Weet je, onze Jesse wordt zaterdag al een half jaar, en ik heb nog steeds weinig of geen oog voor de buitenwereld. Ik werk nog niet, ik beoefen m'n hobby's nog niet, kom haast nergens (zonder Jesse) en lees geen krant of kijk tv. Voor mij ligt het hele wereldnieuws namelijk in Jesses ledikantje/box/kinderwagen. Ik moet mezelf dwingen om in gezelschap ook naar andere mensen en hun werk/hobby's/vakanties te vragen, maar het liefst zou ik alleen maar over Jesse praten. Ik bedacht mezelf vandeweek hoe vervelend dat misschien wel moet zijn voor anderen, dus moet ik van mezelf telkens even over het randje te kijken naar de wereld die buiten m'n babywereldje valt, maar ik heb er eigenlijk absoluut nog geen zin in. Komt misschien ook wel doordat ik zolang op dit kind heb moeten wachten... Een aantal mensen uit m'n omgeving zeiden vorig jaar (toen ze hoorden van de zwangerschap) oooh, wat zal het jou tegenvallen, na zoveel jaren vrijheid, om je weer naar een baby te voegen. Maar ik vind het alleen maar heerlijk, ik vind het gewoon vervelend om zo nu en dan, als het echt niet anders kan, een oppas te nemen. Is nog maar vier keer gebeurd. Hebben jullie dat nou ook, of ben ik het enige über-moederdier?
Ik heb wel zo'n beetje hetzelfde hoor. Ik zit er ook over te denken om te stoppen met werken, juist omdat ik liever alleen maar met Eva bezig ben, mijn werk is echt bijzaak en ik heb er ook niet echt meer plezier in.
Ik ben al 3 mnd weer aan het werk en doe ook mn hobby's weer (als Demi op bed ligt) Wel moet ik er ook aan denken al sik bezoek heb, ook naar hun leven te vragen ja. Want idd ik zou ook graag alles vertellen over Demi en hoe lief, cute enz. haha
Heel herkenbaar hoor... hier werd de buitenwereld pas weer groter en belangrijker na hun eerste verjaardag als ze niet meer alsmaar mama willen maar zelf aangeven dat ze ook wel even zonder mama willen zijn...
Achteraf gezien heb ik dat ook gehad. In die periode had ik het niet zo in de gaten, maar als ik er nu aan terugdenk heb ik ene hoop gemist qua nieuws, van vrienden enz... Gewoon omdat je met grote oogkleppen oploopt... Ik hoor nu soms dingen dat ik denk.. Huh? Wanneer dan? Moederinstinct is dat, denk ik. Je baby is nog zo afhankelijk van je, en heeeeel vroeger was de wereld niet zo veilig als nu. En willen praten over je kind blijft volgens mij... Gisterenavond met een vriendin weer zowat de hele avond zitten kletsen over haar kinderen (bijna 6 en bijna 2) en over Jelle....
Hier een andere kant. Ik heb het helemaal niet. Mijn zoontje is het belangrijkste in mijn leven, maar ik vind ook heerlijk om andere dingen te doen en vooral over andere dingen te praten. Ik weet hoe vervelend ik het vond als anderen alleen maar over hun kind praatten. Ik vond heel leuk om te weten hoe het daarmee ging etc maar het hele gesprek alleen maar over een kind van een ander te moeten voeren vond ik niet leuk. Daar let ik nu ook heel goed op. Er zijn ook andere leuke dingen in de wereld. Over 5 weken ga ik weer aan het werk en dat vind ik ook weer lekker. Natuurlijk zal ik het supermoeilijk vinden om mijn baby weg te moeten brengen, maar ook dat zal wennen. Een kind in mijn leven is een geweldige aanvulling en verrijking, maar het neemt mijn leven niet over gelukkig. Maar ik kan mij wel voorstellen dat als je heel lang op je baby heb moeten wachten dat je er zo vol van bent dat je geen oog hebt voor andere dingen. Hopelijk komt het nog wel.
Gelukkig ben ik dus niet de enige En natuurlijk vind ik de oudsten ook nog steeds geweldig hoor, maar ja, die gaan alweer zoveel hun eigen gang. Ik heb nu lekker weer een knuffeldiertje, dat had ik al die jaren zo gemist!
Wij hebben ook lang op Eva moeten wachten... zou het daardoor komen? Ik denk wel een beetje, maar meer nog doordat ik het allemaal zoveel mooier en overweldigender vind dan ik ooit had gedacht. En Eva is zo'n vrolijk meisje, ik had nooit durven hopen zo'n lief meisje te krijgen!
OH NEE.......... Die tijd komt ook nog hé, dat mijn binkie denkt: Oh mama nu even niet! Moet er niet aan denken Hier ook een moeder die ALLES doet zolang mijn binkie met mij mee kan Hij is ook nog nooit bij een oppas geweest of iets dergelijks Dus eerst 9 maanden in mijn buik en nu al 9 maanden elke dag bij mama!
Wij hebben 7 jaar op onze Demi gewacht, maar in die jaren vond ik het heel vervelend om continu te moeten praten over andermans kinderen, dus juist daarom houd ik er ook rekening mee. (ook al is dat wel eens moeilijk hahaha)
mja hier ging het beter toen ik weer ging werken en nu denk ik niet meer heel de dag aan babies gelukkgi wel hoop collega's met kinderen dus regelmatig gaat er toch wel wat over de lunchtafel maar langzaam maaar zeker begin ik ook af ent oe weer andere dingen te doen. denk overigens dat het bij mij n iet begon met werken.. maar toen ik weer ging sporten ik had het helemaal gehad en MOEST iets voor mezelf doen zo van de ene op de andere dag en dat werd dus sporten nee niet sociaal in de sportschool.. maar gewoon helemaal alleen in het park en nog steeds.. zijn die 3x per week hardlopen mijn waardevolle "ik-momentjes" die ik koester en waarna ik blij ben als ik weer thuis ben en manlief en ons dopje weer kan kroelen ik denk dat het gewoon mama-neigingen zijn en dat stappen? dat mis ik helemaal niet. komend weekend gaat anne uit logeren een nachtje zodat wij naar een verjaardag aan de andere kant van het land kunnen. anne is er altijd hartstikke blij mee oma vindt het natuurlijk ook geweldig en ik heb er maar een dubbel gevoel bij (maar.. ik denk dat ik me uiteindelijk toch wel vermaak hoor)