen.
Ben benieuwd, waarop jij dat allemaal baseerd dan? Ik heb het helaas nl. zelf ook mee gemaakt. Ik gun het niemand, want het is echt vreselijk. Vreselijk, omdat je gewoon ineens moeder bent. Ik heb echt heel veel moeite gehad om het zelf te accepteren, dat zij mijn dochter was. Het heeft echt wel even geduurt, want ik heb zelf echt de eerste dagen in een shock toestand mee gemaakt. Ik wilde niet opnieuw moeder zijn, maar was het ineens wel. Dat moest ik gaan accepteren en dat had tijd nodig. Ik was een jaar voor de bevalling van mijn dochter, bevallen van mijn zoon. Die is ter wereld gekomen met een spoed keizersnede. Mijn buik was niet gelijk weg, dus ik hield nog wat buik over, die niet echt groter is geworden tijdens de zwangerschap van mijn dochter. Toen ik ongeveer 4 maanden zwanger was, ben ik naar de huisarts gegaan, omdat ik wat last had van mijn buik, krampen, vervelend gevoel, af en toe wat stekende pijn. Mijn huisarts zei, dat het hoogstwaarschijnlijk de darmen waren, die misschien niet helemaal "lekker" terug waren gelegd na de keizersnede van mijn zoon. Ook zei ik, dat ik vaak naar de wc moest, dus mijn suikerwaardes werden gecontroleerd, maar die waren prima. Ze stuurde me door naar het ziekenhuis, om daar toch voor de zekerheid een echo te laten maken van mijn galblaas en te kijken naar eventuele nierstenen. Ik kon toen vrij snel in het ziekenhuis terrecht, daar hebben ze een echo gemaakt en kwamen er al snel achter, dat ik geen galblaas had en dat kon mogelijk dergelijke klachten veroorzaken. Enfin, ik had een "oorzaak" en vond het prima. Geregeld nog wel "wazige" klachten, maar alles weet ik aan darmen en galblaas. Ik was ook niet iemand, die om elk wissewasje naar de dokter ging. Mijn menstruatie? Die is gewoon doorgegaan. Althans, ik ging er vanuit dat het een menstruatie was, want nooit had iemand mij verteld, dat je met het gebruik van de pil, gewoon doorbraak bloedingen had. Tot de 34e week heb ik gewoon elke maand braaf een bloeding gehad, die 3 dagen aanhield. Voor mij dus geen reden om te denken dat ik zwanger zou zijn. Totdat ik 38 weken zwanger geweest zou moeten zijn, toen was ik ineens 2 weken al overtijd. Ik ben snel naar de winkel gegaan en heb daar een zwangerschapstest gekocht. Deze thuis gedaan (op vrijdag ochtend) en deze was positief. Ik schrok me wezenloos, heb gelijk de gyneacoloog gebeld, want ik wilde helemaal nog geen 2e, de situatie was er in mijn ogen toen er niet goed voor. Dezelfde dag kon ik nog ergens "tussen geplaatst" worden. Ik kreeg de schrik van mijn leven, ik was zwanger en volgens de metingen qua baarmoeder enz. zou ik 38 weken zwanger moeten zijn. Ik ben me echt kapot geschrokken en was helemaal overstuur, die maandag zou mijn zoon 1 jaar worden. Wist het even allemaal niet meer. Die zondagnacht begonnen mijn weeen. Ik heb noodgedwongen mijn ouders de 1e verjaardag van mijn zoon moeten laten vieren, terwijl ik lag te bevallen in het ziekenhuis. Mijn dochter is geboren op de verjaardag van mijn zoon. We waren zo blij dat het een meid was, want zo konden we de naam van mijn zoon gebruiken, voor als hij een meisje was geworden. Ik zou nl. niet in staat zijn geweest om zo snel een naam te verzinnen. Dan had ik een baby zonder naam gehad, tijdelijk. Achteraf heb ik nog het ziekenhuis gebeld, die de echo had gemaakt. Zij zouden dus wel degelijk gezien moeten hebben, dat ik zwanger was, want ik was immers al ongeveer 4 maanden ver. Zij gaven aan als verklaring, dat dat niet de vraagstelling van de arts was, om daar naar te kijken. Ze gingen er vanuit dat ik dat wel zou weten. Ze hebben achteraf nog wel hun excuses aangeboden en ook de huisarts zelf is heel snel bij mij langs gekomen, omdat ze geschrokken was. De schoppen van mijn dochter, heb ik weinig gevoeld, achteraf gezien, heb ik wel wat gevoeld, maar de placenta lag voor en alles wat ik voelde, gooide ik op mijn darmen die weer eens bezig waren. Het vele plassen, dat was dus mijn galblaas. Als je er niet vanuit gaat en ook niet beter weet, dan maak je het allemaal niet zo bewust mee. Dat heb ik in ieder geval wel zo ervaren. Mijn dochter is klein geboren. Nog geen 2 kilo zwaar. Dit is waarschijnlijk te wijten aan het gebruik van de pil tijdens zwangerschap, het niet voldoende eten (ik at heel slecht) en het weinige wat mijn lichaam aan rust kreeg. Ik snap best dat het voor sommige het moeilijk te geloven is, dat deze dingen kunnen gebeuren als je het zelf niet mee heb gemaakt. Maar geloof me, ook al was ik nog niet aan een 2e toe. Ik zou wensen dat ik die zwangerschap en bevalling over kon doen, gewoon het genieten en meemaken, dat ze in mijn buik groeide, naar de bevalling toe leven. En die band die je met je ongeboren baby maakt tijdens de zwangerschap, want o wat heb ik die toen gemist. Ik had helemaal niks met dat kleine mooie meisje, wat lief in dr wiegje lag te slapen. Moet overigens wel zeggen, dat het (met hulp) goed is gekomen, ik heb nu een hele sterke band met mijn dochter. Maar die roze wolk, die was bij mij even echt pik en pik zwart! Dus ga ajb niet zeggen, dat mensen dit zeggen omdat ze aandacht willen trekken, liegen, of uit angst zwijgen.. Was dit maar zo, dan had ik de zwangerschap iig toch nog mee gemaakt!!
Pff, wat een verhaal! Lijkt me echt super heftig. Ik kan me ook niet voorstellen dat het mij kan overkomen, heb ondergewicht dus je ziet elk inimini buikje bij mij. Ik ben nooit zwanger geweest, du ik weet niet hoe schopjes voelen. Maar ik heb wel overgevoelige darmen en zie ze soms letterlijk bewegen. Ik denk dan zo moeten schopje voelen.. Ik heb echt luchtbellen in buik die heen en weer gaan alsof ze op de wip zitten, en dat zie je dan en ik voel het ook..
Wow Missy, heftig! Lijkt mij idd heel erg moeilijk om mee te maken. Oh en mooi even de oren gewassen, haha. Geloof er ook wel in dat sommige het echt NIET weten. Er zullen ongetwijfeld bange pubermeisjes tussen zitten, maar toch.
Ik kwam laatst ook iemand tegen met een prachtig peutertje en zij vertelde mij haar verhaal. Ze had best wat overgewicht en is gaan lijnen. Tijdens het lijnen is ze ook fanatiek gaan sporten. Ze viel best goed af, maar het buikvet kreeg ze niet zo goed weg, hoe veel ze ook sportte. De dag van de bevalling heeft ze nog 15 kilometer op haar mountainbike in het bos gereden en savonds op verdenking van een ontstoken blinde darm naar het ziekenhuis gestuurd door de hap. Daar aangekomen, bleek het een bevalling. Ik heb geen enkele reden om aan te nemen dat de meeste mensen deze verhalen verzinnen. Ik verdenk er wel wat tienermeisjes van en wat psychisch minder stabielen heb je overal, maar ik denk dat het echt gewoon kan. Oh, en toen ik niet zwanger was, heb ik af en toe zo'n last van mijn darmen gehad dat ik kon zweren dat het schopjes van een baby waren. Het voelde echt precies hetzelfde (niet die enorme schoppen op het einde, maar die vriendelijke schopjes). Dus andersom lijkt me het ook kunnen.
Oh mijn darmen maken soms ook sprongen, ik zou zweren dat ik een baby voel schoppen hoor! Echt 1 op 1. Dus tsjah, als je niet weet dat je zwanger bent dan gooi je het daar op. En als je een klein babytje hebt, of 1 die niet in je ribben aan het porren is.
Oh en dat geloof ik zeer zeker ook wel, dat er genoeg tussen zitten, die het stiekem wel wisten maar niet durfden te vertellen uit angst, schaamte of wat dan ook. Heftig is en was het zeker, nog elke dag vraag ik me stiekem af, hoe het allemaal zou zijn geweest, als ik het toen wel had geweten. Gelukkig sus ik me weer met het feit, dat mijn dochter en ik gelukkig hoe dan ook een goede en vooral sterke band hebben met elkaar.