Het scheelt hier per dag. Kwakkelen begon met 7 weken, spit door werk, met 12 weken (omdat mijn leidinggevende het anders op werkweigering zou gooien, dus toch doorgaan, werk in de zorg) bekkens en rug scheef getrokken. Al vanaf 20 weken thuis ivm bekkeninstabiliteit waardoor ik nu echt haast niet meer kan functioneren en terug kerende harde buiken. Nu is voor het eerst dat ik een beetje van mijn zwangerschap kan genieten, van de bewegingen in mijn buik. Ik ga een geboorte tegeltje borduren en ik ben zelf het geboortekaartje aan het ontwerpen. Nu loop ik wat afspraken bij de fysio, het ziekenhuis en gyn af, dus mijn week is meestal redelijk gevuld. Ik wil ook gaan zwemmen, maar ik zou niet weten hoe ik daar heen zou moeten. Over een maand yoga lessen. Nu zijn er momenten dat de tijd kruipt en er zijn momenten dat het vliegt. Maar ik ben zooo benieuwd hoe onze kleine meid er uit komt te zien. Stiekem hoop ik ook dat ze eerder komt, want mijn moeder had al een vakantie geboekt voor ze wist dat ik zwanger was en dat is 2 dagen na mijn uitgerekende datum......
Ik doe wat ik altijd doe als ik vind dat ik ergens heel lang op moet wachten: ik hak het in kleine stukjes. Kleine tussen-doelen waar je je aandacht op kunt vestigen of waarop je je kunt verheugen. (werkt ook uitstekend als je op dieet bent!) In het begin heb ik zitten aftellen tot de 12 weken, ookal had ik al aan iedereen verteld dat ik zwanger ben. Volgende was de 20 weken echo. Daarna wilde ik met ongeveer 28 weken de babykamer klaar hebben (die 8 weken vlogen voorbij). Volgende "doel" is met verlof gaan. Nog 7 weken!
zwanger zijn wordt altijd zo zoetsappig omschreven! Het zou één grote roze wolk moeten zijn waar je op zit, en waar je 8 maanden (vanaf de test) niet meer af te krijgen bent! Die roze wolk heb ik inderdaad een paar dagen gehad. de eerste 2/3/4 dagen na de test was ik zo blij! daarna was ik aan het idee gewent en dacht ik "oké... en nu? Ik zie niks, ik voel niks... laat me alsjeblieft misselijk worden ofzo, dan heb ik een teken dat het echt is". Nou, misselijk ben ik geworden! Met 6 weken ziek gemeld, met 7 weken opgenomen in het ziekenhuis, non-stop overgeven, hééél duizelig, bibberig, zwaaaar overgevoelig voor alle prikkels, extreem moe en uitgeput, etc... (ja idd, hyperemesis gravidarum). Nu 36 weken zwanger en ik ben het vanaf week 8 ofzo al he-le-maal zat, ben alleen maar ziek geweest, kan me niet omdraaien in bed van de pijn (laat staan zitten en lopen, vreselijk, kan het soms wel uitgillen van de pijn, pfff) en als ik een goeie dag heb, heb ik genoeg energie om met m'n man mee te gaan naar de supermarkt. Verder is het thuis op de bank zitten, wachten en zwaar balen van wat ik allemaal niet meer kan. Dat klinkt misschien negatief, maar dingen die ik wel kan, zijn er bijna niet! een kwartiertje tv kijken, daarna word ik te misselijk en duizelig van het geflits. Nu even achter de laptop, maar begint al lekker vervelend te voelen... En dan al die mensen die zeggen "geniet er maar van, want straks heb je al die tijd niet meer". Grrrrrr gek word ik er van! Alsof ik hier op de bank moet gaan zitten genieten van het zo ziek voelen en met alles afhankelijk zijn van anderen, en al die pijn en energie tekort... Joepieie! Er zijn om de paar dagen een paar minuten dat ik even blij ben met de schopjes, dan probeer ik me echt te concentreren op wat er in m'n buik zit en probeer er een voorstelling van te maken, maar verder is het gewoon zitten balen en heeeeeeeeeeel hard wachten!! Laat die kleine meid maar snel komen, volgens mij geef ik veel te weinig positieve hormonen door!