Hoi dames, Sorry om in jullie forumdeel in te breken, maar hier zitten de experts.. Een vriendin is gister bevallen. Ik weet niet precies op hoeveel weken ze zat (werden door verschillende gynacologen verschillende dingen gezegd), maar zal tussen de 28 en 30 weken zijn geweest. Naar omstandigheden maakt het kindje het goed en weegt 1200 gram. Ik heb de info van haar via een sms gehad en heb haar via sms wat terug gestuurd omdat ik haar niet lastig wil vallen. Nu is het zo dat we ontzettend twijfelen wat te doen. Waar zitten ouders van prematuurbaby's op te wachten? Wel of geen bezoek (niet meteen nu, maar iets later neem ik aan)? Wel gebeld worden of liever met rust gelaten? Wel of geen cadeautjes? Is het fijn als iemand het huis op orde maakt en dingen koopt die nog nodig zijn of doe je dit straks liever zelf? En de moeilijkste vraag van allemaal, wat zijn de ''gemiddelde'' overlevingskansen van een kindje dat zo vroeg geboren is? Ik kan daar maar heel weinig over vinden, maar ik denk dat het wel belangrijk is om te weten om dan beter op de situatie in te kunnen spelen.. Ik hoop dat jullie me kunnen vertellen wat jullie als prettig ervaren hebben en vervelend vonden. Als het te gevoelig ligt om op zulke vragen antwoord te geven snap ik dat uiteraard ook. Alvast heel erg bedankt!
Hoi, onze dochter is met 30 weken en zes dagen geboren en ze woog 1290 gram. Vergelijkbaar met jouw vriendin dus. Ik weet niet precies de percentages maar kindjes van die termijn hebben goede overlevingskansen hoor, ik geloof iets van 90%. Wat wel spannend is is of er nu dingen gaan gebeuren zoals infecties van een van infuusjes, te laag ijzergehalte of zelfs kleine hersenbloedinkjes. Dat zijn vooral de dingen waar je over het algemeen (ik weet natuurlijk niet van hun specifieke situatie) bang voor bent als ouder van een prematuur kindje. Ik denk persoonlijk dat je gewoon hetzelfde moet doen als wat je zou hebben gedaan als het kindje op tijd was geboren. Ik weet wel dat wij het heel erg waardeerden als mensen speciaal prematurenkleertjes waren gaan kopen voor onze dochter. Misschien is dat een idee. En gewoon interesse tonen. Vragen hoe de dag is gegaan, hoe het met drinken gaat en zeker vragen of je op bezoek mag komen. Ik vind het lief van je dat je je er in verdiept, dat doen niet veel mensen kan ik je vertellen.
Dank je voor je reactie! Hier kan ik idd de situatie wat beter mee inschatten.. Vragen hoe de dag is gegaan is een hele goede tip! Je leeft dan natuurlijk dag bij dag (stom zo had ik het nog helemaal niet zo sterk gezien)..
Thanks voor de tip vlinderbloem! Ze was heel blij met het berichtje! Weet inmiddels dat het kindje zonder zuurstof ligt en ze hem morgen mag aanraken, volgens de artsen gaat alles goed. En heb vanmiddag al een setje prematuurkleding beteld in NL, gek dat is hier dus helemaal niet te vinden..
Wat lief dat je je vriendin wilt helpen Vraag het gewoon aan haar , laat regelmatig weten dat je aan ze denkt , bel zelf ipv ,als je me nodig hebt bel me maar , en vraag wat je kan doen . Ps bij de webshop van ducky beau hebben ze ook lieve prematuren kleding Liefs Edith Mama van mees*
Goede tips! Het is ook belangrijk om je vriendin te feliciteren. Ze is moeder heworden. Bel haar regelmatig en vraag hoe het gaat. Ook met haar. Wees blij voor haar als ze goed nieuws heeft. En als je op bezoek mag komen: let op hoe je reageert! Haar baby is klein, klopt. Maar als een moeder haar baby showt, wil ze daatgene horen wat elke moeder wil horen. De meeste mama's hier zijn vaak gekwetst door hun dierbaren, met goedbedoelde opmerkingen en rare reacties bij het zien vd baby, Aldin woog ook 1260gram bij de geboorte. Hij viel veel af, maar deed het verder prima. Na 30weken is de overlevingskans 95%, en zijn vooral ernstige hersenblordingen gevaarlijk
volgens mij ben jij een hele lieve vriendin! wat ze nodig heeft is dat jij er voor haar bent, ook al zal ze niets van zich laten horen aankomende tijd (misschien ook wel, maar best kans dat ze de tijd er niet voor heeft). Ik heb mijn vriendinnen nu al maanden niet gezien, maar ik merk wel dat ze er voor mij zijn door mailtjes, of smsjes of een kaartje. Tijd om ze te bellen heb ik niet en ik reageer ook niet altijd direct op mails en smsjes. Maar het idee dat ze aan mij denken en voor me klaar staan steunt mij enorm. eten koken en schoonmaken enzo laat ik liever doen door mijn familie. x
Hoi AMS, Wat lief dat je zo met je vriendin mee denkt! De overlevingskansen op dat termijn zijn idd 90% is mij toen verteld. Zelf vond ik visite leuk maar erg vermoeiend, zeker omdat je dan zelf ook nog moet rusten en kolven ws. Ook kan van te voren visite inplannen lastig zijn omdat de gezondheid van het kindje van het 1 op ander uur om kan slaan ivm infecties ed. Maar telefoontjes en sms'jes vond ik zelf ook erg leuk! Ze kan dan reageren en opnemen wanneer het haar uitkomt. Je zou haar dan kunnen vragen waar ze hulp bij kan gebruiken. Is ze zelf thuis of in een Ronald Mc Donaldhuis? Mischien kan je ook contact opnemen met familie, veel zal mischien op hun schouders terecht komen waar zij weer hulp bij kunnen gebruiken. Qua cadeautjes ed zou ik ook gewoon doen wat je normaal ook gedaan zou hebben. Ik vond het zelf zo fijn om cadeautjes voor m'n dochter te krijgen en felicitatie kaartjes. De geboorte is toch een mooi en bijzonder moment, te vroeg of niet... Succes en sterkte in deze dubbele tijd! Liefs Patatje
O ja, uit mijn ervaring blijkt dat veel mensen uit de omgeving niet beseffen dat zo'n kleinte op de Intensive Care (NICU) ligt... Vandaar dat de dagen zo onvoorspelbaar kunnen lopen. Verder zijn dat al afdelingen waar de rust ver te zoeken is en als er dan ook nog regelmatig allemaal goed bedoelde andere mensen boven de couf hangen kan dit ook erg vermoeiend voor het kleintje zijn. Prematuurtjes zijn prikkelgevoelig. Aan de andere kant begrijpen de buitenstaanders dan wel beter wat de ouders door maken... Affijn, je kan ook gewoon aan je vriendin vragen wat zij prettig vind, mischien vind ze het erg fijn als je even komt kijken . Ik hoop natuurlijk dat deze kleine weinig tegenslagen zal hebben en al snel naar een andere afdeling kan en lekker snel groot wordt!
Hoi Dames, Bedankt voor jullie lieve reacties, word er verlegen van .. Jullie hebben me echt goed geholpen. We hebben de kersverse papa vanmiddag aan de telefoon gehad en die wil graag dat we morgen komen. Leuk! Ze zijn nog in het ziekenhuis en wonen er gelukkig vlak bij. Hier in Spanje zijn er helaas geen dingen als ronald mcdonald huizen.. Adi, ik snap heel goed dat jullie vaak gekwetst zijn door de reacties van mensen op jullie kinderen. Veel mensen denken echt niet na! Merk het helaas ook vaak met reacties hier op het forum, had het er toevallig vanmiddag met mijn man over (van sommige van jullie wist ik wel dat jullie een prematuurkindje hebben, maar van sommige ook niet) dat het me opvalt dat ik nu hier jullie reacties (en Jipper's bericht ook) lees en jullie ook degene zijn met nadenkende reacties. Weet niet of het toeval is of dat er gewoon ook ''normale'' mensen zijn .. Iig allemaal heel erg bedankt!
O hihi, ik zie nu pas dat je in Spanje woont . Wat fijn dat jullie morgen langs mogen komen! Schrik niet van alle toeters en bellen aan en rondom het kindje... Liefs Patatje
wat wij fijn vonden is dat onze familie iedere dag eten kwam brengen. Dan hoefden wij het ziekenhuis niet uit om eten te maken of te kopen. Misschien, als zij zoiets ook fijn zouden vinden, zouden jullie rond etenstijd kunnen afspreken en dan eten voor ze meebrengen. Eten moeten ze toch en dan kun je nog even bijpraten en zijn ze zo min mogelijk tijd weg bij hun kindje. groet, S
Thanks! Ze mogen alleen maar 2 x per dag een uur bij hun kindje zijn en wonen bijna naast het ziekenhuis.. Voor ons is het ook ruim een uur rijden en met de crechetijden van mijn zoontje niet goed te combineren, maar snap heel goed dat jullie daar blij mee waren. Toen we zijn geweest hebben we idd wat eten voor ze gehaald. Gelukkig gaat het heel erg goed en hebben ze gister al mogen buidelen, ben zo blij voor ze!
Wat fijn voor ze, als je mag buidelen is het al zo lekker, dan kun je je kleine gewoon fijn aanraken! Hoe vond jij het, om in het ziekenhuis te zijn en de kleine te zien?
Moet zeggen dat het me erg meeviel, het scheelt dat hij al zonder zuurstof ligt. En hij is echt heel goed ontwikkeld, gewoon een kleine baby, als ik hem op een foto gezien zou hebben (buiten de couveuse nl) zou ik er denk ik niet aan zien dat hij prematuur is.. Ik vond het vooral moeilijk de ouders te zien, die waren erg emotioneel (logish, maar daar heb ik altijd moeite mee en de hormoontjes werken nl nu helemaal niet mee)... Wat ik een heel vervelend gevoel vond is om hun kostbare tijd met hun kindje af te nemen (mochten per 2 naar binnen en ze hadden zelf maar 2 x per dag een uur om daar te zijn). Aan de andere kant nl ook heel erg vereerd dat wij als eerste vrienden hun wondertje mochten bewonderen en ook oprecht te kunnen zeggen dat het echt een plaatje is! Ze hebben nu gelukkig wat extra tijd door het buidelen, dit mogen ze buiten bezoekuren doen.
Wat raar dat ze maar 2 x een uur hun kindje mogen zien. Wij mochten als we dat wilden de hele dag blijven. (alleen ouders mochten 24 uur per dag langskomen) Er stonden geen bedden in het vu anders was ik naast ons dochtertje blijven slapen. Wel erg fijn dat ze mogen buidelen. Ik vond dat ook ontzettend fijn en voor het kindje is dat ook erg goed. Ik kan me ook voorstellen dat ze ondanks alle zorgen en emoties ook wel trots zijn om hun kindje te laten zien. En het is natuurlijk erg fijn om vrienden te hebben die echt proberen in te leven in wat ze meemaken. Ook al kun je niet veel langskomen, daar hebben ze al heel veel aan. groet, S
MIjn zoontje is met 27/1 geboren 11 jaar geleden. Zijn geboortegewicht was toen 1025 gram. Waar ik toen heel veel behoefte aan had maar helaas niet echt kreeg (kan mij voorstellen dat mensen dat niet durfde te vragen) was het volgende: Wij zaten soms echt 24 uur aan zijn bed met alleen maar een kop koffie ofzo halen even wat eten meer niet wij leefde al die 5 maanden letterlijk in het AMC amsterdam. Ik zou het toen fijn hebben gevonden als iemand eens zei van gaan jullie maar even een dagje naar jullie huis of met zijn twee ergens wat eten of noem maar op dan blijven wij wel een dagje bij jullie kindje...want je durft niet weg je bent bang dat er wat gebeurd...maar als er een vertrouwd iemand daar zal zitten zou ik vast wel een dagje weg zijn geweest. Inmiddels is hij 11 jaar oud en groeit goed hoor...door zuurstofgebrek bij de geboorte is hij wel lichamelijk gehandicapt en zit in een rolstoel kan niet lopen
wat een heftig verhaal meid.. Ik snap heel goed dat je daar behoefte aan had, maar volgens mij mag dat helemaal niet. Tegenwoordig iig niet. Op de couveuseafdeling mag visite alleen samen met de ouders naar binnen, en mag maar heel eventjes blijven. En al helemaal niet uren naast de couveuse zitten. Bij ons in het zkh mochten de bezoekers zelfs niet in de couveuse kijken als de ouder er niet bij stond.