Ik zit erdoor, ik moet echt mijn verhaal kwijt. Inmiddels zijn wij aanbeland bij de volgende iui. Ik weet het niet meer, ik voel me zo verdrietig. We zijn nu ruim 4 jaar bezig om zwanger te worden, ik voel me alleen in m'n verdriet. Wij willen zo graag een kindje. En keer op keer is daar de teleurstelling, de twijfel of ik dit nog wel langer trek. Ik spuit, ik houd daarvan vocht vast, ik ben niet mezelf. Ik heb net professionele hulp ingeschakeld, m'n partner en ik staan op dit moment lijnrecht tegen over elkaar. Volgens hem komt het goed, ik ben het geloof kwijt. Volgens hem zie ik er ontzettend goed uit, ik ben op. Ik heb veel verdriet, een gezin , familie, Maar door dit alles wordt m'n energie zo opgeslokt dat ik soms niet eens weet waarmee ik de dag moet beginnen. Ik wordt huilend wakker, maak een dagplanner zodat ik iets heb om ma aan vast te houden. Maar ik ben bang, bang dat dit alles wat ik wel heb kapot maak. Maar we willen zo graag een kindje. Waarom ik dit schrijf? Ik moet het kwijt, ik ben niet op zoek naar antwoorden dat het goed komt, dat ik er al wel 1 heb. Ik ben op zoek naar troost.
Beste voetstap, wat ontzettend vervelend! Ik kan me heel goed voorstellen dat je het geloof een beetje kwijt bent. Ik heb ook geen glazen bol maar ik kan je in ieder geval vertellen dat een goede vriendin van mij na bijna 5 jaar proberen, na mislukte IUI pogingen etc uiteindelijk zwanger is geraakt van IVF. Ze heeft nu een prachtige zoon en het hele traject is het dan zo waard geweest. Ik hoop dat je heir wat aan hebt. Zij had de moed ook al helemaal opgegeven, het kan nog steeds, ook voor jullie!
Lieve voetstap, Wat een rotsituatie en wat een verdriet. Ook ik kan je niet zeggen wat en hoe, maar ik wil je wel heel erg veel sterkte wensen! Ook wens ik dat je binnen afzienbare tijd toch zwanger mag zijn. Het is je gegund! Dikke knuffel!
Bedoel je dat jullie al wel 1 kindje hebben of nog helemaal geen kindje? Ik snap even die laatste zin niet. Als jullie wel een kindje hebben zou hij/zij ook jouw stemming oppakken? Je verhaal klinkt echt zo verdrietig.. ik krijg helemaal een naar gevoel in mijn buik. Ik kan me je gevoel echt helemaal voorstellen. Een collega van mij vertelde precies jouw verhaal laatst en ik heb me ook zo rot gevoeld ik huilde met haar mee. Ik hoop echt dat jullie zwanger mogen worden in de toekomst en dat je deze tijden toch nog plezier uit andere dingen kunt halen. Veel sterkte en een dikke knuffel!
Ik heb een kabouter uit een eerdere relatie. Deze kabouter merkt niks van mijn verdriet, dat bewaar ik voor als kabouter weg is of op bed. Want dat wil ik echt niet
Lieve voetstap, ik weet precies hoe je je voelt. En dan zijn wij nog niet eens zo lang bezig als jullie. Ik heb de hoop dat iui werkt ook een soort van opgegeven en zijn we aan het wachten totdat we door mogen naar ivf/icsi. Dan kan de gyn onder de microscoop bekijken of ik met mijn ei bevrucht kan worden met het zaad van mijn man. Wij hebben namelijk nog geen kindje en wij weten niet eens of we wel zwanger kunnen raken. En dat geeft heel veel onzekerheid en het gevoel van falen. Probeer de hoop niet op te geven, ooit gaat het lukken, al kan niemand je helaas vertellen hoe lang de weg nog is.