Hallo dames, Weet niet of er mensen zijn die het willen delen maar mij vraag is het volgende. Mijn bevalling ging snel en heftig, was 10 dagen overtijd met eel harde buiken en voorweeen, en toch vanuit het (bijna) niets lag ik ineens op bed, werd getoucheerd en had 8 cm!! Dus ben ik er niet meer af geweest en 30-45 min later was mn tweede dochter er. daarna nog hechten. Van alle inspanning ging ik daarna giga trillen en mn benen schokten echt heen en weer, heel raar.. Ik had bijna geen gevoel er meer in, de kraamverzorgende moest me gewoon helpen om weer normaal te gaan liggen.. Ik vind gemeenschap na de bevalling nog heel eng. Vorige week een poging gedaan, maar ik schoot ineens in de stress toen het zover was. Voelde letterlijk het hoofd weer staan Het liep dus op niks uit verder, maar goed de eerste stap is gezet. Maar hoe kom ik af van dat 'bevallingsgevoel' tijdens het vrijen. Simpelweg er niet aan denken lukt niet, zodra ik op mn rug terecht kom, al is het alleen maar om te strelen, voel ik me zo rot, zon machteloos gevoel ofzo. dan komen we steeds niet verder. Zijn er meer mensen die dat hebben of is het heel gek??
Mijn bevallingen waren ook allemaal snel. En ze werden steeds sneller. Eerste 5 uur, tweede 3 uur en derde 2 uur. Ben best bang dat mocht ik ooit nog eens bevallen het kind er zo uitfloept ofzo. En al die 'fijne' opmerkingen over als je een snelle bevalling hebt... 'O lekker zeg'. Nou allesbehalve, ik beval dan liever iets minder snel en dat ik wat minder heftige naweeën heb. Maargoed het is nou eenmaal zo gegaan iedere keer, heb er op zich wel vrede mee hoor. Nu is het bijna 4 weken geleden dat ik ben bevallen, maar heb nog steeds ontzettende pijn met niezen (wat helaas vaak gebeurt), bukken etc. Weet niet of dit normaal is trouwens, vorige keer had ik dat absoluut niet zo. Maar we zullen wel zien hoe het verder allemaal gaat.
Hier ook een snelle bevalling in 2 uur. Vorige keer 8 uur maar die bevalling was gevoelsmatig ook fijner omdat het allemaal wat rustiger en overzichtelijker was en minder pijnlijk Snap je gevoel wel. Denk dat je moet zorgen dat je eerst heel erg opgewonden bent. Dus niet geforceerd gaan vrijen en hopen dat je opgewonden raakt maar lekker in bad, massage, beetje spelen en bijvoorbeeld afspreken dat je die avnond juist niet all the way gaat. dan is de druk van de ketel. Als je echt heel erg veel zin hebt gaat het vanzelf maar zodra je je hoofd niet bij het vrijen hebt kan je inderdaad aan je bevalling gaan denken.
Zo doen we het ook en juist vorige week dacht ik nergens aan en alles ging goed! Maar blijkbaar voelde mn man niet genoeg want hij zei dat ik ontspannen moest en toen begon het weer.. Ik hoorde mezelf ineens weer zuchten en werd hardstikke bang! Dus dat kleine stapje was juist misschien neit goed!? (De afloop dan).
Ik herken het ook ontzettend!!! Vanaf het moment dat het pijn begon te doen (de weeën) tot aan het einde duurde alles bij elkaar 1,5-2 uurtjes. Ik heb 6 minuten persweeën gehad en de baby kwam er in 1 flinke perswee uit... Ik wilde zo snel mogelijk naar huis en nog steeds, 6 weken later (bijna 7), voelt alles nog steeds niet zoals het hoort. Wat je zegt over de gemeenschap herken ik akelig goed. Voor de bevalling hadden wij een frequentie van toch wel dagelijks. Nu proberen we dit weer een BEETJE op te krikken naar om de dag ofzo, maar verstijf ik soms nog steeds. En nee, dat helpt niet echt. Hier probeer ik maar gewoon over die grens heen te gaan en toch maar door te zetten; met een beetje geluk is het dan snel over en 'back to normal'.
Hoi! Herkenning dus! Over de grens gaan werkt bij mij niet, zowel lichamelijk als emotioneel. Het lukt letterlijk niet en ik krijg huilbuien. Zo das wel veel elke dag, en nu om de dag?! Waar haal je tijd en energie vandaan? Hier 1 of 2x per maand voordien, gelukkig. Maarre jouw beeb is 6 weken! dat neemt wel even tijd he.. De mijne is ruim 8 maanden!