Hoi allemaal, Ik merk dat ik er steeds iets beter mee om kan gaan, maar het af en toe toch ook nog wel erg moeilijk heb met hoe mijn bevalling is gegaan. Graag wil ik het even van me afschrijven! En vragen wie dit nog meer heeft meegemaakt, want in mijn omgeving heeft niemand een keizersnede gehad dus ze begrijpen me gewoon niet altijd. Op dinsdagavond begonnen bij mij de weeen, ik was toen precies 41 weken zwanger. Ik had al enige tijd 1cm ontsluiting en was voor het weekend al een keer gestript, maar dit had verder geen effect. De weeen kwamen echter heel onregelmatig, dan om de 5, dan om de 10 minuten. Dus zo de nacht ingegaan, ze waren wel vrij pijnlijk en ik heb die nacht dan ook niet geslapen. 's Middags uiteindelijk toch maar eens de VK gebeld en zij kwam na een uurtje. Ik bleek nog steeds maar 1 cm ontsluiting te hebben en volgens haar waren het nog geen weeen... Dus weer verder door gesukkeld. 's Nachts kon ik het echt niet meer houden dus weer gebeld (ze kwamen nog steeds onregelmatig). Om half 3 's nachts was de VK er en ik had wel 3 hele cm ontsluiting... Zij besloot toen om de vliezen door te breken en dan zouden we bekijken wat we gingen doen. Het bleek dat Jurre in behoorlijk in het vruchtwater had gepoept dus we moesten naar het ziekenhuis (dag thuisbevalling...). Heel rustig hebben we alle laatste spullen bij elkaar gezocht en zijn we op ons gemakje naar het ziekenhuis gegaan. Daar naar de verloskamer en aan de CTG. Het bleek erg lastig om zijn hartslag te registreren dus wilden ze dit met een buisje inwendig proberen. Dit lukte ook slecht. Wel bleek dat iedere keer als ik een wee kreeg, zijn hartslag drastisch naar beneden zakte. Daarom wilden ze proberen om een beetje bloed van zijn hoofdje te schrapen om zijn PH waarde te meten. Ook dit lukte niet en inmiddels waren er al zo'n 4/5 artsen in de kamer (we begonnen met 2). Er werd tegen mij gezegd dat ze me klaar wilden maken omdat ik misschien een keizersnede zou krijgen. 2 minuten later lag ik echter al op de OK! Zelf had ik niet eens in de gaten dat er echt paniek was, omdat ik mijn man naast mijn bed zag rennen realiseerde ik me ineens dat we wel heel snel naar de OK gingen... Daar aangekomen was er niet eens meer tijd om een ruggenprik te zetten maar werd ik gelijk onder narcose gebracht. En anderhalf uur later werd ik wakker en werd er verteld dat ik moeder was geworden van een zoontje en dat alles helemaal goed was. Wat bleek: hij was 2x omstrengeld met de navelstreng en iedere keer als er een wee kwam, daalde zijn hartslag. Omdat ik al 26 uur weeen had gehad, daalde zijn hartslag steeds verder en aan het eind was het nog maar 50... Wat ik zo ontzettend jammer vind is dat ik niet samen met mijn man die eerste momenten heb meegemaakt van het is een jongen, hem samen zien etc. Ook kan ik er nu niet tegen om bevallingen op tv te zien waarbij de baby op de buik wordt gelegd. Jurre was al 1,5 uur oud en toen wist ik pas dat hij geboren was!! Ik ben echt zielsblij dat hij gezond is en dat het na een kwartier al zo goed met hem ging dat hij gewoon bij mijn man mocht liggen, maar toch heb ik er moeite mee om het te verwerken. De ene dag gaat het beter dan de andere, maar ik merk aan mezelf dat als er een keer een dag tussen zit dat het niet lekker gaat, ik dit gelijk wijt aan de bevalling en dat ik me een slechte moeder voel omdat ik er de eerste uren niet voor hem geweest ben... Wie heeft dit ook meegemaakt en herken je deze gevoelens? Ik wist niet eens dat dit bestond, een keizersnede onder narcose.. Ze hadden ook een hele discussie in de OK omdat ze eigenlijk vonden dat ik niet onder narcose moest ivm de verwerking van de bevalling, maar ja, er was echt geen tijd meer...
ik herken het deels...ik heb wel een spoedkeizersnede gehad maar niet onder algehele narcose. IK sta nog steeds achter de beslissingen die toen genomen zijn en ben het er nog steeds mee eens, maar denk wel eens... jammer . Mijn vliezen braken op zondag ochtend om 4.30. Mijn weeën kwamen ook meteen om de 2 minuten en redelijk stevig meteen. Ik kon ze in iedergeval niet liggend in bed opvangen. De verloskundige kwam om 8 uur en bekeek het even en zei dat het idd echt begonnen was, dat ik het goed opving en dat ze om 12.00 terug zou komen. Ik kon het toen ook allemaal nog goed opvangen. Tegen 11 uur werd het echt niet leuk meer, zittend op een bal kon ik het nog redelijk opvangen. Had intussen wel voor mezelf besloten dat ik om 12.00 naar t ziekenhuis ging.. met of zonder vk ( ik wilde in het ziekenhuis bevallen) Om 12 uur kwam de vk en heeft ze gekeken... ik bleek pas 4 cm ontsluiting te hebben ( na 7,5 uur ) Dit was een redelijke klap in mn smoel en daar moest ik ook wel van huilen. De vk was het met me eens dat we naar t ziekenhuis zouden gaan...intussen kon ik de weeën niet goed meer opvangen..dus koos ik voor een pethedine prik. Nadeel daarvan is dat ik op het bed moest blijven liggen omdat ik ook aan de ctg moest ivm de hartslag van de baby. Liggend kon ik het al helemala niet goed opvangen en van de morfine werd ik misselijk dus ben er ook bij gaan overgeven . Ik heb om 15.30 ofzo de morfine gehad en om 18.00 kwamen de weeën toch wel goed door de morfine heen Om 18.30 kwam de vk nog een keer kijken en toen bleek ik pas 7 cm te hebben. Ze hebben toen besloten me aan de weeënopwekkers te leggen en een ruggeprik te geven, ik kon het namelijk allemaal niet meer opvangen..ik was er klaar mee..ik was stuk. Ze gaven wel aan dat als ik dan 10 cm zou hebben ze de ruiggeprik uit zouden zetten en dat ik dan op eigen kracht mocht persen.. ik was intussen echter al zo stuk dat ik lichtelijk in paniek raakte bij het idee dat ik dan weer alles zou voelen. Ruggenprik en weeënopwekkers erin om 20.30 ... god wat een verademing een ruggeprik ( ik hou echt van die anesthetiste ) Na 2 uur bleek ik nog steeds 7 cm te hebben en kreeg mn dochter er last van en werd er dus besloten een keizersnede te doen. Zo gezegd en zo gedaan..gelukkig kon mijn ruggeprik opgetopt worden en heb ik het wel bewust meegemaakt. Maar....mijn dochter werd uit mijn buik gehaald (23.51).. en even boven het gordijn uitgehouden en toen aan de kant gehaald om de testjes te doen. Mijn vriend heeft de navelstreng niet mogen doorknippen en ik heb haar ook niet even op mijn buik of in mijn armen gehad. Zij deed het prima ( Apgar 9-10-10 ) en mocht met mijn vriend mee naar zaal. IK ben nog gehecht en dat duurde ff ivm een oud litteken van mij en ben ook naar zaal gegaan. Intussen was het 01.00. Tegen die tijd was ik zo aan het trillen van alle spanning dat ik mijn dochter niet eens in mijn armen durfde te houden. Zoals ik zei..ik sta nog steeds achter elke beslissing die genomen is.. de weg die bewandeld is.. maar krijg wel steeds meer het gevoel van jammer... jammer dat ik mijn dochter niet op mijn buik heb gehad... jammer dat mijn vriend de navelstreng niet heeft kunnen doorknippen..jammer dat ik niet meteen met haar naar zaal ging. Aan de ene kant geef ik idd mezelf de *schuld* ik raakte lichtelijk in paniek rond 18.00 toen de pijn door de morfine kwam.. ik steeds moest kotsen..en steeds moest plassen... en dus niet in de *flow* kwam van de bevalling.. Aan de andere kant.... ik was al vanaf 4.30 s morgens bezig met meteen om de 2 minuten weeen...weinig slaap gehad die nacht ivm laat thuiskomen etc.. Ik heb dus ook een heel dubbel gevoel er aan over gehouden.. ze is nu dus ruim 11 weken oud... en heb nu vaak als ik in de wieg of kinderwagen kijk.. he dat is van mij..dat kwam uit mijn buik... nog steeds moeilijk te bevatten. Ik herken je gevoel dus deels... ( sorry voor t hele verhaal.. maar is voor mij de eerste keer dat ik het op papier zet..)
Ik heb ook een spoedkeizersnede gehad en onder algehele narcose. Alleen was die narcose op eigen verzoek. Mijn verhaal: 's morgens om 7 uur braken mijn vliezen, alleen ik twijfelde of het mijn vliezen waren. Ik zei tegen mijn man, die gelukkig deze dag thuis zou werken, volgens mij zijn mijn vliezen gebroken. Dus hij eerst de auto naar de garage gebracht en met de leenauto naar huis. Toen was ik weer wat vruchtwater verloren en waren naar mijn idee de weeën ook begonnen. Maar nog steeds twijfelde ik (en ik vond mezelf maar lastig), toch het ziekenhuis gebeld (ik moest in het ziekenhuis bevallen ivm zwangerschapssuiker). We konden gelijk langskomen. In de tussentijd was het al half 9. Naar het ziekenhuis en daar aangekomen moest ik naar de wc en toen braken mijn vliezen echt goed, de hele boel was nat. Dus ik zat daar op de wc met papieren handdoekjes de boel schoon te maken. Totdat de zuster kwam en zei dat zij dat wel zou doen. Ik had de weeën vrij snel achter elkaar en had tussendoor geen tijd om bij te komen. Dus ik kreeg tegen de middag een infuus met pijnstilling, met zo'n pompje. Als ik een wee voelde aankomen kon ik op het pompje drukken. Zo gingen de scherpe randjes er van af. En zo ging het goed, volgens het boekje (1cm per uur). En zo had ik rond 16.00 10cm ontsluiting en mocht ik persen. Pompje afgesloten en persen maar. Ik moest zoveel mogelijk op mijn zij liggen want de hartslag van Lars daalde als ik op de rug lag. Dodelijk vermoeiend en het schoot ook nog eens voor geen meter op. Na een uur werd de gynaecoloog erbij gehaald (ik werd geholpen door een arts-assistent) en hij besloot tot tangverlossing. Ik dacht nog, net als toen ik werd geboren. De hele santekraam werd klaargezet en ingebracht en op het moment dat ik een wee had moest ik persen en hij trok (mijn hele bekken uit zijn verband, ander verhaal8)) mij bijna van het bed af. Maar geen kindje, het schoot nog niet op. Gelukkig besloot de arts toen gelijk tot keizersnede, want ik wilde en kon niet meer (alhoewel ik nog geen 1 uur bezig was). Ik had van te voren tegen mijn man gezegd, wat er ook gebeurd er wordt niet in mijn rug geprikt!!! Dus dat had hij tegen de gyn gezegd. Op de ok aangekomen wilde de anaestesist een ruggeprik doen. Gelukkig was ik nog zo bij om te zeggen dat ik dat niet wilde. Op mijn zij liggen met die weeën (die ik ondanks de weeënremmers nog had) en dan prikken, nee dank u!!! Dus algehele narcose en nog geen 10 minuten later was ik mama (een slapende dat wel). Al met al ben ik denk ik een uurtje onder zeil geweest. Ik wist niet dat mijn man er niet bij mocht zijn dus dat was achteraf een teleurstelling voor mij. En zo had ik om half 8 's avond het mooiste mannetje van de wereld in mijn armen. Dat was mijn zoon en dat kan ik nog steeds niet geloven. Dat hij uit mijn buik komt. En achteraf zeg ik, ik heb geen spijt van hoe het gegaan is. Het was mijn eigen keuze en daar sta ik nog steeds achter. Maar bij een eventuele volgende laat ik mij heel goed voorlichten over een ruggeprik. Dan zou ik bij een geplande keizersnede wel een ruggeprik doen denk ik. Maar als ik het hele verhaal al gehad heb en er moet een ruggeprik gezet worden bij persweeën, dat heb ik dan liever weer niet. Zo denk ik er nu over, maar we zien tegen die tijd wel weer verder... Ik hoop dat je het allemaal een plaatsje kan geven.
Ik heb zeker niet hetzelfde meegemaakt, maar ik herken je gevoelens wel. Mijn kindje is gelukkig wel gewoon thuis geboren, op m'n buik gelegd en papa heeft de navelstreng doorgeknipt. Maar vanaf dan ben ik het meeste kwijt. Ik had een totaalruptuur en verloor veel bloed. Onze kleine moest ineens vlug nagekeken en gewogen worden. Ik weet nog dat er ambulancebroeders aan mijn bed stonden, ik moest mee naar het ziekenhuis voor de hechtingen. Mijn vriend en kindje mochten niet mee in de ambulance en moesten met onze eigen auto. In het ziekenhuis heb ik heel even mijn vriend en kindje gezien, en hadden we besloten de opa's en oma's in te lichten. Maar ik werd vrijwel meteen naar de OK gebracht en ging onder narcose. Zo'n anderhalf uur later kwam ik weer bij. En daar lag ik, ik heb me nog nooit zo eenzaam en beroerd gevoeld, daar op de uitslaapkamer. Daar heb ik nog een half uurtje gelegen en toen mocht ik eindelijk naar mijn kindje toe. Omdat ik veel bloed ben verloren is die eerste periode vrij wazig. Ik heb de eerste uren (vijf ongeveer) van mijn dochtertje gemist. Daar heb erg veel moeite mee gehad. Ik weet niet hoe mijn ouders reageerden toen ze voor het eerst hun kleine zagen. Wat ze deed, sliep ze, huilde ze veel..??? Gelukkig hebben we er wel wat videobeelden van, en die zijn dan ook erg belangrijk voor mij. Helaas geen beelden in het ziekenhuis gemaakt. Praat er veel over met je man, over die eerste uurtjes. Weet je, het gevoel wordt vanzelf minder. Ik kan het er inmiddels met anderen over hebben, zonder meteen emotioneel te worden. Maar soms wringt het gewoon een beetje. En ik kan er ook nog wel boos om worden als iemand die een 'standaard' bevalling heeft gehad, en uren en uren met de kleine op de buik heeft kunnen liggen zegt; 'het was toch wel zwaar hoor..'. Het slijt, maar het blijft ergens toch wel een beetje een gemis denk ik..
Ik heb een spoedkeizersnede gehad met een ruggenprik en lachgas..... Ik werd ingeleid vanwege zwangerschapsvergiftiging. Mijn bloeddruk steeg na een paar uur opeens zo snel (200/100) dat ze bang waren dat ik in een insult zou raken. Het infuus om de weeen op te wekken werd gestopt, en er werd vanalles en nog wat anders door dat infuus heen gespoten. Ik werd onwijs ziek en moest flink overgeven, ondertussen lag ik helemaal te schudden in bed. Mijn ruggenprik werkte niet meer en de weeen kwamen van nature. Ik wist niet waar ik het zoeken moest omdat ik te ziek was om ook maar iets op te vangen. De OK was bezet en daar moesten we op wachten. Omdat de gyn daar niet op wilde wachten is er een andere OK vrijgemaakt om daar de keizersnede uit te voeren. Daar kreeg ik weer een ruggenprik en het OK personeel stelde me echt heel erg gerust. Echter, raakte ik toch een beetje in paniek en kreeg ik lachgas....... ik was dus heel erg versuft en kreeg eigenlijk niets meer van wat er allemaal gebeurde. opeens werd er gezegd 'kijk je dochter', dus ik keek heel even naar boven, maar kon mijn ogen niet open houden. Daarna hielden ze haar naast me, maar ik werd misselijk, dus toen is ze snel weggehaald. Ik moest op de IC bijkomen en 2 of 3 uur na de geboorte werd ik naar de kleine gebracht. Het was heel onwerkelijk, 'is dit mijn kindje?'. Na de keizersnede voelde ik me iig gelijk een stuk beter (nog wel erg ziek hoor, maar in vergelijking met voor de keizersnede). De kleine moest op neonatologie (??) blijven vor 48 uur, vanwege alle medicatie die ik ingespoten had gekregen vanwege de kritieke situatie. Ik werd voor iedere voeding in mijn bed naar haar toegebracht, en in het ziekenhuis waren ze echt super voor me........ Ik heb er heel lang een probleem mee gehad hoe het is gegaan, en nu ik dit opschrijf doet het me ook best verdriet. Ik was erg jaloers op mijn vriendinnen die wel normaal waren bevallen en gelijk de baby op hun buik hadden. Ik was jaloers over de verhalen van de apgarscore, omdat ik daar zelfs niets over wist. De eerste weken kon ik ook geen bezoek ontvangen, ik kon het gewoon niet aan. Lichamelijk maar ook geestelijk niet. Daarintegen was ik wel vanaf dag 1 dolgelukkig met mijn dochter, en als ik nu kijk wat een grote meid ze al is, aij, dan ben ik apetrots.
Jeetje wat een heftige verhalen allemaal zeg! Het moeilijke vind ik gewoon dat niemand in mijn omgeving een keizersnede heeft meegemaakt (m.u.v. mijn schoonzusje), laat staan eentje waarbij je zelf niet 'aanwezig' bent geweest. Iedereen leeft wel mee maar toch begrijpen ze het niet helemaal. Wat ik dan ook echt niet begrijp is mijn schoonzusje, zij is nu zwanger van de 2e maar heeft bij haar 1e zwangerschap ook een keizersnede gehad. Zij zei laatst dat ze als het kan nu kiest voor een keizersnede want het stelt allemaal toch niet zoveel voor etc. Ik moet zeggen, lichamelijk gezien ben ik er heel snel van hersteld, na de 1e dag dat ik moest douchen en zelf naar het toilet moest ging het lopen weer erg snel goed en huppelde ik op de 5e dag bijna het ziekenhuis uit Ook nu heb ik lichamelijk gezien nergens last van en daar mag ik dus ook echt niet over klagen. Maar geestelijk... Blegh!! Bij ons in het ziekenhuis waren ze trouwens ook erg begripvol, ze kwamen iedere dag vragen hoe het ging en of we nog ergens mee zaten, vragen hadden etc. 1 december moet ik voor de nacontrole weer naar het ziekenhuis en dan gaan ze ook aankaarten of we psychologische hulp nodig hebben. Wat dat betreft is het een erg fijn ziekenhuis!
hier ook een keizersnede die ik niet heb meegemaakt! was 41+5 zwanger en werd ingeleid smorgens om 8:00 had ik 2 cm en werden mn vliezen gebroken daarna een half uur gewacht op weeen die ik niet kreeg dus werd er een infuus met weeopwekkers aan gesloten... uiteindelijk zat ik om 10:00 pas op 3 cm en omda thet niet erg opschot kreeg ik een ruggeprik wat was dat heerlijk zeg.. om 12 uur nog een x gekeken 4 cm ppff dat duurde echt lang.. uiteindelijk smiddags om 4 had ik geen weeen meer zagen we op het scherm naast me en had nog steeds maar 4,5 cm en werd er besloten voor een keizersnede.. op de operatiekamer kreeg ik nog een ruggeprik die wat hoger gezet moest worden vanwege de andere ruggenprik.. daardoor kreeg ik het zo benauwd en het gevoel dat ik geen lucht meer kreeg dat ik helemaal onder werd gebracht een licht roesje zeiden ze toen ik weer bij was.. vond en vind het niet leuk dat ik mn zoon niet geboren heb zien worden en zn gehuil heb kunnen horen.. het eerste wat ik deed toen ik bijkwam is aan mn buik voelen om hij er uit was en dacht van ppff gelukkig hij is er uit!! het herstel van de keizersnede vond ik zwaar kon bijna niks. lopen deed zeer zitten deed zeer... dag erna moest ik al zelf naar de wc jeetje wat een ellende... na 4 dagen mocht ik weer na huis! en ik kon mn bed niet eens in door de klossen onder het bed gelukkig mochten die er onderuit van de kraamhulp. een week later ging mn wond ook nog eens onsteken en was weer gedeeltelijk open ...
@iedereen sterkte met het verwerken ervan.. nu 17 maanden later heb ik het wel een plekje kunnen geven. hoop da tik bij de 2e gewoon mag bevallen en alles mee mag maken wat ik bij mn zoon niet heb gekunnen... @mamavanjurre ik hoef geen 2e keizersnede want vond het herstel toch vrij hevy.... maarja iedereen ervaart het anders..
Oke mijn zoontje is nu pas 6 weken oud maar bij een tweede (ooit...) hoop ik ook echt dat ik alles mee kan maken! Moet dan wel in het ziekenhuis bevallen maar gezien hoe het met mijn zoontje in het begin ging wil ik ook niet anders meer, ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als ik wel thuis was bevallen... Ik snap dat ook niet van mijn schoonzusje dat ze perse weer een keizersnee wil, maar ja ik snap wel meer dingen niet van haar
Ik kan helaas ook niet meepraten over je gevoelens. Ik heb wel een spoedkeizersnede gehad, maar met een ruggeprik. Mijn weeen begonnen in de ochtend om 06.30 uur. Ik ben nog in bad geweest en mijn weeen waren erg onregelmatig (4 minuten, 2 minuten, 3 minuten). Ze werden al wel snel heftig en mijn vriend belde om 10.30 uur de vk. Hij zou rond 12.30 uur komen (bij de eerste zijn ze nooit zo snel). Echter na een half uurtje waren de weeen niet echt meer te houden dus heeft mijn vriend weer gebeld. Hij zou direct komen. Hij was er rond 12.30 uur pas en toen had ik al 8/9 cm ontsluiting. Om 13.00 uur mocht ik persen dus dat ging erg snel. Maar na 5 kwartier was er nog geen kindje. De vk heeft toen tijdens de perswee enorm bovenop mijn buik staan duwen om mijn zoontje naar beneden te krijgen, maar dat lukte ook niet. Het ziekenhuis werd gebeld en weg was mijn thuisbevalling. Wij zijn met eigen auto naar het ziekenhuis gereden want als ik zou wachten op de ambulance dan zou het nog langer duren voordat we daar waren en ik had al 1,5 uur persweeen. In het ziekenhuis heeft de gynaecoloog de vacuumpomp gebruikt gedurende 4 persweeen maar daarmee lukte het ook niet. OK werd klaar gemaakt en na kwartier werd ik na de OK gereden. Na 3 uur persweeen om de 2 minuten kreeg ik de ruggeprik en ontspande mijn lichaam. Op dat moment maakte het mij niet uit, want ik kon die persweeen niet meer opvangen. Ik mocht namelijk niet persen op weg naar het ziekenhuis en tijdens het wachten op de OK en dat is echt verschrikkelijk. Achteraf heb ik wel moeite gehad met een keizersnede omdat ik graag natuurlijk wilde bevallen. De gezondheid van mijn zoontje is het belangrijkste maar heb er toch moeite mee gehad. Mijn vriend mocht op de OK zijn, ons zoontje is om 16.22 uur geboren en tijdens het dichtmaken van mijn buik werd ons zoontje naast ons gezet in de couveuse. Ik ben uit de OK gereden en toen is ons zoontje bij mij op mijn buik gelegd. Ik kan me goed voorstellen dat je er een enorm rotgevoel over je bevalling hebt. Ik hou mezelf voor dat de gezondheid van ons kindje het belangrijkste is, maar soms val je toch terug. Praat er veel over, dat helpt bij mij, ondanks dat mijn bevalling toch redelijk is verlopen.
ik heb ook een soort gelijke bevalling gehad. met 41 weken braken 's nachts om half 1 spontaan mijn vliezen. Ik had nog nergens last van gehad dus het kwam toch nog wat onverwacht. we zagen direkt dat Beau in het vruchtwater had gepoept dus belden we het ziekenhuis. ik moest zowiezo in het ziekenhuis bevallen vanwege hoge bloeddruk. toen we aankwamen werd ik aan de CTG gelegd en begonnen ook de weeen. Eerst heel rustig maar al snel heftig en snel achter elkaar. Om 1 uur had ik al 4 cm ontsluiting en tegen half 2 al vijf cm. Ik had rug weeen en kon ze bijna niet wegpuffen. Bij iedere wee kreeg Beau het ook benauwd en zijn hartslag daalde. Er werden electroden op zijn hoofd geplaatst om het nog beter in de gaten te houden. Ondertussen kreeg ik een middel om de "scherpe kantjes" er van af te halen. Nou, de pijn beleef ik goed voelen, alleen werd ik wat wazig waardoor ik het idee het de controle te verliezen. ik werd er niet echt rustig van. omdat de weeen snel achter elkaar kwamen en ik dus geen rust, en Beau's hartslag steeds daalde wilden ze zijn Ph bloedwaarde meten door krasjes te maken op zijn hoofd. Dit was echt geen pretje met die weeen :x Er werd ook niet goed uitgelegd wat ze nou aan het doen waren terwijl we dat steeds vroegen. Uiteindelijk kwam de gynaecoloog (er was eerst een assistent bij) en die begon te handelen. Ik moest met spoed naar de ok! rennen door het ziekenhuis (ik natuurlijk wel op het bed ) en bellen voor de anesthesist die niet op tijd was. Ruggenprik geprobeerd maar die kon niet gezet worden dus algehele narcose. om 3.30 uur is Beau geboren dus best heel snel en tegen 5 uur heb ik hem pas voor het eerst gezien. Hij lag toen op neonatologie omdat ze hem nog even in de gaten wilde houden. Zijn apgar score was de derde keer pas helemaal goed. Ik was nog behoorlijk duf maar weet nog goed hoe fantastisch ik het vond om hem te zien en hem bij me in bed te mogen hebben die paar minuten. Hem te voelen en te ruiken. Gelukkig zijn daar foto's van gemaakt, ons eerste contact. beau werd 's ochtends om half elf bij ons op de kamer gelegd gelukkig. Zelf ben ik die dag nog wat duf gebleven. had ook redelijk wat morfine gekregen na de keizersnede. Ik heb er met mijn vriend heel veel overgesproken omdat ik wat hiaten in mijn geheugen had. Zo kreeg ik een steeds beter beeld van wat er nou eigenlijk was gebeurd maar ook hoe heftig het was en spannend. Ik heb foto's gezien van vlak na zijn geboorte (toen ik nog aan het "uitslapen" was). Hoe hij gecontroleerd werd en nog onder het bloed zat, hoe hij gewogen werd en hoe mijn vriend hem in zijn armen hield. hij mocht zelfs symbolisch de navelstreng doorknippen en ook daar zijn foto's van. fantastisch hoe lief die verpleging was voor hem en die foto's hebben gemaakt!! Zelf heb ik niet er niet zo'n moeite mee dat ik die eerste minuten/uren niet bij hem heb kunnen zijn. Natuurlijk was dat heel mooi geweest maar het liep gewoon anders. Ik weet hoe weeen voelen, die pijn heb ik gehad en daarna werd het overgenomen. Mijn eerste momenten met Beau waren wat later maar daarom niet minder speciaal!! ik hou van mijn kind en wil hem alles geven en alle mogelijkheden bieden wat binnen mijn bereik ligt, dat maakt mij meer een goede moeder dan de manier van bevallen. ik weet niet of je wat hebt aan mijn verhaal, ik hoop het. Probeer er veel over te praten dan krijgt het hopelijk snel een plek. geniet vooral van alle momenten die jullie nu samen hebben.
Hier een geplande keizersnede met niet geplande volledige narcose. Ik vond het afschuwelijk. Je mist gewoon alles. En dan de pijn die je ervan hebt na die tijd, vreselijk. Later zakt het wel,maar het is iets wat je nooit vergeet. Maar ben wel superblij en dankbaar voor mijn oudste kind.
@iedereen, wat ben ik blij dat jullie ook op het forum zitten! Ik herken zo veel van jullie verhalen. Hier ook een spoedkeizersnee, maar dan met ruggeprik. Mijn verhaal is hetzelfde als dat van veel van jullie (te lang bezig, hartslag van de kleine zakte te ver, te veel pijn). Ik word er elke dag nog een stukje kwader over.. Dit is niet wat ik wilde! Ik was er zo zeker van dat mij dat niet zou overkomen.. Heb erg brede heupen, dus dacht "nou die dikke kont moet toch ergens handig voor zijn" maar bekken bleek toch te smal voor meneers hoofd. Het ergste vind ik dat ik nu wakker lig snachts van het idee dat ik nog een keer dat hele circus door moet maken. Als ik naar mijn zoon kijk, weet ik zeker dat ik er nog 1 (of 2 of 3) wil. Maar doe mij maar een keizersnee hoor.. Hoe eng dat ook was en hoe jammer ook dat ik m niet kon vasthouden en dat mijn man de navelstreng niet kon doorknippen.. Gewoon bevallen lijkt me nu enger (zowel mijn zoon als ik hadden wel dood kunnen zijn). Helaas vindt men in NL dat ik me aanstel en dat je moet "gaan voor" een gewone bevalling. Ik ben dankbaar dat het goed is gekomen en dat ik het nog een beetje mee heb mogen maken. Ik wens de mama's die algehele narcose hebben gehad heel veel kracht en sterkte toe om alles te verwerken.
Inderdaad erg fijn om te lezen dat ik niet de enige ben met deze gevoelens! Ook ik kan me er boos over maken, al die mooie eerste momenten zijn ons afgepakt... Ik kan er goed over praten en merk dat het langzaam wel een plekje krijgt, maar er zijn nog zat dagen dat ik er niet goed mee om kan gaan. Vaak zijn dit de dagen dat het allemaal met Jurre niet zo lekker loopt, ik geef mezelf dan de schuld en betrap mezelf er regelmatig op dat ik denk "als ik op een normale manier bevallen was, dan zou hij vast niet zoveel huilen." Onzin natuurlijk, maar toch Waar ik heel erg van baal en nu tegenaan loop, de bedoeling was dat ik bv zou gaan geven. Ik kwam bij uit de narcose en ze vroegen gelijk wat ik wilde, fv of bv. Ik riep toen in een vlaag van verstandsverbijstering fv (was nog helemaal niet helder en wist nog niet eens een minuut dat ik een zoontje had) en al snel kreeg hij dus zijn eerste flesje. Nu is een vriendin van mij een paar dagen geleden bevallen en zij geeft dus bv, en ik ervaar het echt als een gemis dat ik dit niet heb gedaan. Ik ben vooral bang dat ik bij een 2e (want ook ik heb als ik mijn ventje zie, een heel sterk gevoel dat er minstens nog 1 of 2 bij moeten komen als dat ons gegund is) gigantisch bang wordt voor de bevalling en eventuele complicaties. Ook iets waar ik bang voor ben is dat ik nu te snel weer van alles ben gaan doen (ik voelde me prima, had geen last van de wond en ben na 4,5 week weer de hort op gegaan met Jurre terwijl dit eigenlijk pas na 6 weken mocht), en dat ik daardoor van binnen iets beschadigd heb waardoor ik niet meer zwanger kan worden. Heel stom, is ook geen reden voor om te denken maar toch speelt dit heel vaak door mijn hoofd...
Nou Mamma van Jurre, hier hoef je niet bang voor te zijn hoor. Ik ben na 1,5 week weer buiten gegaan met Pax en ik was ook redelijk snel weer op de been. Geniet ervan, dat doe ik nu ook. Je hebt een gezond kindje gekregen en hou daaraan vast. Het is een vervelende ervaring die tijd nodig heeft om een plaatsje te vinden. Ik dacht overigens ook dat mijn bekken te smal was omdat ik een keizersnede heb gekregen maar mijn gyn zegt dat iedere vrouw een normaal bekken heeft en dus "normaal" kan bevallen. De reden dat Pax er niet uit kwam, wist hij ook niet. Veel sterkte iedereen!
ik herken ook je gevoel,ook keizersnede gehad onder volledige narcose en niet gepland.ik kreeg in de laatste week een acute zwangerschapsvergiftiging met insulten s nacht[ik sliep die nacht ook toevallig alleen].ik en mn kleine hebben het ternauwernood overleeft.het verhaal is te heftig om hier neer te zetten,kijk maar even bij mn berichten daar staat het hele verhaal onder het kopje eclampsie hellp en pre-eclampsie.ik vind het ook erg m oeilijk dat ik mn kind niet meteen gezien heb maar pas dagen later wist dat ik een kind had en de hele familie had hem al gezien.het is moeilijk te verwerken dus ik snap je.