Onverwachte miskraam, zo verdrietig

Hey Ladies,

Ik post niet vaak iets, ik ben meer een meelezer, maar ik wil het even van mij af schrijven. Zit er helemaal doorheen.
Afgelopen weekend had ik wat rare buikkrampen, dus ik dacht dat ik ongesteld zou worden. Ik vloeide echter maar niet en had alleen een beetje roze afscheiding. Verder eigenlijk niet bij nagedacht, we waren in de Efteling en hebben genoten van de dag.
Hele verdere weekend last gehad van roze afscheiding en krampen. Totdat ik maandagavond ineens extreme buikkrampen kreeg. Ik liep naar de wc en ben daar het vruchtje verloren. Ik herkende het meteen van mijn eerste miskraam en realiseerde wat er gebeurd was. Ik wist niet eens dat ik zwanger was... Later besefte ik mij ook dat ik 2 weken overtijd was, maar door drukte op het werk en met ons gezinnetje heb ik daar helemaal niet bij stilgestaan.
Al de hele week voel ik mij enorm slap en duizelig, maar dat komt wellicht door het bloedverlies. Inmiddels is dit wel een stuk minder geworden gelukkig, nu moet ik het nog mentaal verwerken.
Bij ons is er ook al langere tijd de discussie of we wel of niet voor een derde kindje willen gaan. Ik wil het dolgraag, echter heeft mijn man net de vorige maand de knoop doorgehakt dat het met twee lieve kindjes voldoende is voor hem. Dit maakt het extra moeilijk voor mij. Ik ben heel verdrietig, ook al was deze zwangerschap niet gepland en onverwachts (wij hebben het altijd met een condoom gedaan), voor mij was het wel heel erg gewenst.
Nu zegt mijn man dat hij het ook heel erg vindt, maar ik denk dat hij ook opgelucht is op de een of andere manier. Ik weet wel dat hij uiteindelijk wel blij zou zijn met een derde kindje, maar ik wil graag een kindje waar wij samen bewust voor hebben gekozen en wat wij beiden graag willen. Ik ga dus van de ene emotie in de andere.
Ik weet dat ik moet leren accepteren dat er geen derde meer komt, maar dit maakt het natuurlijk niet makkelijker voor mij. Ik weet niet zo goed hoe ik hier mee om moet gaan, gelukkig kan ik er wel goed met mijn man over praten.
Het is heel dubbel allemaal, want hoe kan je iets zoveel missen, zonder dat je wist dat het bestond?

Ik weet niet zo goed wat ik met dit verhaal wil, denk dat ik het gewoon even kwijt moest. Dankjewel voor het lezen...

 

Dankjewel voor jullie lieve reacties!

@Veera: Zo voelt het nu inderdaad, als de laatste kans...Dat is ook het dubbele eraan, aan de ene kant vind ik dat zo erg verdrietig, aan de andere kant snap ik ook als mijn man niet wil dat ik hem niet kan dwingen en zo voor het blok staan is natuurlijk ook niet niks.

@Kraanwagen: Het is ook zo moeilijk, we praten er veel over. Misschien dat hij nog een keer omdraait, maar daar wil en kan ik niet op hopen, bang voor nog een teleurstelling. Ik wil ook dat wij beiden achter de beslissing staan om voor nog een derde kindje te proberen. Ik heb hem ook eens gevraagd of hij ongelukkig zou worden van een derde kindje, daarop antwoordde hij van nee. Terwijl ik zei dat ik misschien wel ongelukkig zou zijn wij niet op zijn minst zouden proberen voor een derde. Dat is natuurlijk niet eerlijk om te zeggen, maar zo voelt het wel af en toe...

Nogmaals bedankt dames voor het lezen en reageren!